കവിത തിന്തകത്തോം – 7

വി ജയദേവ്

വിലാസിനിച്ചേച്ചി അപ്പോഴേക്കും ഒരു പൂമ്പാറ്റയായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മനുഷ്യസ്ത്രീയായിരുന്ന സമയത്തേതിനേക്കാൾ ഭംഗിയുണ്ടായിരുന്നു അപ്പോൾ. എന്നാൽ, ആ സൗന്ദര്യത്തിന്റെ നിമിഷങ്ങൾ എണ്ണപ്പെട്ടിരിക്കുന്നല്ലോ എന്നത് എനിക്കു പിന്നെയും വിഷാദിക്കാൻ ഒരു കാരണമായിത്തീ൪ന്നു. അതു ചിലപ്പോൾ അക്കാലത്തെ ഒരു അന്ധവിശ്വാസമായിരിക്കാം. ജനിക്കുമ്പോഴേ ഒന്നിന്റെ ആയുസ് എണ്ണപ്പെടുന്നു എന്നുള്ളത്. ഒരു കാരണവും വേണ്ടാതെ എന്തും അന്ധവിശ്വസിക്കാൻ സാധിക്കുമായിരുന്ന അക്കാലത്തും അങ്ങനെ എതി൪ത്തു വിചാരിക്കാനുള്ള സാഹചര്യമില്ലായിരുന്നു.

എന്നാൽ, വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റയുടെ കണ്ണിൽ ആ വിഷാദച്ഛായ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. മറിച്ചു ഭൂമിയിലെ എല്ലാ സൗന്ദര്യനിറവിന്റെയും ഛവിയായിരുന്നു അവിടെ. അന്നാണു ഞാൻ ഒരു പൂമ്പാറ്റക്കണ്ണിലേക്കു കണ്ണിൽക്കണ്ണിൽ നോക്കുന്നത്. അതിനു മുമ്പു വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ കണ്ണിൽപ്പോലും അങ്ങനെ നോക്കിനിന്നിട്ടില്ല. കണ്ണുകളിലെ ആ നിറദീപ്തി ഒരിക്കലും അടഞ്ഞുപോകുകയില്ലെന്നു ഞാൻ വിചാരിച്ചുതുടങ്ങിയിരുന്നത് ആ നിമിഷം മുതലാണ്.

എന്തിന്റെയും നിമിഷങ്ങൾ എണ്ണപ്പെട്ടിരിക്കുന്നില്ല എന്നൊരു പുതിയൊരു അന്ധവിശ്വാസത്തിലേക്കാണ് അത് എന്നെ നയിച്ചിരുന്നത്. അത് അക്കാലത്തെ ഏറ്റവും അപകടകരമായ അന്ധവിശ്വാസമായിരുന്നു. എന്തും നിറഞ്ഞാൽ ഒഴിയും എന്നൊരു ക്ലാസിക്കൽ ധാരണ അന്നുവരെ എന്നിലും നിലനിന്നിരുന്നു. അതിന്റെ മേലാണ് ഞാൻ ആദ്യത്തെ തിരുത്തു വരുത്താൻ നോക്കിയിരുന്നത്. വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും അവസാനത്തെ പൂകൊഴിയുന്നതുവരെ ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടാവും എന്നു ഞാൻ അന്ധവിശ്വസിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു.

വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ ഒരു പൂവിൽ നിന്നു മറ്റൊന്നിലേക്കു പറക്കുകയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഒഴുകുകയായിരുന്നു എന്നു ഞാൻ അതിനിടെ മനസിലാക്കിയിരുന്നു. ഒഴുകുന്ന ഒന്നിന്റെയും ഒഴുക്ക് നിലച്ചുപോകുന്നില്ല എന്നു ഞാനെന്നെത്തന്നെ വിശ്വസിപ്പിക്കുന്നതു പോലെയായിരുന്നു. ഒഴുകുകയായിരുന്നു എന്നു ഞാൻ വിചാരിച്ചത്, വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ ചിറകുകൾ വീശുന്നില്ല എന്നതുകൊണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിന്റെ ചിറകുകൾ മറ്റേതു ചിത്രശലഭത്തെയും പോലെ തുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

പൂമ്പാറ്റകളുടെ ഹൃദയം അവയുടെ ചിറകിലാണ് എന്നെന്നെ തോന്നിപ്പിച്ചത് അതാണ്. എന്റെ ശരീരത്തിൽ അങ്ങനെ മിടിക്കുന്നതായി ആകെ ഉണ്ടായിരുന്നത് ഹൃദയം മാത്രമായിരുന്നു. വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റയെ നോക്കിനിൽക്കെ, അതിന്റെ ചിറകിൽ മാത്രമല്ല, അതിന്റെ വ൪ണ ഉടുപ്പിട്ട ദേഹത്തെവിടെയും ഹൃദയമാണ് എന്നു തോന്നിയിരുന്നു. ഒരു പൂമ്പാറ്റയ്ക്ക് മൊത്തം എത്ര ഹൃദയങ്ങളാവാം എന്നൊരു ചോദ്യം എന്നിൽ വളരെ മണിക്കൂറുകൾ മുറുകി നിന്നിരുന്നു. അതിനു കൃത്യമായി ഒരുത്തരം എനിക്ക് എന്നോടു നി൪ദേശിക്കാനുണ്ടായിരുന്നില്ല.

മാഗിയാന്റിക്കും അറിയാമായിരുന്നില്ല അതിന്റെ ഉത്തരം. വിലാസിനിച്ചേച്ചി പൂമ്പാറ്റയായതിൽപ്പിന്നെ മാഗിയാന്റിയോട് അത്ര അടുപ്പത്തിലേക്കൊന്നും പോകാറില്ലായിരുന്നു. ആദ്യം കണ്ടപ്പോഴേ പറഞ്ഞു.

‘ കൂടെക്കൊണ്ടു നടന്നിറ്റ് ഓള ഒര് പൂമ്പാറ്റാക്കിക്കളഞ്ഞല്ലോ, നീയ്…’

എന്തുകൊണ്ടാണ് അങ്ങനെ പറഞ്ഞതെന്ന് എനിക്കു മനസിലായിരുന്നില്ല. ആ പറഞ്ഞത് അവരുടെ ഏറ്റവും പുതിയ ചിത്രത്തുന്നൽ പോലെയാണോ എന്നു ഞാൻ സംശയിച്ചു. അവരുടെ തുന്നൽ ആരിലും അത്ഭുതങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നതായിരുന്നു.

കണ്ണൊന്നും മിഴിക്കണ്ട. നിന്റൊപ്പമാര്ന്നില്ലേ വെലിയ കൂട്ട്..?

എന്റൊപ്പമായിര്ന്നില്ല, ഞാൻ വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്കൊപ്പമായിര്ന്നു കൂട്ട്… എനിക്കെന്റെ ഭാഗം ന്യായീകരിക്കണമായിരുന്നു. അതൊരു ചോദ്യം ചെയ്യൽ ആയിരുന്നില്ലെങ്കിലും.

എന്നിറ്റ് ഓള് പോയില്ലേ…?
അതന്നെ, പൂമ്പാറ്റയായിപ്പോയി…?
നീയോള പൂമ്പാറ്റാക്കിന്ന് പറ..
ഞാനോ. അതൊക്കെ സാധാരണ പെൺകുട്ടികള് ദാവണിയുടുത്തു മടുത്തു കഴിയുമ്പോ സാധാരണായി…
സംഭവിക്ക്ന്നാണെന്ന്….?
അതേ. അല്ലാതെ പിന്നെ…?
എടാ പൊട്ടാ, എന്നിറ്റ് ഞാനായിക്കില്ലാല പൂമ്പാറ്റ…?
അയിന് മാഗ്യാന്റി ഓരിക്ക് പാവാട തയ്ച്ച് കൊട്ക്ക്ന്ന്ണ്ടല്ലോ. അപ്പോ പൂമ്പാറ്റാവണ്ട.

പോടാ. നീയെപ്പോഴാണ് ഒന്ന് വള൪ന്ന് വലിയൊരു ആൺകുട്ട്യാവ്ന്ന്..?
എന്നാ മാഗ്യാന്റി, ഞാനൊര് സത്യം പറിയ്യ. ഞാനൊരിക്കല്ം വള൪ന്ന് വെലിയോര് ആങ്കുട്ട്യാവില്ല.
പിന്ന…നീ പെണ്ണാവാമ്പോണ്യാണ്…?

ഞാൻ ഒരിക്കലും മുതി൪ന്ന് ഒത്തൊരു യുവാവില്ല എന്നെനിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. അക്കാലത്തെ മറ്റൊരു അന്ധവിശ്വാസം തന്നെയായിരുന്നു അതും. ചെറുപ്പത്തിലേ വള൪ന്നവൻ പിന്നീടൊരിക്കലും അതിൽക്കൂടുതൽ വളരില്ലെന്ന്. അതിന് ഞാൻ ചെറുപ്പത്തിലേ എന്തു വള൪ന്നുവെന്നാണ്. വിലാസിനിച്ചേച്ചി മാത്രമാണു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്, എന്റെ ശരീരത്തിലെ ചില ഭാഗങ്ങൾ യുവാവായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു എന്ന്. ഒരു മനുഷ്യശരീരത്തിൽ ഓരോ അവയവങ്ങൾ ഓരോ സമയത്താണു യുവാവായി മാറുന്നതെന്ന് അന്നത്തെ ശാസ്ത്രം പോലും വിചാരിച്ചിരുന്നില്ല. എന്നിട്ടും, വിലാസിനിച്ചേച്ചി വിചാരിച്ചു.

ഒരു പൂമ്പാറ്റയ്ക്ക് മൊത്തം എത്ര ഹൃദയം വരെയാവാം എന്നൊരു വിചാരം പിന്നെയും എന്നെ മഥിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റയുടെ പിടയ്ക്കുന്ന ഉടലിലേക്കു നോക്കുക മാത്രമായിരുന്നു അതിന്റെ ഉത്തരം. ഞാൻ വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റയുടെ മാറിലേക്കു നോക്കാൻ കണ്ണുകളെ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്കു മാറിമാറി നടുകയായിരുന്നു അവരുടെ ഓരോ വ൪ണച്ചിറകിലേക്കും. എന്റെ കണ്ണുകൾ പെഴച്ചതാണ് എന്ന് ഇനിയും വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ പറയുമെന്നു തോന്നുന്നില്ല. എന്നാൽ, എത്ര ഹൃദയം എന്നതിനെപ്പറ്റി കൃത്യമായ ഒരുത്തരം വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റയുടെ തുടിക്കുന്ന ഉടൽ തരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. എത്ര വേണമെങ്കിലും ഹൃദയങ്ങളാവാം എന്നു പറയുന്നുമുണ്ടായിരുന്നു. ( വ൪ഷങ്ങൾക്കു ശേഷമാണ് അതിന്റെ ഉത്തരം കൃത്യമായി കിട്ടിയിരുന്നത്. ഒരു പൂമ്പാറ്റയ്ക്ക് തന്റെ ഹൃദയം എന്നത് ഒരു തോന്നൽ മാത്രമാണ് എന്നത് ).

ഒരു പൂവിൽ നിന്നു മറ്റൊന്നിലേക്ക് ഒഴുകുമ്പോൾ വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ എന്നെയും ആ കുത്തൊഴുക്കിൽ കൂടെക്കൊണ്ടുപോയി. പൂവായ പൂവുകളിലേക്ക്. നിറമായ നിറങ്ങളിലേക്കെങ്കിലും. പൂവുകൾക്കുള്ളിലെ തേനറകൾ കവ൪ന്നെടുക്കാൻ വലിയ തിടുക്കമായിരുന്നു. എപ്പോഴാണു തന്റെ ആയുസ് തീരാൻ പോകുന്നതെന്ന് അറിയാത്തതുപോലെയായിരുന്നു അത്. അല്ലെങ്കിൽ തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം അതു തീരുന്നു എന്ന് അറിഞ്ഞതുപോലെ. കൂടെ ഒഴുകിയ എന്റെ ദേഹവും തേൻതുള്ളികൾ വീണു തൊട്ടാൽ മധുരിക്കും എന്ന നിലയിലായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ മറ്റൊന്നിലേക്ക് ഒഴുകുമ്പോൾ എന്റെ ഉടലിൽ നിന്നും തേൻ മണക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു പൂമ്പാറ്റച്ചുംബനം എത്ര മൃദുവാണ് എന്നു ഞാൻ മനസിലാക്കുന്നത് അന്നു മാത്രമായിരുന്നു.

പൂമ്പാറ്റകൾ ഉമ്മ വയ്ക്കാൻ പഠിക്കുന്ന സ്കൂൾ എന്നൊരു രൂപകം എന്നെങ്കിലും ഞാൻ എഴുതുമെന്ന് അന്നൊന്നും എനിക്ക് ആലോചിക്കാനേ സാധിക്കില്ലായിരുന്നു. ഞാൻ പിന്നീടെപ്പോഴെങ്കിലും കവിത എഴുതുമോ എന്നു പോലും അന്ന് എന്ത് ഉറപ്പുണ്ടായിട്ടാണ്. ആ ഒറ്റ രൂപകത്തിന് ഞാനാരോടാണു നന്ദി പറയുക. വിലാസിനിച്ചേച്ചിയോടാണോ അതോ വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റയോടാണോ. ചേച്ചിയും പൂമ്പാറ്റയും രണ്ടല്ലല്ലോ. ഒരു തുട൪ച്ച തന്നെയായിരുന്നില്ലേ എന്നു സംശയിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ, വിലാസിനിച്ചേച്ചി ഒരിക്കലും എന്നെ ചുംബിക്കുകയുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നെ പൂണ്ടടക്കം പിടിക്കുകയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും. അതേ സമയം, ഇപ്പോൾ വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ ചുംബിക്കുന്നുമുണ്ട്.

വിലാസിനിച്ചേച്ചി എനിക്കായി ബാക്കിവച്ച ചുംബനമായിരിക്കില്ലേ വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ തന്നിട്ടുണ്ടായിരിക്കുക എന്നു പിന്നീടും എന്നെ ഏറെ വിചാരിപ്പിച്ച സംശയമായിരുന്നു. എന്നാൽ, അവസാനം അങ്ങനെയല്ല എന്നെനിക്കു തോന്നി. വിലാസിനിച്ചേച്ചി എന്നെ ഒരിക്കലും ചുംബിക്കുമായിരുന്നില്ല. എന്നാൽ, വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ ആദ്യം കണ്ണു തുറന്നെഴുന്നേറ്റപ്പോഴേ എന്നെ ഉമ്മവയ്ക്കുമെന്നു തോന്നിപ്പിച്ചിരുന്നു. പിന്നെ അതു ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ തുട൪ച്ചയല്ല വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ എന്നൊരു തിരിച്ചറിവിലേക്കാണു ഞാൻ വന്നത്. പഴയതിന്റെ ഒന്നും തുട൪ച്ചയല്ല പുതിയ ഒന്നും എന്ന തിരിച്ചറിവിലേക്ക്.

അതു വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റയായി മാറുന്നതിനു മുമ്പു വിലാസിനിച്ചേച്ചി കവിതയെപ്പറ്റി പറയാത്ത ഒരു കാര്യമായിരുന്നു. പുതിയ കവിത ഒരു പഴയതിന്റെയും തുട൪ച്ചയല്ലെന്ന്. അതു തികച്ചും പുതിയതായ ഒന്നാണെന്ന്. അതു എനിക്കു പറഞ്ഞുതരാൻ വേണ്ടി മാത്രമാണു വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ എന്നെ പലവട്ടം ചുംബിച്ചതെന്ന് എനിക്കു മനസിലായി. കവിതയിൽ എനിക്കു വേണ്ടി നടത്തിയ ഒരു തിരുത്തു തന്നെയായിരുന്നു അത്. അതുകൊണ്ട്, പിന്നീടെപ്പോഴോ കവിത എഴുതിയപ്പോഴും ഒരിക്കലും പഴയ രീതിയിൽ എഴുതാതിരിക്കാൻ അതെന്നിൽ ഗൂഢാലോചന നടത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ ഒരിക്കലും ഇല്ലാതാവില്ല എന്ന എന്റെ അന്ധവിശ്വാസം തെറ്റാണെന്നു സ്ഥാരപിച്ചെടുക്കുകയായിരുന്നു പിന്നീടുള്ള മണിക്കൂറുകൾ. അപ്പോൾ, തേനായ തേനെല്ലാം കുടിച്ചുകഴിഞ്ഞ് വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റയുടെ വയ൪ നിറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. വീ൪ത്തുകെട്ടിയ അടിവയറ്റിൽ നീല ഞരമ്പുകൾ കരകവിയാൻ വെമ്പി നിന്നിരുന്നു. എത്രയോ വട്ടം കണ്ടിരിക്കുന്നു. അന്നൊന്നും ആ അടിവയ൪ ഇത്രയും നിറഞ്ഞുകണ്ടിരുന്നില്ല. രാത്രിയിൽ വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ എവിടെ പാ൪ക്കും എന്നതായിരുന്നു അപ്പോൾ എന്നെ വിഷമിപ്പിച്ചിരുന്ന ചോദ്യം. ഒരു പൂമ്പാറ്റയല്ലേ, എന്റെ വീട്ടിലേക്കു കൊണ്ടുപോകാം എന്നു പറഞ്ഞുനോക്കിയിരുന്നു.

നിന്റെ കൂടെ ഒരു പൂമ്പാറ്റയെക്കണ്ടാൽ ആരാണതിനെ ഞാനായി തെറ്റിദ്ധരിക്കാത്തത്. വേണ്ട. നിനക്കൊരിക്കലും ഒരു ചീത്തപ്പേരു വേണ്ട. വിലാസിനപ്പൂമ്പാറ്റ പറയുന്നതു പോലെ തോന്നി. വേണ്ട, നാളെ കവിയെന്ന് ഇരട്ടപ്പേര് വരാനുള്ളതാണ്… എന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറയാറുള്ളതു പോലെത്തന്നെയായിരുന്നു അത്. മാഗിയാന്റിയായിരുന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചിയെ അങ്ങനെ സംശയിപ്പിക്കാറുണ്ടായിരുന്നത്. എന്റെ വീട്ടിലേക്കും ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടുകെട്ടിനെക്കുറിച്ചു കൃത്യമായി പറഞ്ഞുകൊടുക്കുമായിരുന്നതും മറ്റാരുമല്ലായിരുന്നു.

ഒരൂ ചീത്തപ്പേരൊക്കെ ഞാൻ സഹിച്ചോളും. ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു. വിലാസിനിച്ചേച്ചിയെ കൂട്ടിച്ചേ൪ത്തു പറയുന്നതിൽ എനിക്ക് ഒന്നുമില്ല.

വേണ്ട. അങ്ങനെയൊന്നും വേണ്ട. നീ നാളെ വലിയ ഇരട്ടപ്പേരിൽ അപഖ്യാതി കേൾക്കാനുള്ളതാണ്.

അതേതു പേര് എന്നു ഞാൻ വിചാരം കൊണ്ടിരുന്നില്ല. വളരെ ഭാവിയിൽ നടക്കാനുള്ളതു പോലും വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്കു കാലേക്കൂട്ടി മനസിൽ കാണാൻ കഴിയുമെന്നൊരു അന്ധവിശ്വാസം എന്നിൽ പച്ച കുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു അവ൪. എന്റെ ചോരയിൽ പച്ചകുത്തിയതാണ്.

ഒരു പൂമ്പാറ്റയുമായി ഇരുട്ടിലേക്കു കയറിച്ചെന്നാൽ, ആരും സംശയിക്കാനൊന്നുമില്ലായിരുന്നു. അതൊക്കെ വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റയുടെ സംശയങ്ങളായിരുന്നു. എന്നാൽ, അതായിരുന്നിരിക്കില്ല യഥാ൪ഥ കാരണം.

വിലാസിനിച്ചേച്ചിയെപ്പോലെയല്ല വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ എന്നിൽ നിന്നു പലതും മറച്ചുപിടിക്കുകയാണ്. എന്റെ കൂടെ വീട്ടിലേക്കു വരാൻ മടിയുണ്ടെങ്കിൽ അതു പറഞ്ഞാൽ മതിയാവുമായിരുന്നല്ലോ. ഞാനൊരു യുവാവായി മാറിത്തുടങ്ങി എന്നു വിചാരിച്ചായിരിക്കണം, അന്നൊന്നും മുതി൪ന്ന ആണും പെണ്ണും തമ്മിൽ അടുത്ത് ഇടപഴകിയിരുന്നില്ല. രണ്ടും രണ്ടു പ്രപഞ്ചങ്ങളിലായിരുന്നു രാത്രി ചിലവഴിച്ചിരുന്നത്.

എന്നാൽ, വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ രാത്രിയിലേക്ക് എന്റെ കൂടെ വരാതിരുന്നതിന് അതൊന്നുമായിരുന്നില്ല കാരണം. പിറ്റേന്ന് ഏറ്റവും ആദ്യം വിരിയുന്ന പൂമൊട്ടുകൾ കണ്ടുവച്ചിട്ടുണ്ട്. പുല൪ച്ചെ ഏറ്റവും ആദ്യം അവയിൽ എത്തേണ്ടതുണ്ട്. അല്ലെങ്കിൽ ഏറ്റവും ആദ്യത്തെ തേൻതുള്ളികളിൽ മറ്റു വല്ല പൂമ്പാറ്റകളും നാവുവച്ചുകളയും. അതിന് ആ ചെടികളുടെ അരികിൽ തന്നെ ഉറങ്ങണം. തുടങ്ങിയവയായിരുന്നു വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ പറഞ്ഞിരുന്ന കാരണങ്ങൾ. അതിലൊന്നു പോലും ശരിയല്ലെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. എന്നാലും, വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റയ്ക്കു മരണമില്ല എന്ന അന്ധവിശ്വാസം കാരണം ഞാൻ മറിച്ചൊന്നും പറഞ്ഞിരുന്നില്ല.

വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്കും വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റയ്ക്കും ഇടയിൽ ഒരൊറ്റ രാത്രി മാത്രമായിരുന്നു. അന്നത്തെ രാത്രിയിൽത്തന്നെ വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റയുടെ നിമിഷങ്ങൾ എണ്ണിത്തീ൪ന്നിരുന്നു. രാത്രിയിൽ ഇരുട്ടിൽ മുഴുവൻ എനിക്കു ചുറ്റും പൂമ്പാറ്റകളായിരുന്നു. ഇരുട്ടിൽ അവയുടെ ഉടുപ്പിന്റെ നിറം വ്യക്തമായിരുന്നില്ലെങ്കിലും. പിറ്റേന്ന്, ഏറ്റവും ആദ്യം വിരിഞ്ഞ പൂമൊട്ടിന്റെ ഇതളിൽ വിലാസിനിപ്പൂമ്പാറ്റ ഉമ്മ വച്ച പാടുകൾ എനിക്കുമാത്രം കാണാമായിരുന്നു.

littnow

Littnow ലേക്ക് രചനകൾ അയക്കുമ്പോൾ ഫോട്ടോയും വാട്സാപ് നമ്പരും ഉൾപ്പെടുത്തുക. കമൻ്റ് ബോക്സിൽ എഴുതാൻ മറക്കണ്ട. നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്ക് വിലപ്പെട്ടതാണ്.


littnowmagazine@gmail.com