ലേഖനം
തൊട്ടേനേ ഞാൻ കൈകൾ കൊണ്ട്..
പുസ്തക റിവ്യൂ
വി എം ഗിരിജ എഴുതിയ
സ്പർശം
യു അജിത്
മനുഷ്യരുടെ സ്പർശേന്ദ്രിയത്തെ തൊട്ട് ശുശ്രൂഷിക്കുന്ന വി എം ഗിരിജയുടെ ‘സ്പർശം’ ഏതിനത്തിൽ പെടുത്താവുന്ന കൃതിയാണാവോ!
സ്പർശത്തെ തൊടുമ്പോൾ ശിശുവെയും വൃദ്ധയെയും തൊടുമ്പോലെ കഴിഞ്ഞകാല, വരുംകാല മനുഷ്യരെയും തൊടുന്നുണ്ട്. ഗിരിജ കവിയായത് കൊണ്ടാണോ അതൊ അനുഭൂതികളെ എഴുതുന്ന വഴക്കം കവിതയ്ക്കായതുകൊണ്ടാണോ ‘സ്പർശം’ കവിത പോലെയാണ് നമ്മെ കുറെയൊക്കെ തൊടുന്നത്. എന്നാൽ തൊടലിന്റെ ഇരുപുറങ്ങളിലെ വൻകരകളെ തൊട്ടറിഞ്ഞുകൊണ്ടുള്ള പര്യവേക്ഷണവും കൂടിയാണ് പുസ്തകം.
കുഞ്ഞായി, മുലയുണ്ണുന്ന സ്പർശത്തിന്റെ ഓർമ്മയിലേക്ക് എത്തിത്തൊടാൻ കഴിയുന്ന വായനക്കാർക്ക് ആ വഴി കിടപ്പുണ്ട്. എഴുത്തുകാരി മുലയൂട്ടിയ അമ്മയോർമ്മകളെയാണ് തൊടുന്നത്. “മുല കൊടുക്കലോളം വലിയ അഹിംസാത്മക പ്രവൃത്തി ഇല്ല” എന്ന് പറയുന്ന ഗിരിജ തന്നെ അതിന്റെ ആദർശവത്കരണങ്ങളെ പലവിധം തള്ളിമാറ്റുന്നുണ്ട്. മുല കൊടുക്കുന്ന സിംഹി ആട് പോലെ ‘പാവ’മെന്ന കുമാരനാശാൻ കല്പനയോട് ചേർത്ത് അതിജീവന ശേഷി കാണാത്ത കുട്ടിയെ മുല കൊടുക്കാതെ കുത്തിയാട്ടിയ അമ്മയാടിനെയും വയ്ക്കുന്നു. “മുലകൾ രണ്ട് ഊട്ടുപുരകൾ മാത്രമല്ല”, വാൽസല്യം അതിരേകത്തോടെ കുഞ്ഞിലേക്കൊഴുക്കിയാൽ പെണ്ണിന് മാത്രമല്ല, ആണിനും ഏതാണ്ട് മുലയൂട്ടലനുഭവത്തെ ചെന്ന് തൊടാമെന്ന് ‘സ്പർശം’ പറയുന്നു.
മുലപ്പാലുള്ള അമ്മമാർ അതില്ലാത്ത കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കു കൂടി ധാരാളമായി പാലുകൊടുത്ത പഴയകാലത്ത് ജാതി അതിനിടയിലും ഉറച്ച വേലികെട്ടി മനുഷ്യരെ അറകളിലടച്ചത് പുസ്തകം നമ്മെ തൊട്ടുകാണിക്കുന്നു.
സ്പർശത്തെപ്പറ്റി പറയുമ്പോൾ ഇന്ത്യയിൽ ജാതിയെ ഒന്നാംപ്രതിയാക്കാതെ വിസ്തരിക്കാനേ കഴിയില്ല എന്ന് ഗിരിജ ഓർക്കുമ്പോഴൊക്കെ അടിവരയിടുന്നു. തൊടലിന്റെ ലോകത്ത് നിന്നാണ് ജാതി മനുഷ്യത്വത്തെ ഏറ്റവും വറ്റിച്ചു കളഞ്ഞത്. നമ്പൂതിരി സ്ത്രീയുടെ ശരീരത്തിൽ ഭർത്താവൊഴികെയുള്ള പുരുഷന്മാരെ മാത്രമല്ല, സൂര്യരശ്മി പോലും തൊടാൻ അനുവദിച്ചില്ല.
ജാതി പോലെതന്നെ ആൺജാതി സന്യാസം പെൺജാതിയെ അസ്പൃശ്യരാക്കി തള്ളി. സന്യാസം സ്ത്രിയെ തൊടാൻ കൊള്ളാതാക്കിയപ്പോൾ പൊതുവിടങ്ങളിലും സ്വകാര്യയിടങ്ങളിലും സ്ത്രീയുടെ അനിഷ്ടം നോക്കാതെ അതിസ്പർശങ്ങളുടെ വേട്ടയും വേദനയും എന്നുമുണ്ടായി.
പെൺകുട്ടിയും ആൺകുട്ടിയും തൊട്ടു കൂടുന്നത് മുതിർന്നവർ എന്തുകൊണ്ടോ പേടിക്കുന്നു. അസൂയ കൊണ്ടായിരിക്കുമോ? ആ പരിശീലനം, തലമുറ തലമുറയ്ക്ക് പകർന്ന് ജീവിതഭംഗി ചോർത്തിക്കളയുന്നു. ബസ്സിലെ യാദൃശ്ചിക സ്പർശത്തിൽ പോലും ആൺ പെൺ ഭേദമനുഭവിക്കുന്നവരായി തന്റെയും കൂട്ടുകാരികളുടെയും പെണ്ണുടലുകളെ ഗിരിജ വായിക്കുന്നു.
തുറന്ന സ്പർശത്തെ ഒന്നാം എതിരാളിയായി സ്വത്തും അധികാരവും ജാതിയും ആൺലിംഗവും എന്നും പോർവിളിച്ചു പോരുന്നു. സ്പർശദാഹം സമത്വദാഹമാണ്. ഒന്നാം സ്വാതന്ത്ര്യസമരമാണ്.
“മൃദുവായ സ്പർശനങ്ങൾക്കും ഉമ്മകൾക്കും തലോടലുകൾക്കും ബാലാമണിയമ്മ മാധവിക്കുട്ടിയേക്കാൾ കൊതിച്ചു ” എന്ന് ഗിരിജ വായിക്കുന്നുണ്ട്. സഹബാലികയെ”…കയ്യിൻപതുപ്പുള്ള കളിത്തോഴി” യായി ബാലാമണിയമ്മയുടെ ബാലിക തൊടുന്നു. കവിതകളെ തൊട്ടു തൊട്ടെഴുതുമ്പോൾ “…
പ്രണയപൂർവം
ഒരു കൈ തൊടാനെടുക്കുന്ന സമയം..” കൊണ്ട് വീരാൻ കുട്ടി ചിലത് അളന്നെടുക്കുന്നതും ഗിരിജ നോക്കി നിൽക്കുന്നുണ്ട്.
രതിയെന്ന സ്പർശ പാരമ്യത്തെ തൊടാതെ സ്പർശ ചർച്ചയില്ല. “രതി കൊണ്ടാണ് മനുഷ്യർ ഏറ്റവും കൂടുതൽ പരസ്പരം അടുക്കുന്നത്. ഒന്നാകുന്നത്”. എത്ര കോരിക്കുടിച്ചാലും തീരാത്ത സ്പർശഭിന്നതകളുടെ കടൽ.
ധൃവ ബാലനെ വിഷ്ണുവിന്റെ ശംഖിന്റെ ജലസ്മൃതിയും നിഗൂഢമായ തണുപ്പും കൊണ്ട് തൊടുന്ന ഭാഗവത രംഗത്തെയും നമുക്ക് തൊടാനായി ഗിരിജ നീട്ടുന്നു.
ജലം ഒരു സ്പർശാനുഭവമായി കവി പറയുമ്പോൾ ഭൂമിയെയും വായുവിനെയും അഗ്നിയെയും ആകാശത്തെയും കൂടി നമ്മൾ തൊട്ടേക്കും.
“ഭക്തനിരയെ തൊടാതെ ഒതുങ്ങിയാണ് ശ്രീലകത്തേക്ക് ശാന്തിക്കാരൻ കേറുന്നത്. സാധാരണക്കാരേക്കാളും എന്തോ, ദൈവവുമായുള്ള അടുപ്പം അയാളുടെ ശരീരഭാഷയിൽ കാണാം….
പൂജാരി ആരുടെയും പണം തൊടും. എന്നാൽ…. പൂണൂൽ കാണിച്ച് വരുന്നവർക്ക് ഒരു പ്രത്യേക അധികാരം എന്തിന് അനുവദിച്ചു കൊടുക്കുന്നു?” ഗിരിജ തൊട്ടുപോകുന്നവ വേഗം നമുക്ക് സുതാര്യമായി മാറുന്നു.
ആദിമ ജീവന്റെ ഏക ഇന്ദ്രിയമായിരുന്ന സ്പർശത്തിന്റെ ചിറകുകൾ പലമാനത്തേയ്ക്ക് വിരിച്ചതല്ലേ ഇതര നാലിന്ദ്രിയങ്ങൾ! കണ്ണിൽ കിരണത്തിന്റെ തൊടലല്ലേ കാഴ്ച? ശബ്ദതരംഗങ്ങൾ കാതിലെ സ്തരങ്ങളിൽ തൊട്ട് കമ്പനം ചെയ്യുന്നത് കേൾവി. രസന ഭക്ഷ്യപേയങ്ങളിൽ തൊട്ട് രസങ്ങളായി നമ്മൾ മാറുന്നു. നാസികയുടെ ഉൾനേർമ്മകളിൽ തൊടുന്ന രേണുക്കളാണ് നമുക്ക് ഗന്ധം.
കണ്ണും കാതും മാത്രമല്ല, അവ കഴിഞ്ഞുള്ള മൂന്നിന്ദ്രിയങ്ങളും ഏതനുഭവങ്ങളിലും നമുക്ക് കൂട്ടുവരുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ നമ്മുടെ കലയിലും വിദ്യാശാലയിലും അവയെ നമ്മൾ തിരികെ രുചിച്ചും മണത്തും തൊട്ടും നോക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് ഗിരിജ ചിന്തിപ്പിക്കുന്നു. സ്പർശത്തിന്റെ കലകൾ, ഗന്ധത്തിന്റെ കലകൾ, രുചിയുടെ കലകൾ- അങ്ങനെ നമുക്ക് ലോകങ്ങളുണ്ടോ? ഇക്കൂട്ടത്തിൽ
രുചിയുടെ ലാവണ്യശാസ്ത്രം ഇല്ല എന്ന് പറഞ്ഞുകൂടാ. കഴിക്കാനും കുടിക്കാനുമുള്ളവയെ മനുഷ്യർ സർഗഭംഗിയോടെ ഒട്ടേറെ ചമയ്ക്കുന്നും പങ്കുവയ്ക്കുന്നുമുണ്ടല്ലോ.
സ്പർശത്തിന്റെ വിശേഷം, അത് ആദിമമെന്നപോലെ ആയുസ്സിന്റെ അന്തിമാനുഭവവുമാണ് മിക്കവാറും.
സ്പർശ, ഗന്ധ, രസനേന്ദ്രിയാനുഭവങ്ങൾ, ആലോചനകൾ മലയാളത്തിൽ വി എം ഗിരിജയുടെ ‘സ്പർശം’ തൊട്ട് ധാരളം പറയപ്പെടട്ടെ.
littnow.com
നിങ്ങൾക്കും സൃഷ്ടികൾ അയക്കാം: (ഫോട്ടോയും ഫോണ് നമ്പറും സഹിതം)
Email : littnowmagazine@gmail.com
പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന രചനകളിലെ അഭിപ്രായങ്ങൾ രചയിതാക്കളുടേതാണ്. അവ പൂർണമായും ലിറ്റ് നൗ ൻ്റെ അഭിപ്രായങ്ങൾ ആകണമെന്നില്ല.
ലേഖനം
വായനക്കുറിപ്പുകൾ
ലേഖനം
മാനസികാരോഗ്യവും പിന്തിരിപ്പൻ കാഴ്ചപ്പാടുകളും
ഡോണ മേരി ജോസഫ്
അന്നുമിന്നും അജ്ഞതാബോധം അലങ്കാരമാക്കുന്ന ഒരു വിഭാഗത്തിന്റെ തൊട്ടുകൂടായ്മയാണ് മാനസികാരോഗ്യം. പൊതു വിശ്വാസസംഹിത പ്രകാരം ഇത്രമേൽ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ട മറ്റൊരു മേഖല ഉണ്ടോ എന്നും സംശയമാണ്. ആധുനികതയുടെ കുത്തൊഴുക്കിൽ മാനവരാശി ഒന്നാകെ മുന്നോട്ട് സഞ്ചരിക്കുമ്പോഴും മാനസിക രോഗവസ്ഥകളോടുള്ള സമീപനത്തിൽ മുൻവിധികൾ തെളിഞ്ഞു കാണാം. തങ്ങൾക്ക് ഇല്ല എന്നതുകൊണ്ട് മാത്രം സകല മാനസികപ്രശ്നങ്ങളും നിസാരമാണെന്ന് കരുതുന്ന ആളുകൾ, ചികിത്സ തേടിയാൽ മറ്റുള്ളവർ എന്ത് വിചാരിക്കുമെന്ന് ഭയന്ന് ദിനം തോറും രോഗാവസ്ഥ വഷളാകുന്നതിനോട് സ്വയം പൊരുതി തോറ്റു പോകുന്ന മറ്റ് ചിലർ, കൃത്യമായ ചികിത്സയൊഴികെ മണ്ണും മരവും മതവും പൊടിയും വേണ്ടി വന്നാൽ അടിയും ഇടിയും വരെ ഉപയോഗിച്ച് അത്ഭുത രോഗശാന്തിയ്ക്കായി കാത്തിരിക്കുന്ന ഇനിയൊരു വിഭാഗം എന്നിങ്ങനെ ദുരിതക്കുഴിയിൽ നിലകൊള്ളുന്ന ഒരുപാട് പേരുണ്ട്. മനുഷ്യൻ പിറവി കൊള്ളുന്ന നേരം മുതൽ പ്രാണൻ ഇല്ലാതാകുന്നത് വരെയുള്ള ഘട്ടങ്ങളിൽ മനോസംഘർഷങ്ങൾ സാധാരണമാണെങ്കിലും ദൈനംദിന ജീവിതത്തെ ദുസ്സഹമാക്കുന്നതിൽ ഇത്തരം സംഘർഷങ്ങൾ കാരണമാകുന്നുണ്ടെങ്കിൽ, ജീവിതത്തിന്റെ സ്വാഭാവിക താളം തെറ്റുന്നുണ്ടെങ്കിൽ എത്രയും വേഗം ഉചിതമായ ഇടത്തു നിന്നും സഹായം തേടേണ്ടതാണ് എന്ന സത്യം പലപ്പോഴും വിസ്മരിക്കപ്പെടുന്നു. വ്യക്തികളുടെ മാനസികാരോഗ്യത്തെക്കാൾ പ്രാധാന്യം പൊതു സമൂഹത്തിന്റെ ധാരണകൾക്ക് നൽകുമ്പോൾ സ്വാഭാവികമായും പ്രശ്നങ്ങൾ ആരംഭത്തിലേ കണ്ടെത്തുന്നതിൽ നാം പരാജയപ്പെടാൻ ഇടയുണ്ട്. ആൾക്കൂട്ടത്തിനു സ്വീകാര്യമായ നിലപാടുകൾക്ക് മാനസികാരോഗ്യ വിദഗ്ധന്റെ കണ്ടെത്തലുകളെക്കാൾ പ്രാധാന്യം കൽപ്പിക്കുന്ന അപകടകരമായ സ്ഥിതി വിശേഷം നമ്മുടെ നാട്ടിലെ മാനസികാരോഗ്യ രംഗത്തിനു തന്നെ വെല്ലുവിളിയാണ്. ഇത്തരം നിലപാടുകളും ചികിത്സയിലെ സ്വകാര്യതയെപ്പറ്റിയുള്ള ഭയവും മുതലെടുത്താണ് യാതൊരു ശാസ്ത്രീയ അടിത്തറയുമില്ലാത്ത സ്വയം പ്രഖ്യാപിത ചികിത്സകർ ഇവിടെ തഴച്ചു വളരുന്നത്. പലപ്പോഴും ഇത്തരം പരീക്ഷണങ്ങൾക്ക് ശേഷം യാഥാർഥ്യബോധം ഏറെക്കുറെ ഇല്ലാതായ അവസ്ഥയിലാകും അസുഖബാധിതരെ കൃത്യമായ ചികിത്സാ സംവിധാനത്തിലേയ്ക്ക് എത്തിക്കുന്നത്. രൂക്ഷമായ അവസ്ഥയാണെങ്കിൽ സ്വാഭാവികമായും സൗഖ്യപ്പെടാനോ താത്കാലിക ശമനം ലഭിക്കാനോ കാലതാമസം ഉണ്ടാകാനിടയുണ്ട്. ഇനി അഥവാ ആശ്വാസം ലഭിച്ചാലും തുടർ നടപടികൾക്കോ ചികിത്സാ ക്രമങ്ങൾക്കോ ബന്ധുജനങ്ങൾക്ക് താല്പര്യമുണ്ടാവില്ല. മരുന്നിന്റെ താൽക്കാലിക പാർശ്വഫലങ്ങൾ ഭാവിയിൽ ലഭിക്കാനിടയുള്ള സൗഖ്യത്തെക്കാൾ പലരെയും അസ്വസ്ഥതപ്പെടുത്താറുമുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ പൂർണമായ പ്രശ്നപരിഹാരം പലപ്പോഴും തടസ്സപ്പെടുന്നു. ഒരുപക്ഷെ തുടക്ക കാലഘട്ടത്തിൽ തിരിച്ചറിയാൻ സാധിച്ചാൽ മികച്ച രീതിയിൽ പരിഹരിക്കാനാവുന്ന പല മാനസിക ബുദ്ധിമുട്ടുകളും അങ്ങേയറ്റം സങ്കീർണമാകുകയും ഫലപ്രാപ്തിയിൽ എത്താൻ പ്രയാസം അനുഭവപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. വിവാഹം, പുതിയ ജോലി, കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഇങ്ങനെയുള്ള ഉത്തരവാദിത്വങ്ങൾ മാനസികപ്രശ്നങ്ങൾക്ക് പരിഹാരമായി വിലയിരുത്തുന്ന ആളുകൾ ഇന്നും പരിഷ്കൃത സമൂഹത്തെ പിന്നോക്കം വലിക്കുന്നുണ്ട് എന്നതും വസ്തുതയാണ്. സത്യത്തിൽ ഒരാളെ അയാളുടെ പ്രശ്നം തിരിച്ചറിഞ്ഞു പരിഹരിക്കാൻ സാധിക്കുന്നവരിലേക്കെത്തിക്കുന്നതിന് പകരം അടുത്ത തലമുറയെക്കൂടെ യാതൊരു ചിന്തയും ഇല്ലാതെ അതേ പ്രശ്നത്തിലേയ്ക്ക് വലിച്ചിടാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഈ മനുഷ്യത്വരാഹിത്യം കൂടുതൽ അപകടങ്ങളിലേയ്ക്ക് നയിക്കുമെന്നതിൽ തർക്കമില്ല. ഇനിയെങ്കിലും ഇത്തരം മിഥ്യകളിൽ നിന്നും തെറ്റിദ്ധാരണകളിൽ നിന്നും മാറി സ്വാതന്ത്രബുദ്ധിയോടെ മാനസികാരോഗ്യത്തെയും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പ്രശ്നങ്ങളെയും വേർതിരിച്ചു കാണാൻ നമുക്ക് സാധിക്കണം. എങ്കിൽ മാത്രമേ ആരോഗ്യകരമായ മനോവ്യാപാരങ്ങളുള്ള, കൃത്യമായ അവബോധമുള്ള, മികച്ച വ്യക്തിത്വത്തിനു ഉടമകളായ ഒരു സമൂഹത്തെ വാർത്തെടുക്കാൻ സാധിക്കുകയുള്ളൂ.
littnowmagazine@gmail.com
ലേഖനം
ഡോക്ടർമാർ വെറും ചെണ്ടകളോ?
ഡോ .അനിൽ കുമാർ .എസ്.ഡി
മരണത്തിനും ജീവിതത്തിIനുമിടയിലെ നൂൽപ്പാലത്തിലൂടെ രോഗിയോടൊപ്പം അതീവജാഗ്രതയിലും പ്രാർത്ഥനയിലും സഞ്ചരിക്കുകയും സക്രിയമായി പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന തൊഴിലാളികളാണ് ഡോക്ടർമാർ.
മരണവും രോഗവും വേദനയും കരിനാഗങ്ങളെപ്പോലെ കൂട്ടിരിക്കുന്ന ആശുപത്രിയിലെ ജോലിക്കാരുമാണ് ഡോക്ടർമാർ. രോഗം ഭേദമാകുമ്പോൾ അതിൻ്റെ മാർക്ക് ദൈവത്തിനും വഷളാകുമ്പോൾ അതിൻ്റെ കുറ്റം ഡോക്ടർക്കും നൽകുന്ന കൗശലക്കാരാണ് രോഗിയും കൂട്ടിരിപ്പുകാരും. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഈ തൊഴിലിടം പുതിയ തലമുറയ്ക്ക് അത്ര ആകർഷകമല്ല. രോഗത്തിൻ്റെ നിഗൂഢമായ സഞ്ചാരവും മരുന്നുകളുടെ പ്രതിപ്രവർത്തനവും സാഹചര്യങ്ങളുടെ വക്ര സഞ്ചാരവും ഉണ്ടാക്കുന്ന അപകടങ്ങൾക്ക് ഡോക്ടർമാരെ തെറിപറഞ്ഞ് സമാധാനിച്ചവർ ഇന്ന് ദേഹോപദ്രവത്തിൻ്റെ കീചക വേഷത്തിലേക്ക് മാറിയിരിക്കുന്നു. മരണം ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന രോഗത്തിനൊപ്പം പോരാടുന്ന ഡോക്ടർമാർക്ക് സ്വന്തം ജീവൻ പോലും നഷ്ടമാകുന്ന അവസ്ഥയാണ് സംജാതമായിരിക്കുന്നത്.
ഡോക്ടറെക്കുറിച്ച് സമൂഹത്തിലുള്ള ചില ദുഷ്പ്രചരണങ്ങളും നല്ല കല്ലുവച്ച നുണകളും അവരെ പഴയ മലയാള സിനിമയിലെ ബാലൻ .കെ .നായരാക്കി.
സിനിമയിൽ ചിലരെ സ്ഥിരം വില്ലന്മാരാക്കുമെന്നപോലെ ചികിൽസാ മേഖലയിലെ സ്ഥിരം വില്ലൻ ഡോക്ടറാണ്.
ആരോഗ്യരംഗം ഭരിക്കുന്നവർ (ഡോക്ടർമാർ ഉൾപ്പെടെ ) തുടങ്ങി പഞ്ചായത്ത് മെമ്പർ വരെ കാണിക്കുന്ന എല്ലാ അഴിമതിയുടേയും കെടുകാര്യസ്ഥതയുടേയും അട്ടിപ്പേറു ചുമക്കുന്നത് ചികിൽസിക്കുന്ന പാവം ഡോക്ടർമാർ. അവരെ കൊലയ്ക്കു കൊടുക്കുന്ന ഒരു സാമൂഹ്യവ്യവസ്ഥിതി ബീഭത്സമാണ്.
കുത്തഴിഞ്ഞ ഒരു വ്യവസ്ഥിതിയിൽ ചികിൽസിക്കാതെ ഇരിക്കുക അല്ലെങ്കിൽ തല്ലുവാങ്ങുക എന്ന ദുസ്ഥിതിയിലാണ് ചികിൽസകന്മാരായ ഡോക്ടർമാർ. തുമ്പിയെ കൊണ്ട് കല്ലെടുപ്പിക്കുന്നതുപോലെ അവരെക്കൊണ്ട് അമിത ജോലി ചെയ്യിക്കുന്ന സർക്കാർ രംഗവും കോർപ്പറേറ്റ് ഭീകരന്മാരായ സ്വകാര്യ രംഗവും ഒടുക്കം കൈകഴുകി രക്ഷപെടുന്നു.
ആരോഗ്യരംഗത്തിന് പരിമിതമായ നീക്കിയിരിപ്പാണ് സർക്കാരുകൾ കൊടുക്കുന്നത് .മാത്രമല്ല മരുന്നുകളുടെ ഗുണനിലവാരം നിലനിർത്തുവാനോ നിരീക്ഷിക്കുവാനോ സർക്കാരുകൾ ശ്രമിക്കുന്നില്ല. ആശുപത്രികളെ കൂടുതൽ നവീകരിക്കാനുള്ള വിഭവശേഷി കണ്ടെത്തുന്നില്ല .കിട്ടുന്ന വിഭവങ്ങൾ അഴിമതിക്കാർ പങ്കിട്ടെടുക്കുന്നു.
ഹെൽത്ത് സർവീസിൽ ഏർപ്പെടുത്തിയ കേഡർ വ്യവസ്ഥ ചികിൽസയുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ലാത്ത ഡോക്ടർമാരെ DMOയും DHS ,സൂപ്രണ്ട് മുതലായ പദവികളിൽ എത്തിക്കുന്നു. ഈ ഡോക്ടർമാർ വരുത്തുന്ന പ്രശ്നങ്ങൾ ചികിൽസിക്കുന്ന ഡോക്ടർമാരെ കൂടുതൽ കുഴപ്പത്തിലാക്കുന്നു. ഇങ്ങനെ കുത്തഴിഞ്ഞ ആരോഗ്യരംഗത്തിൻ്റെ പാപഭാരം ചികിൽസിക്കുന്നവരുടെ തലയിൽ കെട്ടിവയ്ക്കുന്നു.
സമൂഹത്തിൽ രൂഢമൂലമായി വേരുറച്ച അഴിമതിയിൽ അധികാരിവർഗ്ഗം അഭിരമിക്കുമ്പോൾ അതിൻ്റെ പാപവും ചികൽസകരായ ഡോക്ടർമാർ ചുമക്കേണ്ടിവരുന്നു.
മെഡിക്കലോ സർജിക്കലോ ആയ വിഭാഗങ്ങളിൽ മനസ്സമാധാനമായി ജോലി ചെയ്ത് ജീവിക്കാൻ പറ്റിയ ഒരു സാഹചര്യമല്ല ഡോക്ടർമാർക്ക്. അവരെ കല്ലെറിയാനും കൊല്ലാനും സമൂഹം കാത്തിരിക്കുന്നു.
ഈ സാഹചര്യത്തിൽ പുതിയ തലമുറയോട് പറയാനുള്ളത് ഒരു കാര്യം മാത്രം . ആത്മാഭിമാനത്തോടെ നിർഭയമായി ജോലി ചെയ്ത് ജീവിക്കണമെങ്കിൽ ഈ തൊഴിൽ തെരഞ്ഞെടുക്കരുത് .ഏതു നിയമത്തിനും സംരക്ഷിക്കാനാവാത്ത ഒരു സോഷ്യൽ സ്റ്റിഗ്മയുടെ ഇരയായി സ്വയം നീറാതെ സുരക്ഷിതമായി അകന്നുപോവുക.
ലിറ്റ് നൗ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന മാറ്ററുകളുടെ ഉള്ളടക്ക ഉത്തരവാദിത്വം എഴുത്തുകാർക്ക് മാത്രമായിരിക്കും.
ലിറ്റ് നൗ ലേയ്ക്ക് താങ്കളുടെ രചനകളും അയക്കൂ… ഒപ്പം ഒരു ഫോട്ടോയും വാട്സാപ് നമ്പരും ചേർക്കാൻ മറക്കാതിരിക്കണം.
littnowmagazine@gmail.com
You must be logged in to post a comment Login