കൊറോണ സ്വപ്നദ്വീപ്.2

ഡോ. ഉമർ തറമേൽ

സ്വപ്‌നങ്ങൾ മനുഷ്യന്റെ കൂട്ടുകാരാണ്, ശത്രുവല്ല.

ഇത് തെല്ലൊന്നുമല്ല എന്നെ ഇരുത്തി ച്ചിന്തിപ്പിച്ചത്. പകലുകൾ ദുഃസ്വപ്നം പോലെ പെരുമാറുന്നു . ഉറക്കം കിട്ടാതെ ഭീതിയിൽ കഴിയുന്ന യാമങ്ങൾ. എപ്പോഴെങ്കിലും ഉറക്കിലേയ്ക്ക് വീണാൽ (അങ്ങനെ സംഭവിക്കുന്നത് അപൂർവം ) മധുരമനോഹരവും അസംബന്ധവുമായ സ്വപ്‌നങ്ങൾ. ഇപ്പോൾ ഓർക്കാൻ ഹരമുണ്ട്.ചിലത് ദ്വീർഘമായവ, ചിലത് വളരെ ചെറുത്. രണ്ടായാലും ആദ്യവും അന്തവും പൊടുന്നനെ സംഭവിക്കുന്നു. ചരിത്രത്തിന് പാലംപണിയാൻ പറ്റാത്ത നിലയ്ക്ക് പൊടുന്നനെ പൊലിഞ്ഞുപോകുന്നു.

ഖുറാനിലെ അൽ -കഹ്‌ഫ് (ഗുഹാവാസികൾ )എന്ന അധ്യായം ഓർത്തു.ഗുഹവാസികളെപ്പോലെജീവിക്കുകയാണ്, നാം സ്വപ്നത്തിലും.

ഗുഹാനിവാസികൾക്കറിയില്ല, എത്ര കാലം ആ ഗുഹയിൽ പാർത്തുവെന്ന്. ചെറിയൊരു ഉറക്കംപോലെ മാത്രം.ദൈവുമായുള്ള സംവാദത്തിൽ, രണ്ടോമൂന്നോ ദിനം, അല്ലെങ്കിൽ ഒരാഴ്ച…എന്നൊക്കെയാണ് അവർക്ക് തോന്നുന്നത്.

ഖുർആൻ അവരോട് ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. അങ്ങാടിയിൽ പോയി നോക്കാൻ, അവരുടെ കൈയിലുള്ള നാണയം കൊണ്ട് ക്രയവിക്രയം നടക്കുമോ എന്നറിയാൻ.തങ്ങളുടെ ഇഷ്ടഭക്ഷണം തന്നെ കിട്ടുമോ എന്നറിയാൻ. കാലങ്ങൾ അടരുകകളായി ജീവിതങ്ങൾ മണ്ണോടു ചേർന്നി രിക്കുന്നു. പോവാത്ത നാണയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സൂചന മറ്റൊന്നല്ല വ്യക്തമാക്കുന്നത്.കാലങ്ങളിലൂടെ മരിവരുന്ന ഭോജ്യങ്ങളും.

ഈ അധ്യായത്തെ മുൻനിർത്തി കാൾ ഗുസ്താവ് യുങ്, മനുഷ്യന്റെ സംഘാവ ബോധത്തെയും അബോധത്തെയുംപറ്റി ഒരു ഗംഭീര പഠനം നടത്തിയത് ഓർത്തു. എത്രകാലമായി ഗുഹവാസികൾ അങ്ങനെ കിടക്കുന്നു. പെട്ടെന്നുള്ള ഉയർച്ചയിൽ സ്വപ്നസമാനമായിട്ടും ഒരു ജീവിതം തന്നെയത്, എന്നവർ ഉറപ്പിക്കുന്നു. ജീവിതത്തിനും ഉറക്കത്തിനുമിടയിൽ ദൈവ കാരുണ്യത്തിന്റെ ഒരു തൊടലുണ്ട്, എന്ന് ഖുർആൻ സദാ ഓർമിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. മരണത്തെ കുറേകൂടി നീണ്ട ഉറക്കായി വ്യാഖ്യനിക്കാൻ മനുഷ്യന് ഇതൊക്കെ സന്ദർഭമൊരുക്കുന്നു. സ്വപ്നത്തിന്റെ സാധ്യത ഉറക്കത്തിന്റെയും ഉണർയുടെയും പരസ്പര്യത്തെ നിർമ്മിക്കുന്നതിലാണ്.

ആക്കാലത്ത് കണ്ട എണ്ണമറ്റ സ്വപ്നങ്ങളിൽ പലതും മറന്നുപോയി.

സിഗമണ്ട് ഫ്രോയിഡ് പറഞ്ഞപോലെ,സ്വപ്നത്തിൽ, ഒരു ആദേശപ്രക്രിയയുണ്ട്. അതെങ്ങനെയൊക്കെ, പരിണമിക്കുമെന്ന് പറയുകവയ്യ.കണ്ട സ്വപ്നങ്ങളുടെ സ്വാഭാവം,ഭാവനയും ഭാഷയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം പോലെയാണ്.

ഭാഷയെ ഇത്രമേൽ പ്രജനകമാക്കുന്നത് ഭാവനയാണല്ലോ.സ്വപ്നത്തിന്റെകാര്യത്തിൽ ആദേശപ്രക്രിയ സംഭവിക്കുന്നതിനാൽ ഭാഷകൊണ്ട് നമുക്കതിനെമാറ്റിയെഴുടതി ക്കൊണ്ടിരിക്കേണ്ടി വരുന്നു.

വാക്കുകൾ കൊണ്ട് നാം വിവിധമട്ടിൽ ശ്വസിക്കുന്നതാണ് ജീവിതം. വാക്കുകൾ കൊണ്ട് കവിതയുണ്ടാക്കുന്നു എന്നു ഫ്രഞ്ച് സിംബലിസ്റ്റ് കവി പറഞ്ഞതിന്റെ പൊരുൾ മറ്റൊന്നല്ല. കവിതയാണ്, ഭാഷയുടെ നിത്യ നൂതനമായവീടുകൾ ഉണ്ടാക്കുന്നത്.

എപ്പോഴെങ്കിലും കണ്ണുമാളുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ തുറക്കുകയാണ്, സ്വപ്നദ്വീപ്.ഇറ്റാലിയൻ സംവിധായകൻ ഗ്വിസപ്പേ ടോർണാറ്റോറിന്റെ, ‘സിനിമ പാരാഡൈസോ ‘ പോലെ. ആ സിനിമ ഒരു രാജ്യാന്തരചലച്ചിത്രോത്സവത്തിന് കണ്ടതാണ്. പിന്നെ അത് മനസിൽനിന്ന് മഞ്ഞ്പോയിട്ടേയില്ല.ഒരു പ്രൊജക്ടർ മുറിയിലെ സിനിമഓപ്പറേറ്ററുടെയും അയാളോട് പറ്റിക്കൂടി സഹവാസം സ്ഥാപിക്കുന്ന ബാലന്റെയും രസകരമായ ഫാന്റസി. വെട്ടിയിടുന്ന ഫിലിം തുണ്ടങ്ങളിലും കൂട്ടിയോടിക്കുന്നവയിലുമൊക്കെ വിചിത്രജീവിതം ദർശിച്ച ഒരു ബാലന്റെ ആതിരസകരമായൊരു എന്റെർറ്റൈനർ.

സ്വപ്നത്തിൽ എനിയ്ക്കും, ആ ബാലനെപ്പോലെ പറക്കും തളിക പോലുള്ള ഒരു വാഹനത്തിൽ പല രാത്രികൾ സഞ്ചസരിക്കേണ്ടിവന്നു.തളികയേറി പലമട്ടിലുള്ള വീടുകളുടെ മുകളിലൂടെയുള്ള യാത്ര അതിസാഹസികമായിരുന്നു.

ഭീതിയുടെ കടുത്ത അടരുകളെ ഇവയൊക്കെ നേർപ്പിച്ചു. ജീവിതത്തിലേക്ക് മനുഷ്യനെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവരാൻ ദൈവം അതിവിചിത്രമായ മാർഗങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കും. കാരുണ്യവാനും കരുണാനിധിയുമായ ദൈവം എന്നൊക്കെപ്പറയുന്നത് അതിനെയാണ്.

ഡോണമയൂരയുടെ ചിത്രശലഭങ്ങൾ

കവിതയിലൂടെയും ചിത്രകവിതയിലൂടെയുമൊക്കെ ഞാൻ പരിചയിച്ച പ്രിയപ്പെട്ട ഒരാളാണ്, ഡോണ മയൂര. സുഹൃത്തുക്കൾ അയ്യായിരത്തിലധികം കവിഞ്ഞെങ്കിലും, ഹൃദയത്തിൽ തൊട്ടവർ പത്തുവിരലിൽ എണ്ണാൻ തികയില്ല. അത് എന്റെയോ അവരുടെയോ കുറ്റമല്ല. ആ മാധ്യമത്തിന്റെ പോരായ്മയാണ്.

കോവിഡ് ഭീതിവിതച്ച ഉൾഭീതികളിൽ, നിലാവുള്ള ഒരു രാത്രിയിൽ ഡോണയും കൂട്ടുകാരികളും സ്വപ്നത്തിലേക്ക് വരുന്നു.

ഏതോ ഒരു നെതർലൻഡ് സിനിമയിലോ മറ്റോ ഉള്ള പ്രദേശം പോലെയുള്ള ഒരുസ്ഥലത്താണ് ആ സ്വപ്നത്തിൽ എന്റെ വാഴ് വ്.ചെറുമഴപെയ്തു ഈർപ്പമുണ്ട്. ചെറിയ ചെറിയ ഹട്ടുകൾ പോലെ ചുറ്റിനും പണി തീർത്തിട്ടുണ്ട്. പണ്ട് സ്ഥിരമായി കാണുകയും ഇടക്കൊക്കെ നീന്തിക്കുളിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്ന നാട്ടിലെ ജുമുഅത്ത് പള്ളിയിലെ ‘പള്ളിക്കുളം’ പോലെ ഒന്ന് അടുത്തുണ്ട്. പ്രത്യേക മട്ടിലുള്ള വാസ്ത്രങ്ങൾ ധരിച്ചെത്തിയവരാണ് ഡോണയും സുഹൃത്തുക്കളും.അനുഷ്ടാന കവിതയിലെന്നപ്പോലെ ചില സ്റ്റിഗ്മകളും റ്റാറ്റൂസും ശരീരത്തിൽ അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.നെറ്റിയിൽ ചിത്രശലഭങ്ങൾ.എല്ലാവരും സ്ത്രീകളാണ്.അവരുടെ മുഖങ്ങൾ ഫേഡ് ആയിട്ടാണ്, കാണുന്നത്. പഴയ ശാരദസിനിമകളിളെപ്പോലെ. പ്രദേശത്ത് അരണ്ടവെളിച്ചമേയുള്ളൂ. അതായിരിക്കണം ആ നിറക്കുറവ്. എല്ലാരും എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു ചിരിക്കുന്നുണ്ട്.

ഡോണയും കൂട്ടരുമെത്തിയ സന്തോഷത്തിലാണ് ഞാൻ.

അവർ ചിലസവിശേഷഭോജ്യങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നു. ഇലകോട്ടി അതിൽ വിളമ്പുന്ന

ഒരുതരം ഗോതമ്പ് അലീസ. ഇത് യു. എസിലെ സ്പെഷ്യൽ ആണോ എന്നൊക്കെ ഞാൻ ചോദിക്കുന്നുണ്ട്.

ഇതുപോലെയുള്ള ഭക്ഷണം ഞാൻ മുമ്പ് അജ്മീറിൽ നിന്നും കഴിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞു. അജ്മീറിലെ നേർച്ചഭക്ഷണത്തിന്റെ കാര്യങ്ങൾ ഡോണ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു, അന്തംവിട്ടു.

പെട്ടെന്ന്, ഡോണയുടെ കൂടെയുള്ള പെൺകുട്ടി എന്തോ അതിശയം കണ്ടുപിടിച്ചപോലെ ഞങ്ങളെ തൊട്ടപ്പുറത്തുള്ള ഒരു ചതുപ്പുപ്രദേശത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയി.

പൊടുന്നനെ,സ്വപ്നം കട്ട്. നേരം വെളുക്കുന്നു.

എത്ര പെട്ടെന്നാണ് കാര്യങ്ങൾ ചിതറുന്നത്. ഭാഷ വാക്കുകകൾ കൂട്ടിവെച്ച് കവിതയും ചിത്രങ്ങളും നിർമ്മിക്കുന്നത്?ആദേശം ഭവിച്ച് മുറിഞ്ഞുപോയ മറ്റൊരു സ്വപ്നം ഇങ്ങനെ:

പൂച്ചയാണ് ഡ്രൈവർ.സാധാ മട്ടിലുള്ള ഒരു വരയൻപൂച്ച.എന്റെ വീട്ടിൽ സ്ഥിരമായി ഉണ്ടാകാറുള്ള പൂച്ച.വീട്ടിൽ അവളെ തങ്കു എന്നാണ് മോൻ പേരിട്ടുവിളിച്ചത്. ആ പൂച്ച തന്നെയായിരിക്കണം ഈ ഡ്രൈവർ.കുട്ടികൾ ചെറുപ്പകാലത്ത് മരക്കട്ടകൾ കോർത്തുണ്ടാക്കുന്ന ചക്രവണ്ടി കൊണ്ട് ഉരുട്ടിക്കളിക്കാറുണ്ട്. അതുപോലൊരു കട്ടവണ്ടിയിലാണ്, ഞങ്ങളുടെ യാത്ര.

തളിപ്പറമ്പ് സർ സയ്യദ്കോളേജിൽ നിന്നും പിരിഞ്ഞുപോന്ന ചടങ്ങിന് ശേഷമുള്ള യാത്രയാണ്. ഏട്ടൊൻപത് കൊല്ലക്കാലം ജോലിയെടുത്ത കലാലയം.ആരൊകെക്കൂടിയാണ് യാത്രയാക്കിയത് എന്നോർമയില്ല.ആരുടേയും മുഖമില്ല.സഹധർമ്മിണിയും ഒരു മകളും കൂടെയുണ്ട്.ഒരാൺകുട്ടിയെപ്പോലെ ഒരാൾ വേറെയുണ്ട്.അന്ന് ചെറിയ മകനെ പെറ്റിട്ടില്ല. ഏതായാലും ആകെപ്പാടെ കൂടിക്കുഴഞ്ഞ രസികൻരംഗം.

മകളും ഭാര്യയും ഭയങ്കര ചിരിയാണ്. യാത്ര രസിച്ചുവെന്നുതോന്നുന്നു. തുറന്ന ജീപ്പിൽ സഞ്ചരിക്കുപോലെയാണ് യാത്ര.വളപട്ടണം പാലം കടന്നുപോന്നതൊക്കെ നല്ല ഓർമ.

നല്ല കുളിരുള്ള രാത്രി.എൻ. എച്ചിലായതിനാൽ ധാരാളം വാഹനങ്ങൾ തലങ്ങും വിലങ്ങും.

പൂച്ചയാണ് ഡ്രൈവർ എങ്കിലും അവളുടെ മിടുക്ക് അപാരം തന്നെ.

എത്ര സ്പീഡിലാണ് വണ്ടിപോകുന്നത്, എന്നോർത്ത് എനിക്ക് അത്ഭുതം.

ഡ്രൈവർ പൂച്ചയും നല്ല ഹരത്തിലാണ്. കുറച്ചുദൂരം പിന്നിട്ടപ്പോൾ രംഗം ഇരുളുന്നു. വെയിലാറി തണൽവന്നപോലെ.

കുറേനേരം ഒന്നും ഓർമയുണ്ടായില്ല.

പഴയ രംഗം തീർന്നതാണോ പുതിയത് ആരംഭിക്കയാണോ എന്ന് ഒരു നിശ്ചയവുമില്ല.

പൊടുന്നനെ ഞാൻ സിനിമ പാരഡൈസോവിലേയ്ക്ക് എടുത്തെരിയപ്പെട്ടപോലെ.

എത്രയെത്ര സ്വപ്‌നങ്ങൾ. നാം മറന്നുപോകുന്നതോടെ അനാഥമാകുന്നവ.ഒക്കെ അല്ലെങ്കിൽ ഒരാളുടെ സ്വപ്നത്തിൽ മറ്റൊരാൾക്ക്‌ എന്തുതാല്പര്യം.

വൈക്കം മുഹമ്മദ് ബഷീറിന്റെ ഓർമ്മകൾ മനസ്സിൽ തിണർക്കും. അവയ്ക്ക് പലതിനും ജീവിതത്തിനും സ്വപ്നത്തിനുമിടയിലാണ് സ്ഥാനം എന്ന് തോന്നിപ്പോകാറുണ്ട്.

താൻ മരിച്ചുപോകുന്നതിനെപ്പറ്റി ബഷീർ പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയാണ്.

‘കാണാത്ത ഗ്രഹങ്ങളും നക്ഷത്രങ്ങളും ചുറ്റിക്കറങ്ങാൻ വേണ്ടിയുള്ള യാത്ര,എന്ന്.’

മരിക്കാൻ പേടിക്കുന്നവരാണ് ബഹുഭൂരിപക്ഷവും. എന്നാൽ, ചില മനുഷ്യർ മഹാത്മാക്കൾ മരണത്തെ സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നതുകാണാം.ചിലരെക്കുറിച്ച് നാം പറയാറുണ്ട് -അയാൾക്ക് മരണഭയമേയില്ല എന്ന്.

എന്റെ ബാല്യകൗമാരങ്ങളിൽ എന്റെ തോന്നൽ ഇങ്ങനെയായിരുന്നു – ജീവിതമെത്രയാണ് മുന്നിൽ നീണ്ടു കിടക്കുന്നത്,എന്ന്!

എങ്കിൽ, എത്രപൊടുന്നനെയാണ് ജീവിതം സയന്തനത്തിലെത്തിയത്?ആൻഡ്രേ തർക്കോവ്സ്‌കിയുടെ സിനിമകളിൽകാണുന്ന മഞ്ഞിലൂടെ ഇഴയുന്ന കാലംപോലെ.

ചെറുപ്പത്തിൽ, തിരിമുറിയാമഴപെയ്യുമായിരുന്നു. ആറുമാസം . വീട് മേഞ്ഞിരിക്കുന്ന വരിവരിയായി നിൽക്കുന്ന ഓടിൽനിന്നും പച്ചപ്പായലിനോടോടൊപ്പം തിരിമുറിയാതെ പെയ്യുന്ന മഴ. പണ്ടത്തെ കാലം അങ്ങനെയായിരുന്നു.എത്ര കണ്ടിരുന്നാലും മതിയായിരുന്നില്ല. ചെറിയ ജീവിതത്തെ, ഓർമകൾ സിനിമപോലെ വലുതാക്കിയെടുക്കുന്നു . നല്ല ഓർമ്മകൾ, സിനിമയെപ്പോലെത്തന്നെ, ജീവിതത്തിന്റെ സാധാരണാനുപാതത്തെ അതിലംഘിക്കുന്നു. മനുഷ്യനെ അത് അതീതമായ ഒരു ജീവിതത്തിന് ഉടമയാ ക്കുന്നു.

സ്വപ്നവുമായുള്ള ഈ വേഴ്ച മനുഷ്യന് മരണത്തിൽ നിന്നുമുള്ള ഒരുതരം താൽക്കാലികവിസ്‌മൃതി സമ്മാനിക്കുന്നു.

കോവിഡ് സമ്മാനിച്ച ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ ഒരു ലോകക്രമമുണ്ട്. നാം ഇതുവരെ അനുഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഒന്നാണത്. കാഴ്ചകളുടെയും സകല ജ്ഞാന രൂപങ്ങളുടെയും മട്ടുംമാതിരിയും അത് മാറ്റിക്കളയും.വരാൻ പോകുന്ന എഴുത്തുകൾ ആ ലോകക്രമത്തിന്റെയായിരിക്കും.

ശാരീരികഅകലം എന്നൊരു ആശയം അധികാരികളും മനുഷ്യരും തെറ്റിപ്രയോഗിച്ചു. സാമൂഹ്യ അകലമായി അതിനെ നിർവചിച്ചു.പിന്നെ പലപ്രാവശ്യം തിരുത്തിയെങ്കിലും ഒരു ആദിബിംബം പോലെ ജീവിതത്തോടൊപ്പം അതുറച്ചുപോയി.പെൻഡെമിക് ആർക്കിടൈപ്പ്.

ലോകത്തിൽനിനും വീടുകളിലേയ്ക്ക് ഓടിയൊളിക്കുന്നത് ഒരു പെർഫോർമൻസ് ആയിചുരുങ്ങി , ജീവിതം . എല്ലാം സുരക്ഷിതമായിരിക്കുന്നു എന്നുതോന്നുമ്പോഴും ഡെമോക്ലീസിന്റ വാൾ പോലെയൊന്ന് നമുക്കുമേൽ തൂങ്ങിയാടുന്നു എന്നൊരാധി ഉള്ളിൽ ബാക്കിനിൽക്കുന്നു.

മരണത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ മെല്ലെ മാറി. മരിച്ചയാൾ കൂടുതൽ അന്യനും അപ്രാപ്യനുമായി. മരണഭീതിയാൽ മാത്രം മരിച്ചവരുടെ എണ്ണം കൂടി.സമൂഹത്തിൽ, ദർശന ബാഹ്യമായ ഒരു ‘റെറ്റൊറിക്’ രൂപംകൊണ്ടു .

മരണത്തിന്റെ എല്ലാ സൗന്ദര്യ തലവും ചുരണ്ടു കളയപ്പെട്ടു. സാംസ്‌കാരികമായി ഒരഭയസ്ഥാനമില്ലാത്ത വെറും ശരീരമായിമാറുന്ന മനുഷ്യാവസ്ഥ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു.

മരണം ഏറെ നിഷ്ചേതനവും നിരാസ്പദവുമായ ഒരു കൺകെട്ടുവിദ്യ മാത്രമായി.

അതിന്റെ നടുമധ്യത്തിലേക്കായിരുന്നു ഈ സ്വപ്നങ്ങളൊക്കെ എടുത്തുചാടിയത്, ഞാൻ ജീവിക്കണമെന്ന സന്ദേശവുമായി.

(അവസാനിച്ചു )

Littnow ലേക്ക് രചനകൾ അയക്കുമ്പോൾ വാട്സാപ് നമ്പർ , ഫോട്ടോ കൂടി ചേർക്കുക.

littnowmagazine@gmail.com