കൽപ്പറ്റ നാരായണൻ

സ്വന്തം മുടി പിടിച്ചു വലിച്ച്
നിലവിളിക്കയാണെൻ്റെ പേരക്കുട്ടി
വേദന കൂടുംതോറും
അവൻ്റെ പിടിയും മുറുകുകയാണ്
മോനേ
മുടിയിലെ പിടുത്തം വിട്ടാൽ മതി
വേദനിക്കില്ല.
ഞാനവനോട്
ഏത് ഭാഷയിൽപ്പറയും
എല്ലാ ഭാഷകൾക്കും
മുൻപാണവൻ.

ഇപ്പോഴില്ലാത്ത ഭാഷയിൽ
ആരോ അവനോടത്
വൈകാതെ പറയും
പിന്നീട്
മുടിയിലുള്ള പിടുത്തം
അയച്ചും മുറുക്കിയും അവൻ കളിക്കും.
വേദനയെ അവൻ നിയന്ത്രണത്തിലാക്കും
അവൻ്റെ ദൈവം
സ്വന്തം ഉത്തരവാദിത്തത്തിലാണ്
അവൻ വളരുന്നതെന്ന്
അവനെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കും
അവൻ്റെ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടാതിരിക്കാൻ
എപ്പോഴും മനസ്സിരുത്തും

പഠിക്കാനാവുന്നത്
പഠിപ്പിക്കാനാവുകയില്ല
എന്ന കവിവചനത്തിൻ്റെ പൊരുൾ
ഞാനിവനിൽ നിന്നറിയുന്നു
ഇതറിയുന്നതിന് മുമ്പ്
ഈ വേദനിപ്പിക്കുന്ന കളി
താങ്കളും കളിച്ചിട്ടുണ്ടാവും.

DANA SHAJAHAN

Days and years passed
My mind still in agony…
Nothing to calm my mind
Oh why do you suffer this much
Through the perils and shackles of life
I became too audatious, thy wimpy sometimes
Wreathed in tears still grin in front of others
No one will suffer for me
My deeds made me suffer
Throughout these years living for those who made me cry
I begged to give peace
No one to mingle, nothing jovial
Same routine, same faces
Quest to fly in this colourful world
Like a bird I want to fly all over
Wish to get wings like them
To freely fly without any bondages
Till eternal silence I need peaceful life
My body need rest
Where will I go, who will be in my side
Destiney made me to suffer a lot
I want to win over than sacrificing
Only a life and a soul
Why to sacrifice for others
Why to waste tears for those who doesn’t deserve it
Bliss in life is up to our decision
Thy to get freedom than toil through out….

LITTNOW

K G S

There is a rainbow of love
In the rusted handle of the plastic bucket
Though Nandan or Meera doesn’t
Notice or search for it.

How many days after marriage
Do lovers begin to forget love?
To remember the period of love
Like a lost childhood?

How many of them would
Burn in the agony of their derailed love
And plant a new line?

How many would separate
Without hitches and screams?
How many would decide
To continue their love song?

Each day
In each house
There is a youthfulness that ages.

An antiqueness
That ought to be rejuvenated.

The emptiness of a vessel to be filled.
A lamp to be woken up.
A coldness to be warmed up.
A shabbiness to be cleansed.

A litter to be discarded.
A lie to be worn.
A handcuff to be hidden.
A fire to be extinguished.

Inside a mind made of houses,
Some heavy doors always remain closed.
Some forgotten keys jingle.

In the sanyasi-drop on a lotus leaf,
In the water gushing through a shower,
In the pacifying light streak on the river-ripples,
Hides the soul of a rainbow.

A fairy with new songs and life for
All that has been forgotten.

Though in the sightlessness of
Washing, cooking, cleaning, and
Limitless other trivialities,
Meera and Nandan
Never knows or sees it.

Translated by Aditya Shankar