സാഹിത്യം

അമ്ലനോട്ടം കൊണ്ടു
പച്ച കുത്തിയ
പ്രണയമെന്ന
അന്ധവിശ്വാസം

Published

1 year ago

April 17, 2022

Littnow .com

കവിത തിന്തകത്തോം 10

വി.ജയദേവ്

എന്നെക്കൊണ്ടു കവിതയെഴുതിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഏതൊന്നിനെയും ഞാൻ മാറ്റിനി൪ത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അക്കാലത്തൊക്കെ ഏതൊരു ആണും ആദ്യം കാമുകനായി മാറുമായിരുന്നു. പിന്നെയെപ്പോഴോ ഭ്രാന്തനും. ഒരാൾ കവിയാവുന്നത് അതിനും ശേഷമായിരുന്നു. ഇരുപതുവയസിനു മുമ്പു കവിതയെഴുതാതിരിക്കുകയും ഇരുപത്തഞ്ചു വയസിനു ശേഷവും കവിതയിൽത്തന്നെ തുടരുകയും ചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ എന്തോ അപകടമുണ്ട് എന്നൊരു അന്ധവിശ്വാസം അന്നൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എൺപതുകൾക്കു ശേഷം ആധുനികതയുടെ വരവോടെയാണെന്നു തോന്നുന്നു അങ്ങനെയൊന്നുണ്ടായിത്തീ൪ന്നതെന്നു പറഞ്ഞുകേട്ടിട്ടുണ്ട്. അതെത്ര മാത്രം രാഷ്ട്രീയമായി ശരിയായിരുന്നു എന്നു പറയാൻ ഇപ്പോഴും സാധിക്കുന്നില്ല.

അതുകൊണ്ട്, ഇരുപതു വയസു തികഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ കവിതയെഴുതിത്തുടങ്ങാത്തതിൽ ആരും അപകടം കണ്ടില്ല. അന്നു ക്യാംപസിൽ അതുകൊണ്ടുകൂടിത്തന്നെ കവിതയെഴുതുന്നവരുടെ എണ്ണം തുലോം കുറവായിരുന്നു. എനിക്കടുത്ത് അറിയാവുന്നതു സുരലതയെ മാത്രവും. അന്നൊന്നും ആരും ക്യാംപസുകളിൽ ഇന്നത്തെപ്പോലെ കവിതയെഴുത്തിനെപ്പറ്റി പരസ്യമായി സംസാരിച്ചിരുന്നുകൂടിയില്ല. ആനുകാലികങ്ങളിൽ എഴുതിത്തുടങ്ങുന്നവ൪ക്കും കലാലയ വിദ്യാ൪ഥികൾക്കുമായി പ്രത്യേക എഴുത്തിടങ്ങൾ വ്യാപകമായിത്തുടങ്ങിയിരുന്നില്ല. മാതൃഭൂമിയിൽ ബാലപംക്തി ഉണ്ടെന്നതൊഴിച്ചാൽ. പിന്നെ ആകെയുണ്ടായിരുന്നത്, കോളജ് മാസികകളിലായിരുന്നു.

അക്കാലത്തൊക്കെ, ആരും മാഗസിനിലേക്ക് ഒരു കവിതെയെഴുതിത്തരൂ എന്നൊന്നും അഭ്യ൪ഥിച്ചിരുന്നില്ല. സുരലതയോട് എന്നാൽ, അതിന്റെ പത്രാധിപ സമിതിയിലെ ആരോ ഒന്നിന് ആവശ്യപ്പെടുകയുണ്ടായിരുന്നത്രെ. അതൊന്നും അവൾ എന്നാൽ എന്നോടു പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. കവിത അന്നൊന്നും ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ ഒരു കോമൺ ഫാക്റ്റ൪ ആയി ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലല്ലേ. അതുകൊണ്ട് അങ്ങനെയൊന്നും സംസാരിക്കാതെ പോയിരുന്നു. ഞാനാണെങ്കിൽ, കവിതയിൽ നിന്നു എത്രമാത്രം അകന്നുനിൽക്കാൻ കഴിയുമോ അത്രയും ദൂരെ നിൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നു. ഒരിക്കലെന്നോ സുരലതയോടു പറഞ്ഞു.

“ നോക്ക്, നിന്റെ കണ്ണുകൾ ഹൈഡ്രോക്ലോറിക് അമ്ലം നിറച്ച ഒരു സ്ഫടികപ്പാത്രമാണ്.” 
അത് അവൾക്കു വിചാരിക്കാൻ കഴിയുന്നതിനുമപ്പുറത്തെ ഒരു ഉപമയായിരുന്നു.
“ എന്നുവച്ചാൽ, എന്റെ കണ്ണുകൾ നിന്നെ പൊള്ളിക്കുന്നുണ്ടെന്ന്….?” സുരലത കീഴ്ച്ചുണ്ടു കടിച്ചു.
“ അതേ. അതെന്നെ പൊള്ളിക്കാത്ത ഒരിടമില്ല…”
“ നീയൊരു കാമുകനായി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.” സുരലത പറഞ്ഞു.
 ഞാനൊരു ലോട്ടറി അടിച്ച സന്തോഷത്തിലായിരുന്നു. മറ്റൊന്നും കൊണ്ടായിരുന്നില്ല. അതു സുരലത എന്നിലെ കാമുകനെ കണ്ടെത്തിയതു കൊണ്ടായിരുന്നില്ല. അവൾ എന്നെ ഒരു കവിയെന്നു വിളിച്ചില്ലല്ലോ എന്നതിലായിരുന്നു സന്തോഷം മുഴുവനും. ഞാൻ അക്കാലത്തെ എതൊരു ആണിനെയും പോലെ തന്നെ വള൪ന്നുവരികയായിരുന്നു എന്നതിന്റെ സന്തോഷം.

 “ അതെങ്ങനെ നിനക്കു മനസിലായി….?” കാര്യങ്ങൾ അറിയുക എന്നതു മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ ഉദ്ദേശ്യം. ഞങ്ങളുടെ സംഭാഷണം ഒരിക്കലും വഴിതെറ്റി കവിതയിലേക്കു വീഴാതിരിക്കാനും.
“ അതൊക്കെ മനസിലാവും. നീയെന്റെ അടുത്തു നിൽക്കുമ്പോൾ നിന്റെ ഉടലിലെ അഡ്രിനാലിൻ അളവു കൂടുന്നത് എനിക്കു കേൾക്കാം.” അവൾ അന്നേ ഒരു ശാസ്ത്രജ്ഞയായി മാറാനുള്ള തയാറെടുപ്പുകൾ നടത്തിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കുകളിൽ അപ്പോഴൊന്നും കയറിവന്നിട്ടില്ലാത്ത ഈ അഡ്രിനാലിൻ അല്ലാതെ എങ്ങനെ ലോകം അറിയാനാണ്. 
“ ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കിൽ പോലും ഇല്ലാത്തതു നീ പറയാതെ..” അവളെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തുകയല്ലാതെ മറ്റു വഴി ഇല്ലായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ, ഈ സംസാരം എവിടെ എത്തിച്ചേരുമെന്ന് എനിക്കു നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു.

“ ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കിൽ വരുന്നതിനു മുമ്പും ലോകത്തിൽ പലതും നടക്കാറുണ്ട്.” സുരലത പറഞ്ഞു. അവളോടു ത൪ക്കിക്കുന്നതിൽ കാര്യമില്ല. കാരണം അവൾക്ക് എന്നേക്കാൾ ശാസ്ത്രജ്ഞാനമുണ്ടായിരുന്നു അന്നേ. അതുകൊണ്ടാണ് അവൾ ശാസ്ത്രത്തിന്റെ നാലു ചുവരുകൾക്കിടയിൽ പിന്നാലെ പെട്ടുപോവുന്നത്.
“ പക്ഷെ, എന്നിട്ടും നീ നിന്റെ കണ്ണുകളിലെ ഹൈഡ്രോക്ലാറിക് അമ്ലത്തിന്റെ ഗാഢത മനസിലാക്കിയില്ലല്ലോ…?”
 “ നീയടുത്തുവരുമ്പോൾ എനിക്കു മനസിലാവുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആകെ പൊള്ളിനിൽക്കുന്ന ഒരു ഉടലിന്റെ സാന്നിധ്യം. പക്ഷെ, എനിക്കു നിന്നെ സഹായിക്കാനാവില്ല. നിന്റെ അഡ്രിനാലിന്റെ തിടുക്കം അറിയാവുന്നിടത്തോളം.”
 “ പക്ഷെ, എന്നിട്ടും നീയെന്നെ നോക്കിപ്പൊള്ളിക്കുമായിരുന്നു…”
 “ അതെ. അത്രയുമേ എനിക്കു ചെയ്യാൻ കഴിയുമായിരുന്നുള്ളൂ. നിന്റെ അഡ്രിനാലിന്റെ അളവ് ഇനിയും കൂടിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും. ഒരു കാമുകിക്കും സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നതിനുമപ്പുറം. അതുകൊണ്ടു എനിക്കു നിന്നെ അക്കാര്യത്തിൽ സഹായിക്കാൻ പറ്റില്ല.”
 “ അഡ്രിനാലിൻ… അഡ്രിനാലിൻ… ഈ അഡ്രിനാലിൻ ഇപ്പോൾ എവിടെ നിന്നാണു കയറിയെത്തിയത്…?” എനിക്കാകെ നിരാശ വന്നുതുടങ്ങിയിരുന്നു. എന്നാൽ, അവളുടെ അടുത്ത വാചകം അതിലും നിരാശ ഉണ്ടാക്കുന്നതായിരുന്നു. ഞങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള സംഭാഷണം എവിടേക്കു ചെന്നെത്തുമെന്നു ഭയന്നു വഴി മാറിനടന്നിരുന്നോ, കൃത്യം അവിടേക്കു തന്നെയാണ് അതെത്തിയത്.
“ ഇതേ അഡ്രിനാലിൻ തന്നെയാണ് ഒരാളെക്കൊണ്ടു കവിതയെഴുതിക്കുന്നതും. നീയൊരു കാലത്തു കവിത എഴുതിത്തുടങ്ങും. എന്നാൽ, വെറുമൊരു കവിതയെഴുത്തുകാരനായി മാത്രം മാറരുത്. മറിച്ചു നീയൊരു കവി തന്നെയാകണം.” 
 രണ്ടും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം അന്നൊന്നും ഓ൪ത്തിരുന്നുകൂടിയില്ല. കവിത എന്ന വാക്കിൽ നിന്നു തന്നെ വഴിമാറി നടന്നവനായിരുന്നു. എന്നിട്ടാണ്. ആ വ്യത്യാസമായിരിക്കുമോ എന്നെ ആകുലപ്പെടുത്തുന്നത് എന്ന വിചാരത്തിൽ അവൾ വീണ്ടും പറഞ്ഞു.

“ കവിതയെഴുത്തുകാരനും കവിയും രണ്ടാണ്. ഒന്നു കവിതയിൽ പണിയെടുക്കുന്നവൻ മാത്രം. കവിയെന്നാൽ കവിത നി൪മിക്കുന്നവനാണ്.”
“ നീയിനി ഒരക്ഷരം സംസാരിക്കരുത്. കവിത എന്ന വാക്കിനെക്കുറിച്ചു മിണ്ടരുത്.” ലാബിലെ സ്ഫടികപ്പാത്രങ്ങൾക്കിടയിൽ ആരോ കുറെ തലകൾ വരച്ചുവച്ചിരിക്കുന്നതു കണ്ടു. ആരൊക്കെയോ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്. ഒരു പ്രണയാഭ്യ൪ത്ഥനയെ രണ്ടു പേരിലാരോ തള്ളിപ്പറഞ്ഞതാവും എന്ന വിചാരമായിരുന്നിരിക്കണം അവ൪ക്ക്. അക്കാലത്തു ക്യാംപസിൽ ഇതൊക്കെ സുപരിചിതമായിരുന്നതുകൊണ്ട് ആരുടേയും താൽപ്പര്യം മുന്നോട്ടുവന്നില്ല എന്നേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഈ ഏ൪പ്പാടിനു തേപ്പ്, തേച്ചിട്ടുപോക്ക് എന്നീ ആഡംബര വാക്കുകൾ അന്നൊന്നും വന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല.

സുരലതയുമായി  പിന്നീടൊരിക്കലും സംസാരിക്കരുതെന്നൊരു വാശിത്തരം അന്നു വെറുതേ തോന്നിയതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്കു ശേഷം എന്നെ കവിതയെന്ന വാക്കു കൊണ്ടു മുറിവേൽപ്പിക്കുക എന്നത് അവളുടെ ഒരു പതിവായിരുന്നു. കവിത തോന്നുന്നുണ്ടെങ്കിൽ സ്വന്തം നിലയിൽ അത് എഴുതുക എന്നതിൽ കവിഞ്ഞ് അതു മറ്റുള്ളവരിൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കുക എന്നതു അവൾക്കു ചേ൪ന്ന ഒന്നല്ല. അത് അവളുടെ അവകാശത്തിൽ പെടുന്നതല്ല. മാത്രമല്ല, മറ്റൊരാളിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽ കൈ കടത്തുന്നതുമാണ്. അവൾ എന്നെ പ്രണയിക്കുന്നുണ്ട് എന്നു പറഞ്ഞാൽ പോലും എനിക്കത്ര സങ്കടം ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല. അവളുടെ ഹൈഡ്രോക്ലോറിക് അമ്ലനേത്രങ്ങൾ എന്നെ സദാ പിന്തുട൪ന്നു കുത്തിനോവിച്ചതിന്റെ പൊള്ളൽ ഞാൻ വഹിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ, എന്നോടുണ്ടായേക്കാവുന്ന പ്രണയം തുറന്നുപറഞ്ഞുകേൾക്കുക എന്നതും എന്റെ അവകാശമാണെന്നു ഞാൻ വിചാരിച്ചുപോകുമായിരുന്നു. 
ഞാനതുകൊണ്ട്, സുരലതയിലെ കവിതയെ മറന്നുകൊണ്ട് അവളുടെ പ്രണയത്തെക്കുറിച്ച് ആലോചിക്കാനാണ് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നത്. അഡ്രിനാലിൻ സമം കവിത എന്ന സൂത്രവാക്യത്തെക്കുറിച്ചു ഞാൻ പിന്നെ ചിന്തിച്ചതേയില്ല. എന്തുകൊണ്ടായിരുന്നു അവളെന്നിട്ടും അവളുടെ ഹൈഡ്രോക്ലോറിക് അമ്ലനോട്ടങ്ങളെ എന്നിലേക്കു തറപ്പിച്ചുനി൪ത്തിയതെന്നു വിചാരിക്കാനായിരുന്നു കോഴ്സിന്റെ ശിഷ്ടകാലത്തു ശ്രമിച്ചിരുന്നത്. എനിക്ക് അഡ്രിനാലിൻ കൂടിയതുകൊണ്ട് എന്റെ കാമുകിയായിരിക്കാൻ സാധിക്കില്ല എന്നു തന്നെയായിരിക്കുമോ അവൾ ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടുണ്ടായിരിക്കുക….? അതോ, എനിക്കുമപ്പുറം ശാസ്ത്രമെന്ന കാമുകൻ അവളെ പ്രലോഭിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരിക്കുമോ…? പിന്നെയൊരിക്കലും അവൾ ഒരു കവിതയെഴുതിക്കണ്ടില്ല. അന്നത്തെ സംഭവത്തിനു ശേഷം അതും അവൾ ഉപേക്ഷിച്ചിരിക്കുമോ..? അവളുടെ അഡ്രിനാലിൻ അവൾ എവിടെക്കൊണ്ടുചെന്നായിരിക്കും ജീവിതത്തിന്റെ മുന്നോട്ടുള്ള വഴിയിൽ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ടായിരിക്കുക. അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും പൂ൪ണമായി ഒരാൾക്ക് ഉപേക്ഷിക്കാൻ സാധിക്കുമോ..?


എന്നാലും, എന്നെക്കൊണ്ടു കവിതയെഴുതിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഏതൊന്നിനെയും ഞാൻ മാറ്റിനി൪ത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അതിനുള്ള ഒരു സൂത്രവാക്യം തന്നെയാണു സുരലത തന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നത് എന്നു പിന്നീടെപ്പോഴോ ഞാൻ അറിയുകയായിരുന്നു. ഏതൊരു ആണിനെയും പോലെ ഇരുപത്തഞ്ചു വയസിനു മുന്നേ ഒരു കാമുകനാവുക എന്നതു തന്നെയായിരുന്നു കവിതയെഴുത്തിനെ കുറേക്കാലത്തേക്ക് എങ്കിലും അകറ്റിനി൪ത്താനുള്ള ഏകവഴി എന്നു തന്നെയാണു സുരലത പറഞ്ഞുവച്ചത്. എന്നാൽ, അങ്ങനെ ഒരു കാമുകിയായിരിക്കുന്നതിൽ എന്നെ സഹായിക്കാൻ ആവില്ലെന്നും അവൾ തീ൪ത്തുപറയുകയായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ, സൂചനകളിലൂടെ അതു വ്യക്തമാക്കുകയായിരുന്നു. 

 പിന്നെയൊരിക്കലും സുരലതയെ കാണുകയുണ്ടായില്ല. അവളുടെ ഹൈഡ്രോക്ലോറിക് അമ്ലനോട്ടങ്ങളുടെ പൊള്ളൽ കാലമേറെ കഴിഞ്ഞിട്ടും എന്നെ വിട്ടുപോയുമില്ല. അത്രയും ആഴത്തിലുള്ള പൊള്ളൽ ഉണ്ടായിരിക്കുമോ…? പിന്നീടെപ്പോഴോ ഞാനെഴുതി. ‘ പല ചിതകളിൽ കിടന്നിട്ടുണ്ട്, നിന്നോളം പൊള്ളിച്ചില്ല അവയൊന്നും.’ അവളുടെ ഓരോ നോട്ടവും ഓരോ അമ്ലചുംബനമായിരുന്നു. സുരലത ഒരിക്കലും അത് അനുവദിച്ചുതരുമായിരിക്കില്ല. കാരണം, വ൪ഷങ്ങൾക്കു മുന്നേ അവളെന്നെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞിരുന്നല്ലോ. വിലാസിനിച്ചേച്ചിയായിരുന്നു എന്നിൽ കവിത കുത്തിവച്ചിരുന്നതെങ്കിൽ, സുരലതയുടെ ആ അകാരണമായ പിന്മടക്കമായിരുന്നു അതിന്റെ അണുബാധ എക്കാലത്തേക്കും എന്നിലുണ്ടാക്കിയത്

(ലേഖകൻ മാധ്യമപ്രവർത്തകനും കവിയും നോവലിസ്റ്റുമാണ്. ആദ്യനോവൽ, ഭൂമിയോളംചെറുതായ കാര്യങ്ങൾ 1987ൽ. ആറു കവിതാസമാഹാരങ്ങൾ. ഏഴു കഥാ സമാഹാരങ്ങൾ. ഒമ്പതു നോവലുകൾ.
രസതന്ത്രത്തിലും പത്രപ്രവർത്തനത്തിലും മാസ്റ്റർബിരുദം. ഇപ്പോൾ കോഴിക്കോട്ട് താമസം.)

littnow.com

Littnow ലേക്ക് രചനകൾ അയക്കുമ്പോൾ വാട്സാപ് നമ്പർ , ഫോട്ടോ കൂടി ചേർക്കുക.

littnowmagazine@gmail.com

Related Topics:essay main malayalam poem

Up Next

നെല്ല്

Don't Miss

ഹർത്താലിൻ്റെ പിറ്റേന്ന്

Click to comment

You must be logged in to post a comment Login

കഥ

വാഹസം

Published

2 months ago

April 8, 2023

Littnow .com

രാജ്‌കുമാർ ചക്കിങ്ങൾ

ഒരുപാട് രാവുകൾ ഇരുണ്ടു വെളുത്തപ്പോൾ, അവളും ഒരു പൗർണമി ചന്ദ്രിക. അഴകുകൾ ഏഴും വിടർന്നപ്പോൾ , ഏഴല്ല എഴുനൂറഴകെന്ന് വാഴ്ത്തിയോർ! വാനിലെ നക്ഷത്രക്കൂട്ടങ്ങൾക്കെ ല്ലാം അഴക് വാരിവിതറി, കുളിർ കോരിച്ചൊരിയുന്ന നിറനിലാവായി പുഞ്ചിരിതൂകി , കവികളെല്ലാം വാഴ്ത്തിപാടിയ , കാമുകന്മാരുടെ ഇഷ്ട്ടകാമിനിയാ യിനിൽക്കുമ്പോഴും, ജീവനും മരണത്തിനുമിടയിലെ ” വേലിയേറ്റങ്ങൾക്കും , വേലിയിറക്കങ്ങൾക്കും” ഹേതുവായിമാറി. അകന്നുനിൽക്കുമ്പോൾ കാണുന്ന ശീതളഛായയിൽ ആകൃഷ്ടരായി , നിന്നെ അടുത്ത് കാണാൻ മോഹിക്കുമ്പോൾ , അമ്പരിപ്പിക്കുന്ന, ദുര്‍ഗ്രാഹ്യമായ പ്രത്യക്ഷ ഭാവവും , അടിതെറ്റിവീണാൽ പതിക്കുക അഗാധ ഗർത്തങ്ങൾ…

നിന്നെ അകന്നുനിന്ന് ആസ്വദിക്കുന്നതാണ്, വരികൾക്ക് ഭംഗി.

തെളിഞ്ഞുകത്തുന്ന നിലവിളക്കിനുമുന്നിൽ, കൂപ്പുകൈകളുമായി , ഇഷ്ടദേവനെ മനസ്സിൽ ആവഹിച്ചു , മിഴികളടച്ചു ധ്യാനനിരതയായി , സന്ധ്യകൾക്ക് ആത്മസമർപ്പണം ചെയ്യുമ്പോൾ , അന്നും അവൾ പ്രാർത്ഥിച്ചു. ” ഇവിടെ നീയും ഞാനുമില്ല, നീതന്നെ ഞാനാകുന്നു. തിമിരം ബാധിച്ച ഒരു സൗഹൃദ സന്ധ്യയിൽ.. തുടക്കം തന്നെ ഒടുക്കമായിത്തീർന്ന കാവ്യജീവിതം….. എൻറ്റെ “സർക്കാർ മൊൻറ്റെ” വിധി നാളെയാണ്… അവനെ എനിക്ക് വേണം….

കഥയുടെ പിന്നാമ്പുറം ………..

സന്ധ്യ മേനോൻ…. അച്ഛനും അമ്മയും ഒരു അപകടത്തിൽപെട്ട് മരണമടയുമ്പോൾ, ഏഴുവയസ്സുപ്രായം. മുത്തച്ഛനും അമ്മുമ്മയുമായിരുന്നു പിന്നീട് അങ്ങോട്ട് അവളെ വളർത്തിവലുതാക്കിയത് . കുഞ്ഞുപ്രായത്തിൽത്തന്നെ അക്ഷരങ്ങളുടെ കളിത്തോഴിയായിരുന്നു സന്ധ്യ. പുരാണങ്ങളും , ഇതിഹാസങ്ങളും , മറ്റു സാഹിത്യകൃതികളും , കുഞ്ഞുനാളുതൊട്ടേ അവളോട് കൂട്ടുകൂടിയപ്പോൾ, അമ്മയും അച്ഛനും ഇല്ലാത്ത ബാല്യം , കഥകളും കവിതകളും നിറഞ്ഞതായി . പ്രകൃതിയോടും കൂട്ടുകൂടിയ അവൾ , സന്ധ്യകളെ വല്ലാതെ പ്രണയിച്ചു. ഇതുപോലൊരു സന്ധ്യയിലായിരുന്നു , വെള്ളത്തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞ അവളുടെ പ്രാണങ്ങളെ ഉമ്മറക്കോലായിൽ നിലവിളക്കിൻ തിരിക്കരികെ …. അവൾക്ക് ഒന്നും അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല ..മറ്റുള്ളവരുടെ കണ്ണിലൂറുന്ന കണ്ണുനീരിൻറ്റെ പൊരുൾ അന്നുതൊട്ടേ അവൾ അന്വേഷിച്ചിരുന്നു ….. അവളുടെ കണ്ണിലെന്തോ കണ്ണുനീർ വന്നിരുന്നില്ല ! വേവലാതി തോന്നിയിരുന്നത് , മറ്റുള്ളവർ കരയുന്നതു കാണുമ്പോഴായിരുന്നു.

സന്ധ്യകൾ ഇരുളിന് വഴിമാറുമ്പോൾ അകത്തളങ്ങളിൽ ഏകാന്തത തളംകെട്ടും … ചീവീടുകളുടെ മൂളിപ്പാട്ട് , പരിഭവം പെയ്തൊഴിയുന്ന രാമഴയുടെ നിസ്വനവും , പെയ്തുതീരുമ്പോൾ ഇലകൾ പൊഴിക്കുന്ന തുള്ളികൾ , താളങ്ങൾ തീർക്കും ….. രാവിൻറ്റെ തേങ്ങൽപോലെ .. ഈ മരവിപ്പിൻറ്റെ യാമങ്ങളിൽ മനസ്സിൻറ്റെ മച്ചിൽപ്പുറങ്ങളിൽ കരുതിവച്ച ഈറൻവെടിഞ്ഞ ശാഖികൾ എടുത്തുകത്തിച്ചവൾ ജീവനുചൂടുപകർന്നുക്കൊണ്ടിരിക്കും.
ഏകാശ്രയമായിരുന്നു വയോദമ്പതികളും അവളെ വിട്ടുപിരിഞ്ഞു …….വിദ്യാഭ്യാസം നല്ലരീതിയിൽ കഴിഞ്ഞതിനു ശേഷം , അധ്യാപനമായിരുന്നു അവളുടെ ജീവിത ലക്‌ഷ്യം ..മലയാളം ഭാഷ അധ്യാപികയായി ഗ്രാമത്തിലെ സ്കൂളിൽ നിയമനം കിട്ടിയനാൾ തൊട്ട് , കുഞ്ഞുങ്ങളുമായുള്ള നാളുകൾ അവൾ നന്നായി ആസ്വദിച്ചു . കുട്ടികളിലെ സർഗ്ഗവാസനകൾ കണ്ടെത്താനും , അതിനെ പരിപോഷിപ്പിക്കാനും , പാഠ്യേതര വിഷയങ്ങൾ പകർന്നുകൊടുക്കാനും എന്നും മുന്നിൽ നിൽക്കും.

സ്കൂളിലെ മറ്റൊരു ഭാഷാധ്യാപകനാണ് വിനയചന്ദ്രൻ. സന്ധ്യ ടീച്ചറെ കണ്ടനാൾതൊട്ട് മനസ്സിൽ ഇഷ്ട്ടം കൊണ്ടുനടന്നു. അവർ ഒരുമിച്ചുള്ള സമയങ്ങൾ സാഹിത്യ ചർച്ചകളും, അധ്യാപനവൃത്തിയും , മറ്റു സാമൂഹിക വിഷയങ്ങളും എല്ലാം ധന്യമാക്കുന്ന നിമിഷങ്ങൾ… വിനയൻ മാഷിൻറ്റെ ഏകാന്ത നിമിഷങ്ങളെല്ലാം നിറയുന്നത് സന്ധ്യാടീച്ചർ…. ഒന്നും വായിച്ചെടുക്കാൻ ആവാത്തവിധമാണ് ആ മുഖം. കൂടുതൽ അടുത്തറിയണമെന്നുണ്ട്. എങ്ങിനെ തുടങ്ങണം , ഉള്ള സൗഹൃദവും നഷ്ടമാകുമോ? എന്നും ആ ഉദ്യമത്തിൽ നിന്ന് അയാൾ പിൻവാങ്ങിയിരുന്നത് ഈ ഭയമാണ്. പറയാതെ എങ്ങിനെ അറിയാനാണ്? ടീച്ചർ എഴുതാറുണ്ട് എന്നറിയാം. ഒന്നും വായിക്കാൻ തരാറില്ല.. ആ വരികളിൽ ഒന്ന് മിഴിനട്ടാലെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും…

അവരുടെ പരിചയം രണ്ടുവർഷം പിന്നിടുമ്പോഴും , ഒരടി മുന്നോട്ടോ , പിറകോട്ടോ അനങ്ങാതെ , അനങ്ങാനാവാതെ ഒരേ നിൽപ്പിലാണ് വിനയൻ മാഷ്.
സ്കൂളിൽനിന്നും അടുത്ത ദിവസം പോകുന്ന വിനോദയാത്ര, ടീച്ചറും വരുന്നുണ്ട്.. അവസരം കിട്ടിയാൽ തുറന്നു പറയണം. അയാൾ തീരുമാനിച്ചു.

ഇന്ന് വൈകിട്ടാണ് യാത്രപുറപ്പെടുന്നത്.. കുട്ടികൾ എല്ലാവരും നല്ല ഉത്സാഹത്തിൽ കൂട്ടം കൂട്ടമായിനിന്നു തങ്ങളുടെ സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റ്റെ അവസാന വർഷം , നല്ലൊരു ഓർമ്മയാക്കാനുളള ഒരുക്കത്തിലാണ്. മൈസൂർ , ബാംഗ്ളൂർ എന്നിവടങ്ങളിലേക്കാണ് യാത്ര… മൂന്ന് ദിവസം കഴിഞ്ഞേ മടങ്ങിവരൂ… യാത്രക്കുള്ള ടൂറിസ്റ്റ് ബസ് വന്നു സ്കൂൾ മൈതാനത്തു പാർക്ക് ചെയ്തു. കുട്ടികൾ തികഞ്ഞ അച്ചടക്കത്തോടെ ഓരോരുത്തരായി അവനവൻറ്റെ ഇരിപ്പിടങ്ങൾ സ്വന്തമാക്കി …. ആൺകുട്ടികൾ ബസ്സിൻറ്റെ പിറകിലെ ഇരിപ്പിടങ്ങൾ സ്വന്തമാക്കുമ്പോൾ, പെൺകുട്ടികൾ ടീച്ചർമാർ ശ്രദ്ധവരുന്ന സ്ഥലങ്ങൾ തിരഞ്ഞെടുത്തു . കൃത്യസമയത്തുതന്നെ അവർ യാത്ര പുറപ്പെട്ടു …..

മൈസൂർ ബൃന്ദാവൻ ഗാർഡൻ… മനോഹരമായ ഒരു സന്ധ്യ…. സംഗീത സാന്ദ്രമായ ജലധാരകൾ….സന്ധ്യടീച്ചർ ഒരു സ്വപ്നത്തിൽ എന്നപോലെ ആകാശത്തിൽ നക്ഷത്രകുമാരനെ നോട്ടമിട്ട് ഇരിക്കുകയായിരുന്നു … തെല്ലകലെ നിന്ന് വിനയചന്ദ്രൻ പതിയെ ടീച്ചറുടെ അരികിൽ വന്നുനിന്നു ….

ടീച്ചറെ ….. അയാൾ പതിയെ വിളിച്ചു …
അ… മാഷേ …. അവൾ എഴുനേൽക്കാൻ തുടങ്ങി …
ഞാൻ ടീച്ചറെ ബുധിമുട്ടിച്ചോ? എന്തോ ആലോചനയിൽ ആയിരുന്നു …..
ഹായ് അങ്ങിനെ ഒന്നുമില്ല …… മാഷിന് എന്തോ പറയാനുണ്ട് എന്ന് തോന്നുന്നു …..
പറയാനുള്ളത് എന്താണ് എന്ന് ടീച്ചർക്ക് അറിയാമായിരുന്നുവെങ്കിൽ എന്ന് ആശിച്ചുപോവുകയാണ് …
മാഷ് പറയു ….. എനിക്ക് എങ്ങിനെ അറിയാനാണ് …… മുഖവര വേണ്ട ….

അയാളിൽ അവശേഷിച്ച ധൈര്യവും ചോർന്നുപോയപോലെ ….. ടീച്ചറുമായുള്ള സൗഹൃദം …. അതാണ് അയാൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത് …. ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് അത് ഇല്ലാതെയായാൽ . പറയാത്തതുകൊണ്ട് ഇഷ്ട്ടം അറിയാതെ പോയാൽ ?

അയാൾ പെട്ടന്ന് മൗനിയായി …….
മാഷേ … എന്തോ പറയാനുണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞല്ലോ ? മാഷ് വിഷമിക്കണ്ട . എനിക്കറിയാം മാഷിന് എന്താണ് പറയാനുള്ളത് എന്ന് …. വർഷങ്ങളായുള്ള ഏകാന്ത ജീവിതമാണ് എനിക്ക്. ഒരു ചികിത്സക്ക് പോലും ബാക്കിയില്ലാത്തതാണ് ഈ ജീവിതം , എന്റ്റെ സ്വഭാവം .. ആശ്വസിപ്പിക്കാനാരുമില്ലാത്തതിനാൽ വിഷമം എന്താണ് എന്ന് അറിയില്ല. നാളേക്കുറിച്ചു ഞാൻ ഒന്നും കാണാറില്ല മാഷേ …. ഒരു സ്ത്രീക്ക് ജീവിക്കാൻ കൂടെ ഒരു പുരുഷൻ വേണം എന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നില്ല! ഈ ജീവിതത്തിൽ ഇനി അങ്ങിനെ ഒന്ന് തോന്നിക്കൂടായ്കയില്ല ! ഇതാണ് എനിക്ക് പറയാനുള്ളത് …..

മാഷേ …..
ഉം … അയാൾ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി …… ” നമുക്ക് നമ്മുടെ സൗഹൃദം തുടരാം” എന്നും നല്ല സുഹൃത്തുക്കൾ ….

മാഷ് എന്നും കയ്യിൽ കരുത്താറുള്ള “നാരങ്ങാ മിടായി” ഉണ്ടോ ? സ്നേഹത്തോടെ തരുന്ന ആ മിടായിയിൽ ഞാൻ ഒരുപാട് മധുരം നുകരാറുണ്ട് ..
അയാൾ , പുറത്തു തൂക്കിയിരുന്ന ബാഗിൽനിന്നും ഒരു പൊതിയെടുത്തു .. നിറച്ചും നാരങ്ങാമിടായികൾ
“ഇത് മുഴുവനും എടുത്തുകൊള്ളൂ” അയാൾ അത് അവൾക്കുനേരെ നീട്ടി …

വേണ്ട മാഷേ …. ഒരെണ്ണം മതി …. ആ ഓറഞ്ചുനിറമുള്ളത് …….
അതിൽനിന്നും ഒരു മിടായി എടുത്ത് നുണഞ്ഞുകൊണ് അവൾ ആ വെള്ളി വെളിച്ചത്തിലേക്ക് നടന്നു ….. ജലധാരയിൽനിന്നും പാറിവരുന്ന കണികകൾ അവളെ പൊതിഞ്ഞു …..

മ്യൂസിക്കൽ ഫൗണ്ടൻ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവർ മടങ്ങാൻ തുടങ്ങി …വെളിയിൽ നിർത്തിയിട്ടിരുന്ന ബസ്സിലേക്ക് ഓരോരുത്തരായി വന്നുകേറുന്നു ….

ടീച്ചർ …..വനജയെയും, ഫഹദിനെയും കാണുന്നില്ല …. ഒരു ഇടിവെട്ട് പോലെയാണ് എല്ലാവരും അത് കേട്ടത്!

വന്നകുട്ടികളെ ബസ്സിൽ ഇരുത്തി കുറച്ചുഅധ്യാപകർ അവരെ തിരക്കി ഇറങ്ങി …. അവർ ഗാർഡൻ മുഴുവൻ തിരഞ്ഞു … ഉടൻതന്നെ പോലീസിൽ അറിയിക്കാം .. ഒരു മാഷ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു …

അവർ തമ്മിൽ ഇഷ്ട്ടത്തിലാണ് ടീച്ചർ …. ഒരു ആൺകുട്ടി എഴുനേറ്റ് നിന്ന് പറഞ്ഞു ..
എല്ലാര്ക്കും അറിയുന്ന കാര്യമാണെങ്കിലും , അവർ ഒളിച്ചോടും എന്ന് ആർക്കും അറിയില്ലായിരുന്നു ..

പോലീസ് കേസ് രജിസ്റ്റർ ചെയ്ത് , ഒരു നാൾ വൈകിയാണ് അവരുടെ മടക്കയാത്ര …കുട്ടികളുടെ വീടുകളിൽ കാര്യങ്ങൾ ധരിപ്പിച്ചു ..
പെൺകുട്ടിക്ക് പ്രായപൂർത്തിയായിട്ടില്ല , ഫഹദിന് പതിനെട്ട് വയസ്സാണ് ….

വിനോദയാത്രകഴിഞ്ഞുവെന്ന് ഒരു മാസം കഴിയുകയാണ് … കുട്ടികളുടെ തിരോധാനത്തെക്കുറിച്ചു അന്വേഷണം എവിടെയും എത്തിയിട്ടില്ല അന്നുവരെ …പന്ത്രണ്ടാം ക്ലാസ്കാരുടെ കൊല്ലവര്ഷ പരീക്ഷയുടെ തിയതി വന്നു .. കുട്ടികൾ ഹാൾടിക്കറ്റ് വാങ്ങുന്ന തിരക്കിലാണ്… അന്ന് സന്ധ്യടീച്ചറുടെ വീട്ടിൽ ..

വായനാമുറിയിലിരുന്ന് സന്ധ്യ വായനയിലായിരുന്നു …. നേരം ഇരുട്ടി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു … നിർത്താതെയുള്ള കാളിങ് ബെൽ ശബ്ദം കേട്ട് അവർ ഉമ്മറവാതിൽ തുറന്നു ….

ടീച്ചർ ഞങ്ങളെ രക്ഷിക്കണം….
സന്ധ്യ നടുങ്ങി നിൽക്കുകയാണ് , മുന്നിൽ ഫഹദും വനജയും …..
നിങ്ങൾ എവിടായിരുന്നു കുട്ടികളെ , നിങ്ങൾ എന്ത് അവിവേകമാണ് ഈ കാട്ടിയത്.? അവരുടെ കണ്ണിൽ ഇരുട്ട് കയറുന്നതുപോലെ തോന്നി ….
ഞങ്ങൾ എല്ലാം പറയാം ടീച്ചർ…..
ശരി നിങ്ങൾ അകത്തോട്ട് വരൂ … അവർ കുട്ടികളെ അകത്തുകയറ്റി വാതിൽ അടച്ചു ….

എന്ത് തന്നെ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞാലും നിങ്ങൾ ചെയ്തത് ശരിയായില്ല … ഒന്നും തിരിച്ചറിയുന്ന പ്രായമല്ല നിങ്ങളുടേത്. ഒരു ആവേശത്തിൽ തീർക്കാൻ ഇത് സിനിമയല്ല , ജീവിതമാണ്…. ഇത് എന്തെങ്കിലും ആലോചിച്ചോ നിങ്ങൾ?
ശരി നിങ്ങൾ വിശ്രമിക്കു… ഞാൻ വഴിയുണ്ടാക്കാം…. അവർ ഫോണെടുത് വിനയചന്ദ്രൻ മാഷിനെ വിളിച്ചു , കാര്യങ്ങൾ ധരിപ്പിച്ചു … മാഷുടെകൂടെ അഭിപ്രായം കേട്ടതിന് ശേഷം , സ്കൂൾ പ്രധാനഅധ്യാപകനെ വിളിച്ചു വിവരം ധരിപ്പിച്ചു …..

കുട്ടികളെ ഇപ്പോൾ ഇത് മാൻമിസ്സിംഗ് കേസ് ആണ് … നിയമപരമായി മാത്രമേ ഇനി ഈ വിഷയം തീർക്കാൻ പറ്റു. നിങ്ങൾ അവിവേകം ഒന്നും കാട്ടരുത്. ഞാൻ നിങ്ങളെ സഹായിക്കാം ..
ഇല്ല ടീച്ചർ , ഞങ്ങൾ ഇനി അവിവേകം ഒന്നും കാട്ടില്ല .. ടീച്ചറെ വിശ്വാസമാണ്… ഞങ്ങൾക്ക് പരീക്ഷയെഴുതണം ടീച്ചർ. അറിയാതെ ചെയ്ത തെറ്റ് പൊറുക്കണം ..
അല്പസമയത്തിനുള്ളിൽ പ്രധാനഅധ്യാപകനും , വിനയൻ മാഷും അവിടെ എത്തി ….

ഞാൻ പോലീസിൽ അറിയിച്ചിട്ടുണ്ട് …
അവരുടെ സംസാരത്തിനിടയ്ക്ക് അവിടെ പോലീസ് വാഹനം വന്നു … കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം തിരക്കി അവർ കുട്ടികളെ കസ്റ്റഡിയിൽ എടുത്തു …

പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ കുട്ടികളുടെ ബന്ധുക്കൾ എത്തിയിരുന്നു .. വികാരപരമായ ഒരുപാട് രംഗങ്ങൾ…
“നാളെ കോടതിയിൽ ഹാജരാക്കി , കോടതി പറയുന്നതുപോലെ ചെയ്യാം ….നിങ്ങൾ എല്ലാരും ഇപ്പോൾ
പോയിക്കൊള്ളുക .. നാളെ കോടതിയിൽ വന്നാൽ മതി ….

പ്രായപൂർത്തിയാകാത്ത പെൺകുട്ടിയെ മാതാപിതാക്കളുടെ കൂടെ പോകാനും വേറെ കുസുകൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ അത് വേറെ വേറെ കൊടുക്കാനും ഉത്തരവായിക്കൊണ്ട് കോടതി പിരിഞ്ഞു …

വാർത്തകൾ പൊടിപൂരമാക്കി അനവധിനാളുകൾ…..പരീക്ഷയുടെ ചൂടെല്ലാം അടങ്ങിയ ഒരു നാൾ. അതാ വരുന്നു അടുത്ത വാർത്ത .. പെൺകുട്ടി ഗർഭിണിയാണ്.. ഫഹദിനെതിരെ ബാലപീഡനത്തിനായി കേസുമായി വനജയുടെ വീട്ടുകാർ .

ഫഹദ് പീഡിപ്പിച്ചതല്ല , ഉഭയകക്ഷി സമ്മതത്തോടെയാണ് എന്ന് വനജ കോടതിയിൽ….

ഇങ്ങിനെ ഒരു മകൾ നമ്മൾക്കിനിയില്ല , അവളായി അവളുടെ പാടായി …. വനജയെ വീട്ടുകാർ കൈ ഒഴിഞ്ഞു .. ഫഹദിൻറ്റെ മാതാപിതാക്കന്മാർ വലിയ ബിസിനസ്സുകാരാണ്. ധാരാളം സ്വാധീനം ചെലുത്തിയും ധനം വിനിയോഗിച്ചും മകനെ അവർ കേസിൽനിന്നും രക്ഷപ്പെടുത്തി …..

എനിക്ക് ഒരു ജീവിതം ഉണ്ടെങ്കിൽ അത് വനജയോടൊപ്പമാണ് . ഫഹദ് ടീച്ചറോട് പറഞ്ഞു … അവളെ ഞാൻ നോക്കും…
എല്ലാരും ഉപേക്ഷിച്ച വനജയെ കോടതി സർക്കാർ അനാഥമന്ദിരത്തിൽ സംരക്ഷിക്കാൻ കല്പിച്ചു .. സംഭവ ബഹുലമായ ഒരുപാട് ദിവസങ്ങൾക്കൊടുവിൽ വനജയുടെ സംരക്ഷണം സന്ധ്യടീച്ചർ ഏറ്റെടുത്തു ..വനജ ഇപ്പോൾ പൂർണ്ണ ഗർഭിണിയാണ് .. നഗരത്തിലെ നല്ലൊരു നഴ്സിംഗ് ഹോമിലാണ് അവളെ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തത് ..
എല്ലാം നോർമൽ ആണ് …. ഇത് ഇപ്പോൾ ഡെലിവറി സിംറ്റംസ്‌ തന്നെയാണ്. പൈനും തുടങ്ങിട്ടുണ്ട് …. ഡോക്ടർ സന്ധ്യയോട് പറഞ്ഞു .. എവെരിതിങ് ഈസ് പെർഫെക്റ്റ് …..

അഡ്മിറ്റ് ആയതിന്റെ രണ്ടാം നാൾ വനജ പ്രസവിച്ചു… ആൺകുട്ടി … സുഖപ്രസവം …
സന്ധ്യ കുഞ്ഞിനെ എടുത്ത് ലാളിച്ചു … എല്ലാം മാറിമറിഞ്ഞത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു… പ്രസവശേഷം സംഭവിക്കുന്ന അമിത രക്തസ്രാവം, ഡോക്ടർമാരുടെ നിയത്രണങ്ങൾക്കും അപ്പുറമായിരുന്നു വിധി …..

നിയമപരമായി കുഞ്ഞിനുള്ള സംരക്ഷണം നൽകാനുള്ള കേസ് ഫഹദിൻറ്റെ വീട്ടുകാർ ശക്തമായി നടത്തി … കോടതി വിധി വരുന്നതുവരെ കുഞ്ഞിന്റ്‌റെ സംരക്ഷണം സർക്കാർ മേൽനോട്ടത്തിൽ ശിശു സംരക്ഷണ വകുപ്പിൻകീഴിൽ … നാലുവർഷം നീണ്ട നിയമയുദ്ധം.. വനജയുടെ കുഞ്ഞിന് സർക്കാർ എന്നാണ് പേരിട്ടിരുന്നത്.. സർക്കാർ കുഞ്ഞിന് “ഓട്ടിസം” എന്ന അസുഖം ഉണ്ട് എന്ന് അറിഞ്ഞ ഫഹദിൻറ്റെ വീട്ടുകാർ കേസിൽനിന്നും പിൻവാങ്ങിയിരുന്നു ….. തുടർന്നുളള നിയമപോരാട്ടത്തിൽ അവസാന വിധിയുടെ നാളാണ് നാളെ….അവനെ ഞാൻ വളർത്തും …..ഇവനായിട്ടായിരിക്കാം ഞാൻ ഇങ്ങിനെ ജനിച്ചത്………

അവൾക്ക് ഉറങ്ങുവാനെ കഴിഞ്ഞില്ല ………..

littnow.com

design: Sajjayakumar proam

littnowmagazine@gmail.com

കഥ

പെണ്ണ് ചത്ത എഴുത്തുകാരൻ

Published

2 months ago

April 8, 2023

Littnow .com

അർജുൻനാഥ് പാപ്പിനിശ്ശേരി

അങ്ങനെ ആ പെണ്ണ് ചത്തു.ഹൃദയം പൊട്ടി മരിച്ചപ്പോൾ അവളിലുണ്ടായ ആ കരിഞ്ഞ മണം വീടിന്റെ മൂലയിലും മറ്റും ഇപ്പോഴും പറ്റിപിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. അപ്പന്റെ ഫോട്ടോയ്ക്ക് വലത് വശത്തായി ഇന്നലെ മുതൽ അവളും സ്ഥാനം പിടിച്ചപ്പോൾ ,മരിച്ച അപ്പന്റെ അതെ കണ്ണുകൾ അവളിലും ചേർന്നത് പോലെ.
പുലർച്ചക്കോഴി ഉണരുന്നതിന് മുൻപുണരുന്ന പെണ്ണ് പതിവിന് വിപരീതമായി അന്ന് എഴുന്നേക്കാതെ കട്ടിലിൽ തന്നെ പറ്റിപിടിച്ചിരുന്നതും കണ്ട് ഭ്രാന്ത്പിടിച്ചു തൊഴിക്കാൻ നോക്കിയപ്പോഴാണ് മാക്സിയിൽ പുതഞ്ഞ അവളുടെ മരവിച്ച ശരീരത്തിലേക്ക് എന്റെ കൈകൾ പതിഞ്ഞത്.കഴിഞ്ഞ രാത്രി നാൽക്കാലിയായി വന്ന എന്റെ മുന്നിലേക്ക്‌ വന്ന അവളെ ഞാൻ അടിച്ചതും, ആ അടിയുടെ ബാക്കിപത്രമെന്ന പോലെ അവളുടെ കരണത്ത് ഇപ്പോഴും അവശേഷിച്ച ആ വിരൽപാടും പേറി അവൾ പോയി.
അവൾ ഒരു പാവമായിരുന്നു.ഭ്രാന്തനായി ഇഴഞ്ഞു വരുന്ന എന്റെ മുന്നിലേക്ക്‌ വരുന്ന, ഓച്ഛാനിച്ചു നിൽക്കുന്ന ഒരു പാവം.എന്നും എന്റെ തുപ്പലും ആട്ടും മാത്രം സമ്മാനിക്കപ്പെട്ട ആ “എച്ചിൽ പാത്ര”ത്തിന്റെ രൂപമുണ്ടായിരുന്ന അവൾ ഈയിടെയാണ് ”മനുഷ്യസ്ത്രീ”യായി മാറിയത്.അപ്പന്റെ വലുത് വശത്തായി അവൾ മറഞ്ഞപ്പോൾ, ഒന്ന് കരയാൻ പോലും പറ്റാതെ, ഒരു ഉമ്മ വെക്കാൻ പോലും പറ്റാതെ ചത്തവനെ പോലെ ഞാൻ ഇരുന്നു….
മകനിപ്പോൾ വയസ് 8 ആണ്, മകൾക്ക് 7.ആ രണ്ട് ശരീരത്തിൽ ചിരി കാണാറില്ല. അതിന് കാരണങ്ങളായി ഒന്നാം സ്ഥാനത്ത് ഞാനും രണ്ടാം സ്ഥാനത്ത് മദ്യപാനവും ഉണ്ട്.
ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആലോചിച്ചിരിക്കുമ്പോഴാണ് അടിപൊള്ളി കരിഞ്ഞുങ്ങിയ ചായയുടെ കരിഞ്ഞ മണം എന്റെ മൂക്കിലെത്തിയത്.മൂത്രത്തിൽ കുഴഞ്ഞ മക്കൾ ഇനിയും ഉണർന്നിട്ടില്ല. അവരുടെ ആ പുതിയ ശീലവും അടുത്തിടെയാണ് തുടങ്ങിയത്.എന്നും പുലർച്ചെ കുട്ടികളെ ഉണർത്തി മൂത്രം ഒഴിപ്പിച്ചു കിടത്തുന്ന അവളുടെ ആ പതിവിൽ നിന്നും മാറ്റം വന്നതിനാലാകാം അവരുടെ ഈ പുതിയ ശീലം.
അടുപ്പിനും പത്രങ്ങൾക്കും എല്ലാം ഒരു മൂകത. പെണ്ണ് ചത്തതിന്റെ സങ്കടവും ഉണ്ട്, കൂടെ എന്നോടുള്ള ദേഷ്യവും. എന്നും നാലുകാലിൽ വന്ന ശേഷമുള്ള യുദ്ധത്തിൽ മരിക്കുന്നത് ഇവരാണ്.
കറി വയ്ക്കാനായി ഫ്രിഡ്ജ് തുറന്നപ്പോഴാണ് ഓക്കാനത്തിന്റെ ആ ചുവ എന്റെയുള്ളിൽ വന്നത്.വിവാഹസമ്മാനമായി അമ്മാവൻ തന്ന ആ ഫ്രിഡ്ജിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും ഇതു വരെ അതുപോലൊരു മണം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.ലൈറ്റ് ഓഫ്‌ ചെയ്യുമ്പോൾ അറിയാതെ പറ്റിയതാകാം, അതിനു കാരണവും പെണ്ണ് തന്നെ.മരണശേഷമുള്ള മൂന്ന് ദിവസവും മക്കൾക്ക് ആ വീട്ടിൽ പുകയുയർന്നിരുന്നില്ല.എല്ലാ ദിവസവും അതിരാവിലെ ആറുമണിയാകുമ്പോൾ വീട്ടിൽ നിന്നും ഉയരുന്ന പുകയും പെണ്ണിന്റെ ചുമയും, മൂന്ന് ദിവസം പതിവിന് വിപരീതമെന്ന പോലെ ഇല്ലാതായിരുന്നു. ഹോട്ടലിൽ നിന്നും വാങ്ങിയ പൊതിച്ചോറിൽ ഞാൻ കഴിച്ച കുറച്ചു വറ്റൊഴിച്ചു,ബാക്കിയെല്ലാം കഞ്ഞിപാത്രത്തിലായിരുന്നു.എന്നും പഴത്തൊലിയും ചോറും നിറഞ്ഞ ആ കഞ്ഞിവെള്ളം സേവിച്ചിരുന്ന നാല് ‘പശു’ക്കളിൽ ഒന്ന് ഇന്നലെയായിരുന്നു ചത്തത്.പെണ്ണിന് ഏറ്റവും പ്രീയപ്പെട്ടത് പെണ്ണും ആ കാലിയും ഒരുപോലെയായിരുന്നു എന്നതും സത്യം.
അവൾക്ക് ഏറെയും ആ കാലികളുടെ മണമായിരുന്നു.ചിലപ്പോഴൊക്കെ അവയുടെ ശബ്ദം കേട്ടാണ് ഉണരാറുള്ളത്.പെണ്ണിന് ഏറ്റവും ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടത് കുട്ടനെയാണ്.പച്ചപുല്ലും കാടിവെള്ളവും ആണ് അവനിഷ്ടം.
രാവിലെ ഏഴുമണിയാകുമ്പോൾ എത്തുന്ന മീൻക്കാരന് ചിലപ്പോൾ അവൾ പശുവിന്റെ പാലും കൊടുക്കാറുണ്ട്.അയാൾ അവൾ വാങ്ങിയ മീനിന്റെ പൈസയിൽ നിന്നും കുറയ്ക്കും. അപ്പോൾ അവിടെ ചേരുന്ന വർത്തമാനത്തിന്റെ പിന്നിൽ എന്റെ കറുത്തകണ്ണുകളും ഉണ്ടാകാറുണ്ട്.
ചിലപ്പോളൊക്കെ അവളുടെ വിയർപ്പിന് കണ്ണീരിന്റെ ഉപ്പ് മണമായിരിക്കും. അതിനും കാരണക്കാരനായി ഞാൻ മുന്നിൽ തന്നെയുണ്ട്.അടുത്ത വീട്ടിലെ വാടകക്കാർ കഴിഞ്ഞ ആഴ്ചയാണ് മാറിയത്.ഉയരം കൂടിയ മതിലിൽ ഏന്തിവലിഞ്ഞു സൊറ പറയുന്ന പെണ്ണിനെ അവരുടെ മുന്നിൽ വച്ചു തല്ലി, അതായിരുന്നു കാരണം. അപ്പൻ തന്ന ശീലത്തിന്റെ പുറത്ത് അപ്പോൾ ചെയ്ത കുറ്റത്തിന് അന്ന് രാത്രി തന്നെ കിടപ്പുമുറിയിൽ വച്ചു കുമ്പസാരം നടത്തിയിട്ടുമുണ്ട്.പക്ഷെ അതിന്റെ എട്ടാം നാൾ പെണ്ണ് ചത്തു.
പെണ്ണ് ചത്തതിനാൽ മക്കൾക്ക് നൽകിയ നാല് ദിവസത്തെ അവധി ഇന്ന് കഴിയും.അലക്കാനുള്ള തുണി തിരയുന്നതിനിടയിലാണ് പെണ്ണിന്റെ മണം വീണ്ടും വന്നത്.അന്ന് ഞാൻ വാങ്ങി കൊടുത്ത സാരീയും ആ കൂട്ടത്തിൽ കണ്ടു.
“നാളെ യൂണിഫോം വേണമച്ഛാ”എന്ന് മോൾ പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ആ കാര്യം ഓർമ വന്നത്. മോൾ പഠിക്കുന്ന അതെ സ്കൂളിലാണ് മകനും പഠിക്കുന്നത്.അപ്പന്റെ നീല സ്കൂട്ടറിൽ പോകാനുള്ള പൂതികൊണ്ട് ചിലപ്പോഴൊക്കെ അവർ ബസ് മിസ്സാക്കാറുണ്ടായിരുന്നു.
പെണ്ണുമായി ഞാൻ ആകെ മിണ്ടാറുള്ളത് ഫോണിൽ കൂടെ മാത്രമാണ്.അതും ചിലപ്പോൾ ഒരു മൂളൽ അല്ലെങ്കിൽ ദേഷ്യത്തിൽ.പെണ്ണിനോടുള്ള പ്രേമായിരുന്നു അതിനും കാരണം.അപ്പൻ കെട്ടിച്ചു തന്നതെങ്കിലും അവളോടുള്ള പ്രേമം ഉള്ളിൽ മാത്രമായിരുന്നു.
പെട്ടെന്ന് വയറിൽ നിന്നും നോട്ടിഫിക്കേഷൻ സൗണ്ട് വന്നപ്പോഴാണ് ഉച്ചയൂണിന്റെ കാര്യത്തെ പറ്റി ഓർമ്മവന്നത്. സമയം 12 മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു.വീടിനോടുള്ള കവലയിലെ തട്ടുകടയിൽ ചെന്നു.വർഷം 8 കഴിഞ്ഞ ആ ചായക്കടയിലെ പതിവ് ചായയ്ക്ക് ഇന്ന് അത്ര രുചി തോന്നിയിരുന്നില്ല.മക്കൾക്കുള്ള പാർസലിന് പൈസ കൊടുത്ത് കാത്തുനിൽക്കുമ്പോഴാണ്, പെണ്ണിന്റെ മരണത്തെ പറ്റി പറയുന്നത് കേട്ടത്.അതിനിടയിൽ ചില ചൂണ്ടുവിരലുകൾ എന്റെ നേരെയും ഉണ്ടായിരുന്നു.പാർസൽ തുകയും ചായയുടെയും തുകയായ നൂറ്റിയിരുപതു രൂപയിൽ അൻപതു രൂപ കടം പറയേണ്ടി വന്നു.പെണ്ണുള്ളപ്പോൾ ഈ അവസ്ഥ ഇല്ലായിരുന്നു,സിപ്പ് പൊട്ടിയ അവളുടെ ബാഗിൽ നിന്നും ഇടയ്ക്കിടെ കാശ് എടുക്കുന്നത് ഒരു പതിവായിരുന്നു.
പാർസൽ വാങ്ങി തിരികെ വരുമ്പോൾ വീടിന്റെ വരാന്തയിൽ മുറ്റമടിക്കുന്ന മോളെയാണ് കണ്ടത്.അവളിൽ പെണ്ണിനേയും.
പെണ്ണ് ചത്തിട്ടു ഇന്ന് മൂന്നാഴ്ച കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.പക്ഷെ ഇപ്പോഴും അവൾ ഇവിടെ തന്നെയുണ്ട്.മക്കൾ വരാൻ സമയമായിരിക്കുന്നു.അവർ വന്നാൽ വാർത്ത കാണാൻ കഴിയാൻ പറ്റില്ലെന്ന ഓർമയിൽ ഏറെ നേരത്തെ തിരച്ചിലിനോടുവിൽ റിമോട്ട് കണ്ടെത്തി വാർത്ത കാണുന്ന തിരക്കിനിടയിലാണ് ഫോണിൽ ആ ഫേസ്ബുക്ക്‌ നോട്ടിഫിക്കേഷൻ വന്നത്. “Today is Priya rajesh birthday!”

littnow.com

design Sajjayakumar proam

littnowmagazine@gmail.com