സന്ധ്യ ഇ

അടുക്കി വെക്കാനാണ് അവളെ വീട്ടുകാർ പഠിപ്പിച്ചത്.
അടക്കിവെക്കാനും.
എല്ലാം അതാതിൻ്റെ യിടങ്ങളിൽ
ഭദ്രമായി, ഇടകലരാതെ
മുഴച്ചു നിൽക്കാതെ തുറിച്ചു നിൽക്കാതെ.

അലമാരയിൽ ഒന്നാമത്തെ തട്ടിൽ അവൾ കരച്ചിലുകളെ അലക്കി വെളുപ്പിച്ചത് നിരത്തിവെച്ചു.

ഒന്നിനു മീതെ ഒന്നായി.

ശീലമായപ്പോൾ വരുന്നതെല്ലാം തനിയെ അവിടെപ്പോയിരുന്നു തുടങ്ങി.

രണ്ടാമത്തെതിൽ ചിരികൾ പൂട്ടി വെച്ചു.

പുറത്തു കേൾക്കാൻ സാധ്യതയുള്ളതിനാൽ രണ്ടു കതകുവെപ്പിച്ചു. അവിടെ വെക്കാനുള്ളത് താരതമ്യേന കുറവായിരുന്നതിനാൽ ഒന്നും കുത്തിത്തിരുകേണ്ടി വന്നില്ല.

മൂന്നാമത്തേതിൽ
സ്വാതന്ത്ര്യത്തെയാണ് മടക്കി വെച്ചത്.

അത്യാവശ്യമൊന്നുമില്ലല്ലോയെന്ന അഭിപ്രായം പരിഗണിച്ചും വിലപ്പെട്ടതെന്നു കേട്ടും താഴിട്ടതു പൂട്ടി.

ഒരു പോടുപോലുമില്ലല്ലോയെന്ന് എപ്പോഴും ഉറപ്പു വരുത്തിയിരുന്നു.
രാത്രിയും പകലും ഒന്നുപോലെ
അവധിയും സവധിയും ഒന്നുപോലെ.

ഭദ്രം. സുരക്ഷിതം.

നാലാമത്തേതിൽ പ്രണയത്തെ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു.
അവൾക്കൊഴികെ മറ്റാർക്കും ദൃശ്യമാകാത്തതിനാൽ
ഒഴിഞ്ഞയറ പോലെ അവഗണിച്ചു.
ചിലപ്പോൾ വിവാഹം, മാതൃത്വം, കുടുംബം, അനുസരണം, ഉത്തരവാദിത്തം
എന്ന സർവ്വസാധാരണങ്ങളായ ചിലത് വെക്കുകയോ എടുക്കുകയോ ചെയ്തു.

ഒരു നാൾ ഒരു മുന്നറിയിപ്പുമില്ലാതെ അതിടിഞ്ഞു വീണപ്പോഴാണ്
അടുക്കിപ്പെറുക്കി വെച്ചതെല്ലാം പൊടുന്നനേ
കവിതകളായി മാറിയത്.
പിന്നീടവൾക്ക് അറകൾ വേണ്ടിവന്നേയില്ല .