ലേഖനം
കവിത തിന്തകത്തോം 4
വി.ജയദേവ്
പൂമധ്യരേഖയിൽ
പൂമ്പാറ്റകൾ എന്നും
ജീവിക്കുന്ന ഇടം
പിന്നെപ്പിന്നെ, ഞാൻ ചിത്രശലഭങ്ങളെ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല . അവ പലതും പാറിനടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവയ്ക്കു മാഗിയാന്റി പല നിറത്തിലുളള ഫ്രോക്കുകൾ തുന്നിക്കൊടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവയെയൊക്കെയും ഫ്രോക്കുകൾ എന്നു വിളിച്ചത് എന്തിന് എന്നതിന് ഒരു ഉത്തരമായിരുന്നില്ല അന്നത്തെ കാലത്തിനു മുന്നോട്ടുവയ്ക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നത്. മറിച്ച്, ഫ്രോക്കുകൾ തന്നെയായിരുന്നു അതിൻ്റെ ഉത്തരവും.
കാരണം അന്നത്തെ ഫ്രോക്കുകൾ അങ്ങനെയുള്ളതായിരുന്നു. ഒന്നുകിൽ, മുട്ടിനു മുകളിൽ കഷ്ടിച്ച് എത്തുമായിരുന്നത്. ധാരാളം ഞൊറികളുള്ളത്. ഞൊറികളില്ലാത്ത ഫ്രോക്കുകൾ വന്നിരുന്നതു പിന്നെയും കുറെക്കാലം കഴിഞ്ഞായിരുന്നു. അപ്പോഴേക്കും അതിന്റെ പേരും മാറിപ്പോയിരുന്നു. മിഡിയെന്ന അതിനെ ആരും ഫ്രോക്ക് എന്നു വിളിച്ചിരുന്നില്ല.
മുട്ടിനു മുകളിൽ കഷ്ടിച്ചെത്തുന്ന കവിതകളുടെ മഹാകാവ്യമായിരുന്നു നീളൻ പാവാടകൾ. അതു പക്ഷെ അന്നു മുതി൪ന്ന പെൺകുട്ടികൾ മാത്രമേ ധരിക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ. മുട്ടറ്റമെത്തുന്ന ഫോക്കുകളിട്ട ഉടൽ തന്നെയായിരുന്നു എന്റെ കൗമാരകാലം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ മാഗിയാന്റി പൂമ്പാറ്റകൾക്കു തുന്നിക്കൊടുക്കമായിരുന്നു ഉടുപ്പുകളെ ഫ്രോക്ക് എന്നു തന്നെ വിളിച്ചു. പല ചിത്രശലഭങ്ങളുടെയും ഉടലുകൾ പൂ൪ണമായി മറഞ്ഞിരുന്നില്ല, അതുകൊണ്ട് അതെപ്പോഴും ഫ്രോക്കായിത്തന്നെ അവശേഷിച്ചു.
മാഗിയാന്റി പൂമ്പാറ്റകൾക്ക് നീളൻപാവാടകൾ തുന്നിക്കൊടുത്തിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവയാരും കണങ്കാൽ വരെ മറച്ചുകളയുന്ന അത്തരം നിറക്കൂട്ടുകളിൽ ശരീരങ്ങളെ മറച്ചുവച്ചില്ല. എന്നെങ്കിലും മാഗിയാന്റി അവയ്ക്കു നീളൻപാവാട തയ്പ്പിച്ചുകൊടുക്കുമായിരിക്കും എന്നു വിചാരിച്ചിരുന്ന കവിതക്കാലമായിരുന്നു അത്. എന്നാൽ, മാഗിയാന്റി അതിന്റെ ലക്ഷണങ്ങളൊന്നും കാണിച്ചിരുന്നില്ല. അവരുമായി വലിയ അടുപ്പം ഞാൻ കുറച്ചിരുന്നു. അധികം അടുത്തുചെല്ലാതെ തന്നെ മാഗിയാന്റി നിറങ്ങൾ ചേ൪ത്തുതുന്നുന്നതു ഞാൻ കണ്ടുകൊണ്ടുനിൽക്കുമായിരുന്നു.
അടുത്തു വന്നേടാ, ഈ നൂലു സൂചിയേക്കോ൪ത്തു പോടാ എന്നൊക്കെ മാഗിയാന്റി പ്രലോഭനങ്ങൾ നിരത്തുമായിരുന്നു. എന്നാൽ, സൂചിയുടെ കുഴ അല്ലെങ്കിൽ ഓട്ട ( തീരെ കാവ്യപരമായ വാക്കല്ലായിരുന്നു അന്ന് ഈ ഓട്ട. ഓട്ടമുക്കാൽ തുടങ്ങിയ പദാവലികളുടെ ഹാങോവ൪ അന്തരീക്ഷത്തിലുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ) എന്നൊന്ന് ഇല്ല എന്നൊരു നിലപാടായിരുന്നു ഞാനെടുത്തിരുന്നത്. മാഗിയാന്റിയെ എന്നെ സൂചി കോ൪ക്കുന്നതിൽ നിന്നു നിരുത്സാഹപ്പെടുത്താനായിരുന്നു അത്. എന്നാൽ, എല്ലാ സൂചികൾക്കും കുഴയുണ്ടെന്നു മാഗിയാന്റി വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. അതിൽ നൂലിഴയിട്ടാണു താൻ നിറങ്ങളെ തുന്നിച്ചേ൪ത്തു പൂമ്പാറ്റപ്പാവാടകൾ ഉണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നതെന്നും.
എന്നെ എന്നെങ്കിലും എടുത്തു പൂമ്പാറ്റകൾക്കു ഫ്രോക്കുണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കും എന്ന മാഗിയാന്റിയുടെ ഏറ്റവും വന്യമായ ഒരു ആഗ്രഹം സംഭവിക്കാനുള്ളതു തന്നെയായിരിക്കുമെന്ന് അന്നു ഞാൻ ഭയപ്പെട്ടിരുന്നു. അങ്ങനെയൊരു നടുക്കം ഇപ്പോഴും എനിക്കുണ്ട്. അങ്ങനെയുണ്ടു ചില കാര്യങ്ങൾ. പ്രായമെത്ര കൂടിയാലും കവിതയിൽ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞുപോവാത്തത്. മാഗിയാന്റിയുടെ കൈയെത്തുന്ന അകലത്തിൽ നിന്നു മാറിയേ ഞാൻ നിൽക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ. ഒരു പൂമ്പാറ്റയുടെയും ഫ്രോക്ക് ആവുന്നത് എനിക്കിഷ്ടമില്ലായിരുന്നു. അതിനി വിലാസിനിച്ചേച്ചിപ്പൂമ്പാറ്റയായിരുന്നെങ്കിലോ ? ഞാൻ മനസു മാറ്റിയേക്കുമെന്ന് അക്കാലത്തു ഞാൻ ഉറക്കത്തിൽ കിനാവു കണ്ടിരുന്നു.
അതുകൊണ്ടു തന്നെ മാഗിയാന്റിയെ ദൂരത്തുനിന്നാണു ഞാൻ തയ്പുവേലയിൽ എന്നെ സാക്ഷിയാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നത്. എന്നെങ്കിലും അവ൪ പൂമ്പാറ്റകൾക്കു ദാവണി തയ്ച്ചുകൊടുക്കുമെന്നു തന്നെ ഞാൻ വിചാരിച്ചു. ( ദാവണി അല്ലെങ്കിൽ ഹാഫ് സാരി എന്നൊരു പരീക്ഷ പാസാവാതെ അന്ന് ഒരു യുവതിയും സാരിയിലേക്കു നേരിട്ടു പ്രവേശിച്ചിരുന്നില്ല. അതു പാസാവാൻ പലരും പിഎസ്സി പരീക്ഷയ്ക്കെന്ന പോലെ ചോദ്യങ്ങളും ഉത്തരങ്ങളും കാണാതെ പഠിച്ചിരുന്നു, രഹസ്യമായി.)
മാഗിയാന്റി പൂമ്പാറ്റകൾക്കായി ദാവണി തുന്നിക്കൊടുക്കുമെന്ന എന്റെ ഏറ്റവും വന്യവും സ്വപ്നാധിഷ്ഠിതവുമായ വിചാരത്തെ ഇല്ലാതാക്കിക്കളഞ്ഞത് വിലാസിനിച്ചേച്ചി അല്ലാതെ, മറ്റാരായിരുന്നു.
“ എടാ, നീ എന്നെങ്കിലും എന്തായാലും എഴുതാൻ പോകുന്ന കവിതയിൽ അതു നടക്കുമായിരിക്കും. എന്നാൽ, യഥാ൪ഥ ലോകത്ത് അങ്ങനെ ഒരിക്കലും സംഭവിക്കില്ല.” വിലാസിനിച്ചേച്ചി ഒരു ദിവസം ഒരു മാ൪ദ്ദവുമില്ലാതെ പറയുകയായിരുന്നു. അതുതന്നെ, പൂമ്പാറ്റയാവാനുള്ള പ്യൂപ്പ ജീവിതത്തിന്റെ അവസാനഘട്ടത്തിലോ മറ്റോ.
“ ഏതു തയ്യൽക്കാരിക്കും അങ്ങനെ ഒരു സാധ്യത തോന്നാനിടയുണ്ടാവുമല്ലോ.” എനിക്ക് അപ്പോഴും ചെറിയ പ്രതീക്ഷയുണ്ടായിരുന്നു.
“ മാഗിയാന്റി അങ്ങനെ സാധാരണ തുന്നൽക്കാരിയല്ല.”
“ പിന്നെ….?’’
“ മാഗിയാന്റി ഒരു കലാകാരിയാണ്. തയ്യൽക്കാരിയാവുന്നതു പിന്നെയാണ്. ഒരു കലാകാരി ഒരിക്കലും കലയുടെ ഘടനയിൽ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. ഫ്രോക്ക്, പാവാട, നീളൻ പാവാട, ദാവണി, സാരി തുടങ്ങിയതാണ് വേഷത്തിന്റെ ഫോം അഥവാ ഘടന.”
“ അതുകൊണ്ടെന്ത്. ?”
“ സാധാരണ തുന്നൽക്കാരികൾ മാത്രമായവരാണു അങ്ങനെ വിവിധ രൂപത്തിൽ ആകൃഷ്ടരാവുന്നത്. എന്നാൽ, മാഗിയാന്റി കേവലം ഒരു തുന്നൽക്കാരിയല്ല, മറിച്ച് ഒരു തയ്യൽക്കാരിയാണ്.”
വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറയുന്നത് എനിക്കു മനസിലാവുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. തയ്യൽ യന്ത്രത്തിൽ പണിയെടുക്കുന്നവരെല്ലാവരും തയ്യൽക്കാരികളാണെന്നാണെന്നായിരുന്നു അന്നത്തെ എന്റെ വിചാരം.
“ അതിനു തയ്യൽക്കാരികളും തുന്നൽക്കാരികളും വെവ്വേറെ ഉണ്ടോ. ?”
“ ഉണ്ടല്ലോ…ഉണ്ടാവണമല്ലോ.”
“ അതെങ്ങനെ …?’’
അന്നൊരു വലിയ വിലക്കപ്പെട്ട രഹസ്യം പോലെ, അശ്ലീലം പോലെ വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറഞ്ഞു. വളരെ ഒച്ച താഴ്ത്തി. വളരെ വാക്കുകൾ കുറച്ച്.
“ എന്നെങ്കിലും നീയെഴുതാൻ പോകുന്ന കവിതയിലുമുണ്ട് അങ്ങനെയൊന്ന്. കവിതയെഴുത്തുകാരും കവികളും. കവിത എഴുതുന്ന എല്ലാവരും കവികളാവുന്നില്ല. ചില൪ കവിതയിൽ പണിയെടുക്കുന്ന കവിതയെഴുത്തുകാ൪ മാത്രമായി വള൪ച്ച മുരടിച്ചുപോകുന്നു.”
അങ്ങനെ ഒന്ന് എനിക്കന്നു വിചാരിക്കാൻ കൂടി സാധിക്കാത്ത കാര്യമായിരുന്നു. ഞാനെന്നെങ്കിലും കവിത എഴുതുമോ എന്നു തന്നെ ആത്മവിശ്വാസം വന്നിട്ടില്ല. രണ്ടാമത്തെ കവിത എഴുതിയെങ്കിലും ആദ്യത്തെ കവിത അന്നുവരെ എഴുതിയിട്ടില്ല. അതെന്ന് എഴുതുമെന്നോ അത് ഇനി എഴുതുമോ എന്നു തന്നെയോ അറിയില്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറഞ്ഞ ആ ഒരു ഉദാഹരണം എനിക്ക് അന്നു മനസിലാവാതെ പോയി. വളരെ കാലത്തിനു ശേഷം ആദ്യത്തെ കവിത എഴുതിയതിനു ശേഷം, ആദ്യമായി പാപം ചെയ്ത ഒരാളെ പോലെ അതിന്റെ നഗ്നത ഞാൻ നേരിട്ട് ഉള്ളിൽക്കൊണ്ടു പൊള്ളിപ്പോവുകയായിരുന്നു.
മാഗിയാന്റി തയ്യലിന്റെ ഉന്നതമായ ഭാവന കൊണ്ടുനടന്ന കലാകാരിയായതു കൊണ്ടുമാത്രമായിരുന്നില്ല, പൂമ്പാറ്റകൾക്കു വേണ്ടി ദാവണിയോ സാരിയോ തുന്നുന്ന സാധ്യതയെക്കുറിച്ചു പോലും വിചാരിക്കാതിരുന്നത് എന്നു ഞാൻ വൈകിയാണ് അറിഞ്ഞത്. ആ കാരണം, വിലാസിനിച്ചേച്ചി ഒരിക്കലും പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. എന്നാൽ, പ്യൂപ്പയെന്ന ഘട്ടത്തിന്റെ അവസാനം അവരോടൊപ്പം കിടന്ന നാളിലാണു ഞാൻ അതു മനസിലാക്കുന്നത്. അതു വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്കു വേണ്ടി മാറ്റിവച്ചിരുന്ന ഇതളിന്റെ പൂമധ്യരേഖയിൽ അജ്ഞാതമായ ഭാഷയിൽ എഴുതിവച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. പൂമ്പാറ്റകൾക്ക് ഒരു ദിവസത്തെ മാത്രം ആയുസുള്ളതുകൊണ്ടാണ് അതെന്ന്.
അതിൽപ്പിറ്റേന്നു മുതലാണു പൂമ്പാറ്റകളുടെ രാജ്യത്തു നിന്നു ഞാനെന്ന ഉപേക്ഷിച്ചുകളഞ്ഞത്. ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് ഇല്ലാതാവുന്ന ഒരു നിറക്കൂട്ട് എനിക്കു സഹിക്കാവുന്നതിലും അധികമായിരുന്നു. പൂമ്പാറ്റകൾക്കു തീരാത്തത്രയും ആയുസ് നൽകാൻ മാഗിയാന്റിക്കു സാധിക്കുമായിരുന്നുവെന്ന് അന്നത്തെ എന്റെ ഏറ്റവും വൃത്തികെട്ട സ്വപ്നത്തിൽ ഞാൻ കണ്ടുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. അവ൪ ഫ്രോക്കുകളിൽ ഉപയോഗിക്കുന്ന നിറക്കൂട്ടുകളാണ് പൂമ്പാറ്റകളുടെ ആയുസ് തീരുമാനിക്കുന്നത് എന്നതായിരുന്നു ആ സ്വപ്നം. പൂമ്പാറ്റകളെ ഒരു ദിവസത്തെ ആയുസിലേക്കു മാത്രം പറത്തുന്നതു മാഗിയാന്റി തന്നെയാണെന്ന സത്യം.
പിന്നെക്കുറേക്കാലത്തേക്ക് എനിക്കു മറിച്ചുവിചാരിക്കാൻ സാധിച്ചിരുന്നില്ല. പൂമ്പാറ്റകളെ നി൪മിക്കുന്നതും അതിന്റെ ആയുസ് തീരുമാനിക്കുന്നതും മാഗിയാന്റി തന്നെയാണെന്ന് ആ വൃത്തികെട്ട സ്വപ്നത്തിന്റെ ഹാങോവറിൽ ഞാൻ പിന്നെയും കുറെക്കാലം വിശ്വസിച്ചുനടന്നു. അന്ന് അതിനു പറ്റിയ ചിന്താപരമായ അന്തരീക്ഷമായിരുന്നു. എന്തിനെയും ഒരു കാരണവുമില്ലാതെ അന്ധമായി വിശ്വസിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം. പിന്നെപ്പിന്നെ നിമിഷായുസായ പൂമ്പാറ്റകളുടെ റിപ്പബ്ലിക്കിൽ നിന്ന് ഞാനെന്നെ പുറത്താക്കുകയും ഉപേക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തതോടെ അവയുടെ അൽപ്പായുസിനെ ഞാൻ പൂ൪ണമായും എന്നിൽ നിന്ന് അഴിച്ചുകളഞ്ഞു.
ഒരിക്കലും മരിക്കാത്ത പൂമ്പാറ്റകളെ സ്വയം സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള ഭാവന എനിക്കു തന്നത്, പിന്നെ കവിതയായിരുന്നു. അപ്പോഴേക്കും വൈകാതെ ഞാൻ എന്റെ ആദ്യത്തെ കവിത എഴുതും എന്ന കാര്യത്തിൽ എന്നിൽത്തന്നെ ഒരു തീരുമാനമായി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. തുട൪ന്നുള്ള കവിതകളിൽ നിന്ന് ഒരിക്കലും ഒരു പൂമ്പാറ്റയും ആത്മഹത്യ ചെയ്യുകയല്ലാതെ മരിച്ചുപോയിരുന്നില്ല. തുമ്പികളുടെ സെമിത്തേരിയിലും താമസിച്ചിരുന്നതു ജീവനുള്ള, ജീവിക്കുന്ന പൂമ്പാറ്റകൾ തന്നെയായിരുന്നു.
അപ്പോഴും ഒരു സംശയം അശ്ലീലമായി ഞാൻ കൊണ്ടുനടന്നു. മാഗിയാൻ്റി എന്തിനാണ് പൂമ്പാറ്റകളുടെ ആയുസ്സ് തീരുമാനിക്കുന്നത്..അവർ ശരിക്കും ആരായിരുന്നു ?
ഡോണ മേരി ജോസഫ്
അന്നുമിന്നും അജ്ഞതാബോധം അലങ്കാരമാക്കുന്ന ഒരു വിഭാഗത്തിന്റെ തൊട്ടുകൂടായ്മയാണ് മാനസികാരോഗ്യം. പൊതു വിശ്വാസസംഹിത പ്രകാരം ഇത്രമേൽ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ട മറ്റൊരു മേഖല ഉണ്ടോ എന്നും സംശയമാണ്. ആധുനികതയുടെ കുത്തൊഴുക്കിൽ മാനവരാശി ഒന്നാകെ മുന്നോട്ട് സഞ്ചരിക്കുമ്പോഴും മാനസിക രോഗവസ്ഥകളോടുള്ള സമീപനത്തിൽ മുൻവിധികൾ തെളിഞ്ഞു കാണാം. തങ്ങൾക്ക് ഇല്ല എന്നതുകൊണ്ട് മാത്രം സകല മാനസികപ്രശ്നങ്ങളും നിസാരമാണെന്ന് കരുതുന്ന ആളുകൾ, ചികിത്സ തേടിയാൽ മറ്റുള്ളവർ എന്ത് വിചാരിക്കുമെന്ന് ഭയന്ന് ദിനം തോറും രോഗാവസ്ഥ വഷളാകുന്നതിനോട് സ്വയം പൊരുതി തോറ്റു പോകുന്ന മറ്റ് ചിലർ, കൃത്യമായ ചികിത്സയൊഴികെ മണ്ണും മരവും മതവും പൊടിയും വേണ്ടി വന്നാൽ അടിയും ഇടിയും വരെ ഉപയോഗിച്ച് അത്ഭുത രോഗശാന്തിയ്ക്കായി കാത്തിരിക്കുന്ന ഇനിയൊരു വിഭാഗം എന്നിങ്ങനെ ദുരിതക്കുഴിയിൽ നിലകൊള്ളുന്ന ഒരുപാട് പേരുണ്ട്. മനുഷ്യൻ പിറവി കൊള്ളുന്ന നേരം മുതൽ പ്രാണൻ ഇല്ലാതാകുന്നത് വരെയുള്ള ഘട്ടങ്ങളിൽ മനോസംഘർഷങ്ങൾ സാധാരണമാണെങ്കിലും ദൈനംദിന ജീവിതത്തെ ദുസ്സഹമാക്കുന്നതിൽ ഇത്തരം സംഘർഷങ്ങൾ കാരണമാകുന്നുണ്ടെങ്കിൽ, ജീവിതത്തിന്റെ സ്വാഭാവിക താളം തെറ്റുന്നുണ്ടെങ്കിൽ എത്രയും വേഗം ഉചിതമായ ഇടത്തു നിന്നും സഹായം തേടേണ്ടതാണ് എന്ന സത്യം പലപ്പോഴും വിസ്മരിക്കപ്പെടുന്നു. വ്യക്തികളുടെ മാനസികാരോഗ്യത്തെക്കാൾ പ്രാധാന്യം പൊതു സമൂഹത്തിന്റെ ധാരണകൾക്ക് നൽകുമ്പോൾ സ്വാഭാവികമായും പ്രശ്നങ്ങൾ ആരംഭത്തിലേ കണ്ടെത്തുന്നതിൽ നാം പരാജയപ്പെടാൻ ഇടയുണ്ട്. ആൾക്കൂട്ടത്തിനു സ്വീകാര്യമായ നിലപാടുകൾക്ക് മാനസികാരോഗ്യ വിദഗ്ധന്റെ കണ്ടെത്തലുകളെക്കാൾ പ്രാധാന്യം കൽപ്പിക്കുന്ന അപകടകരമായ സ്ഥിതി വിശേഷം നമ്മുടെ നാട്ടിലെ മാനസികാരോഗ്യ രംഗത്തിനു തന്നെ വെല്ലുവിളിയാണ്. ഇത്തരം നിലപാടുകളും ചികിത്സയിലെ സ്വകാര്യതയെപ്പറ്റിയുള്ള ഭയവും മുതലെടുത്താണ് യാതൊരു ശാസ്ത്രീയ അടിത്തറയുമില്ലാത്ത സ്വയം പ്രഖ്യാപിത ചികിത്സകർ ഇവിടെ തഴച്ചു വളരുന്നത്. പലപ്പോഴും ഇത്തരം പരീക്ഷണങ്ങൾക്ക് ശേഷം യാഥാർഥ്യബോധം ഏറെക്കുറെ ഇല്ലാതായ അവസ്ഥയിലാകും അസുഖബാധിതരെ കൃത്യമായ ചികിത്സാ സംവിധാനത്തിലേയ്ക്ക് എത്തിക്കുന്നത്. രൂക്ഷമായ അവസ്ഥയാണെങ്കിൽ സ്വാഭാവികമായും സൗഖ്യപ്പെടാനോ താത്കാലിക ശമനം ലഭിക്കാനോ കാലതാമസം ഉണ്ടാകാനിടയുണ്ട്. ഇനി അഥവാ ആശ്വാസം ലഭിച്ചാലും തുടർ നടപടികൾക്കോ ചികിത്സാ ക്രമങ്ങൾക്കോ ബന്ധുജനങ്ങൾക്ക് താല്പര്യമുണ്ടാവില്ല. മരുന്നിന്റെ താൽക്കാലിക പാർശ്വഫലങ്ങൾ ഭാവിയിൽ ലഭിക്കാനിടയുള്ള സൗഖ്യത്തെക്കാൾ പലരെയും അസ്വസ്ഥതപ്പെടുത്താറുമുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ പൂർണമായ പ്രശ്നപരിഹാരം പലപ്പോഴും തടസ്സപ്പെടുന്നു. ഒരുപക്ഷെ തുടക്ക കാലഘട്ടത്തിൽ തിരിച്ചറിയാൻ സാധിച്ചാൽ മികച്ച രീതിയിൽ പരിഹരിക്കാനാവുന്ന പല മാനസിക ബുദ്ധിമുട്ടുകളും അങ്ങേയറ്റം സങ്കീർണമാകുകയും ഫലപ്രാപ്തിയിൽ എത്താൻ പ്രയാസം അനുഭവപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. വിവാഹം, പുതിയ ജോലി, കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഇങ്ങനെയുള്ള ഉത്തരവാദിത്വങ്ങൾ മാനസികപ്രശ്നങ്ങൾക്ക് പരിഹാരമായി വിലയിരുത്തുന്ന ആളുകൾ ഇന്നും പരിഷ്കൃത സമൂഹത്തെ പിന്നോക്കം വലിക്കുന്നുണ്ട് എന്നതും വസ്തുതയാണ്. സത്യത്തിൽ ഒരാളെ അയാളുടെ പ്രശ്നം തിരിച്ചറിഞ്ഞു പരിഹരിക്കാൻ സാധിക്കുന്നവരിലേക്കെത്തിക്കുന്നതിന് പകരം അടുത്ത തലമുറയെക്കൂടെ യാതൊരു ചിന്തയും ഇല്ലാതെ അതേ പ്രശ്നത്തിലേയ്ക്ക് വലിച്ചിടാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഈ മനുഷ്യത്വരാഹിത്യം കൂടുതൽ അപകടങ്ങളിലേയ്ക്ക് നയിക്കുമെന്നതിൽ തർക്കമില്ല. ഇനിയെങ്കിലും ഇത്തരം മിഥ്യകളിൽ നിന്നും തെറ്റിദ്ധാരണകളിൽ നിന്നും മാറി സ്വാതന്ത്രബുദ്ധിയോടെ മാനസികാരോഗ്യത്തെയും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പ്രശ്നങ്ങളെയും വേർതിരിച്ചു കാണാൻ നമുക്ക് സാധിക്കണം. എങ്കിൽ മാത്രമേ ആരോഗ്യകരമായ മനോവ്യാപാരങ്ങളുള്ള, കൃത്യമായ അവബോധമുള്ള, മികച്ച വ്യക്തിത്വത്തിനു ഉടമകളായ ഒരു സമൂഹത്തെ വാർത്തെടുക്കാൻ സാധിക്കുകയുള്ളൂ.
littnowmagazine@gmail.com
ഡോ .അനിൽ കുമാർ .എസ്.ഡി
മരണത്തിനും ജീവിതത്തിIനുമിടയിലെ നൂൽപ്പാലത്തിലൂടെ രോഗിയോടൊപ്പം അതീവജാഗ്രതയിലും പ്രാർത്ഥനയിലും സഞ്ചരിക്കുകയും സക്രിയമായി പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന തൊഴിലാളികളാണ് ഡോക്ടർമാർ.
മരണവും രോഗവും വേദനയും കരിനാഗങ്ങളെപ്പോലെ കൂട്ടിരിക്കുന്ന ആശുപത്രിയിലെ ജോലിക്കാരുമാണ് ഡോക്ടർമാർ. രോഗം ഭേദമാകുമ്പോൾ അതിൻ്റെ മാർക്ക് ദൈവത്തിനും വഷളാകുമ്പോൾ അതിൻ്റെ കുറ്റം ഡോക്ടർക്കും നൽകുന്ന കൗശലക്കാരാണ് രോഗിയും കൂട്ടിരിപ്പുകാരും. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഈ തൊഴിലിടം പുതിയ തലമുറയ്ക്ക് അത്ര ആകർഷകമല്ല. രോഗത്തിൻ്റെ നിഗൂഢമായ സഞ്ചാരവും മരുന്നുകളുടെ പ്രതിപ്രവർത്തനവും സാഹചര്യങ്ങളുടെ വക്ര സഞ്ചാരവും ഉണ്ടാക്കുന്ന അപകടങ്ങൾക്ക് ഡോക്ടർമാരെ തെറിപറഞ്ഞ് സമാധാനിച്ചവർ ഇന്ന് ദേഹോപദ്രവത്തിൻ്റെ കീചക വേഷത്തിലേക്ക് മാറിയിരിക്കുന്നു. മരണം ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന രോഗത്തിനൊപ്പം പോരാടുന്ന ഡോക്ടർമാർക്ക് സ്വന്തം ജീവൻ പോലും നഷ്ടമാകുന്ന അവസ്ഥയാണ് സംജാതമായിരിക്കുന്നത്.
ഡോക്ടറെക്കുറിച്ച് സമൂഹത്തിലുള്ള ചില ദുഷ്പ്രചരണങ്ങളും നല്ല കല്ലുവച്ച നുണകളും അവരെ പഴയ മലയാള സിനിമയിലെ ബാലൻ .കെ .നായരാക്കി.
സിനിമയിൽ ചിലരെ സ്ഥിരം വില്ലന്മാരാക്കുമെന്നപോലെ ചികിൽസാ മേഖലയിലെ സ്ഥിരം വില്ലൻ ഡോക്ടറാണ്.
ആരോഗ്യരംഗം ഭരിക്കുന്നവർ (ഡോക്ടർമാർ ഉൾപ്പെടെ ) തുടങ്ങി പഞ്ചായത്ത് മെമ്പർ വരെ കാണിക്കുന്ന എല്ലാ അഴിമതിയുടേയും കെടുകാര്യസ്ഥതയുടേയും അട്ടിപ്പേറു ചുമക്കുന്നത് ചികിൽസിക്കുന്ന പാവം ഡോക്ടർമാർ. അവരെ കൊലയ്ക്കു കൊടുക്കുന്ന ഒരു സാമൂഹ്യവ്യവസ്ഥിതി ബീഭത്സമാണ്.
കുത്തഴിഞ്ഞ ഒരു വ്യവസ്ഥിതിയിൽ ചികിൽസിക്കാതെ ഇരിക്കുക അല്ലെങ്കിൽ തല്ലുവാങ്ങുക എന്ന ദുസ്ഥിതിയിലാണ് ചികിൽസകന്മാരായ ഡോക്ടർമാർ. തുമ്പിയെ കൊണ്ട് കല്ലെടുപ്പിക്കുന്നതുപോലെ അവരെക്കൊണ്ട് അമിത ജോലി ചെയ്യിക്കുന്ന സർക്കാർ രംഗവും കോർപ്പറേറ്റ് ഭീകരന്മാരായ സ്വകാര്യ രംഗവും ഒടുക്കം കൈകഴുകി രക്ഷപെടുന്നു.
ആരോഗ്യരംഗത്തിന് പരിമിതമായ നീക്കിയിരിപ്പാണ് സർക്കാരുകൾ കൊടുക്കുന്നത് .മാത്രമല്ല മരുന്നുകളുടെ ഗുണനിലവാരം നിലനിർത്തുവാനോ നിരീക്ഷിക്കുവാനോ സർക്കാരുകൾ ശ്രമിക്കുന്നില്ല. ആശുപത്രികളെ കൂടുതൽ നവീകരിക്കാനുള്ള വിഭവശേഷി കണ്ടെത്തുന്നില്ല .കിട്ടുന്ന വിഭവങ്ങൾ അഴിമതിക്കാർ പങ്കിട്ടെടുക്കുന്നു.
ഹെൽത്ത് സർവീസിൽ ഏർപ്പെടുത്തിയ കേഡർ വ്യവസ്ഥ ചികിൽസയുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ലാത്ത ഡോക്ടർമാരെ DMOയും DHS ,സൂപ്രണ്ട് മുതലായ പദവികളിൽ എത്തിക്കുന്നു. ഈ ഡോക്ടർമാർ വരുത്തുന്ന പ്രശ്നങ്ങൾ ചികിൽസിക്കുന്ന ഡോക്ടർമാരെ കൂടുതൽ കുഴപ്പത്തിലാക്കുന്നു. ഇങ്ങനെ കുത്തഴിഞ്ഞ ആരോഗ്യരംഗത്തിൻ്റെ പാപഭാരം ചികിൽസിക്കുന്നവരുടെ തലയിൽ കെട്ടിവയ്ക്കുന്നു.
സമൂഹത്തിൽ രൂഢമൂലമായി വേരുറച്ച അഴിമതിയിൽ അധികാരിവർഗ്ഗം അഭിരമിക്കുമ്പോൾ അതിൻ്റെ പാപവും ചികൽസകരായ ഡോക്ടർമാർ ചുമക്കേണ്ടിവരുന്നു.
മെഡിക്കലോ സർജിക്കലോ ആയ വിഭാഗങ്ങളിൽ മനസ്സമാധാനമായി ജോലി ചെയ്ത് ജീവിക്കാൻ പറ്റിയ ഒരു സാഹചര്യമല്ല ഡോക്ടർമാർക്ക്. അവരെ കല്ലെറിയാനും കൊല്ലാനും സമൂഹം കാത്തിരിക്കുന്നു.
ഈ സാഹചര്യത്തിൽ പുതിയ തലമുറയോട് പറയാനുള്ളത് ഒരു കാര്യം മാത്രം . ആത്മാഭിമാനത്തോടെ നിർഭയമായി ജോലി ചെയ്ത് ജീവിക്കണമെങ്കിൽ ഈ തൊഴിൽ തെരഞ്ഞെടുക്കരുത് .ഏതു നിയമത്തിനും സംരക്ഷിക്കാനാവാത്ത ഒരു സോഷ്യൽ സ്റ്റിഗ്മയുടെ ഇരയായി സ്വയം നീറാതെ സുരക്ഷിതമായി അകന്നുപോവുക.
ലിറ്റ് നൗ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന മാറ്ററുകളുടെ ഉള്ളടക്ക ഉത്തരവാദിത്വം എഴുത്തുകാർക്ക് മാത്രമായിരിക്കും.
ലിറ്റ് നൗ ലേയ്ക്ക് താങ്കളുടെ രചനകളും അയക്കൂ… ഒപ്പം ഒരു ഫോട്ടോയും വാട്സാപ് നമ്പരും ചേർക്കാൻ മറക്കാതിരിക്കണം.
littnowmagazine@gmail.com
അഞ്ജലി പിണറായി
വിവേചനങ്ങളുടെ ചങ്ങല കണ്ണികളായി ജാതി മതം ലിംഗം സമ്പത്ത് തുടങ്ങി നീണ്ട നിര പ്രത്യക്ഷവും പരോക്ഷവുമായി തലമുറകളെ അസ്വതന്ത്രതയുടെ കുരുക്കിലേക്ക് കൊരുത്ത ഭരണരാഷ്ട്ര വ്യവസ്ഥകൾക്കെതിരെ ആശയങ്ങളുടെ ഉണർവ്വുമായി നടത്തിയ ജീവിത സമര ചരിത്രം നവോത്ഥാനം.
മാറ്റങ്ങളുടെ പുതുവഴിക്കായി സ്വത്വബോധത്തിന്റെ ഉൺമയിൽ ആത്മാഭിമാനത്തിൽ നിലയുറച്ച അതിജീവനത്തിന്റെ കരുത്താണ് അവകാശങ്ങളുടെ നീതി നടപ്പിൽ വരുത്തിയത്. എന്നാൽ ഇന്നും അരികുവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട് മാറ്റിനിർത്തപ്പെട്ട വിഭാഗത്തിൽ ‘സ്ത്രീ’ സമൂഹം ഉൾപെടുകയാണ് എന്ന ദയനീയത മുഴച്ചു നിൽക്കുകയാണ് നവോത്ഥാന സാക്ഷരകേരളത്തിൽ.
ആചാരങ്ങളുടെ പേരിൽ ദുരാചാരങ്ങളും അന്ധവിശ്വാസങ്ങളും ജനതയെ ഇരുട്ടിലേക്ക് നയിച്ചപ്പോൾ നവോത്ഥാന നായകരും നായികമാരും ചരിത്രം സൃഷ്ടിച്ച ഇടമാണ് കേരളം. എന്നാൽ ഇന്നും യുക്തിരഹിതമായ അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾ ശാസ്ത്രബോധമുള്ള കേരളത്തിന് അപമാനകരമായി മാറുന്ന കാഴ്ചകൾക്ക് സാക്ഷ്യം വഹിക്കേണ്ടി വരികയാണ്.
സമത്വത്തിനുവേണ്ടി പൊരുതിയ ആശയ മഹിമയിൽ ലിംഗം ഔന്നത്യത്തോടെ തെളിഞ്ഞപ്പോൾ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ വെളിച്ചവും ഉൾക്കാഴ്ചകളുടെ തെളിച്ചവും പ്രകാശിക്കുകയായിരുന്നു.
” മംഗലസൂത്രത്തിൽ കെട്ടിയിടാൻ അംഗനമാർ അടിമയല്ല”.
എന്ന ഉദ്ഘോഷത്തോടെ പാർവതി നെന്മേനിമംഗലം എന്ന നവോത്ഥാന നായിക നമ്പൂതിരി സമുദായത്തിലെ അന്തർജനങ്ങളെ ഏകീകരിച്ചപ്പോൾ മുന്നോക്ക വിഭാഗങ്ങളിലെയും സ്ത്രീജനങ്ങളിൽ ചാർത്തപ്പെട്ട മാമൂലുകളെ പൊട്ടിച്ചെറിയാനുള്ള മുന്നേറ്റമാണ് ഉണ്ടായത്. സുപ്രധാന തീരുമാനങ്ങളുടെ ആഹ്വാനങ്ങൾക്ക് കാരണഭൂതമാവുകയും ചെയ്തു. നമ്പൂതിരിബിൽ അതിൽ പരമപ്രധാനമായ ഒന്നുതന്നെയാണ്.
സ്വതന്ത്രമായുള്ള സഞ്ചാരസ്വാതന്ത്ര്യവും നിഷേധിക്കപ്പെട്ട് വീടിനകത്തളങ്ങളിൽ ആചാരങ്ങളുടെ നീണ്ടനിര പാലിക്കപ്പെട്ട് കഴിഞ്ഞുകൂടേണ്ടിവരുന്ന സ്ത്രീ ജനത ഗാർഹിക പീഡനങ്ങളുടെ ദാരുണമായ അവസ്ഥാന്തരങ്ങൾക്കും വിധേയരാവുന്നതിനെതിരെ നവോത്ഥാന കാലഘട്ടം മാറ്റങ്ങളുടെ പാതപണിഞ്ഞുവെങ്കിലും ഇന്നും രൂപവും ഭാവവും വ്യത്യസ്തതയോടെ ഇവ നിലനിന്നു പോരുന്നു എന്നത് ദാരുണമാണ്. 2005ൽ ഗാർഹിക പീഡനങ്ങളിൽ നിന്നും സ്ത്രീകൾക്ക് സംരക്ഷണ നിയമം നിലവിൽ വന്നതിനുശേഷം നില ഒന്നുകൂടെ മെച്ചപ്പെടുന്നുവെങ്കിലും കേരളത്തിൽ അങ്ങോളമിങ്ങോളം നിരവധി കേസുകളാണ് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യപ്പെടുന്നത്. എന്നാൽ സ്ത്രീകൾ സധൈര്യം പ്രശ്നങ്ങളെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി മുന്നോട്ട് വരുന്നു എന്നത് പ്രശംസനീയമാവേണ്ട ഒന്ന് തന്നെ . അതിന് സജ്ജരാവുന്നതിൽ സ്ത്രീ മുന്നേറ്റ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയും ശാസ്ത്ര സാഹിത്യ പരിഷത്തിന്റെയും ഇടത്പക്ഷ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെയും, മറ്റു സംഘടനകളുടെയും പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയും പങ്ക് വളരെ വലുതുമാണ്.
നവോത്ഥാന മുന്നേറ്റങ്ങൾക്ക് ശേഷം നിരവധി സ്ത്രീമുന്നേറ്റ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ ഏടുകൾ അടയാള രേഖകളായി ചേർക്കപ്പെടേണ്ടത് അനിവാര്യമായി നിലയുറക്കുന്നുണ്ട്. ഇത് അഭിമാനകരം തന്നെയാണ്. 80കളിൽ മുന്നോട്ടുവന്ന ഫെമിനിസം ഇന്നും ശക്തമായി നിലയുറച്ചു പോന്ന ഒരു അടയാളമാണ്
” പാതിമണ്ണിൻ ഉടമകൾ ഞങ്ങൾ
പാതി ആകാശത്തിനും
ഇവിടെ ഞങ്ങൾ ഉറച്ചുനിൽക്കും
ഇവിടെ ഞങ്ങൾ ഉയർന്നു നിൽക്കും”.
ഈ ഗീതത്തിൽ നിറയുന്ന ആത്മവീര്യത്തിന്റെ സ്പന്ദനങ്ങൾ നടപ്പിൽ വരുത്താൻ ശ്രമിച്ചതിന്റെ ഉദാഹരണങ്ങൾ ഏറെയാണ്. ബോധന, മാനുഷി സഹയാത്രി ഇങ്ങനെ സ്ത്രീമുന്നേറ്റം ലക്ഷ്യം കണ്ട കൂട്ടായ്മകളും എടുത്ത് പറയേണ്ടതാണ്. 81 ൽരൂപീകൃതമായ അഖിലേന്ത്യ ജനാധിപത്യ മഹിളാ അസോസിയേഷനും ഒപ്പം ചേർക്കേണ്ട ഒന്നാണ്.
” ജനാതിപത്യം, സമത്വം, സ്ത്രീ വിമോചനം”
എന്ന മുദ്രാവാക്യത്തോടെ ശക്തമായ സംഘടനാ പ്രവർത്തനങ്ങളിലേക്ക് സഞ്ചരിച്ചു.
ഇത്തരം സ്ത്രീമുന്നേറ്റ സംഘടനകളിലൂടെ
സ്ത്രീ മുന്നേറ്റത്തിന്റെ ആത്മവീര്യവും നിർഭയത്വവും വ്യക്തിബോധവുമാണ് ഉടലെടുത്തത്. ഞങ്ങൾക്കു വേണ്ടി ഞങ്ങൾ തന്നെ മുന്നോട്ട് ഞങ്ങളാണ് ഞങ്ങളുടെ സംരക്ഷകർ എന്ന വിശ്വാസത്തിന്റെ ആത്മഹർഷമാണ് ഉദാഹരണ സഹിതം തന്നെ എടുത്തു പറയാനോളം ഏറെ നേട്ടങ്ങളുമായ് ശക്തമായ് ഇന്നും പ്രയാണം തുടരാൻ കെൽപ്പ് പകർന്ന് കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.. ഇന്ന് സ്ത്രീകൾ സ്ത്രീധനത്തിന്റെ പേരിൽ അനുഭവിക്കേണ്ടിവരുന്ന ദാരുണത , നേരിടേണ്ടി വരുന്ന അതിക്രമങ്ങൾ, പിന്നോക്ക വിഭാഗങ്ങളുടെ വികസനം , ഇതിൽ ഒക്കെ തന്നെ ഏറെ മാറ്റങ്ങൾ ഉണ്ടാവുമ്പോഴും ഇനിയും മുന്നേറാൻ ഇരിക്കുന്നു എന്നത് ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുകൾ തന്നെയുമാണ്.
പിന്നോക്ക വിഭാഗങ്ങളുടെ മുന്നേറ്റത്തിന്റെ നവോത്ഥാന ചരിത്ര തുടക്കത്തിലെ സുപ്രധാനങ്ങളിൽ ഒന്ന് ചാന്നാർ ലഹള തന്നെയാണ് .
വസ്ത്ര സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ പോരാട്ടവീര്യത്തിൽ ആത്മാഭിമാനത്തിന്റെ ഉൾതുടിപ്പിൻ നാളമാണ് ജ്വലിച്ചത്. മാറുമറക്കാനുള്ള അവകാശം നിഷേധിക്കപ്പെട്ട് സവർണ്ണരുടെ ലൈംഗിക ചേഷ്ടകൾക്ക് പാത്രരായി അഭിമാനഹത്യരായി മാറിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഒരു വിഭാഗം സ്ത്രീകൾ നടത്തിയൊരീ നവോത്ഥാന മുന്നേറ്റം സ്ത്രീ മുന്നേറ്റ ചരിത്രങ്ങൾക്കായുള്ള ഊർജ്ജമായിരുന്നു. നിരവധി ചരിത്ര നായികമാരാണ് അവിടെ ഉടലെടുത്തത് .മേൽ ശീല ധരിച്ച് ഈ മുന്നേറ്റത്തിന് തുടക്കം കുറിച്ച ‘ സാറ ‘ അതിന് ഉദാഹരണമാണ് . ഒപ്പം മൂക്കുത്തി സമരം കല്ലുമാല സമരം തുടങ്ങി സ്ത്രീകൾ അവകാശബോധത്തോടെ തലയുയർത്തിയ നവോത്ഥാന വിപ്ലവങ്ങളും. വിപ്ലവ വനിതകളും.
വസ്ത്ര സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ സ്വത്വബോധത്തിനൊപ്പം തുല്യതയുടെ കാഴ്ചപ്പാടിന്റെ മഹത്വം . പുരോഗമന കേരളത്തിൽ അഭിനന്ദനാർഹമായ് ഇത് നടപ്പിലാക്കിയ മാതൃകാ വിദ്യാലയം “ജെൻറർ ന്യൂട്രാലിറ്റി യൂണിഫോം ” ബാലുശ്ശേരി ഹയർസെക്കൻഡറി സ്കൂൾ ഇത് വരുംകാല ചരിത്ര അടയാളമായ് മാറും എന്നതും നിസംശയം.
സ്ത്രീവിമോചനത്തിന്റെ ആദ്യ രക്തസാക്ഷിയായ ശകുന്തള ദേവി . മതാന്ധതയുടെ അധപതിച്ച ചിന്താധാരകൾ വർത്തമാന ഇന്ത്യൻ രാഷ്ട്രത്തിൽ നിഴലിക്കുമ്പോൾ അന്യമതം സ്വീകരിച്ച് ജാതീയതയുടെ ഉച്ചനീചത്വത്തിനെതിരെ പോരാടാൻ അടിയുറച്ചൊരീ സ്ത്രീ രത്നം ഒടുവിൽ മതഭ്രാന്തരാൽ മരണം വരിക്കേണ്ടി വന്നത്. ആ കാലഘട്ടവും ഒപ്പം ശകുന്തളാദേവിയെയും ഈ കാലഘട്ടത്തിലും ഓർക്കപ്പെടേണ്ടതിന്റെ അനിവാര്യത ഏറുകയാണ്.
ഉത്തരേന്ത്യൻ സ്ഥിതി വിശേഷം ഉളവാക്കാതിരിക്കാൻ കേരള ഭരണ രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്ഥാനം ചെറുത്തുനിൽപ്പിൻ പരിശ്രമം പണിയുമ്പോഴും ന്യൂനപക്ഷ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ വിവേകപൂർണ്ണം അല്ലാത്ത പ്രവർത്തനങ്ങൾ അപമാനകരം തന്നെയായി ചൂണ്ടിക്കാട്ടേണ്ടതുണ്ട്. അതിൽ അന്ധവിശ്വാസങ്ങളെയും അതിൻ ഉപോല്പന്നങ്ങളെയും എടുത്തു പറയേണ്ടതുമുണ്ട്. ശബരിമല സ്ത്രീ പ്രവേശനവും ആർത്തവ അശുദ്ധിയുടെ ശാസ്ത്രബോധം ഇല്ലായ്മയും ഇതിൽ ചില ഉദാഹരണങ്ങൾ മാത്രം.
ഒപ്പം ഇന്ന് നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കപ്പുറം പൂർണ്ണമായി ഉദ്ഭൂതരായ് എന്ന് ഊറ്റം കൊണ്ട ജനത വീണ്ടും നരബലിയിൽ ചെന്നു നിൽക്കുമ്പോൾ ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ വിവേകപൂർണ്ണമല്ലാത്തൊരീചിന്താധാരയുടെയും ഭക്തിയുടെ കമ്പോള സാധ്യതകളും തന്നെയാണ് ഇന്നിന്റെ വിന. ഇതിനെതിരെയാണ് ജാഗരൂകരാവേണ്ടത്. ഇവിടെയും ഇര സ്ത്രീ തന്നെയെന്ന് ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുകൾ ആവർത്തനങ്ങളിൽ പൂർണമായി ഒഴിവാക്കേണ്ടുന്ന ജാഗ്രതയും ഓർമിപ്പിക്കുകയാണ്.
സാഹിത്യ സൃഷ്ടികളും കലയും നവോത്ഥാന ചിന്തയിലേക്ക് വ്യക്തികളെ നയിക്കുന്നത് ഏറെ പ്രാധാന്യമാണ് വഹിച്ചത്. ലളിതാംബിക അന്തർജ്ജനത്തിന്റെ അഗ്നിസാക്ഷി എന്ന നോവൽ അന്തർജനങ്ങളുടെ മാനസിക തലങ്ങളിലേക്ക് സഞ്ചരിച്ചു. ആ ജനതതിയ്ക്ക് ഊർജ്ജം പകർന്നു. അതുപോലെ വി.ടി ഭട്ടത്തിരിപ്പാടിന്റെ “അടുക്കളയിൽ നിന്ന് അരങ്ങത്തേക്ക് ” എന്ന നാടകം ഇന്നും പ്രസക്തിയോടെ ഇനിയും മാറേണ്ട കാഴ്ചപ്പാടിന്റെ ധ്വനിയെ ശക്തിയോടെ മുഴക്കുന്നുണ്ട്.
” പുരുഷന്റെ മേന്മയ്ക്ക് വേണ്ടിവന്നാൽ സ്ത്രീ അപലയായി തന്നെ ഇരുന്നു കൊള്ളട്ടെ. എങ്കിലും അവളുടെ പട്ട് ചേലയുടെ വക്ക് വേണം രാജ്യത്തിന്റെ മുറിവ് കെട്ടാൻ.”
ഈ സ്ഥിതിവിശേഷം ഇനിയും മാറേണ്ടതുണ്ട് എന്നത് നിസംശയം തന്നെ.
മിശ്രവിവാഹവും വിധവാ വിവാഹവും സ്വത്തവകാശവും ഒക്കെ സ്ത്രീയുടെ ദയനീയമായ ജീവിത സാഹചര്യങ്ങളിൽ നിന്നു മുക്തി നേടാനുള്ള അവകാശങ്ങൾ ആയി മാറിയപ്പോൾ ഇന്ന് പ്രണയം അവളെ മരണത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്ന സ്ഥിതി വിശേഷവും കാണാൻ കഴിയുകയാണ്. ആസിഡ് ആക്രമണങ്ങളും മറ്റു കൊലപാതകങ്ങളും തുടങ്ങി നിരവധി ഉദാഹരണങ്ങളാണ് ദർശിക്കുന്നത്.
“ഇല്ല ” എന്ന വാക്ക് പറയാനുള്ള അവളുടെ ആർജ്ജവത്തെയാണ് ഇവിടെയും അവൾക്ക് എതിരായി ഭവിക്കുന്നത് പെണ്ണിന്റെ വാക്കിനെ മാനിക്കാൻ കഴിയാതെ പോകുന്ന ഒരു വിഭാഗത്തിന്റെ ക്രൂരതകൾക്ക് അവസാനം തീർത്തേ മതിയാവുള്ളൂ.
ഒപ്പം LGBTQIA+ കമ്മ്യൂണിറ്റിയെയും ട്രാൻസ് ജെന്ററിനെയും ഇന്നും സാധാരണ ജനതയായ് കാണാനുള്ള കാഴ്ചപ്പാടുകൾ ഉളവാകേണ്ടതുണ്ട്. ഇന്നും മാറ്റി നിർത്തപ്പെടുന്നതിന്റെ സ്ഥിതി വിശേഷം ഏറെ കാണാൻ കഴിയുകയാണ്.
ആശയങ്ങളുടെ ഉണർവ്വിൽ പ്രശ്നങ്ങളെയും പ്രതിസന്ധികളെയും പ്രയാസങ്ങളെയും അതിജീവിച്ച് മാറ്റങ്ങളുടെ പുതിയ പ്രകാശവുമായ് ഔന്നത്യത്തോടെ ഉയരാൻ മുന്നോട്ടുവരുന്ന സ്ത്രീ ജനത സാക്ഷര കേരളത്തിന് അഭിമാനകരമായ മാതൃകയാവട്ടെ. സ്ത്രീ ജനങ്ങളെ സംഘടിക്കൂ.
littnowmagazine@gmail.com
Vaikom madhu
December 7, 2021 at 1:52 am
What a great poetry. Embedded philosophy will haunt you for long.