അനിറ്റ മേരി

മുബൈയിലെ രാത്രി കാലങ്ങളിൽ ഹിജടകൾ എന്തിനാണ് അവിടെ അങ്ങനെ നിൽക്കുന്നതെന്ന് ചോദിച്ച പവിക്ക് അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും അടുക്കൽ നിന്ന് നല്ല ശാസനയാണ് കിട്ടിയത്. ഇന്ന് നിന്റെ പിറന്നാൾ ആയത് കൊണ്ടാണ് നിന്റെ ആഗ്രഹപ്രകാരം പുറത്ത് നിന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കാം എന്ന് സമ്മതിച്ചത്. ഇനി ഇത് ഉണ്ടാകില്ല എന്നായിരുന്നു വീട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ അമ്മ അവനോട് പറഞ്ഞത്. എന്നിട്ടും പവിയുടെ മനസ്സിൽ നിന്നും ആ ചേച്ചിമാരുടെ മുഖം മാഞ്ഞില്ല. ഈ ഇരുട്ടത്ത് എന്തിനായിരിക്കും അവർ ടോർച്ചും മുഖത്തോട്ട് അടിച്ച് അങ്ങനെ നിൽക്കുന്നത്? അവന്റെ കുഞ്ഞ് മനസ്സിൽ ഒരു ചോദ്യം അങ്ങനെ കിടന്നു.

വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി അവന്റെ പത്താം പിറന്നാൾ ദിനമാണിന്ന്. പിറന്നാൾ സമ്മാനമായി എന്ത് വേണം എന്ന് ചോദിച്ച അച്ഛനോട് ഡെഡിബിയറും ഒരു പിങ്ക് കളർ ക്യുട്ടേക്സും വേണമെന്ന് പറഞ്ഞു. അത് എന്തിനാ നിനക്ക് ക്യുട്ടേക്സ് എന്ന് അച്ഛൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. അത് കേട്ട് വന്ന അമ്മ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ വാളിൽ എല്ലാം ചിത്രം വരയ്ക്കലല്ലേ പണി അതിന് വല്ലതും ആയിരിക്കും. അമ്മ ചിരിച്ച് കൊണ്ട് അവന്റെ തലയിൽ തട്ടി ചോദിച്ചു. ഇത്തവണ അമ്മ മോന് വേണ്ടി ഏത് രീതിയിൽ കേക്ക് ഉണ്ടാക്കണം?
പഴയപടി തന്നെ. ബാർബി ഗേൾ വെച്ച് പിങ്ക് കളറിൽ ഉള്ള കേക്ക് മതി അമ്മേ. ഇത്രയും നാളായി നിന്റെ ഇഷ്ട്ടം മാറിയില്ലേ എന്നും പറഞ്ഞ് അവന്റെ കവിളിൽ ഉമ്മവെച്ചു. കാലങ്ങൾ കഴിയും തോറും അവന്റെ ഇഷ്ട്ടങ്ങൾ മാറി മാറി വന്നു. അവൻ അവന്റെ ചങ്ങാതിമാരോട് കൂട്ടുകൂടുന്നതിൽ നിന്നും പെൺ സുഹൃത്തുക്കളോട് കൂട്ടുകൂടാൻ താല്പര്യം കൂടുതൽ. അവരുടെ കളികളും സംസാരവും മൊക്കെ ആയിരുന്നു അവനിഷ്ട്ടം. അങ്ങനെ ഒരുനാൾ സ്കൂൾ യൂത്ത് ഫെസ്റ്റിവലിനു നാടകം അവതരിപ്പിക്കാൻ ടീച്ചർ കുട്ടികളെ സെലക്റ്റ് ചെയ്തു. കൂട്ടത്തിൽ പവിയും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവന് ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ റോൾ ആയിരുന്നു കിട്ടിയത്. അത് ബാക്കിയുള്ള ആൺകുട്ടികൾ നിരസിച്ചപ്പോൾ താൻ ചെയ്യാം എന്ന് പറഞ്ഞ് അവൻ സ്വയം ആഗ്രഹിച്ച് വാങ്ങിയ റോൾ ആയിരുന്നു. നാടകത്തിനുള്ള ഡ്രെസ്സുകൾ തൈപ്പിച്ച് ടീച്ചർ എല്ലാ കുട്ടികൾക്കും നൽകികൊണ്ട് പറഞ്ഞു നാളെ ഇത് ധരിച്ചാണ് പ്രാക്റ്റീസ് എല്ലാവരും നാളെ വരണം. ആ ഡ്രെസ്സ് കാണാൻ വളരെ മനോഹരമായിരുന്നു. അവൻ ഇന്റർബെല്ലിനും പി ടി പിരിഡും മൊക്കെ ആ ഡ്രെസ്സ് എടുത്ത് കൈയിൽ വെച്ച് അതിന്റെ ഭംഗി ആസ്വദിച്ചു. ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിൽ എത്തിയ അവൻ ഉടനെ തന്നെ സന്തോഷത്തോടെ അമ്മയെ ആ ഡ്രെസ്സ് കാണിച്ചു. പിന്നെ ആ ഡ്രെസ്സ് ധരിച്ച് കണ്ണാടിയുടെ മുൻമ്പിൽ നാളെത്തേക്കുള്ള ഡയലോഗ്കൾ പറഞ്ഞ് പ്രാക്റ്റിസ് തന്നെയായിരുന്നു. അവന്റെ സന്തോഷത്തിൽ അച്ഛനമ്മമാരും പങ്ക് ചേർന്നു. അങ്ങനെ പെൺകുട്ടിയായി ചമയങ്ങളൊക്കെ അണിഞ്ഞു ആ ഡ്രെസ്സ് ധരിച്ചു സ്റ്റേജിൽ ഡയലോഗ്കൾ പറയുമ്പോൾ അവന് ഇത് വരെ ഇല്ലാത്ത ആത്മവിശ്വാസവും ആഹ്ലാദവും മായിരുന്നു മനസ്സിൽ. അവന്റെ ക്രോക്ടോർ ഒരു പത്ത്‌ വയസ്സ് കാരനെക്കാൾ മനോഹരമായി തന്നെ ചെയ്തു. അവൻ അധ്യാപകരുടെയും വിദ്യാർത്ഥികളുടേയും രക്ഷകർത്താക്കളുടെയും മുൻമ്പിൽ താരമായി മാറി. ആ വർഷത്തെ ബെസ്റ്റ് ആക്ടറിനുള്ള സമ്മാനവും അവനെ തേടിയെത്തി. പിന്നീടുള്ള എല്ലാ വർഷങ്ങളിലും പെണ്ണായി തന്നെയവൻ മിന്നി തിളങ്ങി. അവൻ അഭിനയത്തോട് കാണിക്കുന്ന സത്യസന്തതയും സ്നേഹവും ഒരുനാൾ ക്ലാസ്സ്‌ പി റ്റി എ യ്ക്ക് ചെന്ന അച്ഛനോട് പ്രിൻസിപ്പാൾ പറഞ്ഞിരുന്നു. പക്ഷേൽ അവൻ ആ കഥാപത്രങ്ങളിൽ ജീവിക്കുക തന്നായിരുന്നു. അവന് പതിനഞ്ച് വയസ്സായി ശരീരം പ്രായത്തിനൊത്ത് വളർന്നിട്ടും മനസ്സ് അവന്റെ നാടകത്തിലെ എന്ന പോലെ ഒരു പെൺ കുട്ടിയുടേത് തന്നെയായിരുന്നു. തുടർന്ന് പഠിക്കുന്ന പഠങ്ങളിൽ നിന്നാണ് അവൻ അങ്ങനെ തന്നെയാണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയത്. ആദ്യമൊക്ക അവന്റെ മനസ്സ് അത് സമ്മതിച്ചിരുന്നില്ല. പെൺകുട്ടികളുമായുള്ള ചങ്ങാത്തം അവസാനിപ്പിച്ചു. സംസാരങ്ങളിലും കളിയിലും അവൻ പങ്കളിയാകാൻ വിസ്സമ്മതിച്ചു. അവൻ അവനിൽ നിന്ന് തന്നെ ഒളിച്ചോടി. യൂത്ത് ഫെസ്റ്റുവലിന് നാടകം അവതരിപ്പിക്കന്നവരുടെ പേര് വിളിച്ച കുട്ടത്തിൽ അവന്റെയും പേര് ടീച്ചർ വിളിച്ചു. എന്റെ പേര് ഞാൻ തന്നില്ലല്ലോ പിന്നെ എന്തിനാ എന്റെ പേര് എഴുതിയതെന്നും പറഞ്ഞ് അവൻ ടീച്ചറോട് തട്ടികയറി. നിന്റെ പേര് തരണ്ട ആവിശ്യമില്ലല്ലോ നീ ഞങളുടെ പെൺകുട്ടി തന്നല്ലേ ചിരിച്ച് കൊണ്ട് ടീച്ചറുടെ മറുപടി. ആ സംസാരം അവനിഷ്ടമായില്ല. അവൻ നാടകത്തിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞുമാറി. പക്ഷെ അധിക ദിവസം അവന് അവന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളെ ഒളിപ്പിച്ച് വെക്കാൻ സാധിച്ചില്ല. ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോകുംതോറും അവൻ അവനല്ലാതാകുന്നത് പോലെ. അവനെ കൊണ്ട് ഇതൊന്നും വേണ്ടെന്ന് വെക്കാൻ കഴിയില്ല എന്ന തിരിച്ചറിവിന്റെ ഒടുവിൽ എല്ലാം പിന്നേ പഴയ പാടിയായി. ആ തവണയും യൂത്ത് ഫെസ്റ്റുവലിനു പവി താരമായിമാറി എങ്കിലും പണ്ടത്തെ സന്തോഷം അവനുള്ളിൽ നിന്ന് ഇല്ലാതായിരുന്നു. തന്റുള്ളിൽ നാടകത്തിലെന്നപോലെ ഒരു പെൺകുട്ടി ഉണ്ടെന്ന തിരിച്ചറിവിൽ. അതവൻ അവനാൽ കഴിയും വിധം ആരും അറിയാതെ ഒളിപ്പിച്ച് വെച്ചു അവന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളും ആഗ്രഹങ്ങളും വീട്ടിൽ ആരുമില്ലാത്തപ്പോൾ അവന്റെ മുറിയിൽ നിറവേറ്റി. കണ്ണാടിയുടെ മുൻപ്പിൽ സുന്ധരിയായ ഒരു പെൺകുട്ടി ആയിരുന്നു അവൻ. ആ രൂപത്തിലെ ഭംഗി നന്നേ ആസ്വദിച്ചിരുന്നു അവൻ.

ഒരു ദിനം താന്നുള്ളിലെ സ്ത്രിയെ അമ്മ കൈയ്യോടെ പിടികൂടി. എല്ലാം പൊട്ടികരഞ്ഞുകൊണ്ട് അമ്മയോടാവാൻ പറഞ്ഞു. ഇനി ഇതെനിക്ക് മറച്ചുവെക്കാൻ ആവില്ല അമ്മേ എന്നും പറഞ്ഞവൻ നിലവിളിച്ചു. സമനില തെറ്റിയവളെ പോലെ അവന്റെ മുൻമ്പിൽ അവൾ കലിതുള്ളി നിന്റെ ഐഡന്റിറ്റിയിൽ സ്ത്രീയെന്നോ അതോ പുരുഷനെന്നോ എന്താണ് എഴുതി ചേർക്കേണ്ടത് ? ഇവ രണ്ടുമല്ലാതെ മറ്റൊരു കോളമില്ലാടാ എന്നും പറഞ്ഞവനെ അവൾ ആക്ഷേപിച്ചു. അച്ഛനെ വിളിച്ചു കാര്യം പറഞ്ഞു. ഓഫീസിൽ നിന്ന് വന്ന പാടെ അവനെ അയ്യാൾ ശകാരിച്ചു. പിന്നെ അവർ ഇരുവരുംകൂടെ തീരുമാനിച്ച് അവനെ കൗൺസിലിംഗിന് കൊണ്ട് പോയി. അവിടെ നിന്നും തിരിച്ച് വീട്ടിലെത്തിയ പവിക്ക് പഴയപടി എല്ലാവരുടെയും മുൻമ്പിൽ അഭിനയിക്കേണ്ടിവന്നു. പക്ഷെ ആ അഭിനയം അധികനാൾ തുടരനായില്ല. ഓടിവിലവർ ഒറ്റമകനെന്ന ചിന്തയും കാറ്റിൽപറത്തി അവനെ അയ്യാൾ വീട്ടിൽ നിന്നും അടിച്ചൊടിച്ചു. അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും തണലിൽ വളർന്ന പവിക്ക് അത് സഹിക്കാൻ കഴിയുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു. പകലിരവായി. ആകാശത്ത് പറന്ന് നടന്ന കിളികളെല്ലാം കൂടണഞ്ഞു. ചേക്കേറാൻ ചില്ലയില്ലാതെ പവി ജീവിതത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും നൂൽപാലത്തിലൂടെ തെരുവിൽ അലഞ്ഞ് തിരിഞ്ഞു നടന്നു. രാത്രിയുടെ കറുപ്പ് കൂടി കൂടി വന്നു. ആ സമയം താൻ പണ്ട് കണ്ട അതെ കാഴ്ച്ചയിലേക്ക് പവിയുടെ കണ്ണുകൾ അവനെ കൂട്ടികൊണ്ട് പോയി. തെരുവ് വീഥിയിൽ ഒഴിഞ്ഞ കോണിലായി ടോർച്ചും കത്തിച്ച് നിൽക്കുന്ന സ്ത്രീകൾ. അവൻ അവരാരുടെയും ശ്രദ്ധയിൽ പെടാതെ ഒരു അടഞ്ഞ കടമുറിയുടെ തിണ്ണയിൽ സ്ഥാനമുറപ്പിച്ചു. രാത്രിയുടെ കറുപ്പും ചന്ദ്രന്റെ പ്രകാശവും മഞ്ഞിന്റെ തണുപ്പും കൊണ്ടവൻ കരഞ്ഞു തളർന്ന് ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു. പാതി മയക്കത്തിൽ ആരോ തന്നെ തട്ടി വിളിക്കുന്നത് പോലെ പവി ഞെട്ടലോടെ എണീറ്റു ആരാ !
തനിക്ക് എതിരെ നിന്ന ആ രൂപത്തോട് ചോദിച്ചു. റോഡിലൂടെ പായുന്ന വണ്ടിയുടെ ഹെഡ്ലൈറ്റ് വെളിച്ചത്തിൽ പവി ആ രൂപത്തെ വ്യക്തമായി കണ്ടു. നിങ്ങൾ നിങ്ങൾ അവിടെ ടോർച്ചുമായി നിന്ന സ്ത്രീകളുടെ കുട്ടത്തിൽ ഉള്ളതല്ലേ?
അതെ എന്നായിരുന്നു അവരുടെ തിരിച്ചുള്ള മറുപടി. എന്താ നിനക്ക് പറ്റിയത് കാഴ്ച്ചയിൽ ഏതോ നല്ല വീട്ടിലെ പയ്യൻ ആണല്ലോ പിന്നെ എന്തിനാണ് ഇവിടെ കിടക്കുന്നത് ? അവരുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്കുള്ള മറുപടി അവൻ പൊട്ടികരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. കഥയെല്ലാം കേട്ട്കഴിഞ്ഞ് ഒരു ചെറു ചിരിയോടവൾ പറഞ്ഞു നീ വിഷമിക്കേണ്ട. നീ ഇവിടെ കിടക്കുന്നത് അപകടമാണ് എഴുന്നേറ്റ് എന്റെ കൂടെ വാ. മറുചോദ്യങ്ങൾ ഒന്നുമില്ലാതെ പവി അവരോടൊപ്പം എണീറ്റ് നടന്നു. യാത്രയുടെ അവസാനം ഒരു ഒറ്റപെട്ട കോളനിയിൽ ആയിരുന്നു. അവിടെ അവരെ പോലെ ധാരാളം സ്ത്രീകൾ മാത്രമായിരുന്നു താമസിക്കുന്നത്. ആ സ്ത്രീ അവരുടെ വീട്ടിൽ ഒരു മുറി അവനായ്‌ നൽകി. അവൻ അവളോട് ചോദിച്ചു നിങ്ങൾ ആരാണ് അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും പോലും വേണ്ടാത്ത എനിക്ക് ഇത്രയും സഹായം ചെയ്തത് എന്തിനാ?. അവന്റെ ചോദ്യങ്ങൾക്കുള്ളമറുപടി എന്നവണ്ണം ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടവൾ പറഞ്ഞു ഞാൻ മിനി. പണ്ട് നിന്നെ പോലെ തന്നായിരുന്നു ഞാനും. ഞാൻ മാത്രമല്ല ഈ കോളനിയിൽ ഉള്ള എല്ലാവരും. ചിലരുടെ കഥ കുറച്ച് വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരിക്കും എന്ന് മാത്രം. ഈ വീട്ടിൽ എന്നെ കൂടാതെ രണ്ട് പേരുംകൂടെയുണ്ട് അവർ ജോലിക്ക് പോയിരിക്കയാണ്‌. എന്നെ പോലെന്നു പറഞ്ഞാൽ നിങ്ങളും ആൺകുട്ടികൾ ആയിരുന്നോ?
മിനി : അതെ
പിന്നെയും പവിയുടെ ചോദ്യങ്ങൾ തുടർന്നു. ഈ രാത്രിയിൽ എന്താണ് അവരുടെ ജോലി ? മിനി അവനടുത്ത് വന്നിരുന്നു പറഞ്ഞു. നീ അവിടെ കണ്ടില്ലേ ടോർച്ചിന്റെ വെട്ടം മുഖത്തോട്ടടിച്ച് ഞങ്ങൾ അവിടെ നിൽക്കുന്നത്. ആവിശ്യകാർ ഞങ്ങളെ അവിടെനിന്നും വിളിച്ച്കൊണ്ട് പോകും. അവരുടെ ആവിശ്യം കഴിഞ്ഞ് പണം തരും. അത് തന്നെ ഞങ്ങളെല്ലാവരുടെയും ജോലി. ആ പറച്ചിലിൽ അവനെല്ലാം ബോധ്യമായി. നീ കിടന്നോ നാളെ രാവിലെ നിന്റെ പ്രശ്നങ്ങൾക്കുള്ള പരിഹാരം കണ്ടെത്താം എന്നും പറഞ്ഞു മിനി മുറിയുടെ ഡോർ പുറത്ത് നിന്നടച്ചു. അവർ എന്താണ് അങ്ങനെ പറഞ്ഞിട്ട് പോയത്?. ഞാനും ഇനി അവരെ പോലെ മാനം വിറ്റ് ജീവിക്കണം എന്നാണോ ? എനിക്കാവില്ല അതിനു നാളെ തന്നെ ഇവിടെ നിന്ന് ഇറങ്ങണം. എന്നവൻ മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു. പിറ്റേദിവസം രാവിലെ
ഡോറിൽ പുറത്ത് നിന്ന് ആരോ തട്ടുന്നത് കേട്ട് ചാടി എണീറ്റ പവി ആരാ???
ഞങ്ങളെ അകത്തോട്ടു വരട്ടെ പുറത്ത് നിന്നും ആരോ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
മ്മ് വാ
അലസ്സ ഭാവത്തോടെ പവി യുടെ മറുപടി. അത് മിനിയും രണ്ട് പെൺകുട്ടികളും മായിരുന്നു. ഞാൻ മാളു ഞാൻ ചിത്ര അവരെ പരിചയപ്പെടുത്തി. ഞാൻ പവി. പവി എന്ന് കേട്ടതും ഒരു കള്ളചിരിയോടെ അവർ പറഞ്ഞു പവിയല്ല പവിത്ര. ഇനി മുതൽ നീ പവിത്രയാണ്. അങ്ങനെ നിന്നെ ഞങ്ങൾ വിളിക്കു.
പവി : പവിത്രയോ ഞാനോ !
ചിത്രം ഒരു പൊട്ടെടുത്ത പവിയുടെ നെറ്റിയിൽ കുത്തി.
പവി : അതെ ഞാൻ ഇനി പവിത്രയാണ്. എനിക്ക് ഞനായി ജീവിക്കണം. പക്ഷെ ഇവിടെ അത് പറ്റില്ല.
മിനി : അതെന്താ പറ്റാത്തത്
Pavi: ഇവിടെ നിങ്ങൾ ചെയ്യുന്ന ജോലി ഒന്നും എനിക്ക് ചെയ്യാൻ ഇഷ്ട്ടമല്ല. അത് ചെയ്യാതെ നിങ്ങൾ എന്നെ ഇവിടെ താമസിപ്പിക്കില്ലല്ലോ?

മിനി : അത് എന്താ താമസിപ്പിച്ചാൽ? ഈ തൊഴിൽ ഞങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ട് ചെയ്യുന്നതല്ല. ഞങ്ങളെ പോലുള്ളവർക്ക് ആരും അന്തസ്സായ മറ്റ് ജോലികൾ തരില്ല. പിന്നെ ജീവിക്കണം വിശപ്പ് ഒരു വില്ലനാണ് അത് ശമിപ്പിക്കാൻ പണം വേണം. പിന്നെ ഞങ്ങളുടെ ചികിത്സയ്ക്ക് നല്ല പണചിലവുണ്ട്. അങ്ങനെ മനസ്സില്ല മനസ്സോടെ ഈ തൊഴിലിലേക്ക് ഞങൾ വഴുതി വീഴുന്നതാണ്.

മാളു : നിനക്കത് ഇഷ്ട്ടമല്ലങ്കിൽ നിന്റെ ഇഷ്ടത്തിന് നീ ജീവിക്ക്. ഞങ്ങൾകൂടെയുണ്ട്.
അവരുടെ മറുപടികൾ അവന്റെ മനസ്സിന് ആശ്വാസം ഏകുന്നതായിരുന്നു.
ചിത്ര : ഇനി നിനക്ക് സ്ത്രീയകാൻ കുറെ കടമ്പകൾ ഉണ്ട് അതിന് ധാരാളം പണച്ചിലവും ഉണ്ട്. നീ പേടിക്കേണ്ട ഞങ്ങൾ നിന്നെ സഹായിക്കാം.
മാളു : നീ എന്ത് ചെയുന്നു?
പവി : പത്തിൽ പഠിക്കുന്നു ക്ലാസ്സ്‌ ടോപ്പർ ആണ്. എനിക്ക് ഒരു ലക്ഷ്യം ഉണ്ട് ഡോക്ടർ ആകണം.
മിനി : ഹാ നീ നിന്റെ ആഗ്രഹത്തിനൊത്ത് നീങ്ങു ഞങ്ങൾ നിന്റെ കൂടെ ഉണ്ട് പക്ഷെ നീ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു വാക്ക് തരണം പഠിച്ച വലിയ ഡോക്ടർ ആയിട്ട് നമ്മളെ പോലുള്ള സമൂഹത്തിന് നിന്നാൽ കഴിയുന്ന സഹായവും ചികിത്സയും നൽകുമെന്ന്.
പവി : നിങ്ങൾക്ക് ഞാൻ വാക്ക് തരുന്നു ഞാൻ നമ്മളെ പോലുള്ളവർക്ക് തുണയായിരിക്കും.
പിന്നീട് പൂർണ്ണതയായ സ്ത്രീയക്കാനുള്ള വേദനകളുടെയും കഷ്ടപ്പാടുകളുടെ കാലം. അങ്ങനെ കൊല്ലപരീക്ഷയെത്തി തന്നെ പോലെയുള്ള ഒരു കുട്ടിയെ പരീക്ഷ എഴുതിക്കില്ല എന്ന് അധ്യാപകരും വിദ്യാർത്ഥികളും സ്കൂൾ മാനേജ്‍മെന്റും രക്ഷകർത്തകളും ഒറ്റകെട്ടായി പറഞ്ഞു. എന്നിട്ടും തളരാതെ ഞാനും എന്റെ സമൂഹവും പോരാടി. കോടതിയിൽ നിന്നും പരീക്ഷ എഴുതാനുള്ള അവകാശം നിയമപരമായി നേടി. വിജയകരമായി തന്നെ പാസ്സായി. പിന്നീടാങ്ങോട്ട് വാശിയോട് തന്റെ ലക്ഷ്യം നേടിയെടുക്കാൻ പഠിച്ചും ചില്ലറ ജോലികൾ ചെയ്തും പവിത്ര വളർന്നു. വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. തടസ്സങ്ങളെ എല്ലാം കാറ്റിൽ പാറിച്ച് അവൾ ജീവിച്ചു. ഇന്ന് അവളുടെ സ്വപ്നം യാഥാർഥ്യം ആകുന്ന ദിനമാണ്.
ആ കോളനി മുഴുവൻ ആഹ്ലാദത്തിലാണ്ടു. മിനി അഭിമാനത്തോടെ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു ഡോക്ടർ പവിത്ര വരുന്നേ…. പവിത്ര അവൾക്കായി അവർ ഒരുക്കിയിരുന്ന സ്റ്റേജിലേക്ക് കയറി അവൾ പറയാൻ തുടങ്ങി. എന്നെ ഞാനാക്കിയത് നിങ്ങളാണ് എന്റെ ചെറിയ ആഗ്രഹം നിങ്ങളുടെയെല്ലാം വലിയ ആഗ്രഹമായിമാറി ഇപ്പോൾ ഈ ഡോക്ടറിന്റെ കുപ്പായം അണിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് നിങ്ങൾ ഓരോരുത്തർക്കും വേണ്ടിയാണ്. ഇനി നമ്മൾക്ക് അഭിമാനത്തോടെയും അഹങ്കാരത്തോടെയും പറയാം ഞങ്ങളും മനുഷ്യരാണ്. ഇനി നമ്മളെ പോലെ ഉള്ള ഓരോരുത്തർക്കും വേണ്ടി ഞാൻ പ്രവർത്തിക്കും.
അവളുടെ ഓരോ വാക്കുകളും അവരുടെ മനസ്സിൽ ആഴത്തിൽ ചെന്ന്പതിച്ചു.
പവിത്ര ഇനിയുള്ള ഓരോ പവിത്രമാർക്കായി ജീവിച്ചു …

illustration saajo panayamkod

littnow.com

littnowmagazine@gmail.com

രജീഷ് ഒളവിലം

സെഞ്ചുറി തികക്കുമെന്നും അല്ലാ അതിനുമുമ്പേ ഉറപ്പിക്കുമെന്നുമുള്ള കൂട്ടുകാരുടെ വാതുവയ്പ്പിന് വിരാമമിട്ടുകൊണ്ട് തൊണ്ണൂറ്റിയെട്ടാമത്തെ പെണ്ണുകാണലിൽ പ്രകാശൻ തന്റെ കല്യാണമങ്ങു ലോക്ക് ചെയ്തു. ടൗണിൽ ഹൃദയഭാഗത്തൊരു പലചരക്കു കടയുണ്ടായിട്ടും ആവശ്യത്തിലധികം സ്വത്തുണ്ടായിട്ടും എല്ലാവിധ ആധുനിക സൗകര്യങ്ങളുമുള്ള രണ്ടുനില വീടുണ്ടായിട്ടും ഗവർമെന്റ് ജോലി ഇല്ലായെന്ന ഒറ്റക്കാരണം കൊണ്ട് വയസ്സ് നൽപ്പത്തിയൊന്നാവേണ്ടി വന്നു ഒരു പെണ്ണുകിട്ടാൻ. എങ്ങനെങ്കിലും പെണ്ണുകിട്ടട്ടെയെന്നു വച്ചു പത്തു കൊല്ലം മുമ്പ് ഗവർമെന്റ് ജോലി നേടാൻ പി എസ് സി കൊച്ചിങ്ങിന് പോയതും അവിടെ പഠിപ്പിക്കാൻ വന്ന ടീച്ചറെ കേറി പ്രേമിച്ചതും പ്രേമം മൂത്തുനിൽക്കുമ്പോ ടീച്ചറൊരു ഗവർമെന്റ് പ്യൂണിനെ കെട്ടി കുടുംബം കൂട്ടിയതും കിട്ടിയ തേപ്പിന്റെ ആഘാതത്തിൽ പഠിപ്പ് നിർത്തി പിന്നേം തോട്ടത്തിൽ പോയതും നഷ്ടപ്രണയത്തിന്റെ ഓർമ്മയ്ക്ക് ഒരു മാവിൻതൈ നട്ടതും. അവനൊരിക്കലും ഓർക്കാൻ ഇഷ്ട്ടപ്പെടാത്ത മറ്റൊരു കഥ.
വളർച്ചയെത്തിയില്ലെങ്കിലും ആ മാവ് ഇപ്പൊ പൂവിട്ടിരിക്കുന്നു.
പെണ്ണിന് മൂപ്പിത്തിരി കുറവാണ് വയസ്സിരുപത്തിനാല് ചിങ്ങത്തിലാവുകയെ ഉള്ളൂ. തന്തേം തള്ളേം നേരത്തെ പോയി മാതുലനാണ് പോറ്റി വളർത്തിയത് പന്ത്രണ്ടു കൊല്ലത്തെ പോറ്റുകൂലി പലിശയും ചേർത്തു അങ്ങോട്ടു കൊടുക്കുന്നൊന് പെണ്ണിനെ കെട്ടിച്ചുകൊടുക്കും അതാണ് കരാർ. അങ്ങനെ മാമൂലുകൾ തെറ്റിച്ചു അങ്ങോട്ട് പുരുഷധനം കൊടുക്കാമെന്ന കരാറിൽ ആണേലും പ്രകാശൻ കല്യാണമങ്ങു ഉറപ്പിച്ചു. പ്രകാശനെന്നു പറയുന്നതിലും നല്ലത് അവന്റെ തന്തപ്പടി കിട്ടൻമൂപ്പര് അഥവാ കൃഷ്ണൻ മൂപ്പര് ഉറപ്പിച്ചു എന്നുപറയുന്നതാവും ഉചിതം. കാരണം മൂപ്പരുടേതാണ് ഇക്കണ്ട സ്വത്തുക്കളെല്ലാം. തിന്നാണ്ടും കുടിക്കാണ്ടും നേരാംവണ്ണം ഉടുക്കാണ്ടും നാട്ടുകാരെ ഊറ്റി കൊള്ളപ്പലിശകൊണ്ടു മൂപ്പര് ഉണ്ടാക്കിയ സ്വത്ത്.
പക്ഷെ ഇവിടെ മാത്രം ഒരു മാറ്റമുണ്ട്. ഈ ഗ്രാമം കണ്ടതിലേറ്റവും വലിയ കല്യാണമാവണം പ്രകാശന്റേത് എന്ന് മൂപ്പരങ്ങു പ്രഖ്യാപിച്ചു. അറുത്ത കൈക്ക് ഉപ്പുതേക്കാത്ത കിട്ടൻ മൂപ്പരുടെ പ്രഖ്യാപനം കേട്ട് പ്രകാശൻ പോലും ഞെട്ടി.

നോക്കി നോക്കിയിരിക്കെ ആ സുദിനമിങ്ങു വന്നെത്തി. മാധവിയമ്മായിയും സുലേഖ ചിറ്റയും അമ്മയുടെ കുറവറിയിക്കാതെ അടുക്കളയും അകത്തളവും കയ്യേറി കഴിഞ്ഞു. രാമേന്ദ്രൻ ചിറ്റപ്പൻ കലവറയുടെയും സുരേന്ദ്രനമ്മാവൻ പൂമുഖത്തിന്റെയും ചാർജ് ഏറ്റെടുത്തു. മറ്റുബന്ധുമിത്രാദികൾ പലയിടത്തായി പലവിധ കാര്യങ്ങളിൽ വ്യഗ്രിതരാണ്. കല്യാണത്തലേന്നിന്റെ എല്ലാവിധ ആവേശവും ഉൾക്കൊണ്ട് പന്തലും പന്തിയും നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞു. കിട്ടൻമൂപ്പര് വെള്ളയും വെള്ളയും ഉടുത്തു ഉമ്മറത്ത് തന്നെ ഞെളിഞ്ഞിരിപ്പുണ്ട്. നാട്ടിലെ കൂട്ടുകാർക്ക് പറങ്കിമങ്ങാ വാറ്റും, ടൗണിലെ കൂട്ടുകാർക്ക് ഒറിജിനൽ ബ്രാണ്ടിയും ഏർപ്പാടാക്കിയിരിക്കുന്നത് പൊലീസളിയൻ സുദേവനാണ്. പൊതുവെ ഏതൊരു കല്യാണത്തിനും മധുസേവയുടെ ചാർജ് അളിയന്മാർക്ക് ആയിരിക്കുമല്ലോ. ഒരേയൊരു അളിയാനാണെങ്കിൽ പിന്നെ പറയുകേം വേണ്ട. അങ്ങനങ്ങനെ പ്രകാശന്റെ മംഗല്യം കൊഴുകൊഴുത്തു.
നേരം നന്നേ വൈകി. ആളും ആരവവും ഒഴിഞ്ഞു. പിള്ളേർ പാർട്ടിയും. പെൺപടയും ഉറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു.
ചിറ്റപ്പനും അമ്മാവനും സുദേവൻ പോലീസും മോശമല്ലാത്ത ഫോമിൽ ഉമ്മറത്ത് തന്നെ പായ വിരിച്ചു കിടന്നു.
എല്ലാം നോക്കിക്കൊണ്ടു ചാരുകസേരയിൽ ഇരുന്ന കിട്ടൻ മൂപ്പര് പ്രകാശനെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ച് പടിഞ്ഞാറ്റയിലെ തന്റെ മുറിയിലേക്ക് വരാൻ ആംഗ്യം കാണിച്ചു. അവൻ അനുസരണയുള്ള കുഞ്ഞാടിനെപ്പോലെ അയാൾക്ക് പിന്നാലെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു.
കഴുത്തിലെ മാലയിൽ കൊരുത്ത താക്കോലെടുത്തു മൂപ്പര് അലമാര തുറന്നു. ലോക്കറിൽ നിന്നും ഒരു ഡയറി പുറത്തേക്കെടുത്തു പ്രകാശന് നേരെ നീട്ടി.
“മോനെ പാച്ചാ..”
മൂപ്പര് അവനെ അങ്ങനെയാണ് വിളിക്കാറ്.
” നിന്റെ കല്യാണത്തിന് ഇതുവരെ ചെലവാക്കിയ പൈസേന്റെ കണക്ക് ദാ ഈ ഡയറിയിലുണ്ട്. ഇനി ചിലവാക്കാൻ പോവുന്നതും കൂടി ചേർത്തു ഞാൻ ഇത് നിനക്കങ്ങു തരും. അന്നേ നാൾ തുടങ്ങി കൃത്യം ഒരു കൊല്ലം തികയുന്നെനും മുന്നേ പൈസ പലിശയും ചേർത്തു എനിക്ക് തിരിച്ചു തരണം. മനസ്സിലായല്ലോ”
മൂപ്പര് അത്രേം പറഞ്ഞു അവന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും ഡയറിയും തിരിച്ചു വാങ്ങി ലോക്കറിലെ പണക്കെട്ടുകൾക്ക് നടുവിൽ സ്ഥാപിച്ച് ലോക്കറും പൂട്ടി താക്കോൽ പഴയപടി മാലയിൽ കൊരുത്ത് പുറത്തേക്ക് നടന്നു.
അച്ഛൻ മൂപ്പരുടെ പലിശക്കണക്ക് കേട്ട് ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് ഞെട്ടിയ പ്രകാശൻ ‘ഈ തന്തപ്പടിയുടെ തലേൽ ഒരിടിത്തീ പോലും വീഴുന്നില്ലല്ലോ” എന്ന് പ്രാകി തീരുംമുന്നേ ദാ ഇടിവെട്ടിയപോലെ മലർന്നടിച്ചു ഉമ്മറത്ത് വീണ് കിടക്കുന്നു കിട്ടൻ മൂപ്പര്
ആറ്റുനോറ്റു ശരിയായ കല്യാണമാണ്. അതും മുടങ്ങുമല്ലോ ദൈവങ്ങളേ… അച്ഛൻ ഇഹലോകം വെടിഞ്ഞതിലായിരുന്നില്ല. തന്റെ കല്യാണം എന്താവുമെന്നോർത്തായിരുന്നു പ്രകാശന്റെ പരവേശം. ഒരുഗതിയും പരഗതിയും ഇല്ലെന്നുവന്നപ്പോ പൊലീസളിയനെയും മാമാനേയും ചിറ്റപ്പനേയും വിളിച്ചുണർത്തുക മാത്രമായിരുന്നു ഏക വഴി.
എന്തു ചെയ്യുമെന്ന് എത്തുംപിടിയും കിട്ടാതെ നാലാളും ഉമ്മറത്തൂടെ തെക്കുവടക്കു നടന്നു. കുപ്പി ഒരെണ്ണം കൂടി കാലിയായി ചുരുങ്ങിയ നേരത്തെ ആലോചനയ്ക്കൊടുവിൽ തന്റെ പോലീസ് ബുദ്ധിയുപയോഗിച്ചു സുദേവൻ ഒരു പരിഹാരം നിർദേശിച്ചു.
“മരിക്കാനുള്ളൊരു മരിച്ചു, സംഗതി പുറത്തറിഞ്ഞാൽ ഉറപ്പായും കല്യാണം മുടങ്ങും അതിൽ സംശയമില്ല. അതോണ്ട് നാളെ ഉച്ചവരെയെങ്കിലും നമ്മളീ കാര്യം മൂടിവെക്കണം ആരുമറിയാതെ”
സുദേവൻ പറഞ്ഞതുകേട്ടു എല്ലാരും കണ്ണുമിഴിച്ചു.
“സംഗതി സിമ്പിൾ ആണ് നമ്മളീ ബോഡി അച്ഛന്റെ മുറിയിൽ കൊണ്ടു കിടത്തുന്നു. നാളെ കല്യാണ പാർട്ടി വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങി തിരിച്ചു വീട്ടിൽ കേറും വരെ ഒരാൾ പോലും മുറിയിൽ കേറാതെ നോക്കാനുള്ള ചുമതല ചിറ്റപ്പനാണ്, കണ്ടാൽ ഉറങ്ങുവാണെന്നെ തോന്നാവൂ. കിട്ടൻ മൂപ്പർക്ക് നല്ല സുഖമില്ലെന്നും അതോണ്ട് പെണ്ണുവീട്ടിലേക്ക് വരില്ലെന്നും മറ്റുള്ളോരെ പറഞ്ഞു ബോധ്യപ്പെടുത്തേണ്ട ചുമതല അമ്മാവനാണ്. മാധവിയമ്മായിയെയും സുലേഖ ചിറ്റയേയും കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കി കൂടെ നിർത്തണം. പ്രകാശൻ ഒന്നും അറിയാത്തപോലെ ചെയ്യാനുള്ളതൊക്കെ അങ്ങോട്ടു ചെയ്താൽ മതി. എല്ലാം കഴിഞ്ഞു ഒരു ഡോക്ടറെ കൊണ്ടുവന്നു പെട്ടെന്നുണ്ടായ അറ്റാക്കാണ് ആള് മരിച്ചു എന്നും പറഞ്ഞു ഒരു നാടകം സെറ്റാക്കുന്ന കാര്യം ഈ സുദേവൻ പൊലീസേറ്റു.”

അളിയച്ചാരുടെ പ്ലാൻ പ്രകാശൻ കയ്യടിച്ചു പാസാക്കി.
“സംഗതി ക്രൈം ആണ് ഇതിനു കൂട്ടു നിന്നാൽ”
“ഞങ്ങൾക്കെന്താണ് ഗുണം”
ചോദ്യം ആരംഭിച്ചത് അമ്മാവനാണെങ്കിലും അവസാനിപ്പിച്ചത് ചിറ്റപ്പനാണ്.

“പലിശക്കിട്ടന്റെ ലോക്കറിൽ ഉള്ള പണത്തിന് നാലു വിഹിതം. നമ്മൾ നാലുപേർക്കും തുല്യമായി എന്താ പ്രകാശാ ഓക്കേയാണോ..?”
ആ പ്രശ്നത്തിനും പൊലീസളിയൻ തന്നെ പരിഹാരം കണ്ടു. സമ്മതിക്കുകയല്ലാതെ പ്രകാശനും വേറെ വഴിയൊന്നും കണ്ടില്ല.
പറഞ്ഞപടി ബോഡി മുറിയിൽ കിടത്തി പുതപ്പിച്ച്, നേരം വെളുക്കുവോളം ഇത്തിരിയുറങ്ങാം എന്ന തീരുമാനത്തിൽ നാൽവർസംഘം പിരിഞ്ഞു.
പടിഞ്ഞാറ്റയുടെ മേൽക്കൂരയിലെ രണ്ടോടുകൾ രണ്ടുവശത്തേക്ക് മെല്ലെ മെല്ലെ നീങ്ങി, ഓടുകൾ മാറിയ വിടവിലൂടെ കാറ്റൊരു ഇലയെ മുറിയിലേക്കിട്ടു. മേലേ മാനത്തു നിന്നും അമ്പിളിക്കല കിട്ടൻമൂപ്പരെ നോക്കി ഒരുപാതി ചിരിച്ചിരിച്ചു. പിന്നാലെ മുറിയിലേക്ക് ഞാണുതൂങ്ങിയ കയറിലൂടെ ഒരു കറുത്തരൂപം താഴെക്കൂർന്നിറങ്ങി.
ഓടിൻപുറത്തിരുന്നു ഗൂഡാലോചനയ്ക്കൊക്കെ സാക്ഷിയായ ആ രൂപം കിട്ടൻ മൂപ്പരുടെ ശ്വാസം നിലച്ചെന്നു ആദ്യമേ ഉറപ്പുവരുത്തി. ശേഷം ജടത്തിന്റെ കഴുത്തിൽ കിടന്ന മാലയിൽ നിന്നും താക്കോൽ അടർത്തിയെടുത്തു. ബദ്ധപ്പെട്ടു ലോക്കർ തുറക്കാനൊരുങ്ങിയതും ദാ പിന്നിൽ നിന്നൊരു ഗർജ്ജനം.
“ആരാണ്ടാ അവിടെ”
“കുട്ടപ്പനാണെ”
കട്ടിലിൽ നിവർന്നിരുന്നു തന്നെ തുറിച്ചുനോക്കുന്ന കിട്ടൻ മൂപ്പരേക്കണ്ട് അവൻ നിന്നു വിറച്ചു.
“എന്തിനാണ്ടാ വന്നേ..?”
“കക്കാനാണേ”
കാലിന്റെ തള്ളവിരലിൽ നിന്നും ഇരച്ചു കയറിയ ഭയം അവനെക്കൊണ്ടു യാന്ത്രികമായി ഉത്തരം പറയിച്ചു.
“ഒരായുസ്സുകൊണ്ടു ഉണ്ടാക്കിയ മുതലാ അങ്ങനങ്ങു കൊട്ടോണ്ട് പോയാ അതു ശരിയാണോ കുട്ടപ്പാ”
ചോദ്യത്തിലിത്തിരി ന്യായോണ്ട്, കുട്ടപ്പൻ തലച്ചോറിഞ്ഞു.
“ചത്തു മേലേക്ക് പോയ ഇങ്ങക്കിനി എന്തിനാ മൂപ്പിലാനെ ഈ പൈസയൊക്കെ”
“എന്നാലും കുട്ടപ്പാ കട്ടപ്പെട്ടു ഉണ്ടാക്കിയ മുതല് കണ്ണുമുന്നിൽ പോണത് കാണുമ്പോ ആർക്കാണെഡാ സഹിക്കുവാ”
“നാട്ടാരെ പറ്റിച്ചുണ്ടാക്കിയ മുതലല്ലേ മൂപ്പരേ, നാട്ടുകാരനായ ഞാനെടുക്കുന്നതിൽ തെറ്റില്ലാലോ..?”
കുട്ടപ്പന്റെ ആചോദത്തിലെ സത്യത്തിനു മുന്നിൽ മൂപ്പരൊന്നു പതറി.
“ഞാനുണ്ടാക്കിയത് എന്റെ മക്കൾക്കല്ലേടാ കിട്ടേണ്ടത്, അതും കഴിഞ്ഞു അവരുടെ മക്കൾക്ക് അങ്ങനെ തലമുറ തലമുറ കൈമാറി…”
ജീവിതത്തിൽ ഒരിക്കലും ഉണരാത്ത ചില വികാരങ്ങൾ ജനിക്കാൻ മൂപ്പര് മരിക്കേണ്ടി വന്നു. ജടത്തിന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.
കല്യാണം നടക്കാൻ അച്ഛന്റെ ശവം പൂഴ്ത്തി വച്ച മകന്റെ സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ചും അതിന്റെ കൂലിയായി മൂപ്പിലാന്റെ സമ്പാദ്യം നാലായി പങ്കുവച്ച ഉറ്റവരുടെ ആത്മാർത്ഥതയെക്കുറിച്ചും കുട്ടപ്പൻ ചുരുങ്ങിയ വാക്കുകളിൽ മൂപ്പരെ പറഞ്ഞു ധരിപ്പിച്ചു.
“ഇവർക്കൊക്കെ വേണ്ടിയാണോ മൂപ്പരേ ഇങ്ങളീ നാട്ടാരെ പിഴിഞ്ഞു ഇത്രേം സമ്പാദിച്ചത്”
കുട്ടപ്പൻ താക്കോൽ തിരിച്ചു മൂപ്പരുടെ മാലയിൽ കോർത്തുവച്ചു വികാരാധീനനായി കയറു ലക്ഷ്യമാക്കി തിരിച്ചു നടന്നു.
“കുട്ടപ്പാ ഇങ്ങടുത്തുവാ”
മൂപ്പരുടെ ആ വിളിയിൽ അവൻ അറിയാതെ നടന്നു അയാൾക്കടുത്തു വന്നു നിന്നു.
“കുട്ടപ്പാ എനിക്ക് വേണ്ടി നീ രണ്ടു കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യണം “
കഴുത്തിലെ മാലയിൽ നിന്നും താക്കോൽക്കൂട്ടം ഊരിയെടുത്തു അവന്റെ കൈകളിൽ വച്ചുകൊണ്ട് മൂപ്പര് പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
“1- നിനക്കുള്ളത് നീയെടുത്തിട്ടു ബാക്കിയുള്ളതുകൊണ്ടു ഈ നാട്ടാർക്കു വേണ്ടി എന്തെങ്കിലും ചെയ്യണം.”
“2- കിട്ടൻ മൂപ്പര് ജീവിച്ചിരിപ്പില്ലാന്ന് ഇപ്പൊ തന്നെ നാട്ടാരെ മുഴുവൻ അറിയിക്കണം
കള്ളനാണെങ്കിലും എനിക്ക് നിന്നെ വിശ്വാസമാണ്”
കട്ടിലിൽ മരവിച്ചു കിടക്കുന്ന മൂപ്പരുടെ കാലിലെ തള്ളവിരലുകൾ ഉടുമുണ്ട് കീറി അവൻ ചേർത്തു കെട്ടി. എന്തോ പറയാൻ ബാക്കി വച്ചുകൊണ്ട് തുറന്നു പിടിച്ച വായ തലയോട്ടി ചേർത്തു മുറുക്കി കെട്ടി.
ഒരണ പോലും ബാക്കി വയ്ക്കാതെ കെട്ടിലാക്കി ഓട്ടിൻ മുകളിൽ കയറി അവൻ നീട്ടിയൊന്നു ഓരിയിട്ടു.
പാചകപ്പുരക്കു പിന്നിലെ വേസ്റ്റു കുഴിയിൽ നിന്നും ആർത്തിയോടെ മത്സ്യവും മാംസവും തിന്നുന്നതിരക്കിനിടയിൽ മരണം വിളിച്ചറിയിക്കാൻ മറന്ന പട്ടിക്കൂട്ടം അത് ഏറ്റുപിടിച്ചു.
വീടിനു ചുറ്റും കുറെയേറെ പട്ടികൾ നിരന്നു നിന്ന് ഓരിയിട്ടു. ഉറങ്ങിക്കിടന്നവരൊക്കെ ചാടിയെണീറ്റ് പരക്കം പാഞ്ഞു. അതിൽ ചിലർ കിട്ടൻ മൂപ്പരുടെ പടിഞ്ഞാറ്റയിലുമെത്തി. നാൽക്കാലികളാണല്ലോ മരണം ആദ്യം കാണുന്നത്. തികഞ്ഞ അഭ്യാസിയെപ്പോലെ കുട്ടപ്പൻ മരത്തിൽ നിന്നും മരത്തിലേക്ക് ചാടി ഇരുട്ടിലേക്ക് മറഞ്ഞു.
ദിവസങ്ങളും മാസങ്ങളും കടന്നു പോയി.
പലചരക്കു കടക്കാരൻ പ്രകാശൻ ഇപ്പോഴും പെണ്ണുകാണൽ തുടർന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. കർഷകർക്കും, വ്യവസായ സംരംഭകർക്കും ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ നിരക്കിൽ വയ്പ്പകൊടുക്കുന്ന, വിദ്യാർഥികളുടെ പഠനാവിശ്യത്തിന് പലിശരഹിത വായ്‌പ്പകൊടുക്കുന്ന പുതിയൊരു ബാങ്ക് അങ്ങാടിയിൽ പ്രവർത്തനം ആരംഭിച്ചു.
ബാങ്കിന്റെ നെറ്റിയിൽ തൂങ്ങുന്ന ചുവന്ന ബോർഡിൽ വലിയ അക്ഷരങ്ങളിൽ ഇപ്രകാരം എഴുതിയിരിക്കുന്നു.
‘കൃഷ്ണൻ മൂപ്പർ ഫിനാൻസ്’
പ്രൊപ്രൈറ്റർ കുട്ടപ്പൻ.
കഥ തുടങ്ങാനിരിക്കുന്നതെയുള്ളൂ…

littnow.com

littnowmagazine@gmail.com

ഇന്ദു .പി.കെ

ജനലരികിൽ നിന്ന് പുറത്തെ ചാറ്റൽ മഴ നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ, രഞ്ജിനി ഓർത്തു….

“ഇന്നെന്തോ, വല്ലാത്ത ഒരു അനുഭൂതി…”

അവിചാരിതമായി, ഏതോ, ഒരു അദൃശ്യ സുഹൃത്ത് അരികിലേക്ക് എത്തിച്ചേർന്നതു പോലെ… ഒരു പാട് കാലത്തെ കാത്തിരിപ്പിന് ഒരു വിരാമമിട്ടതു പോലെ…. ഈ ഒരു കൂടിക്കാഴ്ച എത്രയോ മുൻപേ ആഗ്രഹിച്ചതായിരുന്നു… ഒരു സ്വപ്നമായി , ഇന്ന് അത് എന്നരികിൽ വന്നണഞ്ഞു..

അതെ, ആ കൂടിക്കാഴ്ച സ്വപ്നത്തിലായിരുന്നു…

അതിന് ശേഷം, അവൾ ഒരു തൂവലായി മാറി… അവൾക്ക് ഭാരമില്ലായ്മ അനുഭവപ്പെട്ടു… തൂവലിനെപ്പോൽ അവൾ, കാറ്റിൽ പാറിപ്പറന്നു തുടങ്ങി…
പറന്നു പറന്ന്, അവൾ അനന്തവിഹായസ്സിൽ എത്തിച്ചേർന്നു…

പെട്ടെന്നാണ്, അങ്ങകലെ, തൂങ്ങിക്കിടന്ന, അതി മനോഹരമായ കൊത്തുപണികളുള്ള ഒരു ബോർഡ്, അവളുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടത്…

ആ ബോർഡിൽ, ചുവപ്പ് നിറമുള്ള അക്ഷരങ്ങളിൽ, ഇങ്ങനെ എഴുതിയിരുന്നു…

“സൗഹൃദത്തിൻ്റെ പറുദീസ…”

എത്രയോ കാലമായി അവൾ, തൻ്റെ മനസ്സിൽ ഒളിപ്പിച്ചിരുന്ന സ്വപ്നത്തെ, ഒരു സാക്ഷിയെപ്പോലെ, മുകളിൽ നിന്ന് നിർന്നിമേഷയായി നോക്കി കാണാൻ തുടങ്ങി ….

ആ പറുദീസയിൽ, അങ്ങിങ്ങായി വള്ളിക്കുടിലുകൾ കാണുമാറായി… ഒരു വള്ളിക്കുടിലിൽ അവളുടെ നയനങ്ങൾ ഉടക്കി നിന്നു…

കറുത്ത നിറമുള്ള, ബംഗാൾ കോട്ടൺ സാരിയിൽ, വലിയ ഒരു ചുവന്ന കുങ്കുമപ്പൊട്ട് തൊട്ട്, അവിടെ ആരോ ഇരിക്കുന്നു…

“ഏ, അത് ഞാൻ തന്നെയാണല്ലോ….”

അവൾക്ക് ആശ്ചര്യം തോന്നി…

“ഞാൻ ആരെയാണാവോ പ്രതീക്ഷിച്ച് ഇരിക്കുന്നത്?”

അൽപ്പ നിമിഷത്തിനകം, മെലിഞ്ഞ് കണ്ണട വച്ച്, സുമുഖനായ ഒരു പുരുഷൻ ആ വള്ളിക്കുടിലിലേക്ക് നടന്നടുത്തു… സുസ്മേര വദനനായ, അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കൈവശം ഒരു പുസ്തകം കാണാമായിരുന്നു…

പരിചയമില്ലാത്ത സ്ത്രീകളെ കാണുമ്പോൾ, പുരുഷന്മാർ സുരക്ഷിതത്വമില്ലായ്മ അനുഭവിക്കുന്നതായി എവിടെയോ വായിച്ചതായി, അവൾ പെട്ടെന്ന് ഓർത്തു …

പക്ഷേ, ആദ്യമായി എന്നെ കാണുന്ന ഒരു അപരിചിതത്വമൊന്നും ,ഞാൻ അയാളിൽ കണ്ടതേയില്ല…

“ഇതെന്താ, ഒരു ബംഗാളി സ്റ്റൈൽ?”

അദ്ദേഹം, ഒരു ചിരപരിചിതനെപ്പോലെ എന്നോട് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി…

“തനിക്കറിയാമോ, എൻ്റെ ഔദ്യോഗിക ജീവിതത്തിലെ കുറച്ചു വർഷങ്ങൾ കൊൽക്കത്തയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു…”

“ബംഗാളിൻ്റെ സംസ്കാരം, നമ്മുടെ കേരളത്തിൻ്റെ സംസ്കാരവുമായി ഏറെക്കുറെ സാമ്യമുള്ളതാണ്….”

ഞാൻ ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു…

അദ്ദേഹം വീണ്ടും ബംഗാളിൻ്റെ രാഷ്ട്രീയത്തെക്കുറിച്ച് വാചാലനായി…

“ബംഗാളികൾ ,ഒരേ സമയം കാളിയേയും കാൾ മാർക്സിനേയും ചേർത്തു പിടിക്കുന്നു….”

എപ്പോഴും വാചാലയായിരുന്ന ഞാനും ആ സംസാരത്തിൽ പങ്കുചേർന്നു…

“അത്രയൊന്നും എനിക്കറിയില്ല, ട്ടോ…”

“ഞാൻ കുട്ടിക്കാലത്ത് മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പിൽ വരാറുള്ള ബംഗാളി നോവലുകൾ വായിക്കാറുണ്ട്… ഏഴാം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുന്ന സമയത്ത് കൊൽക്കത്ത സന്ദർശിച്ചിരുന്നു…. അന്ന് അവിടെ നിന്ന് കഴിച്ച സമൂസയുടെ സ്വാദ് ഇന്നും നാവിലൂറുന്നു…”

“കൊൽക്കത്തയെക്കുറിച്ച് എനിക്കുള്ള അറിവ്, ഇത്ര മാത്രം…”

ഞങ്ങളുടെ “സംസാരനൗക” ഇടതടവില്ലാതെ ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു…

സൗഹൃദത്തിൻ്റെ അലകൾ, ഒരു ഊർജ്ജമായി എന്നെയും അയാളേയും ഒരു പോലെ തഴുകിയൊഴുകുകയായിരുന്നു…

ഒരു മധുരമായ സൗഹൃദത്തിൻ്റെ ,ആരംഭം…

സൗഹൃദത്തിൻ്റെ ആ തോണി,
ആടിയുലയാതെ, അത്യധികം സൗമ്യമായി, ഒഴുകുന്നത് അവൾ ദൂരെ നിന്നും നോക്കി കാണുകയായിരുന്നു…

അവൾ ഓർത്തു…

“അനിശ്ചിതത്വം നിറഞ്ഞ ഈ ജീവിതത്തിൽ, സന്തോഷകരമായ ഈ ഒരു ദിവസം എന്നതു തന്നെ അപ്രതീക്ഷിതമായ ഒരു അനുഭവം… അനുഭൂതി… അത് സ്വപ്നത്തിൽ ആണെങ്കിൽ പോലും…”

അവൾ, തൻ്റെ കൊച്ചു സ്വപ്നത്തെ ഒരു കുഞ്ഞു കഥയായി മനസ്സിൽ മെനഞ്ഞെടുത്ത്, എഴുതാനിരുന്നു …

” സൗഹൃദത്തിൻ്റെ പറുദീസ”

അവളുടെ മനസ്സിലെ വരികൾ തൂലികയിലൂടെ പുസ്തകത്താളിൽ പൂക്കളമിടുമ്പോൾ, അവാച്യമായ, ഒരു ലഹരി അവളിൽ പടർന്നു കയറി…
ആ ലഹരിയിൽ, അവൾ പൂത്തുലയുകയായിരുന്നു…

പുലരിയിലെ അരുണകിരണങ്ങൾ അവളെ തഴുകിയുണർത്തുമ്പോൾ, അവൾ തലേന്നത്തെ ലഹരിയിലായിരുന്നു…

അവൾ എല്ലായ്പ്പോഴും അങ്ങനെത്തന്നെയായിരുന്നു…

തൻ്റെ ഭ്രാന്തൻ ചിന്തകളെ മേയാൻ അവൾ അനുവദിച്ചു… അവയുടെ പിറകെ പോകാനോ, തെളിച്ചു നടത്താനോ, അവയ്ക്ക് കടിഞ്ഞാണിടാനോ അവൾ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല …

ദിവസങ്ങളും വർഷങ്ങളും കൊഴിഞ്ഞു പോയി…

പലപ്പോഴും ജീവിതത്തിൽ പലതും പരീക്ഷിക്കാൻ ഉള്ള ആഗ്രഹം, അവളുടെ മനസ്സിൽ ഉടലെടുത്തു …. ഒട്ടും പരിചയമില്ലാത്ത ആളുകളോട് ഇടപഴകാനുള്ള അവസരങ്ങൾ, തനിച്ചുള്ള യാത്രകൾ, ലഹരി വസ്തുക്കൾ ഉപയോഗിക്കുമ്പോൾ, കുറച്ചു നേരത്തെക്കെങ്കിലും ലഭിക്കുന്ന മാനസികമായ പിരിമുറുക്കങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള മോചനം… അങ്ങനെ പലതും…

അവളുടെ ജീവിതമാകുന്ന നൗക, ആടിയുലഞ്ഞ് തന്നെ മുൻപോട്ട് സഞ്ചരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു…

ആത്മാവിനെ തിരഞ്ഞുള്ള അവളുടെ അന്വേഷണത്തിൽ, പലപ്പോഴും അവൾക്ക് അവളെത്തന്നെ നഷ്ടമാകുകയായിരുന്നു…

അവളുടെ ശാന്തി തേടിയുള്ള യാത്ര, അവസാനം അവളിൽ തന്നെ അവസാനിച്ചു…
ശരീരത്തിനും മനസ്സിനും അസ്തിത്വമില്ലെന്നും, ആത്മാവിന് മാത്രമേ എന്നും നിലനിൽപ്പുള്ളൂ എന്ന സത്യവും, അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു…

പതിയെ പതിയെ, അവളുടെ ജീവിതം സമാധാനവും ആനന്ദപൂരിതവും ആകാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു…

ഒരു ദിവസം ടൗണിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ, ആ ബോർഡ് അവളുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു…

“വിവേകാനന്ദ ടൂർസ് ആൻ്റ് ട്രാവൽസ്”

കൂടുതലൊന്നും ചിന്തിക്കാതെ അവൾ അവിടേക്ക് നടന്നടുത്തു…

“നിങ്ങളുടെ ഏറ്റവും അടുത്തുള്ള ദിവസത്തെ യാത്ര ഏതാണ്?”

“രാമേശ്വരം”…

“സീറ്റ് ഒഴിവുണ്ടോ?”

“ഉണ്ട് മാഡം, 3 സീറ്റ്…”

“എനിക്ക് ഒന്നേ വേണ്ടു…”

അപ്പോൾ തന്നെ അഡ്വാൻസ് കൊടുത്ത്, അവൾ യാത്രയ്ക്കുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ തുടങ്ങി…

നാൽപ്പത് പേരെയും കൊണ്ട് വിവേകാനന്ദ ട്രാവൽസിൻ്റെ ആ ടൂറിസ്റ്റ് ബസ്സ് യാത്ര തിരിച്ചു…

ഏറ്റവും പിറകിലത്തെ സീറ്റിന് തൊട്ട് മുൻപിലുള്ള സീറ്റിൽ അവൾ ഇരുന്നു… അധികം പേരും ഫാമിലിയോട് കൂടി ആയിരുന്നതിനാൽ അവൾക്ക് ആശ്വാസമായി…

അവളുടെ തൊട്ടടുത്തുള്ള സീറ്റ് ഒഴിഞ്ഞാണ് കിടന്നിരുന്നത്…

സഹയാത്രികരുടെ അനാവശ്യ ചോദ്യോത്തരങ്ങൾ ഇല്ലാതെ, അവൾ ആ യാത്ര ആസ്വദിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു…

മൂന്ന് ദിവസമായി തുടർന്ന യാത്രയുടെ അവസാന ദിവസമായിരുന്നു, അന്ന്…

“ഇത് നമ്മുടെ അവസാനത്തെ സ്പോട്ടാണ്…”

“ഇവിടെ പരമാവധി രണ്ട് മണിക്കൂർ ചിലവഴിക്കാം…”

ഗൈഡിൻ്റെ ശബ്ദം കേട്ട്, അവൾ മയക്കത്തിൽ നിന്നും ഞെട്ടിയുണർന്നു…

ഒരു കടൽ തീരത്താണ് ബസ്സ് നിർത്തിയിരുന്നത്…

ബസ്സിൽ നിന്ന് ഓരോരുത്തരും, തിടുക്കം കൂട്ടി ബഹളത്തോടെ ഇറങ്ങിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു…

അവൾ തൻ്റെ വാലറ്റ്, ജീൻസിൻ്റെ പോക്കറ്റിൽ തിരുകി, അലസതയോടെ സീറ്റിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു…

ടൂറിസ്റ്റ് ഗൈഡുകളായ ചില കുട്ടികൾ അവളുടെ പിറകെ കൂടി…

“മാഡം, യെ ക്യാപ്പ് ആപ് കോ അച്ഛി തരഹ് സെ സൂട്ട് ഹോയെഗാ…”

അവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ, ഒരു തൊപ്പി വാങ്ങി തലയിൽ വച്ചു…

കൈവെള്ളയിൽ വച്ചു കൊടുത്ത അമ്പത് രൂപയുടെ നോട്ട് കണ്ട്, കുട്ടിയുടെ കണ്ണുകളിൽ സന്തോഷത്തിൻ്റെ തിരകൾ അലയടിക്കുന്നത് അവൾക്ക് കാണാമായിരുന്നു…

കടലും തിരമാലകളും , അവൾക്ക് എന്നും, ഏറെ പ്രിയപ്പെട്ടതായിരുന്നു…

കടൽക്കാറ്റിൻ്റെ കുളിർമ്മ ആസ്വദിച്ച്, അവൾ സാവധാനം തിരകളെ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു…

തിരമാലകൾ പാദങ്ങളെ സ്പർശിച്ചപ്പോൾ , തൻ്റെ മനസ്സും ഹൃദയവും എന്തിനോ വേണ്ടിയെന്ന പോലെ വെമ്പൽ കൊള്ളുന്നത്, അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു …

പെട്ടെന്ന്, ഒരു വലിയ തിരമാല തീരത്തേക്ക് അടിച്ചു കയറി…

അവളുടെ മനസ്സിൻ്റെ തീരത്ത് ബാല്യത്തിൻ്റെ നിഷ്കളങ്കത അലയടിക്കാൻ തുടങ്ങി… ഒട്ടേറെ കൗതുകത്തോടെ, കരയിൽ അടിഞ്ഞ ശംഖുകളും കക്കകളും അവൾ വാരിയെടുത്തു…

അതിൽ ഭംഗിയേറിയ ഒരു ചിപ്പി അവളുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു…
കൗതുകത്തോടെ ആ ചിപ്പി അവൾ തുറന്നു നോക്കി…. അതിൽ, അതി മനോഹരമായ ഒരു മുത്ത് കാണുമാറായി…

അവളുടെ കണ്ണുകൾ ആശ്ചര്യം കൊണ്ട് തിളങ്ങിയിരുന്നു…

അവൾ ആ മുത്തുച്ചിപ്പിയുമായി, കടൽ തീരത്തെ ഒഴിഞ്ഞ ഒരു കോണിൽ
ഇരുന്നു…

“ഹായ്…”

ചിരപരിചിതമായ ആ ശബ്ദം കേട്ട് അവൾ ഒരു നടുക്കത്തോടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി…

തൊട്ടുപിറകിൽ, മെലിഞ്ഞ് കണ്ണട വച്ച്, നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയുമായി, ഒരു പുരുഷൻ…

കട്ടിയുള്ള കണ്ണടയ്ക്കുള്ളിലൂടെ, അയാളുടെ നയനങ്ങളുടെ തിളക്കം അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു…

അയാളുടെ മുഖം, താൻ സ്വപ്നത്തിൽ കണ്ടിരുന്ന സുഹൃത്തിൻ്റേതാണെന്ന് പെട്ടെന്ന് തന്നെ, അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു…

പെട്ടെന്ന് എന്ത് പറയണമെന്ന് അറിയാതെ, അവൾ വല്ലാതെ പരിഭ്രമിച്ചു പോയി…

“ഹലോ…”

അവൾ തിരിച്ചും അഭിവാദ്യം ചെയ്തു…

“തനിക്ക് അസൗകര്യമാകില്ലെങ്കിൽ ഞാനും കൂടെ ഇരുന്നോട്ടെ?”

മനസ്സിൽ തികട്ടി വന്ന സന്തോഷം, പുറത്ത് കാണിക്കാതിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ച അവളുടെ ശ്രമം വൃഥാവിലായി… അസ്തമയ സൂര്യൻ്റെ കിരണങ്ങൾ അവളുടെ വദനത്തിന് മാറ്റുകൂട്ടി…

“യാത്ര തുടങ്ങിയത് മുതൽ, ഞാൻ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു…”

“താൻ എന്താ ഗ്രൂപ്പിലെ ആരുമായും കൂട്ടുകൂടാത്തത്?”

“ഏയ്, ഒന്നുമില്ല…”

“തനിച്ചുള്ള യാത്രകൾ ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു…”

“ഏറെ നാളായി കൊതിച്ചിരുന്നതാണ്‌ ഈ യാത്ര…”

“പരിചയമുള്ള ആരും തന്നെ കൂടെ ഇല്ലാതെ, എൻ്റേതു മാത്രമായ കുറെ സമയം…”

“അത് ഏതായാലും നന്നായി…”

“ആരോടും സംസാരിക്കാതെ ഇരിക്കുമ്പോൾ , തനിക്ക് മടുപ്പ് തോന്നുന്നില്ലേ?”

“ഒട്ടും തന്നെ ഇല്ല…”

“എൻ്റെ ഭ്രാന്തൻ ചിന്തകളോട്, എല്ലാവർക്കും പൊരുത്തപ്പെടാൻ പറ്റിയെന്ന് വരില്ല…”

“എന്നാൽ ഞാൻ ഒരു ശ്രമം നടത്തി നോക്കിയാലോ?”

അവൾ ഒന്നും പറയാതെ അയാളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഉറ്റുനോക്കി…

തൻ്റെ സ്വപ്നത്തിലെ, പറുദീസയിലെ സൗഹൃദം യാഥാർത്ഥ്യമാകുന്നത്, അവൾ തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു…

ജീവിതമെന്ന യാത്രയിൽ, അവൾക്ക് വീണു കിട്ടിയ സൗഹൃദത്തിൻ്റെ മുത്ത്… ആ മുത്തിനെ അവൾ ആ ചിപ്പിക്കുള്ളിൽ തന്നെ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചു…

illustration saajopanayamkod

design sajjaya kumar

littnow.com

littnowmagazine@gmail.com