സാഹിത്യം
അമ്ലനോട്ടം കൊണ്ടു
പച്ച കുത്തിയ
പ്രണയമെന്ന
അന്ധവിശ്വാസം
കവിത തിന്തകത്തോം 10
വി.ജയദേവ്
എന്നെക്കൊണ്ടു കവിതയെഴുതിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഏതൊന്നിനെയും ഞാൻ മാറ്റിനി൪ത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അക്കാലത്തൊക്കെ ഏതൊരു ആണും ആദ്യം കാമുകനായി മാറുമായിരുന്നു. പിന്നെയെപ്പോഴോ ഭ്രാന്തനും. ഒരാൾ കവിയാവുന്നത് അതിനും ശേഷമായിരുന്നു. ഇരുപതുവയസിനു മുമ്പു കവിതയെഴുതാതിരിക്കുകയും ഇരുപത്തഞ്ചു വയസിനു ശേഷവും കവിതയിൽത്തന്നെ തുടരുകയും ചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ എന്തോ അപകടമുണ്ട് എന്നൊരു അന്ധവിശ്വാസം അന്നൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എൺപതുകൾക്കു ശേഷം ആധുനികതയുടെ വരവോടെയാണെന്നു തോന്നുന്നു അങ്ങനെയൊന്നുണ്ടായിത്തീ൪ന്നതെന്നു പറഞ്ഞുകേട്ടിട്ടുണ്ട്. അതെത്ര മാത്രം രാഷ്ട്രീയമായി ശരിയായിരുന്നു എന്നു പറയാൻ ഇപ്പോഴും സാധിക്കുന്നില്ല.
അതുകൊണ്ട്, ഇരുപതു വയസു തികഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ കവിതയെഴുതിത്തുടങ്ങാത്തതിൽ ആരും അപകടം കണ്ടില്ല. അന്നു ക്യാംപസിൽ അതുകൊണ്ടുകൂടിത്തന്നെ കവിതയെഴുതുന്നവരുടെ എണ്ണം തുലോം കുറവായിരുന്നു. എനിക്കടുത്ത് അറിയാവുന്നതു സുരലതയെ മാത്രവും. അന്നൊന്നും ആരും ക്യാംപസുകളിൽ ഇന്നത്തെപ്പോലെ കവിതയെഴുത്തിനെപ്പറ്റി പരസ്യമായി സംസാരിച്ചിരുന്നുകൂടിയില്ല. ആനുകാലികങ്ങളിൽ എഴുതിത്തുടങ്ങുന്നവ൪ക്കും കലാലയ വിദ്യാ൪ഥികൾക്കുമായി പ്രത്യേക എഴുത്തിടങ്ങൾ വ്യാപകമായിത്തുടങ്ങിയിരുന്നില്ല. മാതൃഭൂമിയിൽ ബാലപംക്തി ഉണ്ടെന്നതൊഴിച്ചാൽ. പിന്നെ ആകെയുണ്ടായിരുന്നത്, കോളജ് മാസികകളിലായിരുന്നു.
അക്കാലത്തൊക്കെ, ആരും മാഗസിനിലേക്ക് ഒരു കവിതെയെഴുതിത്തരൂ എന്നൊന്നും അഭ്യ൪ഥിച്ചിരുന്നില്ല. സുരലതയോട് എന്നാൽ, അതിന്റെ പത്രാധിപ സമിതിയിലെ ആരോ ഒന്നിന് ആവശ്യപ്പെടുകയുണ്ടായിരുന്നത്രെ. അതൊന്നും അവൾ എന്നാൽ എന്നോടു പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. കവിത അന്നൊന്നും ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ ഒരു കോമൺ ഫാക്റ്റ൪ ആയി ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലല്ലേ. അതുകൊണ്ട് അങ്ങനെയൊന്നും സംസാരിക്കാതെ പോയിരുന്നു. ഞാനാണെങ്കിൽ, കവിതയിൽ നിന്നു എത്രമാത്രം അകന്നുനിൽക്കാൻ കഴിയുമോ അത്രയും ദൂരെ നിൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നു. ഒരിക്കലെന്നോ സുരലതയോടു പറഞ്ഞു.
“ നോക്ക്, നിന്റെ കണ്ണുകൾ ഹൈഡ്രോക്ലോറിക് അമ്ലം നിറച്ച ഒരു സ്ഫടികപ്പാത്രമാണ്.”
അത് അവൾക്കു വിചാരിക്കാൻ കഴിയുന്നതിനുമപ്പുറത്തെ ഒരു ഉപമയായിരുന്നു.
“ എന്നുവച്ചാൽ, എന്റെ കണ്ണുകൾ നിന്നെ പൊള്ളിക്കുന്നുണ്ടെന്ന്….?” സുരലത കീഴ്ച്ചുണ്ടു കടിച്ചു.
“ അതേ. അതെന്നെ പൊള്ളിക്കാത്ത ഒരിടമില്ല…”
“ നീയൊരു കാമുകനായി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.” സുരലത പറഞ്ഞു.
ഞാനൊരു ലോട്ടറി അടിച്ച സന്തോഷത്തിലായിരുന്നു. മറ്റൊന്നും കൊണ്ടായിരുന്നില്ല. അതു സുരലത എന്നിലെ കാമുകനെ കണ്ടെത്തിയതു കൊണ്ടായിരുന്നില്ല. അവൾ എന്നെ ഒരു കവിയെന്നു വിളിച്ചില്ലല്ലോ എന്നതിലായിരുന്നു സന്തോഷം മുഴുവനും. ഞാൻ അക്കാലത്തെ എതൊരു ആണിനെയും പോലെ തന്നെ വള൪ന്നുവരികയായിരുന്നു എന്നതിന്റെ സന്തോഷം. “ അതെങ്ങനെ നിനക്കു മനസിലായി….?” കാര്യങ്ങൾ അറിയുക എന്നതു മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ ഉദ്ദേശ്യം. ഞങ്ങളുടെ സംഭാഷണം ഒരിക്കലും വഴിതെറ്റി കവിതയിലേക്കു വീഴാതിരിക്കാനും.
“ അതൊക്കെ മനസിലാവും. നീയെന്റെ അടുത്തു നിൽക്കുമ്പോൾ നിന്റെ ഉടലിലെ അഡ്രിനാലിൻ അളവു കൂടുന്നത് എനിക്കു കേൾക്കാം.” അവൾ അന്നേ ഒരു ശാസ്ത്രജ്ഞയായി മാറാനുള്ള തയാറെടുപ്പുകൾ നടത്തിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കുകളിൽ അപ്പോഴൊന്നും കയറിവന്നിട്ടില്ലാത്ത ഈ അഡ്രിനാലിൻ അല്ലാതെ എങ്ങനെ ലോകം അറിയാനാണ്.
“ ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കിൽ പോലും ഇല്ലാത്തതു നീ പറയാതെ..” അവളെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തുകയല്ലാതെ മറ്റു വഴി ഇല്ലായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ, ഈ സംസാരം എവിടെ എത്തിച്ചേരുമെന്ന് എനിക്കു നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു.“ ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കിൽ വരുന്നതിനു മുമ്പും ലോകത്തിൽ പലതും നടക്കാറുണ്ട്.” സുരലത പറഞ്ഞു. അവളോടു ത൪ക്കിക്കുന്നതിൽ കാര്യമില്ല. കാരണം അവൾക്ക് എന്നേക്കാൾ ശാസ്ത്രജ്ഞാനമുണ്ടായിരുന്നു അന്നേ. അതുകൊണ്ടാണ് അവൾ ശാസ്ത്രത്തിന്റെ നാലു ചുവരുകൾക്കിടയിൽ പിന്നാലെ പെട്ടുപോവുന്നത്.
“ പക്ഷെ, എന്നിട്ടും നീ നിന്റെ കണ്ണുകളിലെ ഹൈഡ്രോക്ലാറിക് അമ്ലത്തിന്റെ ഗാഢത മനസിലാക്കിയില്ലല്ലോ…?”
“ നീയടുത്തുവരുമ്പോൾ എനിക്കു മനസിലാവുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആകെ പൊള്ളിനിൽക്കുന്ന ഒരു ഉടലിന്റെ സാന്നിധ്യം. പക്ഷെ, എനിക്കു നിന്നെ സഹായിക്കാനാവില്ല. നിന്റെ അഡ്രിനാലിന്റെ തിടുക്കം അറിയാവുന്നിടത്തോളം.”
“ പക്ഷെ, എന്നിട്ടും നീയെന്നെ നോക്കിപ്പൊള്ളിക്കുമായിരുന്നു…”
“ അതെ. അത്രയുമേ എനിക്കു ചെയ്യാൻ കഴിയുമായിരുന്നുള്ളൂ. നിന്റെ അഡ്രിനാലിന്റെ അളവ് ഇനിയും കൂടിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും. ഒരു കാമുകിക്കും സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നതിനുമപ്പുറം. അതുകൊണ്ടു എനിക്കു നിന്നെ അക്കാര്യത്തിൽ സഹായിക്കാൻ പറ്റില്ല.”
“ അഡ്രിനാലിൻ… അഡ്രിനാലിൻ… ഈ അഡ്രിനാലിൻ ഇപ്പോൾ എവിടെ നിന്നാണു കയറിയെത്തിയത്…?” എനിക്കാകെ നിരാശ വന്നുതുടങ്ങിയിരുന്നു. എന്നാൽ, അവളുടെ അടുത്ത വാചകം അതിലും നിരാശ ഉണ്ടാക്കുന്നതായിരുന്നു. ഞങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള സംഭാഷണം എവിടേക്കു ചെന്നെത്തുമെന്നു ഭയന്നു വഴി മാറിനടന്നിരുന്നോ, കൃത്യം അവിടേക്കു തന്നെയാണ് അതെത്തിയത്.
“ ഇതേ അഡ്രിനാലിൻ തന്നെയാണ് ഒരാളെക്കൊണ്ടു കവിതയെഴുതിക്കുന്നതും. നീയൊരു കാലത്തു കവിത എഴുതിത്തുടങ്ങും. എന്നാൽ, വെറുമൊരു കവിതയെഴുത്തുകാരനായി മാത്രം മാറരുത്. മറിച്ചു നീയൊരു കവി തന്നെയാകണം.”
രണ്ടും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം അന്നൊന്നും ഓ൪ത്തിരുന്നുകൂടിയില്ല. കവിത എന്ന വാക്കിൽ നിന്നു തന്നെ വഴിമാറി നടന്നവനായിരുന്നു. എന്നിട്ടാണ്. ആ വ്യത്യാസമായിരിക്കുമോ എന്നെ ആകുലപ്പെടുത്തുന്നത് എന്ന വിചാരത്തിൽ അവൾ വീണ്ടും പറഞ്ഞു.“ കവിതയെഴുത്തുകാരനും കവിയും രണ്ടാണ്. ഒന്നു കവിതയിൽ പണിയെടുക്കുന്നവൻ മാത്രം. കവിയെന്നാൽ കവിത നി൪മിക്കുന്നവനാണ്.”
“ നീയിനി ഒരക്ഷരം സംസാരിക്കരുത്. കവിത എന്ന വാക്കിനെക്കുറിച്ചു മിണ്ടരുത്.” ലാബിലെ സ്ഫടികപ്പാത്രങ്ങൾക്കിടയിൽ ആരോ കുറെ തലകൾ വരച്ചുവച്ചിരിക്കുന്നതു കണ്ടു. ആരൊക്കെയോ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്. ഒരു പ്രണയാഭ്യ൪ത്ഥനയെ രണ്ടു പേരിലാരോ തള്ളിപ്പറഞ്ഞതാവും എന്ന വിചാരമായിരുന്നിരിക്കണം അവ൪ക്ക്. അക്കാലത്തു ക്യാംപസിൽ ഇതൊക്കെ സുപരിചിതമായിരുന്നതുകൊണ്ട് ആരുടേയും താൽപ്പര്യം മുന്നോട്ടുവന്നില്ല എന്നേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഈ ഏ൪പ്പാടിനു തേപ്പ്, തേച്ചിട്ടുപോക്ക് എന്നീ ആഡംബര വാക്കുകൾ അന്നൊന്നും വന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല.
സുരലതയുമായി പിന്നീടൊരിക്കലും സംസാരിക്കരുതെന്നൊരു വാശിത്തരം അന്നു വെറുതേ തോന്നിയതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്കു ശേഷം എന്നെ കവിതയെന്ന വാക്കു കൊണ്ടു മുറിവേൽപ്പിക്കുക എന്നത് അവളുടെ ഒരു പതിവായിരുന്നു. കവിത തോന്നുന്നുണ്ടെങ്കിൽ സ്വന്തം നിലയിൽ അത് എഴുതുക എന്നതിൽ കവിഞ്ഞ് അതു മറ്റുള്ളവരിൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കുക എന്നതു അവൾക്കു ചേ൪ന്ന ഒന്നല്ല. അത് അവളുടെ അവകാശത്തിൽ പെടുന്നതല്ല. മാത്രമല്ല, മറ്റൊരാളിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽ കൈ കടത്തുന്നതുമാണ്. അവൾ എന്നെ പ്രണയിക്കുന്നുണ്ട് എന്നു പറഞ്ഞാൽ പോലും എനിക്കത്ര സങ്കടം ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല. അവളുടെ ഹൈഡ്രോക്ലോറിക് അമ്ലനേത്രങ്ങൾ എന്നെ സദാ പിന്തുട൪ന്നു കുത്തിനോവിച്ചതിന്റെ പൊള്ളൽ ഞാൻ വഹിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ, എന്നോടുണ്ടായേക്കാവുന്ന പ്രണയം തുറന്നുപറഞ്ഞുകേൾക്കുക എന്നതും എന്റെ അവകാശമാണെന്നു ഞാൻ വിചാരിച്ചുപോകുമായിരുന്നു.
ഞാനതുകൊണ്ട്, സുരലതയിലെ കവിതയെ മറന്നുകൊണ്ട് അവളുടെ പ്രണയത്തെക്കുറിച്ച് ആലോചിക്കാനാണ് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നത്. അഡ്രിനാലിൻ സമം കവിത എന്ന സൂത്രവാക്യത്തെക്കുറിച്ചു ഞാൻ പിന്നെ ചിന്തിച്ചതേയില്ല. എന്തുകൊണ്ടായിരുന്നു അവളെന്നിട്ടും അവളുടെ ഹൈഡ്രോക്ലോറിക് അമ്ലനോട്ടങ്ങളെ എന്നിലേക്കു തറപ്പിച്ചുനി൪ത്തിയതെന്നു വിചാരിക്കാനായിരുന്നു കോഴ്സിന്റെ ശിഷ്ടകാലത്തു ശ്രമിച്ചിരുന്നത്. എനിക്ക് അഡ്രിനാലിൻ കൂടിയതുകൊണ്ട് എന്റെ കാമുകിയായിരിക്കാൻ സാധിക്കില്ല എന്നു തന്നെയായിരിക്കുമോ അവൾ ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടുണ്ടായിരിക്കുക….? അതോ, എനിക്കുമപ്പുറം ശാസ്ത്രമെന്ന കാമുകൻ അവളെ പ്രലോഭിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരിക്കുമോ…? പിന്നെയൊരിക്കലും അവൾ ഒരു കവിതയെഴുതിക്കണ്ടില്ല. അന്നത്തെ സംഭവത്തിനു ശേഷം അതും അവൾ ഉപേക്ഷിച്ചിരിക്കുമോ..? അവളുടെ അഡ്രിനാലിൻ അവൾ എവിടെക്കൊണ്ടുചെന്നായിരിക്കും ജീവിതത്തിന്റെ മുന്നോട്ടുള്ള വഴിയിൽ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ടായിരിക്കുക. അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും പൂ൪ണമായി ഒരാൾക്ക് ഉപേക്ഷിക്കാൻ സാധിക്കുമോ..?
എന്നാലും, എന്നെക്കൊണ്ടു കവിതയെഴുതിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഏതൊന്നിനെയും ഞാൻ മാറ്റിനി൪ത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അതിനുള്ള ഒരു സൂത്രവാക്യം തന്നെയാണു സുരലത തന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നത് എന്നു പിന്നീടെപ്പോഴോ ഞാൻ അറിയുകയായിരുന്നു. ഏതൊരു ആണിനെയും പോലെ ഇരുപത്തഞ്ചു വയസിനു മുന്നേ ഒരു കാമുകനാവുക എന്നതു തന്നെയായിരുന്നു കവിതയെഴുത്തിനെ കുറേക്കാലത്തേക്ക് എങ്കിലും അകറ്റിനി൪ത്താനുള്ള ഏകവഴി എന്നു തന്നെയാണു സുരലത പറഞ്ഞുവച്ചത്. എന്നാൽ, അങ്ങനെ ഒരു കാമുകിയായിരിക്കുന്നതിൽ എന്നെ സഹായിക്കാൻ ആവില്ലെന്നും അവൾ തീ൪ത്തുപറയുകയായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ, സൂചനകളിലൂടെ അതു വ്യക്തമാക്കുകയായിരുന്നു.
പിന്നെയൊരിക്കലും സുരലതയെ കാണുകയുണ്ടായില്ല. അവളുടെ ഹൈഡ്രോക്ലോറിക് അമ്ലനോട്ടങ്ങളുടെ പൊള്ളൽ കാലമേറെ കഴിഞ്ഞിട്ടും എന്നെ വിട്ടുപോയുമില്ല. അത്രയും ആഴത്തിലുള്ള പൊള്ളൽ ഉണ്ടായിരിക്കുമോ…? പിന്നീടെപ്പോഴോ ഞാനെഴുതി. ‘ പല ചിതകളിൽ കിടന്നിട്ടുണ്ട്, നിന്നോളം പൊള്ളിച്ചില്ല അവയൊന്നും.’ അവളുടെ ഓരോ നോട്ടവും ഓരോ അമ്ലചുംബനമായിരുന്നു. സുരലത ഒരിക്കലും അത് അനുവദിച്ചുതരുമായിരിക്കില്ല. കാരണം, വ൪ഷങ്ങൾക്കു മുന്നേ അവളെന്നെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞിരുന്നല്ലോ. വിലാസിനിച്ചേച്ചിയായിരുന്നു എന്നിൽ കവിത കുത്തിവച്ചിരുന്നതെങ്കിൽ, സുരലതയുടെ ആ അകാരണമായ പിന്മടക്കമായിരുന്നു അതിന്റെ അണുബാധ എക്കാലത്തേക്കും എന്നിലുണ്ടാക്കിയത്
(ലേഖകൻ മാധ്യമപ്രവർത്തകനും കവിയും നോവലിസ്റ്റുമാണ്. ആദ്യനോവൽ, ഭൂമിയോളംചെറുതായ കാര്യങ്ങൾ 1987ൽ. ആറു കവിതാസമാഹാരങ്ങൾ. ഏഴു കഥാ സമാഹാരങ്ങൾ. ഒമ്പതു നോവലുകൾ.
രസതന്ത്രത്തിലും പത്രപ്രവർത്തനത്തിലും മാസ്റ്റർബിരുദം. ഇപ്പോൾ കോഴിക്കോട്ട് താമസം.)
littnow.com
Littnow ലേക്ക് രചനകൾ അയക്കുമ്പോൾ വാട്സാപ് നമ്പർ , ഫോട്ടോ കൂടി ചേർക്കുക.
littnowmagazine@gmail.com
സുരേഷ് നാരായണൻ
ഒരായിരം
നീയെടുത്തുള്ളപ്പോൾ അഥവാ നിന്നെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ അടുത്തുള്ളപ്പോൾ ദിനങ്ങൾ മാംസളമാകുന്നു ;
ദീനങ്ങൾ എന്ന വാക്കോ,
നിഘണ്ടുവിൽ നിന്നപ്രത്യക്ഷമാകുന്നു.
ആവോളം മീൻ പൊരിച്ച്
പൂച്ച വയറുകൾക്കു
കൊടുക്കാൻ തോന്നുന്നു.
ന്നട്ട്,
‘നാലു കാലുകളില് വീഴണ മാജിക് ഒന്ന് പഠിപ്പിക്ക്യോ’ ന്ന് ചോദിക്കണം.
അക്ഷമ നിറഞ്ഞ മണിയടിയുടെ
അകമ്പടിയോടെ തപാൽക്കാരനപ്പോൾ
കടന്നുവന്ന്,
‘നിങ്ങൾക്കൊരായിരം രൂപയാരോ അയച്ചിരിക്കുന്നു’ എന്നൊറ്റ ശ്വാസത്തിൽ പറയുന്നു.
ആരത് എന്ന ചോദ്യത്തിന്റെ മാറ്റൊലിയിൽ പൊരിച്ച മീനുകളും പൊരിക്കാത്ത പൂച്ചകളും ഓടിയൊളിക്കുന്നു.
‘അറിയില്ല; വിലാസത്തിന്റെ സ്ഥാനത്ത്
ഒരു ഹൃദയാടയാളം മാത്രം ‘എന്നയാൾ കൈമലർത്തുന്നു.
കൂട്ടിരിപ്പുകാരൻ
നെഞ്ചു തടവിക്കോണ്ട് നീ ഒപ്പിടുന്നു.
വിരലുകളറിയാതെയപ്പോൾ എന്റെ നെഞ്ചിലേക്കു നീളുന്നു.
സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ
നിൻറെ വിളക്കിലേക്ക് എണ്ണ പകരുന്ന ജോലിയെങ്കിലും എന്നെ ഏൽപ്പിക്കുക
എന്നു തിരുമ്മുന്നു.
വിധി അതിന്റെ വിറകുകൊള്ളികളുമായ് വന്നാലും, നിന്റെ പ്രസംഗവേദിക്കു
തീ കൊടുത്താലും
കനലിൽച്ചവിട്ടി നീ സംസാരം തുടരവേ,
നീ കൊളുത്തിയ
ഉൾവിളക്കിൻ ചൂടറിഞ്ഞു തുടങ്ങുന്നു ഞാൻ.
രണ്ടു മഴകൾ
കോഫി ഹൗസിലിരുന്ന്
ബൈബിൾ വായിച്ചിട്ടുണ്ടോ ?
കാത്തിരിപ്പിന്റെ പുസ്തകങ്ങളാണ് രണ്ടും.
രണ്ടു മഴകളപ്പോൾ ഒരുമിച്ചു പെയ്യും;
കോഫീഹൗസിന്റെ ചില്ലുജാലകങ്ങളിലും വായനക്കാരന്റെ കൺ ജാലകങ്ങളിലും.
കാത്തിരിപ്പിന്റെ സ്നാന ഘട്ടങ്ങൾ
കാത്തിരിക്കാനായ് പാകപ്പെട്ട
ഒരു ശരീരമായിരുന്നു അവൾ.
ക്ഷമയുടെ ജപമാലകൾ കോർത്തുകൊണ്ട് ആകാശത്തിലൂടെ അവധാനതയോടെ സഞ്ചരിച്ചവൾ.
കാത്തിരിപ്പിന്റെ പുസ്തകമായ്
രൂപാന്തരപ്പെട്ടു പോയിരുന്നു
അവളുടെ ചിറകുകൾ.
littnowmagazine@littnow
ലിറ്റ് നൗ വിൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന രചനകളുടെ പൂർണ്ണ ഉത്തവാദിത്വം എഴുത്തുകാർക്കു മാത്രമാണ്.
രചനകൾ അയക്കുമ്പോൾ ഒപ്പം വാട്സ്പ് നമ്പരും ഫോട്ടോയും അയക്കുക .
അനിറ്റ മേരി
മുബൈയിലെ രാത്രി കാലങ്ങളിൽ ഹിജടകൾ എന്തിനാണ് അവിടെ അങ്ങനെ നിൽക്കുന്നതെന്ന് ചോദിച്ച പവിക്ക് അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും അടുക്കൽ നിന്ന് നല്ല ശാസനയാണ് കിട്ടിയത്. ഇന്ന് നിന്റെ പിറന്നാൾ ആയത് കൊണ്ടാണ് നിന്റെ ആഗ്രഹപ്രകാരം പുറത്ത് നിന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കാം എന്ന് സമ്മതിച്ചത്. ഇനി ഇത് ഉണ്ടാകില്ല എന്നായിരുന്നു വീട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ അമ്മ അവനോട് പറഞ്ഞത്. എന്നിട്ടും പവിയുടെ മനസ്സിൽ നിന്നും ആ ചേച്ചിമാരുടെ മുഖം മാഞ്ഞില്ല. ഈ ഇരുട്ടത്ത് എന്തിനായിരിക്കും അവർ ടോർച്ചും മുഖത്തോട്ട് അടിച്ച് അങ്ങനെ നിൽക്കുന്നത്? അവന്റെ കുഞ്ഞ് മനസ്സിൽ ഒരു ചോദ്യം അങ്ങനെ കിടന്നു.
വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി അവന്റെ പത്താം പിറന്നാൾ ദിനമാണിന്ന്. പിറന്നാൾ സമ്മാനമായി എന്ത് വേണം എന്ന് ചോദിച്ച അച്ഛനോട് ഡെഡിബിയറും ഒരു പിങ്ക് കളർ ക്യുട്ടേക്സും വേണമെന്ന് പറഞ്ഞു. അത് എന്തിനാ നിനക്ക് ക്യുട്ടേക്സ് എന്ന് അച്ഛൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. അത് കേട്ട് വന്ന അമ്മ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ വാളിൽ എല്ലാം ചിത്രം വരയ്ക്കലല്ലേ പണി അതിന് വല്ലതും ആയിരിക്കും. അമ്മ ചിരിച്ച് കൊണ്ട് അവന്റെ തലയിൽ തട്ടി ചോദിച്ചു. ഇത്തവണ അമ്മ മോന് വേണ്ടി ഏത് രീതിയിൽ കേക്ക് ഉണ്ടാക്കണം?
പഴയപടി തന്നെ. ബാർബി ഗേൾ വെച്ച് പിങ്ക് കളറിൽ ഉള്ള കേക്ക് മതി അമ്മേ. ഇത്രയും നാളായി നിന്റെ ഇഷ്ട്ടം മാറിയില്ലേ എന്നും പറഞ്ഞ് അവന്റെ കവിളിൽ ഉമ്മവെച്ചു. കാലങ്ങൾ കഴിയും തോറും അവന്റെ ഇഷ്ട്ടങ്ങൾ മാറി മാറി വന്നു. അവൻ അവന്റെ ചങ്ങാതിമാരോട് കൂട്ടുകൂടുന്നതിൽ നിന്നും പെൺ സുഹൃത്തുക്കളോട് കൂട്ടുകൂടാൻ താല്പര്യം കൂടുതൽ. അവരുടെ കളികളും സംസാരവും മൊക്കെ ആയിരുന്നു അവനിഷ്ട്ടം. അങ്ങനെ ഒരുനാൾ സ്കൂൾ യൂത്ത് ഫെസ്റ്റിവലിനു നാടകം അവതരിപ്പിക്കാൻ ടീച്ചർ കുട്ടികളെ സെലക്റ്റ് ചെയ്തു. കൂട്ടത്തിൽ പവിയും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവന് ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ റോൾ ആയിരുന്നു കിട്ടിയത്. അത് ബാക്കിയുള്ള ആൺകുട്ടികൾ നിരസിച്ചപ്പോൾ താൻ ചെയ്യാം എന്ന് പറഞ്ഞ് അവൻ സ്വയം ആഗ്രഹിച്ച് വാങ്ങിയ റോൾ ആയിരുന്നു. നാടകത്തിനുള്ള ഡ്രെസ്സുകൾ തൈപ്പിച്ച് ടീച്ചർ എല്ലാ കുട്ടികൾക്കും നൽകികൊണ്ട് പറഞ്ഞു നാളെ ഇത് ധരിച്ചാണ് പ്രാക്റ്റീസ് എല്ലാവരും നാളെ വരണം. ആ ഡ്രെസ്സ് കാണാൻ വളരെ മനോഹരമായിരുന്നു. അവൻ ഇന്റർബെല്ലിനും പി ടി പിരിഡും മൊക്കെ ആ ഡ്രെസ്സ് എടുത്ത് കൈയിൽ വെച്ച് അതിന്റെ ഭംഗി ആസ്വദിച്ചു. ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിൽ എത്തിയ അവൻ ഉടനെ തന്നെ സന്തോഷത്തോടെ അമ്മയെ ആ ഡ്രെസ്സ് കാണിച്ചു. പിന്നെ ആ ഡ്രെസ്സ് ധരിച്ച് കണ്ണാടിയുടെ മുൻമ്പിൽ നാളെത്തേക്കുള്ള ഡയലോഗ്കൾ പറഞ്ഞ് പ്രാക്റ്റിസ് തന്നെയായിരുന്നു. അവന്റെ സന്തോഷത്തിൽ അച്ഛനമ്മമാരും പങ്ക് ചേർന്നു. അങ്ങനെ പെൺകുട്ടിയായി ചമയങ്ങളൊക്കെ അണിഞ്ഞു ആ ഡ്രെസ്സ് ധരിച്ചു സ്റ്റേജിൽ ഡയലോഗ്കൾ പറയുമ്പോൾ അവന് ഇത് വരെ ഇല്ലാത്ത ആത്മവിശ്വാസവും ആഹ്ലാദവും മായിരുന്നു മനസ്സിൽ. അവന്റെ ക്രോക്ടോർ ഒരു പത്ത്‌ വയസ്സ് കാരനെക്കാൾ മനോഹരമായി തന്നെ ചെയ്തു. അവൻ അധ്യാപകരുടെയും വിദ്യാർത്ഥികളുടേയും രക്ഷകർത്താക്കളുടെയും മുൻമ്പിൽ താരമായി മാറി. ആ വർഷത്തെ ബെസ്റ്റ് ആക്ടറിനുള്ള സമ്മാനവും അവനെ തേടിയെത്തി. പിന്നീടുള്ള എല്ലാ വർഷങ്ങളിലും പെണ്ണായി തന്നെയവൻ മിന്നി തിളങ്ങി. അവൻ അഭിനയത്തോട് കാണിക്കുന്ന സത്യസന്തതയും സ്നേഹവും ഒരുനാൾ ക്ലാസ്സ്‌ പി റ്റി എ യ്ക്ക് ചെന്ന അച്ഛനോട് പ്രിൻസിപ്പാൾ പറഞ്ഞിരുന്നു. പക്ഷേൽ അവൻ ആ കഥാപത്രങ്ങളിൽ ജീവിക്കുക തന്നായിരുന്നു. അവന് പതിനഞ്ച് വയസ്സായി ശരീരം പ്രായത്തിനൊത്ത് വളർന്നിട്ടും മനസ്സ് അവന്റെ നാടകത്തിലെ എന്ന പോലെ ഒരു പെൺ കുട്ടിയുടേത് തന്നെയായിരുന്നു. തുടർന്ന് പഠിക്കുന്ന പഠങ്ങളിൽ നിന്നാണ് അവൻ അങ്ങനെ തന്നെയാണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയത്. ആദ്യമൊക്ക അവന്റെ മനസ്സ് അത് സമ്മതിച്ചിരുന്നില്ല. പെൺകുട്ടികളുമായുള്ള ചങ്ങാത്തം അവസാനിപ്പിച്ചു. സംസാരങ്ങളിലും കളിയിലും അവൻ പങ്കളിയാകാൻ വിസ്സമ്മതിച്ചു. അവൻ അവനിൽ നിന്ന് തന്നെ ഒളിച്ചോടി. യൂത്ത് ഫെസ്റ്റുവലിന് നാടകം അവതരിപ്പിക്കന്നവരുടെ പേര് വിളിച്ച കുട്ടത്തിൽ അവന്റെയും പേര് ടീച്ചർ വിളിച്ചു. എന്റെ പേര് ഞാൻ തന്നില്ലല്ലോ പിന്നെ എന്തിനാ എന്റെ പേര് എഴുതിയതെന്നും പറഞ്ഞ് അവൻ ടീച്ചറോട് തട്ടികയറി. നിന്റെ പേര് തരണ്ട ആവിശ്യമില്ലല്ലോ നീ ഞങളുടെ പെൺകുട്ടി തന്നല്ലേ ചിരിച്ച് കൊണ്ട് ടീച്ചറുടെ മറുപടി. ആ സംസാരം അവനിഷ്ടമായില്ല. അവൻ നാടകത്തിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞുമാറി. പക്ഷെ അധിക ദിവസം അവന് അവന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളെ ഒളിപ്പിച്ച് വെക്കാൻ സാധിച്ചില്ല. ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോകുംതോറും അവൻ അവനല്ലാതാകുന്നത് പോലെ. അവനെ കൊണ്ട് ഇതൊന്നും വേണ്ടെന്ന് വെക്കാൻ കഴിയില്ല എന്ന തിരിച്ചറിവിന്റെ ഒടുവിൽ എല്ലാം പിന്നേ പഴയ പാടിയായി. ആ തവണയും യൂത്ത് ഫെസ്റ്റുവലിനു പവി താരമായിമാറി എങ്കിലും പണ്ടത്തെ സന്തോഷം അവനുള്ളിൽ നിന്ന് ഇല്ലാതായിരുന്നു. തന്റുള്ളിൽ നാടകത്തിലെന്നപോലെ ഒരു പെൺകുട്ടി ഉണ്ടെന്ന തിരിച്ചറിവിൽ. അതവൻ അവനാൽ കഴിയും വിധം ആരും അറിയാതെ ഒളിപ്പിച്ച് വെച്ചു അവന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളും ആഗ്രഹങ്ങളും വീട്ടിൽ ആരുമില്ലാത്തപ്പോൾ അവന്റെ മുറിയിൽ നിറവേറ്റി. കണ്ണാടിയുടെ മുൻപ്പിൽ സുന്ധരിയായ ഒരു പെൺകുട്ടി ആയിരുന്നു അവൻ. ആ രൂപത്തിലെ ഭംഗി നന്നേ ആസ്വദിച്ചിരുന്നു അവൻ.
ഒരു ദിനം താന്നുള്ളിലെ സ്ത്രിയെ അമ്മ കൈയ്യോടെ പിടികൂടി. എല്ലാം പൊട്ടികരഞ്ഞുകൊണ്ട് അമ്മയോടാവാൻ പറഞ്ഞു. ഇനി ഇതെനിക്ക് മറച്ചുവെക്കാൻ ആവില്ല അമ്മേ എന്നും പറഞ്ഞവൻ നിലവിളിച്ചു. സമനില തെറ്റിയവളെ പോലെ അവന്റെ മുൻമ്പിൽ അവൾ കലിതുള്ളി നിന്റെ ഐഡന്റിറ്റിയിൽ സ്ത്രീയെന്നോ അതോ പുരുഷനെന്നോ എന്താണ് എഴുതി ചേർക്കേണ്ടത് ? ഇവ രണ്ടുമല്ലാതെ മറ്റൊരു കോളമില്ലാടാ എന്നും പറഞ്ഞവനെ അവൾ ആക്ഷേപിച്ചു. അച്ഛനെ വിളിച്ചു കാര്യം പറഞ്ഞു. ഓഫീസിൽ നിന്ന് വന്ന പാടെ അവനെ അയ്യാൾ ശകാരിച്ചു. പിന്നെ അവർ ഇരുവരുംകൂടെ തീരുമാനിച്ച് അവനെ കൗൺസിലിംഗിന് കൊണ്ട് പോയി. അവിടെ നിന്നും തിരിച്ച് വീട്ടിലെത്തിയ പവിക്ക് പഴയപടി എല്ലാവരുടെയും മുൻമ്പിൽ അഭിനയിക്കേണ്ടിവന്നു. പക്ഷെ ആ അഭിനയം അധികനാൾ തുടരനായില്ല. ഓടിവിലവർ ഒറ്റമകനെന്ന ചിന്തയും കാറ്റിൽപറത്തി അവനെ അയ്യാൾ വീട്ടിൽ നിന്നും അടിച്ചൊടിച്ചു. അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും തണലിൽ വളർന്ന പവിക്ക് അത് സഹിക്കാൻ കഴിയുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു. പകലിരവായി. ആകാശത്ത് പറന്ന് നടന്ന കിളികളെല്ലാം കൂടണഞ്ഞു. ചേക്കേറാൻ ചില്ലയില്ലാതെ പവി ജീവിതത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും നൂൽപാലത്തിലൂടെ തെരുവിൽ അലഞ്ഞ് തിരിഞ്ഞു നടന്നു. രാത്രിയുടെ കറുപ്പ് കൂടി കൂടി വന്നു. ആ സമയം താൻ പണ്ട് കണ്ട അതെ കാഴ്ച്ചയിലേക്ക് പവിയുടെ കണ്ണുകൾ അവനെ കൂട്ടികൊണ്ട് പോയി. തെരുവ് വീഥിയിൽ ഒഴിഞ്ഞ കോണിലായി ടോർച്ചും കത്തിച്ച് നിൽക്കുന്ന സ്ത്രീകൾ. അവൻ അവരാരുടെയും ശ്രദ്ധയിൽ പെടാതെ ഒരു അടഞ്ഞ കടമുറിയുടെ തിണ്ണയിൽ സ്ഥാനമുറപ്പിച്ചു. രാത്രിയുടെ കറുപ്പും ചന്ദ്രന്റെ പ്രകാശവും മഞ്ഞിന്റെ തണുപ്പും കൊണ്ടവൻ കരഞ്ഞു തളർന്ന് ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു. പാതി മയക്കത്തിൽ ആരോ തന്നെ തട്ടി വിളിക്കുന്നത് പോലെ പവി ഞെട്ടലോടെ എണീറ്റു ആരാ !
തനിക്ക് എതിരെ നിന്ന ആ രൂപത്തോട് ചോദിച്ചു. റോഡിലൂടെ പായുന്ന വണ്ടിയുടെ ഹെഡ്ലൈറ്റ് വെളിച്ചത്തിൽ പവി ആ രൂപത്തെ വ്യക്തമായി കണ്ടു. നിങ്ങൾ നിങ്ങൾ അവിടെ ടോർച്ചുമായി നിന്ന സ്ത്രീകളുടെ കുട്ടത്തിൽ ഉള്ളതല്ലേ?
അതെ എന്നായിരുന്നു അവരുടെ തിരിച്ചുള്ള മറുപടി. എന്താ നിനക്ക് പറ്റിയത് കാഴ്ച്ചയിൽ ഏതോ നല്ല വീട്ടിലെ പയ്യൻ ആണല്ലോ പിന്നെ എന്തിനാണ് ഇവിടെ കിടക്കുന്നത് ? അവരുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്കുള്ള മറുപടി അവൻ പൊട്ടികരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. കഥയെല്ലാം കേട്ട്കഴിഞ്ഞ് ഒരു ചെറു ചിരിയോടവൾ പറഞ്ഞു നീ വിഷമിക്കേണ്ട. നീ ഇവിടെ കിടക്കുന്നത് അപകടമാണ് എഴുന്നേറ്റ് എന്റെ കൂടെ വാ. മറുചോദ്യങ്ങൾ ഒന്നുമില്ലാതെ പവി അവരോടൊപ്പം എണീറ്റ് നടന്നു. യാത്രയുടെ അവസാനം ഒരു ഒറ്റപെട്ട കോളനിയിൽ ആയിരുന്നു. അവിടെ അവരെ പോലെ ധാരാളം സ്ത്രീകൾ മാത്രമായിരുന്നു താമസിക്കുന്നത്. ആ സ്ത്രീ അവരുടെ വീട്ടിൽ ഒരു മുറി അവനായ്‌ നൽകി. അവൻ അവളോട് ചോദിച്ചു നിങ്ങൾ ആരാണ് അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും പോലും വേണ്ടാത്ത എനിക്ക് ഇത്രയും സഹായം ചെയ്തത് എന്തിനാ?. അവന്റെ ചോദ്യങ്ങൾക്കുള്ളമറുപടി എന്നവണ്ണം ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടവൾ പറഞ്ഞു ഞാൻ മിനി. പണ്ട് നിന്നെ പോലെ തന്നായിരുന്നു ഞാനും. ഞാൻ മാത്രമല്ല ഈ കോളനിയിൽ ഉള്ള എല്ലാവരും. ചിലരുടെ കഥ കുറച്ച് വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരിക്കും എന്ന് മാത്രം. ഈ വീട്ടിൽ എന്നെ കൂടാതെ രണ്ട് പേരുംകൂടെയുണ്ട് അവർ ജോലിക്ക് പോയിരിക്കയാണ്‌. എന്നെ പോലെന്നു പറഞ്ഞാൽ നിങ്ങളും ആൺകുട്ടികൾ ആയിരുന്നോ?
മിനി : അതെ
പിന്നെയും പവിയുടെ ചോദ്യങ്ങൾ തുടർന്നു. ഈ രാത്രിയിൽ എന്താണ് അവരുടെ ജോലി ? മിനി അവനടുത്ത് വന്നിരുന്നു പറഞ്ഞു. നീ അവിടെ കണ്ടില്ലേ ടോർച്ചിന്റെ വെട്ടം മുഖത്തോട്ടടിച്ച് ഞങ്ങൾ അവിടെ നിൽക്കുന്നത്. ആവിശ്യകാർ ഞങ്ങളെ അവിടെനിന്നും വിളിച്ച്കൊണ്ട് പോകും. അവരുടെ ആവിശ്യം കഴിഞ്ഞ് പണം തരും. അത് തന്നെ ഞങ്ങളെല്ലാവരുടെയും ജോലി. ആ പറച്ചിലിൽ അവനെല്ലാം ബോധ്യമായി. നീ കിടന്നോ നാളെ രാവിലെ നിന്റെ പ്രശ്നങ്ങൾക്കുള്ള പരിഹാരം കണ്ടെത്താം എന്നും പറഞ്ഞു മിനി മുറിയുടെ ഡോർ പുറത്ത് നിന്നടച്ചു. അവർ എന്താണ് അങ്ങനെ പറഞ്ഞിട്ട് പോയത്?. ഞാനും ഇനി അവരെ പോലെ മാനം വിറ്റ് ജീവിക്കണം എന്നാണോ ? എനിക്കാവില്ല അതിനു നാളെ തന്നെ ഇവിടെ നിന്ന് ഇറങ്ങണം. എന്നവൻ മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു. പിറ്റേദിവസം രാവിലെ
ഡോറിൽ പുറത്ത് നിന്ന് ആരോ തട്ടുന്നത് കേട്ട് ചാടി എണീറ്റ പവി ആരാ???
ഞങ്ങളെ അകത്തോട്ടു വരട്ടെ പുറത്ത് നിന്നും ആരോ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
മ്മ് വാ
അലസ്സ ഭാവത്തോടെ പവി യുടെ മറുപടി. അത് മിനിയും രണ്ട് പെൺകുട്ടികളും മായിരുന്നു. ഞാൻ മാളു ഞാൻ ചിത്ര അവരെ പരിചയപ്പെടുത്തി. ഞാൻ പവി. പവി എന്ന് കേട്ടതും ഒരു കള്ളചിരിയോടെ അവർ പറഞ്ഞു പവിയല്ല പവിത്ര. ഇനി മുതൽ നീ പവിത്രയാണ്. അങ്ങനെ നിന്നെ ഞങ്ങൾ വിളിക്കു.
പവി : പവിത്രയോ ഞാനോ !
ചിത്രം ഒരു പൊട്ടെടുത്ത പവിയുടെ നെറ്റിയിൽ കുത്തി.
പവി : അതെ ഞാൻ ഇനി പവിത്രയാണ്. എനിക്ക് ഞനായി ജീവിക്കണം. പക്ഷെ ഇവിടെ അത് പറ്റില്ല.
മിനി : അതെന്താ പറ്റാത്തത്
Pavi: ഇവിടെ നിങ്ങൾ ചെയ്യുന്ന ജോലി ഒന്നും എനിക്ക് ചെയ്യാൻ ഇഷ്ട്ടമല്ല. അത് ചെയ്യാതെ നിങ്ങൾ എന്നെ ഇവിടെ താമസിപ്പിക്കില്ലല്ലോ?
മിനി : അത് എന്താ താമസിപ്പിച്ചാൽ? ഈ തൊഴിൽ ഞങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ട് ചെയ്യുന്നതല്ല. ഞങ്ങളെ പോലുള്ളവർക്ക് ആരും അന്തസ്സായ മറ്റ് ജോലികൾ തരില്ല. പിന്നെ ജീവിക്കണം വിശപ്പ് ഒരു വില്ലനാണ് അത് ശമിപ്പിക്കാൻ പണം വേണം. പിന്നെ ഞങ്ങളുടെ ചികിത്സയ്ക്ക് നല്ല പണചിലവുണ്ട്. അങ്ങനെ മനസ്സില്ല മനസ്സോടെ ഈ തൊഴിലിലേക്ക് ഞങൾ വഴുതി വീഴുന്നതാണ്.
മാളു : നിനക്കത് ഇഷ്ട്ടമല്ലങ്കിൽ നിന്റെ ഇഷ്ടത്തിന് നീ ജീവിക്ക്. ഞങ്ങൾകൂടെയുണ്ട്.
അവരുടെ മറുപടികൾ അവന്റെ മനസ്സിന് ആശ്വാസം ഏകുന്നതായിരുന്നു.
ചിത്ര : ഇനി നിനക്ക് സ്ത്രീയകാൻ കുറെ കടമ്പകൾ ഉണ്ട് അതിന് ധാരാളം പണച്ചിലവും ഉണ്ട്. നീ പേടിക്കേണ്ട ഞങ്ങൾ നിന്നെ സഹായിക്കാം.
മാളു : നീ എന്ത് ചെയുന്നു?
പവി : പത്തിൽ പഠിക്കുന്നു ക്ലാസ്സ്‌ ടോപ്പർ ആണ്. എനിക്ക് ഒരു ലക്ഷ്യം ഉണ്ട് ഡോക്ടർ ആകണം.
മിനി : ഹാ നീ നിന്റെ ആഗ്രഹത്തിനൊത്ത് നീങ്ങു ഞങ്ങൾ നിന്റെ കൂടെ ഉണ്ട് പക്ഷെ നീ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു വാക്ക് തരണം പഠിച്ച വലിയ ഡോക്ടർ ആയിട്ട് നമ്മളെ പോലുള്ള സമൂഹത്തിന് നിന്നാൽ കഴിയുന്ന സഹായവും ചികിത്സയും നൽകുമെന്ന്.
പവി : നിങ്ങൾക്ക് ഞാൻ വാക്ക് തരുന്നു ഞാൻ നമ്മളെ പോലുള്ളവർക്ക് തുണയായിരിക്കും.
പിന്നീട് പൂർണ്ണതയായ സ്ത്രീയക്കാനുള്ള വേദനകളുടെയും കഷ്ടപ്പാടുകളുടെ കാലം. അങ്ങനെ കൊല്ലപരീക്ഷയെത്തി തന്നെ പോലെയുള്ള ഒരു കുട്ടിയെ പരീക്ഷ എഴുതിക്കില്ല എന്ന് അധ്യാപകരും വിദ്യാർത്ഥികളും സ്കൂൾ മാനേജ്‍മെന്റും രക്ഷകർത്തകളും ഒറ്റകെട്ടായി പറഞ്ഞു. എന്നിട്ടും തളരാതെ ഞാനും എന്റെ സമൂഹവും പോരാടി. കോടതിയിൽ നിന്നും പരീക്ഷ എഴുതാനുള്ള അവകാശം നിയമപരമായി നേടി. വിജയകരമായി തന്നെ പാസ്സായി. പിന്നീടാങ്ങോട്ട് വാശിയോട് തന്റെ ലക്ഷ്യം നേടിയെടുക്കാൻ പഠിച്ചും ചില്ലറ ജോലികൾ ചെയ്തും പവിത്ര വളർന്നു. വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. തടസ്സങ്ങളെ എല്ലാം കാറ്റിൽ പാറിച്ച് അവൾ ജീവിച്ചു. ഇന്ന് അവളുടെ സ്വപ്നം യാഥാർഥ്യം ആകുന്ന ദിനമാണ്.
ആ കോളനി മുഴുവൻ ആഹ്ലാദത്തിലാണ്ടു. മിനി അഭിമാനത്തോടെ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു ഡോക്ടർ പവിത്ര വരുന്നേ…. പവിത്ര അവൾക്കായി അവർ ഒരുക്കിയിരുന്ന സ്റ്റേജിലേക്ക് കയറി അവൾ പറയാൻ തുടങ്ങി. എന്നെ ഞാനാക്കിയത് നിങ്ങളാണ് എന്റെ ചെറിയ ആഗ്രഹം നിങ്ങളുടെയെല്ലാം വലിയ ആഗ്രഹമായിമാറി ഇപ്പോൾ ഈ ഡോക്ടറിന്റെ കുപ്പായം അണിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് നിങ്ങൾ ഓരോരുത്തർക്കും വേണ്ടിയാണ്. ഇനി നമ്മൾക്ക് അഭിമാനത്തോടെയും അഹങ്കാരത്തോടെയും പറയാം ഞങ്ങളും മനുഷ്യരാണ്. ഇനി നമ്മളെ പോലെ ഉള്ള ഓരോരുത്തർക്കും വേണ്ടി ഞാൻ പ്രവർത്തിക്കും.
അവളുടെ ഓരോ വാക്കുകളും അവരുടെ മനസ്സിൽ ആഴത്തിൽ ചെന്ന്പതിച്ചു.
പവിത്ര ഇനിയുള്ള ഓരോ പവിത്രമാർക്കായി ജീവിച്ചു …
illustration saajo panayamkod
littnow.com
littnowmagazine@gmail.com
ഉദയ പയ്യന്നൂര്‍
വീടുവരച്ചു തീർത്തൊരുവൾ
മുടിവാരിക്കെട്ടി
മുറ്റമടിക്കാൻ പോയി.
ഉച്ചയ്ക്ക് കൂട്ടാൻവച്ചു കഴിച്ച
മത്തിമുള്ളൊന്ന്
കാക്കകൊത്തി
നടുമുറ്റത്തിട്ടിട്ടുണ്ട്.
മത്തിവെട്ടുമ്പോൾ
ചത്ത മീനിന്റെ
തുറിച്ച കണ്ണു നോക്കി
ഒത്തിരിനേരമിരുന്നതാണ്.
നിലാവുള്ള രാത്രിയില്‍
ചന്ദ്രനും ചിലപ്പോളങ്ങനെയാണ്
പറയാനൊത്തിരി കരുതിവച്ച്
ഒന്നും പറയാതെ
നോക്കി നിൽക്കും.
മാറ്റമില്ലാതെ തുടരുന്ന
ഗതികെട്ട കുത്തിയിരിപ്പ് മടുത്ത്
കണ്ണുതുറന്നു സ്വപ്നം കാണുകയാവണം.
പറമ്പിലെ മൂലയില്‍
അടിച്ചു കൂട്ടിയ
പേരയിലകൾക്കൊപ്പം
മത്തിമുള്ളും എരിഞ്ഞമർന്നു.
അടുപ്പത്തു വച്ച അരി
വെന്തിരിക്കുമെന്ന്
വേവലാതിപ്പെട്ടു
തിടുക്കത്തിലോടി.
വേവ് കൂടിയാലും
കുറഞ്ഞാലും
രുചിയില്ലാതാവുന്ന
ജീവിതങ്ങള്‍.
ചിതയണച്ചിട്ടും
ബാക്കിയായൊരു
ഉശിരൻ മുള്ള്
ഉള്ളംകാലിലാഴ്ന്നപ്പോഴാണ്
വരച്ചു വച്ച വീടിന്
വാതിലില്ലെന്നോർത്തത്.
പതിവു തെറ്റിച്ച്
തുറന്നിട്ടൊരു വാതിലും
ജനാലയും
വരച്ചു ചേർത്തു.
മുറ്റത്തൊരു മത്തിമുള്ളും
മരക്കൊമ്പിലൊരു കാക്കയും
കാക്കയ്ക്ക്
തിളക്കമുള്ള കണ്ണുകളും.
littnowmagazine@gmail.com
You must be logged in to post a comment Login