പാട്ടുപെട്ടി 12

ബി മധുസൂദനൻ നായർ

ഭൂമിയേയും മനുഷ്യനേയും സ്നേഹിച്ചു മതിവരാതെ മൺമറഞ്ഞ കവിയാണ് വയലാർ രാമവർമ്മ. ഭൂമിയുടെ മനോഹാരിതയും അതിന്റെ വിശുദ്ധിയും പലഗാനങ്ങളിലൂടെ അദ്ദേഹം നമ്മളെ ബോധ്യപ്പെടുത്തി.”തുലാഭാരം “എന്ന ചിത്രത്തിലെ “പ്രഭാത ഗോപുര വാതിൽ തുറന്നു “എന്ന ഗാനത്തിലൂടെ ഭൂമിയുടെ ഉത്ഭവവും പരിണാമവും ലളിതമായി വരച്ചിട്ടു.”പേൾവ്യൂ “എന്ന ചിത്രത്തിൽ ചന്ദ്രനെപ്പറ്റിയുള്ള വിവരണം തന്നു “ഒരു പെണ്ണിന്റെ കഥ “എന്ന സിനിമയിലൂടെ ഭൂമിയിലെആദ്യത്തെ അനുരാഗ കവിത ഏതായിരുന്നെന്നു നമ്മെ അറിയിക്കുകയാണ് ഗന്ധർവ്വകവി. മലയാള സിനിമയിൽ ഇങ്ങനെയൊരു ഗാനരചയിതാവ് മറ്റാരുംതന്നെയില്ല.
അനുരാഗവും പ്രണയവും കലാകാരന്മാരുടെ മനസ്സുണർത്തുന്ന ദിവ്യാനുഭൂതികളാണ്.മനുഷ്യൻ അധിവസിക്കുന്ന ഭൂമിയുടെ പ്രണയം നമ്മളെ ആദ്യമായി അനുഭവിപ്പിക്കുകയാണ് ഈ ഗാനത്തിലൂടെ. ഇത്തരമൊരു കവിത സിനിമാഗാനങ്ങളിൽ അപൂർവ്വമാണ്.
1971-ൽ. കെ. എസ്സ്. സേതുമാധവൻ സ്വന്തമായി”ചിത്രാഞ്ജലി “എന്ന നിർമ്മാണ കമ്പനി തുടങ്ങി. അവരുടെ ആദ്യ ചലച്ചിത്രമായിരുന്നു “ഒരു പെണ്ണിന്റെ കഥ “. സത്യനും ഷീലയും മത്സരിച്ചഭിനയിച്ച ഈ ചിത്രം സൂപ്പർ ഹിറ്റായിരുന്നു.വയലാർ -ദേവരാജൻ കൂട്ടായ്മയിലൂടെ പിറന്ന അനശ്വര ഗാനങ്ങളും ഈ സിനിമയുടെ മറ്റൊരു പ്രത്യേകതയാണ്. പി.സുശീലയും ഷീലയും വ്യക്തിമുദ്ര പതിപ്പിച്ച “പൂന്തേനരുവി “എന്ന ഗാനം ഈ ചിത്രത്തിലേതാണ്.
ചിത്രത്തിലെ നായിക സാവിത്രി എന്ന 17കാരിയുടെ പ്രണയം ഭൂമിയും ചന്ദ്രനും തമ്മിലുള്ള പ്രണയത്തിലൂടെ ബിംബകല്പന നടത്തുകയാണ് വയലാർ.
ശ്രാവണ മാസത്തിലെ പൂർണ്ണമായും തിളങ്ങിനിൽക്കുന്ന ചന്ദ്രൻ കന്യകയായ ഭൂമിയെ നിലാവുകൊണ്ടുപൂചൂടിച്ചു.ഭൂമികന്യക പുഞ്ചിരിയോടെഅതുസ്വീകരിച്ചു.ലജ്ജാവിവശയായ ഭൂമികന്യകയുടെ ചൊടികളിൽ അപ്പോൾ ഒരു കവിത വിരിഞ്ഞു. അതാണ്‌ ഭൂമിയിലെ ആദ്യത്തെ അനുരാഗ കവിത.ആ കവിത നീലാകാശമാകുന്ന താമര ഇലയിൽ നക്ഷത്രങ്ങൾ കൊണ്ടുള്ള ലിപിയിൽ പവിഴ നിറത്തിലുള്ള കൈനഖം കൊണ്ട്പ്രകൃതി പകർത്തിവച്ചു.ആ കവിത നായികയായ സാവിത്രി വായിക്കുന്നു
“വന്നു കണ്ടു കീഴടക്കി
എന്നെ കേളീ പുഷ്പമാക്കി “
പ്രേമത്തിന്റെ ഉദാത്തമായ ഭാവങ്ങളാണ് ലളിതമായ ഈ വരികളിലൂടെ വയലാർ വരച്ചിടുന്നത്.മനസ്സുകളെ കീഴടക്കുന്ന പ്രേമമെന്ന മാസ്മരികത ഇത്രയും മനോഹരമായി വർണ്ണിക്കാൻ വയലാറിനല്ലേകഴിയൂ.
സാവിത്രി തന്റെ വീട്ടിൽ അതിഥിയായി വന്നുതാമസിക്കുന്ന ചെറുപ്പക്കാരനിൽ ആകൃഷ്ടയായി അവന്റെ പ്രേമഭാജനമാകുന്നത് ഈ ഗാനരംഗത്തിലൂടെയാണ് കെ.എസ്സ്.സേതുമാധവൻ ആവിഷ്കരിച്ചിരി ക്കുന്നത്.ദേവരാജൻ മാസ്റ്ററുടെ അഭൗമികമായ സംഗീതം ഈ ഗാനത്തെ നമ്മുടെ മനസ്സിൽ അനശ്വരമാക്കി നിലനിർത്തുന്നു.
പ്രേമത്തിന്റെ സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്കുള്ള വീഥിക്കരുകിൽ വച്ച് സ്വപ്നങ്ങൾക്കിടയിൽ കമനീയനായ കാമുകൻ അവളുടെ മനസ്സിൽ ആ കവിത കുറിച്ചുവച്ചു
“വന്നു കണ്ടു കീഴടക്കി
എന്നെ കേളീ പുഷ്പമാക്കി “
അങ്ങനെ അവൾ അവനെ സ്നേഹിച്ചു.
വയലാർ-ദേവരാജൻ കൂട്ടുകെട്ടിൽ പിറന്ന ഈ അനശ്വര ഗാനം പി.സുശീലയുടെ ചുണ്ടുകളിലൂടെ ഒഴുകിയെത്തിയപ്പോൾ മെല്ലിഇറാനി എന്ന ഛായാഗ്രാഹകനായിരുന്നു കെ.പി.ഉമ്മർ എന്ന ഉജ്ജ്വലനടനിലൂടെയും ഷീല എന്ന അതുല്യ അഭിനേത്രിയുടെശൃംഗാരഭാവങ്ങളിലൂടെയും ചിത്രീകരിച്ചു മലയാളസിനിമയ്ക്ക് നൽകിയത്.മലയാളികൾ നെഞ്ചിലേറ്റി സ്വന്തമാക്കിയ ഈ അനശ്വര ഗാനത്തിന് 51വയസ്സ് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

singer Athira vijayan

ലിറ്റ് നൗ ലേക്ക് രചനകൾ അയക്കുമ്പോൾ ഫോട്ടോയും വാട്സാപ് നമ്പറും ചേർക്കുക.

littnowmagazine@gmail.com

സാജോ പനയംകോട്

ഒരു സിനിമയെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു തുടങ്ങുമ്പോൾ സാധാരണയായി പ്രേക്ഷകരുടെ ചോദ്യം, കൊടുക്കുന്ന കാശും സമയവും മുതലാകുമോ എന്നാണല്ലോ. തീർച്ചയായും എന്ന് മറുപടി.

നായകൻ്റെയും നായികയുടേയും ജീവിത പരിസരവും സംഘർഷവും ഒക്കെയായി ഇവരിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുകയാണ് മൈക്ക് എന്ന സിനിമ . ഈ രണ്ട് പേർ അനശ്വര രാജനും രഞ്ജീത്ത് സജീവുമാണ്. സാധാരയായി ഒരു പുതുമുഖ നായകനെ അവതരിപ്പിക്കുമ്പോൾ ഭാരം കുറഞ്ഞ കഥാപാത്രത്തെ നല്കുകയും അയാൾക്ക്‌ സപ്പോർട്ടായി ശക്തരായ ഉപകഥാപാത്രങ്ങളെ സൃഷ്ടിക്കുകയും അതിന് പ്രമുഖ നടീനടന്മാരെ ഉൾപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യാറുണ്ട്. ഇവിടെ അതാന്നുമില്ല. നവാഗതസംവിധായകൻ വിഷ്ണു ശിവ പ്രസാദിന് ഒരു സല്യൂട്ട്.സംവിധായൻ്റ ധൈര്യത്തിന് കൃത്യമായ ഉത്തരമായി പരിചയസമ്പന്നയായ അനശ്വര രാജനൊപ്പം, ഗംഭീര പ്രകടനത്തിലൂടെ നമ്മളിലേയ്ക്ക് എത്തുന്നുണ്ട് രഞ്ജിത്ത് സജീവ്.

മൈക്ക് , എന്തിനേയും ഉച്ചത്തിൽ കേൾപ്പിക്കാനുള്ള ഉപാധിയാണല്ലോ, ഇവിടെ മൈക്ക് എന്ന സിനിമയിലത് സാറാ എന്ന പെൺകുട്ടിയുടെ മനസ്സോ, തീരുമാനമോ ആയി മാറുന്നു. സ്വാതന്ത്ര്യമില്ലായ്മയുടെ ഇടനാഴിയിലേയ്ക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് തള്ളിവിടപെടുന്ന സാറാ അവളുടെ ജീവിതത്തിൻ്റെ സ്വാതന്ത്ര പ്രഖ്യാപനം നടത്തുന്നത് ഒരാണായി ജീവിക്കണം എന്നതാണ്, അതവൾ സ്വന്തം ശരീരത്തിലും ലിംഗമാറ്റത്തിലൂടെ നടപ്പിലാക്കനുറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞു.നിരന്തരം താനൊരു ആണാണ് എന്നവൾ സ്വയം പഠിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. അതിനവൾ അവളെ മൈക്ക് എന്നാണ് വിളിക്കുന്നത്.
സൂപ്പർ ശരണ്യക്കു ശേഷം അനശ്വര രാജൻ്റെ വ്യത്യസ്തമായ കഥാപാത്രമാണ് സാറാ. സംഘർഷങ്ങളിലൂടെ കടന്നു പോകുമ്പോഴും അനായാസം ജീവിതത്തിൽ പെരുമാറ്റാൻ ശ്രമിക്കുന്ന സാറാ.
ഹോളിവുഡ് സൂപ്പർ താരം ജോൺ എബ്രഹാം മലയാളത്തിൽ നിർമ്മിച്ച മൈക്ക് അദ്ദേഹത്തിന് അഭിമാനിക്കാവുന്ന സിനിമ തന്നെയെന്ന് പറയട്ടെ.

പൂർണ്ണമായും റിയലസ്റ്റിക് എലമെൻറ് നിറഞ്ഞത് എന്നു പറയാനാകില. വ്യത്യസ്തരായ എന്നാലെവിടെയോ ഇഴപിരിച്ചു ചേർക്കാമെന്ന് വിചാരിക്കാവുന്ന രണ്ടു പേരുടെ ജീവിതത്തെ പിന്തുടരുന്നതാണ്
മെയിൻ ടൂൾ. ഇരുവരും ഒരു ദീർഘദൂര ബസ്സിൽ, ഒരു സീറ്റിൽ കണ്ടുമുട്ടുനയിടത്ത് നിന്നാണിത് തുടങ്ങുന്നത്.

സ്ത്രീപക്ഷ ,ദളിത് വിഷയങ്ങളടക്കം പ്രമേയപരതയിൽ പുതിയ വഴികളിലാണ് നമ്മുടെ സിനിമ. വിജയിക്കുന്ന പരീക്ഷണങ്ങൾ നമ്മൾ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു…. ക്ലാസ്സിക്കൽ സിനിമയും കച്ചവട സിനിമയും പല തരത്തിലും ലയിക്കുന്ന ക്ലാസ് വിത്ത് മാസ് ഴോണറുകളും വൻ വിജയങ്ങളായി. ഇവിടെ , മലയാള സിനിമ ചർച്ച ചെയ്തിട്ടില്ലാത്ത ഒരു പുതിയ പ്രമേയമാണ് ഇത്തരത്തിൽ മൈക്ക് നമുക്ക് തരുന്നത് .സ്ക്രിപ്റ്റ് ചെയ്ത ആഷിക് അക്ബർ അലി പ്രത്യേക അഭിനന്ദനമർഹിക്കുന്നുണ്ട്.

പ്രേക്ഷകരെ ആവേശം കൊള്ളിക്കുന്ന ഹീറോയിസ്സത്തിൽ രഞ്ജിത്ത് സജീവ് എന്ന പുതുമുഖ നടൻ (,മറ്റേത് യുവനായകനടനും ഒപ്പം വയ്ക്കാവുന്ന ) പെർഫോമൻസ് കൊണ്ട് അമ്പരപ്പിക്കുന്നുണ്ട് എന്നത് ചെറിയ കാര്യമല്ല. നാടകീയത ഒട്ടും കടന്നുവരാതെ, സൂക്ഷമാഭിനയത്തിൻ്റെ കാര്യത്തിലും ഇയാൾ കഥാസന്ദർഭങ്ങളെ അതിജീവിക്കുന്നുണ്ട്.
ഒരു പുതുമുഖ നടനെ സംബന്ധിച്ച് അത് അഭിമാനകരമാണ്.
എൻ്റെ/ ഞങ്ങളുടെ അടുത്തുള്ളയാൾ, എന്നും കാണുന്ന / കണ്ട ഒരാൾ, പരിചിതനായ ഒരാൾ….. തുടങ്ങിയ ‘ആൾ’
എന്ന മട്ടിലേക്ക് ഇനിയുള്ള സിനിമകളിലൂടെ രഞ്ജിത്ത് സജീവിന് പ്രേക്ഷകർക്കടുത്തേയ്ക്കുള്ള ദൂരം കുറയ്ക്കുന്ന കഥാപാത്രങ്ങൾ ലഭിക്കട്ടെ എന്നാശംസിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

രോഹിണി, അക്ഷയ് രാധാകൃഷ്ണൻ, വെട്ടുക്കിളിപ്രകാശ് തുടങ്ങിയ കാസ്റ്റിംഗ് മികച്ചതായി .ചെറുതെങ്കിലും ശക്തരായ കഥാപാത്രങ്ങളെ ഭദ്രതയോടെ അവർ നമുക്കു തന്നു.
വൈകാരികത നിറഞ്ഞ ചിത്രത്തിൻ്റെ കളർ പാറ്റേണും ഫ്രയിമുകളും ഉചിതമായ അളവുകളിൽ കൊരുത്തെടുത്ത ക്യാമറമാൻ രണദിവെ മറ്റൊരു പ്ലസ് ആണ്. ഒപ്പം എടുത്തു പറയേണ്ടതാണ് ഷിഹാം അബ്ദുൾ വഹാബിൻ്റെ സംഗീതം.

തുടക്കത്തിൽ പറഞ്ഞത് ആവർത്തിച്ചാൽ, ധൈര്യമായി തിയറ്ററിൽ പോയി കാണാവുന്ന, കൊടുക്കുന്ന കാശും സമയവും നഷ്ടമാകാത്തതാണ് മൈക്ക്.

നോട്ടം 17

പി.കെ.ഗണേശൻ

സ്വന്തം കുടുംബം, വീട്, രാജ്യം എന്നിവ കൺമുന്നിൽ​ ബോംബിംഗിൽ ചിതറുന്നതു കണ്ടിട്ട്
സ്വന്തം
ജീവനും കൊണ്ടോടിയില്ലെങ്കിൽ സ്വന്തം മണ്ണിൽ ജീവിച്ചേ തീരൂ എന്നാണ് നിശ്ചയമെങ്കിൽ അതോടെ തീർന്നു ജീവിതം.അഭ്യന്തരയുദ്ധങ്ങളിൽ ചോരചിന്തുന്ന രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള നിലക്കാത്ത നിലവിളികൾ, ഭൂപടത്തിൽ നിന്ന് സ്വന്തം രാജ്യം മാഞ്ഞുപോവുന്നത് നോക്കി നിൽക്കേണ്ടി വരുന്ന ധർമ്മസങ്കടങ്ങൾ, എന്താണ് രാജ്യം എന്നു
പോലും അറിയാതെ അതുവരെ കാവൽക്കാരായവർ ചേരിതിരിഞ്ഞ് പോരാടുമ്പോൾ ആകാശം വീതിച്ചെടുക്കുന്ന ബോംബർവീമാനങ്ങളുടെ തീമഴയിൽ നിന്ന് ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന മനുഷ്യരുടെ നിസഹായത.
ഭരണകൂടങ്ങൾ അതിർത്തി കെട്ടിയ ഭൂമിയിൽ രാജ്യത്തിനകത്തെന്നോ പുറത്തെന്നോ വിത്യാസമില്ലാതെ ആദ്യം ഉറ്റവരുടെയും ഉടയവരുടെയും പിന്നീട് സ്വജീവനെങ്കിലും എന്ന നിലയിൽ സുരക്ഷ തേടി അലയുന്ന നിരാശ്രയരും നിസ്സാഹയരും അഭയാർത്ഥികളുമായ മനുഷ്യ ജീവിതങ്ങളുടെ ദുസ്സഹവും ദൈന്യവുമായ അനുഭവങ്ങൾകൊണ്ട് ഇരുളും വെളിച്ചവും നിറഞ്ഞ കാലത്തിന്റെ ആത്മകഥകളാവുകയാണ് ചലച്ചിത്രങ്ങൾ.ഓരോ ദേശത്തിന്റെയും നിലവിളികളെ ക്യാമറ പിന്തുടരുന്നു.നാടില്ലാത്ത, വീടില്ലാത്ത, കൂട്ടം തെറ്റിപ്പോയ മനുഷ്യാവസ്ഥയുടെ കണ്ണീർപാടങ്ങളാണ് ലോകത്തിന്ന് ചലച്ചിത്രങ്ങൾ.

സെർബിയൻ വംശവെറിയുടെ ഇരകളായി മാറിയ ബോസ്നിയൻ ജനതയുടെ യാതനകൾ നിറഞ്ഞ ഇന്നലെകളിലേക്ക് പുനസന്ദർശനം നടത്തുന്ന അഹ്മദ് ഇമാമോവികിൻറെ ചലചിത്രം ബെൽവെദെര(Belvedere)യിൽ കാലത്തിന്റെ കയ്യൊപ്പുണ്ട്.വംശവെറിയിൽ കാണാതെപോയവർ കൊല്ലപ്പെട്ടെന്നോ ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടോ എന്ന് പോലും അറിയാതെ ഉറ്റവരെയും ഉടയവരെയും തേടിയലയുന്ന റുവൈയ്ദ എന്ന വിധവയുടെ കണ്ണീരിൽ നനഞ്ഞു കുതിർന്ന് പ്രേക്ഷകർ ഉള്ളുരുകി ചോദിക്കും ഇങ്ങനെ ചോരചിന്തിയിട്ട് എന്ത് നേടി യെന്ന്,കുറെ മനുഷ്യരെ അനാഥരും അഭയാർത്ഥികളുമാക്കിയിട്ട് എന്ത് നേടിയെന്ന്.സെർബിയ കുറെ മനുഷ്യരെ കൊന്നു തള്ളിയ നാട്ടിൽ എവിടെ കുഴിച്ചാലും മനുഷ്യരുടെ അസ്ഥികൾ കിട്ടുന്നു.ആ അസ്ഥികളിൽ ശാസ്ത്രീയ പരിശോധന നടത്തി തിട്ടപ്പെടുത്തുന്നു ഇതുവരെ കണ്ടുകിട്ടാത്തവർ കൊല്ലപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെന്ന ഭരണകൂടത്തിൻറെ കണക്കെടുപ്പ്. അസ്ഥികളുടെ കണക്ക് വെച്ച് മരണത്തിന്റെ സംഖ്യയൊപ്പിക്കുന്നു.
മരണപെട്ടവരാണോ ഭാഗ്യവാന്മാർ, മരണത്തിനു മുന്നിൽ നിന്ന് മുടിനാരിഴ വിത്യാസത്തിൽ ജീവൻ തിരിച്ചു കിട്ടിയവരാണോ ഭാഗ്യവാന്മാർ, ഇങ്ങനെയൊരു സന്നിഗ്ധതയിൽ ജീവിതം നിലവിളിക്കുന്നു.വികലാംഗനും സെർബിയൻ വംശവെറിയുടെ ജീവിക്കുന്ന രക്തസാക്ഷിയുമായ ആലിയ എന്ന വൃദ്ധൻ കൊച്ചുമകനൊപ്പം അതിജീവനത്തിനായി നടത്തുന്ന അക്ഷീണ പരിശ്രമങ്ങളിൽ സ്വന്തം നാട്ടിൽ തോല്പിച്ചാലും തോൽക്കില്ലയെന്ന ചങ്കുറപ്പുണ്ട്.മനുഷ്യർ അങ്ങനെയും ജീവിതം തിരിച്ചു പിടിക്കുന്നുണ്ട്, ഓർമ്മകളെ കുഴിച്ചുമൂടികൊണ്ട്.മറവിക്കെതിരെ ഓർമ്മകൾകൊണ്ട് സമരം ചെയ്യാൻ സാധിക്കാത്ത വിധത്തിൽ മുസ്ലിം, ഇസ്ലാം എന്ന ലേബലിൽ കൃത്യമായ അന്യവല്കരണം നടക്കുന്നുണ്ട്.

മനുഷ്യർ സ്വന്തം നാട്ടിൽ പോലും പൗരന്മരല്ലാതാവുന്ന രീതിയിൽ ഭരണകൂടങ്ങളുടെ അതിക്രമങ്ങൾക്കിരയാവുന്ന പ്രവണകൂടിവരികയാണ്.പൗരാവകാശങ്ങളില്ലാതെ,മനുഷ്യരെന്ന പരിഗണന പോലും ലഭിക്കാതെ,ഓരോ അണുവിലും നിരന്തരം കടന്നുകയറ്റങ്ങൾക്കിരയാവുന്ന സ്വന്തം നാട്ടിലെ ഭരണകൂടങ്ങളുടെ നോട്ടപ്പുള്ളികളാവുന്ന മനുഷ്യാവസ്ഥയുടെ രൂപകമാണ് ഫ്ലെയിമിംഗോ 13 എന്ന ഇറാനിയൻ ചലച്ചിത്രം.ക്രിമിനലുകളെന്ന കുറ്റം ചുമത്തി കുറെ മനുഷ്യരെ ആളും അർഥവും ഇല്ലാത്ത പ്രകൃതിയുടെ തന്നെ മറ്റൊരു ജയിലറ പോലെയുള്ള മലയിടുക്കിൽ പാർപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.പുറംലോകവുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ല.ഇറാനിലെ ജനങ്ങൾ അകപെട്ട അസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ജീവിതമാണ് ചലച്ചിത്രത്തിൽ രൂപകമാവുന്നത്.
വിമോചനം എന്ന സ്വപ്നം പങ്കിട്ട് അണിചേർന്ന ജനങ്ങൾക്ക് കൺമുന്നിൽ അനുഭവിക്കേണ്ടിവന്നു സ്വാതന്ത്ര്യവും പൗരാവകാശങ്ങളും നഷ്ടപെടുത്തിയ വിപ്ലാവനന്തര ഡിസ്റ്റോപിയ.വർഷങ്ങളോളം യുദ്ധം ചെയ്തിരുന്ന
ഇറാൻ,ഇറാഖ് എന്നീ രാജ്യങ്ങളുടെ അതിർത്തികൾ ഭേദിച്ച് ആകാശം മാത്രം നോക്കി പറക്കുന്ന പക്ഷികളാണ് ഫ്ലെയിമിംഗോ 13.
ആകാശത്തിനെന്ത് അതിർത്തി!
പക്ഷികൾക്കു പോലും നമ്പറുണ്ട്,സ്വാതന്ത്ര്യം നിഷേധിക്കപെടുന്ന രാജ്യങ്ങളിൽ മനുഷ്യർ വെറും അക്കങ്ങളായതുപോലെ. സ്വതന്ത്ര ചിന്തയോ പൗരാവകാശങ്ങളോ ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യമോ ഇല്ലാത്ത രാജ്യങ്ങളിൽ വ്യക്തികൾക്ക് ഐഡന്റിറ്റി ഇല്ല.ഐഡൻറിറ്റി വകവെച്ചു തരികയുമില്ല.പക്ഷികൾ പോലും കേവലം അക്കങ്ങളിൽ വിശേഷിക്കപെടുന്ന ദുരന്തം സംഭവിക്കുന്നത് രണ്ടു രാജ്യങ്ങൾക്കിടയിൽ അകപെടുന്നതിൻറേതു കൂടിയാണ്.അടിച്ചോടിക്കപെടുന്ന മനുഷ്യരുടെ നരകഭൂമിയായി ആ മലനിരകളിൽ അകപെട്ട മനുഷ്യരിൽ ഒരാൾ ഫ്ലെയ്മിംഗോയെ പിന്തുടർന്നു പോകുന്നു.എവിടേക്കാണ് പോയതെന്നറിയാം, എന്തുപറ്റിയെന്നറിയില്ല, ഭരണകൂടം നിശ്ചയിച്ച പരിധി ലംഘിച്ചാൽ ഒരു ഗൺഷോട്ടിൻറെ പ്രതികരണത്തിൽ തീരും ജീവിതം.പക്ഷികൾ പറക്കുമ്പോൾ ആകാശത്തിനും ഭൂമിക്കും അതിർത്തികളില്ല, എന്നാൽ മനുഷ്യനങ്ങനെയല്ലല്ലോ.അപ്പുറത്തുനിന്നുള്ള ഏതനക്കവും ശത്രുവിൻറേതാണെന്ന ഉറപ്പോടെ സുരക്ഷക്കായി കാവൽ നിൽക്കുകയാണ് ദേശരാഷ്ട്രഭരണകൂടങ്ങൾ, ഏതൊരാളും ആ അവസ്ഥയിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞാൽ ഭരണകൂടങ്ങൾക്ക് ന്യായവാദങ്ങളുണ്ട്,ഭീകരവാദിയെന്നോ, നുഴഞ്ഞു കയറ്റക്കാരനെന്നോ,രക്തസാക്ഷിയെന്നോ, രാജ്യദ്രോഹിയെന്നോ, രാജ്യസ്നേഹിയെന്നോ.അത്തരം പദാവലികളിൽ സമ്പന്നമാണ് ഭാഷയിൽ നമ്മുടെ ഭരണകൂടവ്യവസ്ഥകൾ.ചരിത്രത്തിൽ നടത്തിയ കൂട്ടകുരുതികൾക്ക് വലിയ പേരുകൾ ചൊല്ലിയാണ് ഭരണകൂടങ്ങൾ ന്യായീകരിച്ചത്.മനുഷ്യരുടെ എല്ലാ യുദ്ധങ്ങളും അങ്ങനെ സമർത്ഥിക്കപെട്ടല്ലോ.സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനുവേണ്ടി, സമാധാനത്തിനുവേണ്ടി, സമത്വത്തിനുവേണ്ടി എന്നിങ്ങനെ വലിയ വായിൽ നാം കൂട്ടകുരുതികളെയും യുദ്ധങ്ങളെയും വംശഹത്യകളെയും ന്യായീകരിച്ചു പോന്നു.

യുദ്ധോത്സുകരായ ഭരണകൂടങ്ങളുടെ ഭാഷയിൽ ജനങ്ങൾ സംസാരിക്കുമ്പോഴാണ് ദുരന്തം.അപ്പുറത്തും ഇപ്പുറത്തും ഉള്ളവർ ശത്രുക്കളാണ്, അതുകൊണ്ടുതന്നെ ദേശസുരക്ഷയാണ് മറ്റെന്തിനേക്കാളും പരമപ്രധാനം എന്ന ഭരണകൂടഭാഷയിൽ ജനങ്ങൾ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോൾ യുദ്ധമല്ലാതെ മറ്റെന്ത്.യുദ്ധമന്ത്രാലയങ്ങളുടെ ഭാഷയാവരുത് ജനങ്ങളുടെ ഭാഷ.
ഏതു സമയവും ശത്രുവിനെ നിനച്ചിരിക്കുന്ന,ആക്രമിക്കാനോ ആക്രമിക്കപെടാനോ തയ്യാറായി നിൽക്കുന്ന ലോകത്തിന്റെ കണ്ണാടികൾ പോലെ ഇസ്രയേൽ പാലസ്തീൻ അതിർത്തിയിൽ സ്ഥാപിച്ച വിഭജനമതിലിൽ സ്ഥാപിച്ച ക്യാമറകളുടെ,തോക്കിൻമുനകളുടെ കാവലിൽ ആരുടെയോ ദാക്ഷിണ്യത്തിൽ ജീവൻ നീട്ടികിട്ടുന്ന മനുഷ്യരുടെ ജീവിതാനുഭവങ്ങൾ വരുന്ന കാം ക്രിസ്റ്റ്യൻസെൻ സംവിധാനം ചെയ്ത wall എന്ന ഡോക്യുമെന്ററി സിനിമയിൽ പരസ്പരം കൊല്ലാനും ചാവാനുമുള്ളവരാണ് മനുഷ്യർ എന്ന ഇരു രാജ്യങ്ങളിലെയും യുദ്ധവാദത്തിനുള്ള പ്രതിവാദമുണ്ട്.വിഭജനം ഏറെ നഷ്ടപെടുത്തിയത് പാലസ്തീനെയാണ്.ഇസ്രേയലിൻറെ ഔദാര്യമാണ് ഇപ്പോൾ ഭൂപടത്തിൽ കാണുന്ന പാലസ്തീൻ.ജീവിക്കാൻ കൊള്ളാത്ത ഭൂപ്രദേശമാണ് വിഭജനാന്തരം പാലസ്തീന് കല്പിച്ചു കിട്ടിയത്.തോൽപ്പിക്കപെട്ടവർ,വഞ്ചിക്കപെട്ടവർ എന്ന ബോധം അവരിലുണ്ട്.അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവർക്കിടയിൽ ഉയർന്നു പൊങ്ങിയ കൂറ്റൻ മതിലുകളെ ഉൾക്കൊള്ളാൻ പാലസ്തീൻകാർക്ക് സാധിക്കുന്നില്ല.ഭരണകൂടങ്ങൾ പറയുന്ന രീതിയിലല്ല ഇരു രാജ്യങ്ങളായപ്പോഴും ജനങ്ങൾ ജീവിച്ചു പോന്നിരുന്നത് എന്ന നേർസാക്ഷ്യമുണ്ട് സിനിമയിൽ.മതിൽ നിർമ്മിക്കപെട്ടതോടെ ഒരേ കുടുംബത്തിൽ പെട്ടവർ പോലും ഇരു രാജ്യങ്ങളിലായി.യൂറോപ്പിൽ നിന്നാട്ടിയോടിക്കപെട്ട,ലോകത്തിന്റെ പലഭാഗങ്ങളിലും അഭയാർത്ഥികളായി കഴിഞ്ഞിരുന്ന, ഓഡൻറെ കവിതയിലെന്നതുപോലെ ഭൂപടത്തിൽ നോക്കി നഷ്ടലോകത്തെകുറിച്ച് വിലപിച്ചിരുന്ന ജൂതർക്ക് ഇസ്രേൽ എന്ന പേരിൽ തലചായ്ക്കാൻ ഇടം ലഭിച്ചപ്പോൾ കൂടുതൽ വേട്ടക്കാരാവുന്ന വിരോധാഭാസത്തിന് ചരിത്രം സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു.അതിലേറ്റവും സഹിക്കേണ്ടിവന്നവരാണ് പാലസ്തീൻകാർ.

കടുത്ത ആഭ്യന്തര സംഘർഷങ്ങളും നിലക്കാത്ത യുദ്ധങ്ങളും ഏൽപ്പിക്കുന്ന മുറിപ്പാടുകൾ ഒരു ഭാഗത്ത്, ജനവിരുദ്ധ വികസന സാമ്പത്തിക നയങ്ങളിലൂടെ ഭരണനടപടികളിലൂടെ ജനങ്ങളെ ശത്രുപക്ഷത്ത് നിർത്തുകയും കോർപറേറ്റ് താല്പര്യങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കുകയും ജനാധിപത്യവ്യവസ്ഥയെ നോക്കുകുത്തിയാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സ്ഥിതി മൂലം സ്വന്തം രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് ഒളിച്ചോടാൻ വിധിക്കപെടുന്ന ഒടുവിൽ ഏതോ നാട്ടിൽ കുടിയേറ്റക്കാരായി പിടികൂടപെടുമ്പോഴുള്ള നിയമപ്രശ്നങ്ങളിലും മറ്റും പെട്ട് ജയിലറകളിൽ കഴിയുന്ന അനേകായിരങ്ങളുണ്ട് ലോകത്തിന്ന്.അത്തരം കുടിയേറ്റക്കാരുടെ സങ്കടങ്ങൾ നിലവിളികൾ ഏറ്റുവാങ്ങിയ ചലച്ചിത്രങ്ങളിൽ കണ്ണീരുപ്പുണ്ട്.തൊഴിലില്ലായ്മ,ദാരിദ്ര്യം, അന്യവല്കരണം, അപകർഷതാബോധം എന്നീ സാമൂഹിക സാഹചര്യങ്ങളുടെ സമ്മർദ്ദങ്ങളിൽ പലരും കുറ്റവാളികളായി പോവുന്നു.കുറ്റവാളികളായി മാറിയാൽ പിന്നെ ഭരണകൂടങ്ങൾക്ക് നേരിടാൻ എളുപ്പമാണ്.ക്രമസമാധാനപ്രശ്നങ്ങൾ ഉന്നയിച്ച് പിടികൂടാം,ഇരുമ്പഴിക്കുള്ളിലാക്കാം, നാടുകടത്താം.അതുകൊണ്ടുതന്നെ ജീവിതത്തെ പ്രണയിക്കുന്ന അന്നന്നത്തെ അപ്പം തിന്ന് നല്ലൊരു നാളെ സ്വപ്നം കാണുന്ന കുടിയേറ്റക്കാർ ഒരിക്കലും ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല ക്രിമിനൽ എന്ന മുദ്ര സ്വയം ചാർത്താൻ.A Stone Throw Away യിലെ ജാസിൻറൊ ആ തരത്തിൽ പെട്ടൊരാളാണ്.മൊറോക്കക്കാരനായ ജാസിൻറൊ അല്ലലില്ലാത്തൊരു ജീവിതം കണ്ടാണ് വേലി ചാടി അമേരിക്കയിലെത്തിയത്.അമേരിക്കയിൽ ക്രമസമാധാന പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടാക്കുന്നവരിലേറെ മൊറോക്കക്കാരാണ് എന്ന പരാതി അമേരിക്ക ഉന്നയിക്കാറുണ്ട്.മൊറോക്കയിൽ നിന്നുള്ള അനധികൃത കുടിയേറ്റം നേരിടാൻ കടുത്ത പോലീസ് നടപടികൾ സ്വീകരിച്ചു കഴിഞ്ഞു.അതിർത്തികടക്കുന്ന അനധികൃത കുടിയേറ്റക്കാരെ നിർദാക്ഷിണ്യം വെടിവെച്ചു കൊല്ലുന്നു.അങ്ങനെ കൊല്ലപ്പെട്ട ഒരച്ഛൻറെയും പിഞ്ചു കുഞ്ഞിന്റെയും ഫോട്ടോ അടുത്തിടെ പത്രങ്ങളിൽ വന്നല്ലോ.മര്യാദരാമനായി ജീവിക്കാൻ സാധിക്കില്ല എന്ന പാഠം അതിവേഗം ജാസിൻറോ അമേരിക്കയിൽ നിന്ന് പഠിച്ചു.ഈ ലോകം തട്ടിപ്പുകാർക്കുള്ളതാണെന്ന് അവന് ബോധ്യപെട്ടു.ആര് ആരെ എന്ന കാര്യത്തിലാണ് നൈതികത.ആ മൂല്യബോധം നിലനിർത്തേണ്ട സാഹചര്യത്തെ ജീവിതം നിരാകരിക്കുന്നു.അമേരിക്കൻ ഭരണകൂടം ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരുത്തമ മൊറോക്കൻ കുറ്റവാളിയായി ജാസിൻറോ അങ്ങനെ പരിണമിക്കപെട്ടു.
അതുവഴി സമൂഹത്തിന്റെ അടരുകളിൽ നിന്ന് എന്നെന്നേക്കുമായി അന്യവല്കരിക്കപെട്ടു.കാനിൽ ഏറ്റവും നല്ല സംവിധായകനുള്ള അവാർഡ് നേടിയ മാത്യു കസോവിറ്റ്സിൻറെ Hate ൽ ഇതേ പ്രമേയം വരുന്നു, ഒരുപക്ഷേ കൂടുതൽ തീവ്രമായി.അന്യവൽകൃതരായ മനുഷ്യരെ എങ്ങനെ കൂടുതൽ ക്രിമിനൽവൽക്കരിക്കാം എന്ന തന്ത്രജ്ഞതയിലാണ് ഭരണകൂടങ്ങൾക്ക് പ്രിയം.വ്യത്യസ്ത ജീവിത സാഹചര്യങ്ങളിൽ നിന്ന് വരുന്ന മൂന്ന് ചെറുപ്പക്കാരുടെ അനുഭവലോകമാണ് സിനിമ.ഒരാൾ ജൂതനാണ്, തൊഴിലാളിയാണ്.രണ്ടാമത്തെയാൾ അറബ് വംശജനാണ്,മൂന്നാമൻ ആഫ്രിക്കൻ നീഗ്രോയാണ്.മൂവർക്കും ജോലിയില്ല.പണമില്ല.കറങ്ങിനടക്കുന്നു.തികച്ചും അന്യവൽകൃതർ.ഭരണകൂടം ഒരു കുടിയേറ്റകാരനിൽ ആഗ്രഹിക്കുന്ന സർവവിധ ലക്ഷണങ്ങളും ഒത്തിണങ്ങിയവർ.ഇവരിൽ ക്രിമിനൽ മുദ്ര ചാർത്തികൊടുക്കേണ്ട പണിയേ ഭരണകൂടത്തിന് ബാക്കിയുള്ളൂ.സമൂഹത്തിനും ആ നിലയിൽ അവരെ കാണാനുള്ള സ്റ്റാൻഡൈസേഷനുണ്ട്.ഈ മൂന്നുപേരും മെട്രോയിൽ യാത്ര ചെയ്യുന്ന രംഗമുണ്ട്.ഒരു പരസ്യപലകയിങ്ങനെ: the world is yours.ഈ വാചകത്തിൽ yours എന്നതിലെ y ലോകത്തുനിന്നെന്നോ അടർന്നു പോയിരിക്കുന്നു.ജനങ്ങളെ ഉൾകൊള്ളാത്ത,ജനതാല്പര്യങ്ങളെ പ്രതിനിധീകരിക്കാത്ത, എങ്കിലും
the world is ours എന്ന നാട്യത്തോടെ കോർപറേറ്റുമൂലധനാധിപത്യ താല്പര്യം അടിയുറച്ചു കഴിഞ്ഞു.പൗരനിൽ നിന്ന് പ്രജയിലേക്ക് തിരിച്ചു പോകാൻ ജനങ്ങൾ വിസമ്മതിക്കുന്നതിൻറെ രാഷ്ട്രീയ പ്രതികരണങ്ങൾ കൂടി ലോകം മുഴുവൻ അതുകൊണ്ടുതന്നെ സ്വാഭാവികമായും നടന്നുവരുണ്ട്.
എല്ലാവരേയും ഉൾക്കൊള്ളുന്നതല്ല ഈ ലോകം എന്നായിരിക്കുന്നു.ആ ലോകമാണ് കോർപറേറ്റ് മൂലധനത്തിനും ഭരണകൂടങ്ങൾക്കും താല്പര്യം.ആ ലോകം അത്ര ഇൻക്ലൂസിവല്ല, ആരെയൊക്കെ പുറത്തു നിർത്തണം എന്ന കൃത്യമായ ധാരണയോടെയാണ് ഈ ലോകം മുന്നോട്ട് പോകുന്നത്.സ്വന്തം രാജ്യത്തിനകത്ത് ജീവിതം നിഷേധിക്കപെടുന്നവർക്ക് രാജ്യത്തിനു പുറത്തും ജീവിതമില്ല,കുടിയേറ്റക്കാരെയങ്ങനെ ലോകത്തിന്റെ നോട്ടപ്പുള്ളികളായി കാണുന്നു.

സ്വന്തം രാജ്യത്തിനകത്തും പൗരന്മാർ ബന്ദികളും അഭയാർത്ഥികളുമാവുന്ന ദുസ്ഥിതിയാണ് കോർപറേറ്റ് മൂലധനത്തിനു മാത്രം സംരക്ഷണമുള്ള രാജ്യങ്ങളിൽ.രാഷ്ട്രത്തിൻറെ ഉള്ളടക്കത്തിൽ നിന്ന് പൗരന്മാർ നിഷ്കാസിതരായിരിക്കുന്നു.ജീവിതം വഴിമുട്ടിയ ജനകോടികളാണ് ലോകത്തൊട്ടാകെ.രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ വികസനപെരുക്കങ്ങളിൽ ജനങ്ങളുടെ ഹിതം പരിഗണിക്കപെടുന്നില്ല.ഒരു രാജ്യം വികസനത്തെ കുറിച്ച് കൂടുതൽ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങിയാൽ അതിനർഥം ആ രാജ്യം കൂടുതൽ ജനവിരുദ്ധമാവുന്നു എന്ന രീതിയിൽ വികസന പദ്ധതികളുടെ ആസൂത്രണവും നടത്തിപ്പും മാറി.സ്വന്തം മണ്ണിൽ നിന്ന് രാജ്യത്തിന്റെ വികസനത്തിനായി ആട്ടിയോടിക്കപെടുന്നവരുടെ എണ്ണം നാൾക്കുനാൾ വർധിക്കുകയാണ്. ജനിച്ചുവളർന്ന സ്വന്തം രാജ്യത്ത് തന്നെ ജനങ്ങൾ അങ്ങനെ അഭയാർത്ഥികളായി മാറുന്നു.എല്ലുമുറിയെ അധ്വാനിച്ചാലും ജീവിതത്തിന്റെ രണ്ടറ്റവും കൂട്ടിമുട്ടാൻ സാധിക്കാതെ പോവുന്ന സാധാരണ ജനങ്ങൾ ഏതു രാഷ്ട്രത്തെയാണ് പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നത്.Stray Dogs ഈ പ്രശ്നമാണ് അഡ്രസ് ചെയ്യുന്നത്.രാജ്യം അനുദിനം വികസിച്ചു കൊഴുക്കുകയാണ്.വളർച്ചാനിരക്കുകളുടെ വലിയ കണക്കുകളുണ്ട് ആത്മകഥകളെന്ന നിലയിൽ രാജ്യങ്ങൾക്ക് അവതരിപ്പിക്കാൻ.രാജ്യം കൂടുതൽ കൊഴുക്കുമ്പോൾ ജനജീവിതം കൂടുതൽ ദുസ്സഹമാവുന്നു.Stray Dogs ൽ രാത്രി ഉറങ്ങാൻ​ കിടക്കുമ്പോൾ പഴകി ഇടിഞ്ഞു പൊളിഞ്ഞു വീഴാറായ വീടിന്റെ ചുമരുകളിൽ നോക്കി അമ്മ മകളോട് പറയുന്നുണ്ട്:’വീടും നാം മനുഷ്യരെ പോലെയാണ്.വയസാവും.ചുളിവ് വരും.വേണ്ടാതാവും.’ഈ വീട് സ്വന്തം നാട്ടിൽ അഭയാർത്ഥികളായി പോകുന്ന മനുഷ്യരുടെ റിപ്പബ്ലികാണ്.ആ വീടിനു നേരതിർ ഭാഗത്ത് കൂറ്റൻ ഷോപ്പിംഗ് മാളുകളുണ്ട്.ഒരേസമയം രണ്ട് മാതൃകകൾ വരുന്നു.ഏതു മാതൃകയിലാണ് ഭരണകൂടങ്ങൾക്ക് താല്പര്യം?ആ ചോദ്യം തന്നെ അപ്രസക്തമായിരിക്കുന്നു.കോർപറേറ്റു മൂലധനതാല്പര്യങ്ങളുടെ ഭരണകാലത്ത് രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ ഉള്ളടക്കത്തിൽ ജനങ്ങളില്ലല്ലോ.ആ മുന്ഗണന തന്നെ അട്ടിമറിക്കപെട്ടിരിക്കുന്നു.രാജ്യത്തിനകത്തും പുറത്തും അഭയാർത്ഥികളായി പോകുന്ന മനുഷ്യരുടെ ജീവിതം പറയാൻ ക്യാമറ എവിടെ സ്ഥാപിച്ചാലും ചലചിത്രമാവും.ലോകയുദ്ധങ്ങൾ ശിഥിലമാക്കിയ യൂറോപ്പിനെ ആവിഷ്കരിക്കാൻ ശ്രമിച്ച നവതരംഗസിനിമാകാലത്ത് റോസല്ലിനിയുടേതായ പ്രശസ്തമായ ആ കമൻറുണ്ടല്ലോ, തെരുവുകളുടെ ഏതു മൂലയിൽ ക്യാമറ സ്ഥാപിച്ചാലും ചലച്ചിത്രങ്ങൾ പിറക്കും എന്ന ആ കമന്റ്, കല്പിതകഥകളുടെ കല്പനങ്ങൾ ചലച്ചിത്രങ്ങളിൽ നിന്നിറങ്ങി പോയ ആ കാലത്തിനേക്കാൾ ദുരന്തങ്ങൾ പെയ്യുന്ന പുതിയ കാലത്ത് ചലച്ചിത്രങ്ങൾ പിന്നെ മറ്റെന്താവണം…

littnow.com

littnowmagazine@gmail.com