വി.ജയദേവ്

പൂമധ്യരേഖയിൽ
പൂമ്പാറ്റകൾ എന്നും
ജീവിക്കുന്ന ഇടം

പിന്നെപ്പിന്നെ, ഞാൻ ചിത്രശലഭങ്ങളെ കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല . അവ പലതും പാറിനടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവയ്ക്കു മാഗിയാന്റി പല നിറത്തിലുളള ഫ്രോക്കുകൾ തുന്നിക്കൊടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവയെയൊക്കെയും ഫ്രോക്കുകൾ എന്നു വിളിച്ചത് എന്തിന് എന്നതിന് ഒരു ഉത്തരമായിരുന്നില്ല അന്നത്തെ കാലത്തിനു മുന്നോട്ടുവയ്ക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നത്. മറിച്ച്, ഫ്രോക്കുകൾ തന്നെയായിരുന്നു അതിൻ്റെ ഉത്തരവും.

കാരണം അന്നത്തെ ഫ്രോക്കുകൾ അങ്ങനെയുള്ളതായിരുന്നു. ഒന്നുകിൽ, മുട്ടിനു മുകളിൽ കഷ്ടിച്ച് എത്തുമായിരുന്നത്. ധാരാളം ഞൊറികളുള്ളത്. ഞൊറികളില്ലാത്ത ഫ്രോക്കുകൾ വന്നിരുന്നതു പിന്നെയും കുറെക്കാലം കഴിഞ്ഞായിരുന്നു. അപ്പോഴേക്കും അതിന്റെ പേരും മാറിപ്പോയിരുന്നു. മിഡിയെന്ന അതിനെ ആരും ഫ്രോക്ക് എന്നു വിളിച്ചിരുന്നില്ല.

മുട്ടിനു മുകളിൽ കഷ്ടിച്ചെത്തുന്ന കവിതകളുടെ മഹാകാവ്യമായിരുന്നു നീളൻ പാവാടകൾ. അതു പക്ഷെ അന്നു മുതി൪ന്ന പെൺകുട്ടികൾ മാത്രമേ ധരിക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ. മുട്ടറ്റമെത്തുന്ന ഫോക്കുകളിട്ട ഉടൽ തന്നെയായിരുന്നു എന്റെ കൗമാരകാലം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ മാഗിയാന്റി പൂമ്പാറ്റകൾക്കു തുന്നിക്കൊടുക്കമായിരുന്നു ഉടുപ്പുകളെ ഫ്രോക്ക് എന്നു തന്നെ വിളിച്ചു. പല ചിത്രശലഭങ്ങളുടെയും ഉടലുകൾ പൂ൪ണമായി മറഞ്ഞിരുന്നില്ല, അതുകൊണ്ട് അതെപ്പോഴും ഫ്രോക്കായിത്തന്നെ അവശേഷിച്ചു.

മാഗിയാന്റി പൂമ്പാറ്റകൾക്ക് നീളൻപാവാടകൾ തുന്നിക്കൊടുത്തിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവയാരും കണങ്കാൽ വരെ മറച്ചുകളയുന്ന അത്തരം നിറക്കൂട്ടുകളിൽ ശരീരങ്ങളെ മറച്ചുവച്ചില്ല. എന്നെങ്കിലും മാഗിയാന്റി അവയ്ക്കു നീളൻപാവാട തയ്പ്പിച്ചുകൊടുക്കുമായിരിക്കും എന്നു വിചാരിച്ചിരുന്ന കവിതക്കാലമായിരുന്നു അത്. എന്നാൽ, മാഗിയാന്റി അതിന്റെ ലക്ഷണങ്ങളൊന്നും കാണിച്ചിരുന്നില്ല. അവരുമായി വലിയ അടുപ്പം ഞാൻ കുറച്ചിരുന്നു. അധികം അടുത്തുചെല്ലാതെ തന്നെ മാഗിയാന്റി നിറങ്ങൾ ചേ൪ത്തുതുന്നുന്നതു ഞാൻ കണ്ടുകൊണ്ടുനിൽക്കുമായിരുന്നു.

അടുത്തു വന്നേടാ, ഈ നൂലു സൂചിയേക്കോ൪ത്തു പോടാ എന്നൊക്കെ മാഗിയാന്റി പ്രലോഭനങ്ങൾ നിരത്തുമായിരുന്നു. എന്നാൽ, സൂചിയുടെ കുഴ അല്ലെങ്കിൽ ഓട്ട ( തീരെ കാവ്യപരമായ വാക്കല്ലായിരുന്നു അന്ന് ഈ ഓട്ട. ഓട്ടമുക്കാൽ തുടങ്ങിയ പദാവലികളുടെ ഹാങോവ൪ അന്തരീക്ഷത്തിലുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ) എന്നൊന്ന് ഇല്ല എന്നൊരു നിലപാടായിരുന്നു ഞാനെടുത്തിരുന്നത്. മാഗിയാന്റിയെ എന്നെ സൂചി കോ൪ക്കുന്നതിൽ നിന്നു നിരുത്സാഹപ്പെടുത്താനായിരുന്നു അത്. എന്നാൽ, എല്ലാ സൂചികൾക്കും കുഴയുണ്ടെന്നു മാഗിയാന്റി വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. അതിൽ നൂലിഴയിട്ടാണു താൻ നിറങ്ങളെ തുന്നിച്ചേ൪ത്തു പൂമ്പാറ്റപ്പാവാടകൾ ഉണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നതെന്നും.

എന്നെ എന്നെങ്കിലും എടുത്തു പൂമ്പാറ്റകൾക്കു ഫ്രോക്കുണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കും എന്ന മാഗിയാന്റിയുടെ ഏറ്റവും വന്യമായ ഒരു ആഗ്രഹം സംഭവിക്കാനുള്ളതു തന്നെയായിരിക്കുമെന്ന് അന്നു ഞാൻ ഭയപ്പെട്ടിരുന്നു. അങ്ങനെയൊരു നടുക്കം ഇപ്പോഴും എനിക്കുണ്ട്. അങ്ങനെയുണ്ടു ചില കാര്യങ്ങൾ. പ്രായമെത്ര കൂടിയാലും കവിതയിൽ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞുപോവാത്തത്. മാഗിയാന്റിയുടെ കൈയെത്തുന്ന അകലത്തിൽ നിന്നു മാറിയേ ഞാൻ നിൽക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ. ഒരു പൂമ്പാറ്റയുടെയും ഫ്രോക്ക് ആവുന്നത് എനിക്കിഷ്ടമില്ലായിരുന്നു. അതിനി വിലാസിനിച്ചേച്ചിപ്പൂമ്പാറ്റയായിരുന്നെങ്കിലോ ? ഞാൻ മനസു മാറ്റിയേക്കുമെന്ന് അക്കാലത്തു ഞാൻ ഉറക്കത്തിൽ കിനാവു കണ്ടിരുന്നു.

അതുകൊണ്ടു തന്നെ മാഗിയാന്റിയെ ദൂരത്തുനിന്നാണു ഞാൻ തയ്പുവേലയിൽ എന്നെ സാക്ഷിയാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നത്. എന്നെങ്കിലും അവ൪ പൂമ്പാറ്റകൾക്കു ദാവണി തയ്ച്ചുകൊടുക്കുമെന്നു തന്നെ ഞാൻ വിചാരിച്ചു. ( ദാവണി അല്ലെങ്കിൽ ഹാഫ് സാരി എന്നൊരു പരീക്ഷ പാസാവാതെ അന്ന് ഒരു യുവതിയും സാരിയിലേക്കു നേരിട്ടു പ്രവേശിച്ചിരുന്നില്ല. അതു പാസാവാൻ പലരും പിഎസ്സി പരീക്ഷയ്ക്കെന്ന പോലെ ചോദ്യങ്ങളും ഉത്തരങ്ങളും കാണാതെ പഠിച്ചിരുന്നു, രഹസ്യമായി.)

മാഗിയാന്റി പൂമ്പാറ്റകൾക്കായി ദാവണി തുന്നിക്കൊടുക്കുമെന്ന എന്റെ ഏറ്റവും വന്യവും സ്വപ്നാധിഷ്ഠിതവുമായ വിചാരത്തെ ഇല്ലാതാക്കിക്കളഞ്ഞത് വിലാസിനിച്ചേച്ചി അല്ലാതെ, മറ്റാരായിരുന്നു.

“ എടാ, നീ എന്നെങ്കിലും എന്തായാലും എഴുതാൻ പോകുന്ന കവിതയിൽ അതു നടക്കുമായിരിക്കും. എന്നാൽ, യഥാ൪ഥ ലോകത്ത് അങ്ങനെ ഒരിക്കലും സംഭവിക്കില്ല.” വിലാസിനിച്ചേച്ചി ഒരു ദിവസം ഒരു മാ൪ദ്ദവുമില്ലാതെ പറയുകയായിരുന്നു. അതുതന്നെ, പൂമ്പാറ്റയാവാനുള്ള പ്യൂപ്പ ജീവിതത്തിന്റെ അവസാനഘട്ടത്തിലോ മറ്റോ.

“ ഏതു തയ്യൽക്കാരിക്കും അങ്ങനെ ഒരു സാധ്യത തോന്നാനിടയുണ്ടാവുമല്ലോ.” എനിക്ക് അപ്പോഴും ചെറിയ പ്രതീക്ഷയുണ്ടായിരുന്നു.

“ മാഗിയാന്റി അങ്ങനെ സാധാരണ തുന്നൽക്കാരിയല്ല.”

“ പിന്നെ….?’’

“ മാഗിയാന്റി ഒരു കലാകാരിയാണ്. തയ്യൽക്കാരിയാവുന്നതു പിന്നെയാണ്. ഒരു കലാകാരി ഒരിക്കലും കലയുടെ ഘടനയിൽ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. ഫ്രോക്ക്, പാവാട, നീളൻ പാവാട, ദാവണി, സാരി തുടങ്ങിയതാണ് വേഷത്തിന്റെ ഫോം അഥവാ ഘടന.”

“ അതുകൊണ്ടെന്ത്. ?”

“ സാധാരണ തുന്നൽക്കാരികൾ മാത്രമായവരാണു അങ്ങനെ വിവിധ രൂപത്തിൽ ആകൃഷ്ടരാവുന്നത്. എന്നാൽ, മാഗിയാന്റി കേവലം ഒരു തുന്നൽക്കാരിയല്ല, മറിച്ച് ഒരു തയ്യൽക്കാരിയാണ്.”

വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറയുന്നത് എനിക്കു മനസിലാവുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. തയ്യൽ യന്ത്രത്തിൽ പണിയെടുക്കുന്നവരെല്ലാവരും തയ്യൽക്കാരികളാണെന്നാണെന്നായിരുന്നു അന്നത്തെ എന്റെ വിചാരം.

“ അതിനു തയ്യൽക്കാരികളും തുന്നൽക്കാരികളും വെവ്വേറെ ഉണ്ടോ. ?”

“ ഉണ്ടല്ലോ…ഉണ്ടാവണമല്ലോ.”

“ അതെങ്ങനെ …?’’

അന്നൊരു വലിയ വിലക്കപ്പെട്ട രഹസ്യം പോലെ, അശ്ലീലം പോലെ വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറഞ്ഞു. വളരെ ഒച്ച താഴ്ത്തി. വളരെ വാക്കുകൾ കുറച്ച്.

“ എന്നെങ്കിലും നീയെഴുതാൻ പോകുന്ന കവിതയിലുമുണ്ട് അങ്ങനെയൊന്ന്. കവിതയെഴുത്തുകാരും കവികളും. കവിത എഴുതുന്ന എല്ലാവരും കവികളാവുന്നില്ല. ചില൪ കവിതയിൽ പണിയെടുക്കുന്ന കവിതയെഴുത്തുകാ൪ മാത്രമായി വള൪ച്ച മുരടിച്ചുപോകുന്നു.”

അങ്ങനെ ഒന്ന് എനിക്കന്നു വിചാരിക്കാൻ കൂടി സാധിക്കാത്ത കാര്യമായിരുന്നു. ഞാനെന്നെങ്കിലും കവിത എഴുതുമോ എന്നു തന്നെ ആത്മവിശ്വാസം വന്നിട്ടില്ല. രണ്ടാമത്തെ കവിത എഴുതിയെങ്കിലും ആദ്യത്തെ കവിത അന്നുവരെ എഴുതിയിട്ടില്ല. അതെന്ന് എഴുതുമെന്നോ അത് ഇനി എഴുതുമോ എന്നു തന്നെയോ അറിയില്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറഞ്ഞ ആ ഒരു ഉദാഹരണം എനിക്ക് അന്നു മനസിലാവാതെ പോയി. വളരെ കാലത്തിനു ശേഷം ആദ്യത്തെ കവിത എഴുതിയതിനു ശേഷം, ആദ്യമായി പാപം ചെയ്ത ഒരാളെ പോലെ അതിന്റെ നഗ്നത ഞാൻ നേരിട്ട് ഉള്ളിൽക്കൊണ്ടു പൊള്ളിപ്പോവുകയായിരുന്നു.

മാഗിയാന്റി തയ്യലിന്റെ ഉന്നതമായ ഭാവന കൊണ്ടുനടന്ന കലാകാരിയായതു കൊണ്ടുമാത്രമായിരുന്നില്ല, പൂമ്പാറ്റകൾക്കു വേണ്ടി ദാവണിയോ സാരിയോ തുന്നുന്ന സാധ്യതയെക്കുറിച്ചു പോലും വിചാരിക്കാതിരുന്നത് എന്നു ഞാൻ വൈകിയാണ് അറിഞ്ഞത്. ആ കാരണം, വിലാസിനിച്ചേച്ചി ഒരിക്കലും പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. എന്നാൽ, പ്യൂപ്പയെന്ന ഘട്ടത്തിന്റെ അവസാനം അവരോടൊപ്പം കിടന്ന നാളിലാണു ഞാൻ അതു മനസിലാക്കുന്നത്. അതു വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്കു വേണ്ടി മാറ്റിവച്ചിരുന്ന ഇതളിന്റെ പൂമധ്യരേഖയിൽ അജ്ഞാതമായ ഭാഷയിൽ എഴുതിവച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. പൂമ്പാറ്റകൾക്ക് ഒരു ദിവസത്തെ മാത്രം ആയുസുള്ളതുകൊണ്ടാണ് അതെന്ന്.

അതിൽപ്പിറ്റേന്നു മുതലാണു പൂമ്പാറ്റകളുടെ രാജ്യത്തു നിന്നു ഞാനെന്ന ഉപേക്ഷിച്ചുകളഞ്ഞത്. ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് ഇല്ലാതാവുന്ന ഒരു നിറക്കൂട്ട് എനിക്കു സഹിക്കാവുന്നതിലും അധികമായിരുന്നു. പൂമ്പാറ്റകൾക്കു തീരാത്തത്രയും ആയുസ് നൽകാൻ മാഗിയാന്റിക്കു സാധിക്കുമായിരുന്നുവെന്ന് അന്നത്തെ എന്റെ ഏറ്റവും വൃത്തികെട്ട സ്വപ്നത്തിൽ ഞാൻ കണ്ടുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. അവ൪ ഫ്രോക്കുകളിൽ ഉപയോഗിക്കുന്ന നിറക്കൂട്ടുകളാണ് പൂമ്പാറ്റകളുടെ ആയുസ് തീരുമാനിക്കുന്നത് എന്നതായിരുന്നു ആ സ്വപ്നം. പൂമ്പാറ്റകളെ ഒരു ദിവസത്തെ ആയുസിലേക്കു മാത്രം പറത്തുന്നതു മാഗിയാന്റി തന്നെയാണെന്ന സത്യം.

പിന്നെക്കുറേക്കാലത്തേക്ക് എനിക്കു മറിച്ചുവിചാരിക്കാൻ സാധിച്ചിരുന്നില്ല. പൂമ്പാറ്റകളെ നി൪മിക്കുന്നതും അതിന്റെ ആയുസ് തീരുമാനിക്കുന്നതും മാഗിയാന്റി തന്നെയാണെന്ന് ആ വൃത്തികെട്ട സ്വപ്നത്തിന്റെ ഹാങോവറിൽ ഞാൻ പിന്നെയും കുറെക്കാലം വിശ്വസിച്ചുനടന്നു. അന്ന് അതിനു പറ്റിയ ചിന്താപരമായ അന്തരീക്ഷമായിരുന്നു. എന്തിനെയും ഒരു കാരണവുമില്ലാതെ അന്ധമായി വിശ്വസിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം. പിന്നെപ്പിന്നെ നിമിഷായുസായ പൂമ്പാറ്റകളുടെ റിപ്പബ്ലിക്കിൽ നിന്ന് ഞാനെന്നെ പുറത്താക്കുകയും ഉപേക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തതോടെ അവയുടെ അൽപ്പായുസിനെ ഞാൻ പൂ൪ണമായും എന്നിൽ നിന്ന് അഴിച്ചുകളഞ്ഞു.

ഒരിക്കലും മരിക്കാത്ത പൂമ്പാറ്റകളെ സ്വയം സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള ഭാവന എനിക്കു തന്നത്, പിന്നെ കവിതയായിരുന്നു. അപ്പോഴേക്കും വൈകാതെ ഞാൻ എന്റെ ആദ്യത്തെ കവിത എഴുതും എന്ന കാര്യത്തിൽ എന്നിൽത്തന്നെ ഒരു തീരുമാനമായി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. തുട൪ന്നുള്ള കവിതകളിൽ നിന്ന് ഒരിക്കലും ഒരു പൂമ്പാറ്റയും ആത്മഹത്യ ചെയ്യുകയല്ലാതെ മരിച്ചുപോയിരുന്നില്ല. തുമ്പികളുടെ സെമിത്തേരിയിലും താമസിച്ചിരുന്നതു ജീവനുള്ള, ജീവിക്കുന്ന പൂമ്പാറ്റകൾ തന്നെയായിരുന്നു.

അപ്പോഴും ഒരു സംശയം അശ്ലീലമായി ഞാൻ കൊണ്ടുനടന്നു. മാഗിയാൻ്റി എന്തിനാണ് പൂമ്പാറ്റകളുടെ ആയുസ്സ് തീരുമാനിക്കുന്നത്..അവർ ശരിക്കും ആരായിരുന്നു ?