വി.ജയദേവ്

ലോകത്തെ ഏതു
കവിയുടെയും
കാമുകിയായവൾ

പൂമ്പാറ്റയായി ഇന്നോ നാളെയോ മാറുമെന്നു പറഞ്ഞു വിലാസിനിച്ചേച്ചി ലോകത്തെ ഏറ്റവും സുന്ദരമായ ഒരു പ്യൂപ്പയിൽ അഭിനയിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഒരു പൂമ്പാറ്റയായി മാറുന്നത് ഇത്രയും പ്രയാസമേറിയ കാര്യമാണെന്ന് അന്ന് ആദ്യമായി മനസിലാക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ. പൂമ്പാറ്റകൾക്കു പേറ്റുനോവ് ഇല്ലായിരുന്നു എന്നും അത് ഒരു പൂമൊട്ടു വിരിയുന്നതുപോലെ ഒരു ദിവസം പൂവായി വിട൪ന്നുവരികയായിരുന്നു എന്നുമായിരുന്നു എന്റെ ധാരണ. എന്നാൽ, വിലാസിനിച്ചേച്ചി തന്റെ പ്യൂപ്പജന്മത്തിലൂടെ അതെല്ലാം തിരുത്തുകയായിരുന്നു. കവിത എഴുതാൻ ഭൂമിയിൽ വളരെക്കുറച്ചു പേ൪ക്കേ സാധിക്കൂ എന്ന എന്റെ ധാരണയെ അപ്പാടെ തിരുത്തിക്കളഞ്ഞതുപോലെ.

അന്നൊന്നും ക്ലാസുകളിലെ കവിത അത്രയൊന്നും നല്ല ഒരു അനുഭവമായിരുന്നില്ല എന്റെയൊന്നും തലമുറയ്ക്കു തന്നിരുന്നത്. കവിത സമ്മാനങ്ങളൊക്കെ തന്നിരുന്നു. എന്നാൽ, അതു കൈവെള്ളയിലാണെന്നു മാത്രം. കവിതക്ലാസിൽ പണ്ഡിതൻ മാഷിന്റെ പ്രധാന നോട്ടപ്പുള്ളിയായിരുന്നു ഞാനെന്നു നേരത്തേ സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നല്ലോ. അതു ശരിയുമായിരുന്നു. കവിതയുടെ പാഠഭാഗം മനഃപാഠം പഠിച്ചുകൊണ്ടുവരാൻ ഗൃഹപാഠം തന്നുവിടുന്ന ദിവസം പണ്ഡിതൻ മാഷ് ഉറങ്ങാറില്ലായിരുന്നു എന്നു ഞാൻ വിചാരിച്ചിരുന്നതിൽ ഒട്ടും അതിശയോക്തി ഇല്ലായിരുന്നു. ആ രാത്രി ഞാനും ഉറങ്ങുമായിരുന്നില്ല. കവിത എന്റെ ഓ൪മയിൽ ഒരിക്കലും വേരു പിടിച്ചിരുന്നില്ല. ആ രാത്രി മുഴുവൻ, പണ്ഡിതൻ മാഷ് പിറ്റേന്ന് വെറും മനസുമായി വരുന്ന എന്നെ എങ്ങനെയൊക്കെ ശിക്ഷിക്കാമെന്നു വിചാരിച്ചുകിടന്നു നേരം പുല൪ത്തുകയായിരിക്കും എന്നായിരുന്നു, കവിതയെ ഓ൪മയിൽ തിരുകിക്കയറ്റാനുള്ള ശ്രമത്തിനിടയിലും ഞാൻ വിചാരിക്കുന്നുണ്ടായിരിക്കുക.

ആ വിചാരത്തിനിടയിൽ തലച്ചോറിലേക്കു കയറ്റിവിട്ട കവിതയുടെ മടിപിടിച്ച കാലുകൾ തിരികെ ഇറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകും. അന്നു രാത്രിയിലെ സ്വപ്നങ്ങൾ മുഴുവൻ കവിത ഒരിക്കലും കുരുക്കാത്ത എന്റെ ഓ൪മയെ കീറിമുറിക്കുന്ന പേക്കിനാവു പിടിച്ചിരിക്കും. നനഞ്ഞ തുണിയിൽ കരിമ്പൻകുത്തുന്നതു പോലെ ആയിരുന്നു അത്. ( അന്നു മഴക്കാലത്തെ സ്ഥിരം കലാപരിപാടിയായിരുന്നു വെള്ളത്തുണികളിലെ കരിമ്പൻകുത്ത്. നനഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ഒരു പ്രതലത്തിൽ കരിമ്പൻകുത്താതെയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ അതു വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ നനഞ്ഞ തൊലിപ്പുറം മാത്രമായിരുന്നു. ഇതു ഞാൻ വിലാസിനിച്ചേച്ചിയോടു പോലും പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. എന്റെ മാത്രമായുള്ള രഹസ്യമായിരുന്നു അത് )

പിറ്റേന്നു പണ്ഡിതൻ മാഷും ഞാനും കവിതക്ലാസിൽ എത്തുമായിരുന്നത് വേട്ടക്കാരനെയും ഇരയേയും പോലെയായിരുന്നു. എന്നെ എങ്ങനെ പുതിയ തരത്തിൽ ശിക്ഷിക്കാം എന്നതിനെക്കുറിച്ചു മാഷും എങ്ങനെയൊക്കെ അതിൽ നിന്നു രക്ഷപ്പെടാമെന്നു ഞാനും മനക്കോട്ടകൾ കെട്ടുമായിരുന്നു. അതിലും സുന്ദരമായ ഒരു വാ൪പ്പുനി൪മിതി ലോകത്തെ ഏറ്റവും ഭംഗിയുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്ന കെട്ടിടങ്ങൾക്കു പോലുമില്ലായിരുന്നു. ഏറ്റവും പുതിയ ശിക്ഷയേതെന്നു കൃത്യമായി നി൪ണയിക്കപ്പെടാത്തതിനാൽ, അതിന്റെ കൂടി കേടു തീ൪ക്കുന്നത് എന്റെ കൈവെള്ളയിൽ തന്നെയായിരുന്നു. ഞാനില്ലായിരുന്നില്ലെങ്കിൽ പണ്ഡിതൻ മാഷ് എന്നൊരു അധ്യാപകനേ ഉണ്ടാവുമായിരുന്നില്ല എന്നെനിക്കു തോന്നിയിട്ടുണ്ട്.

വളരെ വ൪ഷങ്ങൾക്കു ശേഷം, അതേക്കുറിച്ചു മാഷിനോടു ചോദിക്കണമെന്നു വിചാരിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു. എന്നാൽ, അതിനു സാധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാൻ സ്കൂളിൽ നിന്നു വിട്ടതിനു ശേഷം പിന്നെയും കുറെക്കാലം മാഷ് സ്കൂളിലുണ്ടായിരുന്നു.

എന്നാൽ, വിരമിച്ചതിനു ശേഷമുള്ള കാര്യങ്ങളെല്ലാം മാഷ് രഹസ്യമാക്കി വയ്ക്കുകയായിരുന്നു. ഇന്നും ആ പട്ടണത്തിലൂടെ പോകാനിട വരുമ്പോൾ, തൂവെള്ളപ്പരുത്തി നീളൻ കൈയുള്ള ഒരു ഷ൪ട്ടും അതിന്റെ കൈയുറ ഭാഗത്തു വളരെ വിദഗ്ദ്ധമായി ഒളിപ്പിച്ചുവച്ച ഒരു ചൂരലും ആലോചിച്ചുനോക്കാറുണ്ട്. എന്നാൽ, അതു പിന്നീടൊരിക്കലും നേരിൽ കാണാനായില്ല. ( എന്നാലും പിന്നീട് ഓരോ കവിത എഴുതുമ്പോഴും അങ്ങനെ ഒരു നീളൻ പരുത്തിക്കൈയ്യുറ ഷ൪ട്ട് എന്റെ കവിതയ്ക്കു പിന്നിലുണ്ടായിരുന്നു).

കവിത കാണാപ്പാഠം പഠിക്കാൻ കഴിയാത്തവൻ എന്നെങ്കിലും ഒരിക്കൽ കവിത എഴുതുമെന്നു പണ്ഡിതൻ മാഷ് സ്വയമെഴുതിയിട്ടുണ്ടായിരിക്കുമായിരുന്ന കവിതയിൽ പോലും കൽപ്പന ചെയ്തുകാണില്ല എന്ന് ഉറപ്പായിരുന്നു.

കവിതയെപ്പറ്റിയുള്ള എന്റെ ധാരണകളെ അപ്പാടെ തിരുത്തിയതു വിലാസിനിച്ചേച്ചിയായിരുന്നു. ഞാൻ കണ്ട ഏറ്റവും സുന്ദരിയായ എഡിറ്റ൪. ഞാൻ പിന്നീട് പത്രത്തിൽ എഡിറ്റിങ് പണിയിൽ ഏ൪പ്പെട്ടപ്പോഴായിരുന്നു തിരുത്തുക എന്നത് എത്രയും വിഷമകരമായ പണിയായിരുന്നു എന്നു മനസിലാക്കുന്നത്. എന്നാൽ, തിരുത്തു വരുത്തുന്നതിലെ വിഷമങ്ങളൊന്നും വിലാസിനിച്ചേച്ചി എന്നെ അറിയിച്ചിരുന്നില്ല.

ആ ഓ൪മയ്ക്കുള്ള എന്റെ കടം വീട്ടലായി ഞാൻ തിരഞ്ഞെടുത്തത് ജോലിക്കു വേണ്ടി മാത്രം എഡിറ്റിങ് ചെയ്യും എന്നൊരു തീരുമാനമായിരുന്നു. ഞാൻ പിന്നീടു തുടരെത്തുടരെ കവിതകൾ എഴുതിത്തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഒന്നു പോലും രണ്ടാമതൊന്നു വായിച്ചു തിരുത്തിയിരുന്നില്ല.

കവിതയെന്നാൽ എഡിറ്റ് ചെയ്യാത്ത ജീവിതമാണ് എന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറയാതെ പറയുകയായിരുന്നു എന്നു വളരെക്കാലം കഴിഞ്ഞാണു ഞാൻ തിരിച്ചറിയുന്നത്.

കവിതയെക്കുറിച്ചുള്ള വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ അനേകം തിരുത്തുകളിൽ ഒന്നായിരുന്നു അത്. എഡിറ്റ് ചെയ്യാത്ത സ്വന്തം ജീവിതം കൊണ്ടു ചേച്ചി എഴുതിയ ഒരു കാവ്യാഖ്യായിക തന്നെയായിരുന്നു അവരുടെ ജീവിതം. അത് ഏറ്റവും സുരഭിലമായ കവിതയായി പൂത്തുവിട൪ന്നത് എന്റെ മുന്നിൽ മാത്രമായിരുന്നു എന്നാണ് എന്റെ അന്ധവിശ്വാസം. ഞാനായിരുന്നു അവരുടെ കവിതയുടെ എക്കാലത്തെയും കാമുകൻ എന്നും ഞാൻ തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു.

പൂമ്പാറ്റയാവാൻ ഇന്നോ നാളെയോ എന്നു പറഞ്ഞു പ്യൂപ്പയായി അഭിനയിക്കുകയായിരുന്ന വിലാസിനിച്ചേച്ചി ഒരു കവിതയായി മാറാനുള്ള പേറ്റുനോവ് അനുഭവിക്കുകയായിരുന്നു. ലോകത്ത് ഏറ്റവും സുന്ദരമായ എന്തിനും വേണ്ടിയുള്ള കഷ്ടപ്പാട് ഏറ്റവും കടുത്തതായിരിക്കും. ആ സമയത്തും എന്നാൽ, പൂമ്പാറ്റയായി മാറിക്കഴിഞ്ഞ ക്ഷണികജീവിതത്തെക്കുറിച്ചു വാചാലയുമായിരുന്നു.

‘ അടങ്ങിക്കിടക്ക്, എന്നെ ഓരോന്നു പറഞ്ഞു പ്രലോഭിപ്പിക്കാതെ.’ ഞാൻ അവസാനം സഹികെട്ടു പറഞ്ഞു.
‘ എടാ, പൂമ്പാറ്റയായിക്കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ആരോടും മിണ്ടാൻ കഴിയില്ല. അതുകൊണ്ടാണെടാ…പിന്നെ..’
‘ പിന്നെ ….?’
‘ പിന്നെ, എപ്പോഴും തേൻ കുടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കണം. അല്ലാതെ വേറെ ജീവിതമില്ല.’
‘ തേൻ കുടിക്കേണ്ടീട്ടാണോ പൂമ്പാറ്റയാവുന്നത്…?’
‘ അല്ലെടാ.. അത് അവ൪ക്കുള്ള ഒരു തരം ശിക്ഷയാണ്.’
ഈ പറയുന്നതെല്ലാം പിന്നീടെപ്പോഴോ എന്നിൽ കവിത നിറയ്ക്കാനുള്ള ശ്രമമായി കാണാൻ അന്നെനിക്കു സാധിച്ചില്ലായിരുന്നു. കാരണം, ഇതെല്ലാം എന്നോടു പറയാൻ വേണ്ടി എത്രയോ ജന്മങ്ങളായി സൂക്ഷിച്ചുവച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു.
‘ പിന്നേ, ശിക്ഷേം മറ്റുമല്ല.’ കാൽപ്പനികമായ ഒരു കുരുക്കിലേക്കാണു ഞാൻ വീണുപോവാനിരിക്കുന്നത് എന്നു മനസിലാക്കാതെ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
‘ ആണ്. ശിക്ഷ തന്നേണ്…’
‘ എന്നാലെന്തിന്റെ…?’
‘ ഈ ഭൂമിയെ അത്ര കണ്ടു സ്നേഹിച്ചതിനുള്ള ശിക്ഷ..ഒരു പ്യൂപ്പയാണു ഭൂമിയെ ഏറ്റവും അധികം സ്നേഹിക്കുന്നത്. നിന്നെ സ്നേഹിച്ചതിനു നീയെന്തു ശിക്ഷയാണു തരാൻ പോകുന്നത് ഇനി..’ വല്ലാത്തൊരു സങ്കടത്തോടെയാണ് അതു ചോദിച്ചതെന്നു ഞാൻ കേട്ടു.

‘ ഞാൻ നിങ്ങളെ ഒരിക്കലും മരിക്കാത്തവളാക്കും. അതാണ് ഏറ്റവും കൊടുംശിക്ഷ. അതേറ്റു വാങ്ങിയവരൊന്നും പിന്നെ മരിച്ചുപോയിട്ടില്ല.’
‘ ഞാൻ പൂമ്പാറ്റയായിക്കഴിഞ്ഞാൽ, പിന്നെ ഒരു നാളിലധികം നീളില്ല എന്റെ ആയുസ്..’ അവ൪ പതുക്കെ പറഞ്ഞു.
‘ പിന്നെയെന്തിനാണു പൂമ്പാറ്റയാകുന്നത്…ആവുന്നതു പോലെ ആവാതിരിക്കാനും പറ്റണമല്ലോ..?’
‘ ചിലതുണ്ടെടാ, തിരിച്ചുസംഭവിക്കാൻ പറ്റാത്തത്. പൂമ്പാറ്റയാവാൻ ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ടാൽ പിന്നെ അങ്ങനെ ആവാതിരിക്കാനാവില്ല.’
പണ്ഡിതൻ മാഷ് പഠിച്ച പണി പതിനെട്ടു നോക്കിയിട്ടും പഠിപ്പിക്കാനാവാത്ത കവിതയുടെ പാഠങ്ങളായിരുന്നു ഇവയെല്ലാം എന്നു ഞാൻ പക്ഷെ തിരിച്ചറിഞ്ഞതു വ൪ഷങ്ങൾക്കു ശേഷമായിരുന്നു. അപ്പോഴേക്കും പക്ഷെ, വിലാസിനിച്ചേച്ചി ഒരു പൂമ്പാറ്റയായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. പൂവായ പൂവിലെല്ലാം അത് അലഞ്ഞുനടക്കുന്നതു ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. ഇടയ്ക്ക് എന്റെ ചുണ്ടിലും വന്നു തേൻ കുടഞ്ഞിടുമായിരുന്നു. ഒരു നാളത്തേയ്ക്ക് എന്നു പറഞ്ഞു പൂമ്പാറ്റയായി മാറിയ വിലാസിനിച്ചേച്ചി എന്നാൽ പിന്നെ ശിഷ്ടകാലം മുഴുവൻ തേൻ കൊണ്ടു നനഞ്ഞു.
അവരെ പിന്നെയൊരിക്കലും മരിക്കാൻ ഞാൻ അനുവദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്റെ കവിതയിൽ നിന്നു കവിതയിലേക്കു മാറിമാറി വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറക്കുമായിരുന്നു. ഞാൻ വാക്കുകളുടെ പുതിയ തിരുത്തുകളിൽ അവരെ ആക൪ഷിച്ചു നി൪ത്തി. വളരെ പരുഷമായ വാക്കുകളായിരുന്നു ഞാൻ കവിതയ്ക്കു വേണ്ടി കൊത്തിയുണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നത്.

വ൪ഷങ്ങൾക്കു ശേഷം, ഒരു അഭിമുഖത്തിൽ എന്നോടു മറ്റൊരു കവി ചോദിച്ചു.’ നിങ്ങളുടെ കവിതയിൽ, കവിതയ്ക്കു പിന്നിൽ, ഒരു വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുണ്ട്. അതു നിങ്ങളുടെ കാമുകിയാണോ…?’
ഞാൻ നേരിട്ടു മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. പകരം എപ്പോഴോ എഴുതിയ ഒരു കവിതയുടെ പൊട്ടും പൊടിയും മറുവാക്കാക്കി. ‘ കാമുകി എന്ന വാക്കു കൊണ്ടു മൊഴിമാറ്റം നടത്താൻ സാധിക്കില്ല, ഒരു പോയ കാലത്തെയും.’

ലേഖകൻ മാധ്യമപ്രവർത്തകനും കവിയും നോവലിസ്റ്റുമാണ്. ആദ്യനോവൽ, ഭൂമിയോളംചെറുതായ കാര്യങ്ങൾ 1987ൽ. ആറു കവിതാസമാഹാരങ്ങൾ. ഏഴു കഥാ സമാഹാരങ്ങൾ. ഒമ്പതു നോവലുകൾ.
രസതന്ത്രത്തിലും പത്രപ്രവർത്തനത്തിലും മാസ്റ്റർബിരുദം. ഇപ്പോൾ കോഴിക്കോട്ട് താമസം.

littnow