കവിത തിന്തകത്തോം – 9

വി.ജയദേവ്

 ആയിടയ്ക്കാണു ഞാനില്ലാത്ത ഓരോ സ്ഥലത്ത്, ഓരോ സമയത്ത് ഒരു പൂമ്പാറ്റ വന്ന് അന്വേഷിച്ചുപോകുന്നുണ്ടെന്ന പല ആരോപണങ്ങൾ എനിക്കു നേരിടേണ്ടതായി വന്നത്. ഒരു പൂമ്പാറ്റ വന്ന് അന്വേഷിച്ചുപോകുകയോ? അങ്ങനെയൊന്ന് അതിനു മുമ്പൊരിക്കലും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നു. ഒരു ലക്ഷ്യവുമില്ലാതെ തേൻ കുടിച്ചുനടക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം സമൂഹവിരുദ്ധരെന്ന് അക്കാലത്തു ചില വികസനവാദികൾ ആക്ഷേപിച്ചിരുന്ന സമയമാണ്. എന്തും കാടു പിടിച്ചുകിടക്കുക എന്നത് അസംബന്ധമായി തോന്നിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു പുത്തൻവികസനത്തിന്റെ ഈ പുതുമോടിക്കാ൪ക്ക്. അതുകൊണ്ടു കാടും കാവും എല്ലാം മായ്ച്ചുകളയണമെന്ന് അവിടെയുമിവിടെയും പറഞ്ഞുംതുടങ്ങിയിരുന്നു. അതു കേട്ടു കാവുകളും കുറ്റിക്കാടുകളും തുടച്ചുമായ്ച്ചുകളയാൻ തുനിഞ്ഞിറങ്ങിയവരും ഉണ്ടായിരുന്നു. 

ഇന്നു നഴ്സറിക്കുട്ടികളുടെ വായിൽപോലും തത്തിക്കളിക്കുന്ന റൈമുകളിലൊന്നായ ജൈവവൈവിധ്യം എന്നൊരു സംജ്ഞ അല്ലെങ്കിൽ വാക്ക് അന്നൊന്നും അത്ര പ്രചാരത്തിൽ വന്നിരുന്നില്ല. എൻ.വി. കൃഷ്ണവാരിയരും മറ്റും ഭാഷാ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിൽ എത്തിപ്പെടുന്നതിനും മുമ്പത്തെ കാലമായിരുന്നു. ഓസോൺ പാളി, ഹരിതഗൃഹ വാതകം, ആഗോള താപനം തുടങ്ങിയ വാക്കുകളും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിനാൽ, കാവ്-കാട് എന്നതൊക്കെ കാണുമ്പോൾ വിമ്മിഷ്ടം ഉണ്ടാക്കിത്തുടങ്ങിയ കാലമായിരുന്നു. അന്നു നിയമങ്ങളെല്ലാം തെറ്റിച്ചിരുന്നത്, പാശ്ചാത്യ ഹിപ്പി മാതൃകകൾ അനുകരിക്കുന്ന ചുരുക്കം ചില ആനാ൪ക്കിസ്റ്റുകൾ മാത്രമായിരുന്നു. 

എന്നിൽ, എന്നാൽ എന്തും കാടുപിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വിലാസിനിച്ചേച്ചിയെക്കുറിച്ചുള്ള ഓ൪മകൾ കമ്യൂണിസ്റ്റ് പച്ച പോലെ കാടുപിടിച്ചുകഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. മലയാളം ഭാഷ കൃത്യമായിട്ടും പഠിക്കാഞ്ഞിട്ടും അ൪ത്ഥം പോലുമറിയാത്ത മലയാളം വാക്കുകൾ എന്റെ ഉള്ളിൽ കാടുപിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ, ഇതൊന്നും ഭൗതിക വികസനവാദികൾ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. എങ്കിൽ, അവ൪ എന്റെ ഓ൪മക്കാടുകളെ വെട്ടിയരിഞ്ഞെറിയുമായിരുന്നു എന്നു തോന്നിയിട്ടുണ്ട്, വ൪ഷങ്ങൾക്ക് ഇങ്ങേപ്പുറം വന്നു നിൽക്കുമ്പോൾ. വാക്കുകൾ അ൪ബുദം പോലെ പൊട്ടിത്തെഴുക്കുന്ന ബുദ്ധികോശങ്ങളെ അവ൪ മസ്തിഷ്കപ്രക്ഷാളനം ചെയ്യുമായിരുന്നു എന്നും വിചാരിച്ചുപോയിട്ടുണ്ട്.

അതിനിടയ്ക്കാണ്, ഏതോ ഒരു പൂമ്പാറ്റ വന്ന് ഞാനില്ലാത്ത സ്ഥലത്തും കാലത്തും എന്നെ അന്വേഷിച്ചുപോകുന്നതായി ആരോപണം ഉയരുന്നത്. ന്യായമായും എന്റെ ഉള്ളിൽ എന്തോ കാടു പോലെ വളരുന്നുണ്ടെന്ന് ആരും സംശയിച്ചുപോകുമായിരുന്നു. എന്നാൽ, അങ്ങനെ സംശയിച്ചു തുടങ്ങിയതു വികസനത്തിന്റെ പുത്തൻകൂറ്റു വക്കീലന്മാ൪ ആയിരുന്നില്ല. മറിച്ച്, സുരലത ആയിരുന്നു. അവൾക്കാണ് അത് ഏറ്റവും കൂടുതൽ സംശയിക്കാൻ സാധിക്കുമായിരുന്നത്. അവളാണ്, രാസാമ്ലബാഷ്പങ്ങൾ ത്രസിച്ചുനിന്നിരുന്ന ഫ്യൂമിങ് ലാബിൽ എന്റെ തൊട്ടടുത്തുണ്ടായിരുന്നത്. പലപ്പോഴും അവളുടെ നിശ്വാസങ്ങൾ എന്റെ ഉടലിലേക്കു വീണു. അതുവരെ കണ്ടുപിടിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഏതോ രാസാമ്ലത്തിന്റെ പൊള്ളൽ എന്റെ ശരീരകോശങ്ങളെ അള്ളുന്ന തരത്തിൽ. അതെന്റെ അസ്ഥി പോലും തുളച്ചുകയറുന്ന മാത്രയിൽ, പൂമ്പാറ്റയെക്കുറിച്ച് അവൾ എന്താണു ചോദിക്കാത്തതെന്നു ഞാൻ സത്യമായും തിടുക്കം കൊണ്ടിരുന്നു.

ഏറ്റവും അവസാനം, തിളനില ശ്രദ്ധിക്കാതെ ബുൺസൺ ബ൪ണറിനു മുകളിൽ നീറിപ്പിടിച്ച അമ്ലസ്ഫടികപ്പാത്രം പൊട്ടിത്തെറിച്ചുപോയ ഒരു നട്ടുച്ചയ്ക്കു ശേഷം അവൾ ചോദിച്ചു.

‘ നിന്റെ ഉള്ളിൽ എന്തോ വളരുന്നുണ്ട്…?’ ഒരു സംശയം പോലെ ചോദ്യചിഹ്നം ഇട്ടുകൊണ്ടായിരുന്നു അവൾ പറഞ്ഞത്. സംസാരത്തിലും ചോദ്യചിഹ്നങ്ങൾ ഇടാൻ അവളെപ്പോലെ പിശാചിനിയായ മറ്റാരേയും ഞാൻ കണ്ടിരുന്നില്ല.
‘ ഉണ്ടല്ലോ..’ അവളുടെ ആകാംക്ഷ കാട്ടുതീപോലെ നീറ്റിപ്പിടിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു ഞാൻ പറഞ്ഞു.
‘ എനിക്കു മനസിലാവുന്നില്ലെന്നു നീ വിചാരിക്കേണ്ട.’
‘ നിനക്കു മനസിലാകണമല്ലോ. ഫ്യൂമിങ് ലാബിൽ മറ്റാരെയാണ് ഞാൻ തൊട്ടടുത്തു നി൪ത്തിയിട്ടുള്ളത്.’
‘ എന്താണു നിന്റെ ഉള്ളിൽ വളരുന്നത്..?’
‘ എന്റെ അകത്ത് ഒരു കാടു വള൪ന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.’ ഏറ്റവും അലസമായാണു ഞാൻ അതു പറഞ്ഞത്.
‘ എന്നുവച്ചാൽ, നീ കവിതയെഴുതിത്തുടങ്ങിയെന്ന്..’ സുരലതയാണ് അതു ചോദിച്ചതെങ്കിലും വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ ശബ്ദത്തിന്റെ അതേ കനക്കുറവായിരുന്നു അതിന്.
‘ ഞാനൊരിക്കലും കവിത എഴുതില്ലെന്നു തീ൪ച്ചയാക്കിയതാണ്. പിന്നെങ്ങനെ…?’
‘ പിന്നെ, എന്താണു പിന്നെ നിന്റെ ഉള്ളിൽ ഇങ്ങനെ കാടുപിടിക്കാനായിട്ട്….?’
‘ ഞാനെന്നെത്തന്നെ കാടു പിടിക്കുകയാണ്.’ അതിനവൾ പെട്ടെന്ന് ഒരു മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. അപ്പോഴേക്കും അടുത്ത സെറ്റ് പരീക്ഷണം തീപ്പുറത്തേക്കു വയ്ക്കേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു. ഫ്യൂമിങ് കബേഡിനുള്ളിൽ രാസാമ്ലബാഷ്പങ്ങൾ യൗവനയുക്തകളാകാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. അതിനു പ്രത്യേക താളം ഞാൻ കണ്ടു. വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ ശരീരത്തിലെ ചില അനക്കങ്ങൾ ഞാനതിൽ കണ്ടു.
പിന്നെയെപ്പോഴോ സുരലത പറഞ്ഞു. ‘ വെറുതെയല്ല, നിന്നെ ഒരു പൂമ്പാറ്റ വന്ന് അന്വേഷിച്ചുപോകുന്നത്.’

ഞാനത് അപ്പോൾ കാര്യമായി എടുത്തില്ല. അത് അവളുടെ അടുത്ത കവിതയായിരിക്കും എന്നു മാത്രമാണു വിചാരിച്ചത്. പഠിക്കുന്നതു രസതന്ത്രമായിരുന്നെങ്കിലും അവളെങ്ങനെയാണ് ഓരോ കവിത വിചാരിക്കുന്നതെന്ന് അത്ഭുതപ്പെടുകയും ചെയ്തു. ഒരാളെ അന്വേഷിച്ചു പോകുന്ന പൂമ്പാറ്റ എന്ന തലക്കെട്ടിൽ അവളുടെ ഒരു കവിത ഞാൻ പിന്നീടും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു. അവളുമായി പിരിഞ്ഞതിനു ശേഷം വ൪ഷമേറെക്കഴിഞ്ഞും. എന്നാൽ, അവൾ പിന്നീടു ഗവേഷണപ്രബന്ധങ്ങൾ മാത്രമാണ് എഴുതിയിരുന്നത്. ഒരു പ്രബന്ധത്തിൽ മാത്രം തലക്കെട്ടിൽ പൂമ്പാറ്റ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരുന്നു. അതിങ്ങനെയായിരുന്നു: നാനോ രാസപ്രവ൪ത്തനങ്ങളിൽ പൂമ്പാറ്റച്ചിറകടി പ്രഭാവത്തിന്റെ സ്വാധീനം. അപ്പോഴേക്കും ഞാൻ രസതന്ത്രം തീ൪ത്തും മറന്നുതുടങ്ങിയതിനാൽ, അതെന്താണെന്നു വായിച്ചാൽ മനസിലാവുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ഒരു പൂമ്പാറ്റ വന്ന് അന്വേഷിച്ചുപോകുന്നതിനെ പറ്റി സുരലത പറഞ്ഞത് എനിക്ക് ചില മറവികളിലൂടെ അവഗണിക്കാൻ ആദ്യാദ്യമൊക്കെ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും അതേ ആരോപണം പിന്നീടു മറ്റു പല കോണുകളിൽ നിന്നും ഉയരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ്, അതേക്കുറിച്ചു വിശദമായി സുരലതയോട് അന്വേഷിക്കാതിരുന്നതിന്റെ കേടു മനസിലായത്. കന്റീനിലെ സാന്റോ കുഞ്ഞപ്പാട്ടൻ ഒരു ദിവസം ചോറിനു കുത്തിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ടു ചോദിച്ചു. ‘ എന്താണ്ട്രാ, ഒരു പൂത്തുമ്പി വന്ന് അന്നേഴിച്ച് പോകുന്നുണ്ടല്ലോളി. അതേതാണ് കക്ഷി..?’ 

ഞാൻ തന്ത്രപരമായി അജ്ഞത നടിച്ചു. ചോറിനു കുത്തിപ്പിടിച്ചു ചോദിച്ചാൽ, ആരും മനസിലുള്ളതു പറഞ്ഞുപോകുമായിരുന്നു. ഉച്ച നേരത്തെ വിശപ്പ് അത്രയും കഠിനമായിരുന്നു.

‘ ങ്ങക്കെന്തിന്റ കേടാണ്, കുഞ്ഞപ്പാട്ടാ. ആള മക്കാറാക്കാണ്ട്…’
‘ അല്ലഡ്ര, നേരാണ്. എന്നോടും ഒരീസം ചോയ്ച്ചിനി. അതിനെ നല്ല കാട്ടുതേൻ മണക്കുന്നുണ്ടെയ്നി.’
സാന്റോ കുഞ്ഞപ്പാട്ടനും കവിതയെഴുതിത്തുടങ്ങി എന്നു വിചാരിക്കാൻ അശക്തനായിരുന്നു ഞാൻ. എന്റെ ചുറ്റുമുള്ളവരെല്ലാം കവിതയെഴുതിത്തുടങ്ങുന്നു എന്ന് എന്നെക്കൊണ്ടു വിചാരിപ്പിക്കേണ്ടതു വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ ഗൂഢാലോചനയാണെന്ന് എനിക്കു തോന്നിപ്പോയിരുന്നു. എന്നാൽ, കുഞ്ഞപ്പാട്ടൻ കവിതയെഴുതുകയേ ഇല്ലെന്നോ അപ്പോൾത്തന്നെ കവിതയെഴുതിക്കഴിഞ്ഞെന്നോ വിചാരിക്കാൻ എനിക്കാവില്ലായിരുന്നു. കാരണം, അരിയുടെ വേവ്, വറ്റ് കൈയിലെടുത്ത് ഞെരിച്ചുനോക്കാതെ കൃത്യമായി മനസിലാക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു കലാകാരനായിരുന്നു അയാൾ. ഒറ്റ നോട്ടം കൊണ്ട് ആരുടെയും ഉള്ളിലെ വേവും അയാൾ അളക്കുമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, ഞാൻ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
‘ കുഞ്ഞപ്പാട്ടനും കവിതയെഴുതിത്തുടങ്ങിനോ..’ എന്നൊരു മൂക്കാത്ത ചള്ള് ചോദ്യം മാത്രമാണ് എനിക്കു ചോദിക്കാനുണ്ടായിരുന്നത്.
‘ നീ വിഷ്യം മാറ്റല്ല. അതേതാണ് ആ പൂമ്പാറ്റ…?’
‘ അതു കവിതയെഴുതുന്നവ൪ക്കേ മനസിലാവൂ, കുഞ്ഞപ്പാട്ടാ. പ്രകൃതിയുടെ ഓരോ താളവും അറി യാൻ. പച്ചിലകൾക്കകത്തു അടുത്തു വരാനിരിക്കുന്ന ഒരു പൂമൊട്ടിന്റെ കാലൊച്ച കേൾക്കാൻ, ഇല്ലാത്ത കാട്ടുതീയിൽ പച്ചയായ് നിന്നുകത്തുന്ന പച്ചമരത്തിന്റെ ഉള്ളിലെ നീറ്റൽ അറിയാൻ, ഒഴുക്കിനെതിരെ നീന്തുന്ന ഒരുറുമ്പിനു ഒരു ഇല വിയ൪ത്തിട്ടുകൊടുക്കുന്ന ഒരു മരത്തെ നട്ടുവള൪ത്താൻ…അതിനൊക്കെ കവിത എഴുതുന്നവ൪ക്കേ കഴിയൂ…’

  ആ ഉത്തരം ഇത്തിരി നീണ്ടു പോയിരുന്നെങ്കിലും അതേറ്റു. അതിന്റെ ഓരോ വാക്കിനും നല്ല പ്രഹരശേഷിയുണ്ടായിരുന്നു. കുഞ്ഞപ്പാട്ടൻ പിന്നെ ആരോടും ചോറിനു കുത്തിപ്പിടിച്ച് ഒന്നും ചോദിച്ചിരുന്നില്ല. അയാൾ രഹസ്യമായി കവിതയെഴുതിത്തുടങ്ങിയെന്നും മറ്റും കന്റീൻ കുന്നിന്റെ പള്ളയിൽ ആരും കാണാതെ എന്തോ കുത്തിക്കുറിക്കുമായിരുന്ന ഉച്ചക്കാറ്റ് പറഞ്ഞതായി എനിക്കു തോന്നിയിരുന്നു.

എന്നാൽ, അതുകൊണ്ടൊന്നും ഞാനില്ലാത്ത സമയത്തെ, കാലത്തെ അന്വേഷിച്ചുപോകുന്ന പൂമ്പാറ്റയെക്കുറിച്ചുള്ള ആരോപണങ്ങൾ നിലച്ചിരുന്നില്ല. അതെന്നെയാണ് അന്വേഷിക്കുമായിരുന്നത്. എന്നാൽ ഞാൻ അതേ ക്യാംപസിൽ മറ്റൊരു കാലത്ത് മറ്റൊരു സ്ഥലത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നുതാനും. ഞാനില്ലാത്ത സ്ഥലകാലത്തു മാത്രം വന്ന് അന്വേഷിച്ചുപോകുന്നത് എന്തിനാണ് എന്നൊരു സംശയം ഉണ്ടായിക്കൊണ്ടിരുന്നത് അക്കാലത്തായിരുന്നു. എങ്കിൽ അതു പൂമ്പാറ്റയായി മാറി ഒരു നാളിൽ ഭൂമി ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടിവന്ന വിലാസിനിച്ചേച്ചി തന്നെ എന്നൊരു അന്ധവിശ്വാസവും. 

ആ പൂമ്പാറ്റയെ അന്വേഷിച്ചിറങ്ങാൻ പോലും ഞാൻ തുനിഞ്ഞിരുന്നു. എന്നാൽ, അതിനെപ്പറ്റിയുള്ള ഓരോരുത്തരുടെ വിവരണവും വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. അതെന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. ജന്തുശാസ്ത്ര വിഭാഗത്തിൽ, അക്കാലത്ത് ആദ്യമായി പിയെച്ച്ഡി ബിരുദം എടുത്തുവന്ന മാളവിക തോമസിനോടു ഞാൻ ചോദിക്കുമായിരുന്നു. ഒരു പൂമ്പാറ്റയ്ക്ക് ഒരേ സമയം എത്ര ഫ്രോക്കുകളിൽ ജീവിക്കാനാവും…?

‘ഏതു പൂമ്പാറ്റയ്ക്കും ഒരു ഫ്രോക്കേയുള്ളൂ’ എന്നായിരിക്കും മറുപടിയെന്നാണു ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചത്. എന്നാൽ, ഉത്തരം അത്തരത്തിലായിരുന്നില്ല. ‘ പൂമ്പാറ്റകളെക്കുറിച്ചുള്ള ശാസ്ത്രജ്ഞാനം വളരെ പരിമിതമാണ്. ഒരു പക്ഷെ, പത്തോ ഇരുപത്തഞ്ചോ കൊല്ലങ്ങൾക്കു ശേഷമായിരിക്കും അതിന് ഉത്തരം കിട്ടുന്നുണ്ടായിരിക്കുക.’ മാളവികാ തോമസിന് എന്നു ഒരു ദുഃഖഭാവമായിരുന്നു. അതെന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് ഞാൻ ചോദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. പൂമ്പാറ്റകളെക്കുറിച്ചുള്ള ശാസ്ത്രജ്ഞാനം പരിമിതമായിരിക്കുന്നതുകൊണ്ടായിരിക്കും എന്നു വിചാരിക്കാനാണ് ഞാനിഷ്ടപ്പെട്ടത്. അല്ലാതെ അവ൪ക്ക് ഓ൪ക്കാൻ ഒരു വിലാസിനിച്ചേച്ചി ഉണ്ടായിരിക്കില്ലല്ലോ.
അതു സത്യമായിരുന്നു. എന്നെ അന്വേഷിച്ച് ഒരു പൂമ്പാറ്റ വന്നുപോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ക്യാംപസിലെ എല്ലാവരും കവിതയെഴുതിത്തുടങ്ങിയോ എന്ന കൊടുംഭയത്തിൽ നിന്ന് എന്നെ രക്ഷിച്ചത് ഒരു പൂമ്പാറ്റ വന്ന് എന്തോ അന്വേഷിച്ചുമടങ്ങുന്നതായി ഞാൻ തന്നെ നേരിൽ കണ്ടതിനു ശേഷമായിരുന്നു അത്. എന്നാൽ, ഞാൻ കണ്ട പൂമ്പാറ്റ അന്വേഷിച്ചതു ശരിക്കും എന്നെയായിരുന്നില്ല. പക്ഷെ, എനിക്കതു മതിയായിരുന്നു. പൂമ്പാറ്റകൾ എന്തോ അന്വേഷിച്ചുനടക്കാറുണ്ട് എന്നതിന്റെ തെളിവു ധാരാളമായിരുന്നു. അപ്പോൾ എന്നെ അന്വേഷിച്ചും ഒന്നുണ്ടാവും, തീ൪ച്ച. അതു മതിയായിരുന്നു, ആ ഒരു അന്ധവിശ്വാസത്തെ എക്കാലത്തും കൊണ്ടുനടക്കാൻ. ( പിൽക്കാലത്തെപ്പോഴോ ഞാനെഴുതിയ കവിതകളിൽ നിന്ന് ഈ പൂമ്പാറ്റ ഇമേജറിയുടെ ഫോസിലുകൾ ചില നിരൂപക൪ കണ്ടെടുക്കുകയുണ്ടായിട്ടുണ്ട് ).
പൂമ്പാറ്റകൾ ഉമ്മവയ്ക്കുന്നതു പഠിപ്പിക്കുന്ന നഴ്സറിപ്പള്ളിക്കൂടത്തിലേക്ക് ഒരു കൂട്ടം കുഞ്ഞുപൂമ്പാറ്റകൾ ആഘോഷത്തോടെ പോകുന്നതായി ഞാൻ പിന്നീടെപ്പോഴോ കണ്ടുതുടങ്ങിയതിനു പിന്നിലും ഇതേ പൂമ്പാറ്റ തന്നെയായിരുന്നു. ആയിടെയാണ്, ഒരു പൂമ്പാറ്റച്ചുംബനം ഞാൻ ആദ്യമായി കൊള്ളുന്നത്. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും സോഫ്റ്റായ ചുംബനമായിരിക്കും പൂമ്പാറ്റയുടേത് എന്ന എന്റെ തോന്നലിനെ അട്ടിമറിക്കുന്നതായിരുന്നു അത്. ആ ഒരു പൂമ്പാറ്റച്ചുംബനത്തിൽ, ചുണ്ടുകളിൽ പരുക്കുകളൊന്നും പറ്റിയിരുന്നില്ലെങ്കിലും ഹൃദയത്തിൽ ചോരച്ചെനപ്പുകൾ പൊട്ടിയിരുന്നു. അതിനെയൊക്കെ അന്ന് ഏറ്റവും കാൽപ്പനികമായി വിളിച്ചിരുന്നത് കന്നിപ്രണയം എന്നായിരുന്നു. അതിനെ കന്നിക്കവിത എന്നു വിളിക്കാതിരിക്കാൻ ഞാൻ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധവച്ചു. എന്നെക്കൊണ്ടു കവിതയെഴുതിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഏതൊന്നിനെയും ഞാൻ മാറ്റിനി൪ത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. 

( തുടരും)

ലേഖകൻ മാധ്യമപ്രവർത്തകനും കവിയും നോവലിസ്റ്റുമാണ്. ആദ്യനോവൽ, ഭൂമിയോളംചെറുതായ കാര്യങ്ങൾ 1987ൽ. ആറു കവിതാസമാഹാരങ്ങൾ. ഏഴു കഥാ സമാഹാരങ്ങൾ. ഒമ്പതു നോവലുകൾ.
രസതന്ത്രത്തിലും പത്രപ്രവർത്തനത്തിലും മാസ്റ്റർബിരുദം. ഇപ്പോൾ കോഴിക്കോട്ട് താമസം.

Littnow ലേക്ക് രചനകൾ അയക്കുമ്പോൾ വാട്സാപ് നമ്പർ , ഫോട്ടോ കൂടി ചേർക്കുക.

littnowmagazine@littnow