വി.ജയദേവ്

നിറങ്ങൾ വാരിക്കെട്ടിയ
നീളൻ പാവാടച്ചരടിൽ
കോ൪ത്തെടുത്ത ഭൂമി

അതിനിടെ വിലാസിനിച്ചേച്ചിയെ പലയിടങ്ങളിൽ നിന്നും കാണാതെയായിരുന്നു. ഒരാളെ പല ഇടങ്ങളിൽ നിന്നു കാണാതാവുക എന്നതൊക്കെ അന്നും നടക്കാനിടയില്ലാത്ത സംഭവങ്ങൾ തന്നെയായിരുന്നു. വാക്കുകളും അ൪ഥങ്ങളും ഇത്രയേറെ സാങ്കേതികമാറ്റം വന്നുകഴിഞ്ഞിട്ടും ഇന്നും അങ്ങനെ സംഭവിക്കുന്നില്ലല്ലോ എന്നോ൪ത്തു വേവലാതിപ്പെടാനുള്ള സാഹചര്യവും അന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. നാളെ എന്നൊരു കാലം അന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. നാളെ എന്തു സംഭവിക്കുമെന്ന് ആരും വിചാരിച്ചിരുന്നില്ല എന്നു തന്നെയാണു തോന്നുന്നത്.

ചിലപ്പോൾ ആരെങ്കിലും വിചാരിച്ചിരുന്നിട്ടുണ്ടായിരിക്കണം. എന്നാൽ, കവിതയിൽ അങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാനെന്റെ ആദ്യത്തെ കവിത വളരെ കഴിഞ്ഞായിരുന്നു എഴുതിയതെങ്കിലും രണ്ടാമത്തേത് എഴുതിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നല്ലോ. ആദ്യത്തെ കവിതെ വളരെക്കാലം കഴിഞ്ഞ് എഴുതുമായിരിക്കും എന്നു രണ്ടാമത്തെ കവിത എഴുതുന്ന സമയത്ത് ആലോചിച്ചിട്ടുപോലുമില്ലായിരുന്നു. അന്നത്തെ, ഭാവനയുടെ അവസ്ഥ അത്രയും ദാരിദ്ര്യരേഖയ്ക്കു താഴെയായിരുന്നു. ( ദാരിദ്ര്യാവസ്ഥയുടെ തുടക്കസൂചിക എന്നൊരു ആശയം അറുപതുകളിലേ വികസിപ്പിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. അമേരിക്കൻ സാമ്പത്തികവിദഗ്ദ്ധയായ മോലി ഒ൪ഷാൻസ്കി 1963 – 65 കാലത്ത്. അമേരിക്കയിൽ പാവപ്പെട്ടവരുടെ താഴ്ന്ന വരുമാനം സംബന്ധിച്ച നയരൂപീകരണങ്ങൾ അതിന്റെ അടിത്തറയിലായിരുന്നു. ഇന്ത്യയിൽ, രണ്ടായിരമാണ്ടിനു ശേഷമാണ് അങ്ങനെ ഒരു സങ്കൽപ്പനാടിത്തറ കണക്കാക്കിത്തുടങ്ങിയത്. ഭക്ഷണത്തിനും ജീവിതച്ചെലവുകൾക്കും വേണ്ടി ചെലവഴിക്കാൻ സാധിക്കുന്ന പ്രതിമാസ പണത്തിന്റെ കണക്കിൽ. ഭാവന അപ്പോഴും ദാരിദ്ര്യരേഖാ പരിധിക്കു പുറത്തായിരുന്നു. )

അന്നത്തെ കാലത്തു ഭാവനയ്ക്കു മാത്രമായിരുന്നില്ല എല്ലാത്തിനും ഒരു തരം പഞ്ഞമായിരുന്നു. വാക്കുകൾക്കും ആശയങ്ങൾക്കും അ൪ത്ഥങ്ങൾക്കും വരെ. പല വാക്കിനും ഒറ്റ അ൪ത്ഥം മാത്രമായിരുന്നു. ഇന്ന് അതല്ല അവസ്ഥ. ഈ ദാരിദ്ര്യാവസ്ഥയ്ക്ക് ഇടയിൽ വളരെ ധാരാളിത്തത്തോടെ വിലാസിനിച്ചേച്ചിയെ ഒരേ സമയം പല ഇടങ്ങളിൽ നിന്നു കാണാതാവുന്നത്. എന്നെപ്പോലെ, അപ്പോഴേക്കും രണ്ടാമത്തെ കവിത എഴുതിക്കഴിഞ്ഞ മറ്റേതെങ്കിലും ഒരു കവി സമകാലിനനായി ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്നൊന്നും അറിയാമായിരുന്നില്ല, ഒരാൾക്ക് ആ അപ്രത്യക്ഷമാകലിലെ ധാരാളിത്തത്തെക്കുറിച്ച് വിസ്മയിക്കപ്പെടാതിരിക്കാൻ സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല.

സ്കൂൾ വിട്ടുവരുന്ന വഴിയിലെ ചെമ്പകമരത്തിനു താഴെ വിലാസിനിച്ചേച്ചിയെ കണ്ടതായി പല ചെമ്പകപ്പൂക്കളും എന്നോടു നേരിൽ പറയുകയുണ്ടായി. അപ്രത്യക്ഷമാകലിന്റെ ആഘാതം സഹിക്കാനാവാതെ മരത്തണലിൽ ധാരാഴം ചെമ്പകങ്ങൾ പൊഴിഞ്ഞുവീഴുകയുണ്ടായെന്നും ഒന്നു രണ്ടു തേൻകുരുവികൾ പരസ്പരം പറഞ്ഞുകൊണ്ടു പോവുന്നതു കേട്ടു.

ഭൂമിയുടെ ഉച്ചമയക്കത്തിനിടെ കാറ്റുകന്യകൾ കുളിക്കാൻ പോകുന്ന നാട്ടുപൊയ്കയിൽ വിലാസിനിച്ചേച്ചി കുളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നതായി വെള്ളത്തിൽ ഏതാണ്ടു സ്ഥിരതാമസത്തിനു വന്നതാണെന്നു നീന്തലുകാരെ വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്ന നാരൽമീൻകൂട്ടത്തിലെ ഒന്നുരണ്ടു പേ൪ എനിക്കു മൊഴി നൽകിയിരുന്നു. വീശുവലകാരൻ തെയ്യുണ്ണിയുടെ ചൂണ്ടക്കൊളുത്തിൽ കോ൪ക്കപ്പെട്ടതിനു ശേഷം മരണമൊഴിയെന്ന നിലയിലാണ് അതു പറഞ്ഞത്. തെയ്യുണ്ണി ചൂണ്ടയിൽ നിന്നു കുളംമീനുകളെ വേ൪പെടുത്താൻ എന്നെ ഏൽപ്പിക്കുമായിരുന്നു. അതു വളരെ ക്രൂരമായ ഒരു ശിക്ഷയാണെന്നു പല തവണ ഓ൪മിപ്പിച്ചിട്ടും. തെയ്യുണ്ണി എന്നെങ്കിലും എന്നെയും ചൂണ്ടയിൽ കോ൪ത്തേക്കും എന്ന് അയാളുടെ തുറിച്ചുനോട്ടം പറഞ്ഞു. ഞാനെന്നെങ്കിലും ഒരു നാൾ മീൻവേഷം കെട്ടും എന്ന കാര്യം തെയ്യുണ്ണി എങ്ങനെയോ അറിഞ്ഞുകഴിഞ്ഞിരുന്നിട്ടുണ്ടാവണം.

ഉച്ചയ്ക്കു മൂന്നരയുടെ മദിരാശി മെയിൽ പോകുന്ന സമയത്തു വിലാസിനിച്ചേച്ചി സ്റ്റേഷൻ പരിസരത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നായിരുന്നു മംഗലാപുരത്തു നിന്നു മീനുമായി എത്തുന്ന മെയിലിന്റെ പാഴ്സൽ വാനിനു കൃത്യം കാവൽ നിൽക്കുമായിരുന്ന ഗരുഢൻപരുന്ത് പറഞ്ഞിരുന്നത്. അതിനു തെളിവായി അതിന്റെ നഖങ്ങളിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചിടിച്ചിരുന്ന കുറെ ചുവന്ന നൂലുകൾ എനിക്കു തരികയും ചെയ്തിരുന്നു. ഏതാണ്ട് അതേ നിറത്തിൽ തന്നെ വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്ക് ഒരു ദാവണിയുണ്ടായിരുന്നു.

ഇതൊന്നും വിശ്വസിക്കുന്നില്ല എന്നു ഞാനെന്നോടു തന്നെ വഴക്കിട്ടു. എന്നാൽ, പിന്നെ വിലാസിനിച്ചേച്ചി എവിടെ എന്നു ഞാനെന്നോടു തന്നെ ചോദിച്ചു. അതിന് ഉത്തരമില്ലായിരുന്നു. എന്റെ മൂന്നാമത്തെ കവിത ഇതേപ്പറ്റി എഴുതിപ്പോവുമോ എന്നു ഞാൻ ഭയന്നു. എന്നാൽ, അതേക്കാളും ഭയം വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്ക് എന്തു സംഭവിച്ചു എന്നതായിരുന്നു. ഒരാളെ ഒരേസമയം പല ഇടങ്ങളിൽ നിന്ന് അപ്രത്യക്ഷമാകുക എന്നുവച്ചാൽ, ആരുമായും പങ്കുവയ്ക്കാൻ പറ്റാത്ത ഒരു കാര്യമായിരുന്നു. കാരണം, അങ്ങനെ ഒന്ന് ആരുംതന്നെ കേട്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല.

കേട്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരു കാര്യത്തെപ്പറ്റി അന്നൊന്നും ആരും സംസാരിക്കാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. കവിത എഴുതുക എന്നതു മനുഷ്യന്റെ സഹജസ്വഭാവമാണ് എന്നു കേൾക്കുന്നതു പോലുള്ള അമ്പരപ്പായിരുന്നു അത്. അന്നൊക്കെ, കവിത എഴുതാൻ പല കാരണങ്ങൾ കൊണ്ടും തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട വളരെച്ചുരുക്കം കവികളുണ്ടായിരുന്നു. ബാക്കിയെല്ലാവരും കവിത പഠിക്കാനും കാണാപ്പാഠം പഠിച്ചു ചൊല്ലുവാനും വിധിക്കപ്പെട്ടവരായിരുന്നു. അതിനു പലപ്പോഴും പറ്റാതെ കവിതയുടെ പേരിൽ ഞാൻ വാങ്ങിക്കൂട്ടിയ കൊടിയ മ൪ദ്ദനങ്ങൾക്കു കൈയും കണക്കുമില്ലായിരുന്നു. ആ കൊടിയ പീഢനത്തിന്റെ സമയത്ത്, നി൪ദ്ദയം മ൪ദ്ദിക്കപ്പെടുന്ന ആ കൈവെള്ള മറ്റാരുടേയോ ആണെന്നു വിചാരിച്ചു അപരവൽക്കരണം നടത്തുമായിരുന്നു. ( ഇന്നും കവിത ചൊല്ലാതിരിക്കാൻ, പറ്റുന്നിടത്തോളം നോക്കും)

ഒരേ സമയത്തു പല ഇടങ്ങളിൽ നിന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചി അപ്രത്യക്ഷയായി എന്നതു പിന്നെയും കുറെക്കാലം ഒരു ദൂരൂഹതയായിത്തന്നെ അവശേഷിച്ചു. എനിക്കു സ്വന്തം നിലയിൽ ഉത്തരം കണ്ടെത്താൻ പറ്റാത്ത പ്രഹേളിക. ആരോടെങ്കിലും ചോദിക്കാമെന്നു വിചാരിച്ചാൽ, ആരാണു വിലാസിനി എന്നതു തന്നെയായിരിക്കും ആദ്യത്തെ ചോദ്യമെന്ന് എനിക്കറിയാം. രണ്ടാമത്തേത്, അവളും നീയും തമ്മിലെന്ത് എന്നും. ഈ രണ്ടു ചോദ്യത്തിനും ഉത്തരം എനിക്കു മാത്രമേ അറിയാമായിരുന്നുള്ളൂ. മാത്രമല്ല, ഈ രണ്ടു ചോദ്യങ്ങളും എനിക്കു മാത്രമേ ചോദ്യങ്ങളായി ഉള്ളൂ. ബാക്കിയാ൪ക്കും തന്നെ ജീവിതത്തിൽ അങ്ങനെയൊരു ചോദ്യം ചോദിക്കാൻ അവസരമുണ്ടായിട്ടില്ല എന്നു മാത്രമല്ല അങ്ങനെ രണ്ടു ചോദ്യങ്ങളുണ്ടായിരിക്കാം എന്ന് ആലോചിക്കാൻ കൂടി സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല.

ആ൪ക്കും അങ്ങനെ അപ്രത്യക്ഷയാവാൻ സാധിക്കില്ലെന്ന മറുയുക്തിയാണു കുറെക്കാലം ഞാൻ കൊണ്ടുനടന്നിട്ടുണ്ടായിരിക്കുക എന്ന് എനിക്ക് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു. ഒരാൾക്ക് ഒരേ സമയം പല ഇടങ്ങളിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടാൻ സാധിക്കില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, അങ്ങനെ അപ്രത്യക്ഷമാകാനും പറ്റില്ല. എന്നാൽപ്പിന്നെ, വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്ക് എന്താണു ശരിക്കും സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടായിരിക്കുക എന്ന ചോദ്യത്തിന് എനിക്ക് എന്നെത്തന്നെ വിശ്വസിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിൽ ഒരുത്തരം കണ്ടെത്തേണ്ട ബാധ്യതയുണ്ട് എന്നു ഞാൻ വിശ്വസിച്ചു.

ഞാനിങ്ങനെ വലിയൊരു പ്രഹേളികയുടെ അടിമയാണ് എന്നു മറ്റുള്ളവരെക്കൊണ്ടു പറയിക്കാതിരിക്കാനുള്ള അഭിനയവും അതേസമയം, വേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു. എനിക്കൊന്നിലും ശ്രദ്ധയില്ല എന്നൊരു സ൪ട്ടിഫിക്കറ്റ് ഞാനതിനോടകം സമ്പാദിച്ചുകഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കിൽത്തന്നെയും. മാത്രമല്ല, ഞാനൊരു വികാരജീവിയാണ് എന്ന് ആരെക്കൊണ്ടും പറയിപ്പിച്ചുമില്ല. ഇത്തരം കാര്യങ്ങൾ ഒളിച്ചുപിടിക്കാൻ എനിക്കു വലിയ സാമ൪ഥ്യമാണ് എന്ന പേരുദോഷം ഞാനന്നേ കേൾപ്പിച്ചുകഴിയുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ഞാൻ രണ്ടാമത്തെ കവിത എഴുതി എന്ന കാര്യമോ ആദ്യത്തെ കവിത കുറേ നാൾ കഴിഞ്ഞ് എഴുതുമായിരിക്കും എന്ന കാര്യമോ ലോകത്തെ അറിയിക്കാതിരിക്കുന്നതിൽ ഞാൻ ഏതാണ്ടു വിജയിച്ചിരുന്നു.

ഉറക്കത്തിൽ പോലും അതു പറഞ്ഞുപോകാതിരിക്കാൻ, ഉറങ്ങാൻ തുടങ്ങുന്നതിനു മുമ്പു ഞാൻ കവിതയെക്കുറിച്ച് ഓ൪ക്കുകയേ ചെയ്യില്ലായിരുന്നു. പിന്നെ മറ്റെന്തിനെക്കുറിച്ചാണ്. കവിതയൊഴിച്ചു ബാക്കിയെല്ലാത്തിനെക്കുറിച്ചും എന്നേ എനിക്കു മറുപടി പറയാൻ കഴിയൂ. വിലാസിനിച്ചേച്ചിയെക്കുറിച്ച് ഓ൪ത്തുകിടന്നാൽ പിന്നെ ബാക്കിയൊന്നും ഓ൪ക്കേണ്ടതായി വരില്ല എന്നു ഞാൻ പല പരീക്ഷണനിരീക്ഷണങ്ങൾക്കു ശേഷമാണു കണ്ടെത്തിയത്.

ഒരേ സമയം പലയിടത്തുനിന്നും അപ്രത്യക്ഷയാവുക എന്ന പ്രഹേളിക പിന്നെയും തുടരുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെയൊരു ദുരൂഹത ഒഴിവാക്കാൻ പറ്റിയ ഏറ്റവും എളുപ്പമുള്ള മാ൪ഗം ഞാൻ പിന്നെ വഴിയേ കണ്ടുപിടിക്കുകയായിരുന്നു. ആ൪ക്കും ഒരേ സമയം പലയിടത്തു നിന്നും അപ്രത്യക്ഷമാകാൻ കഴിയും എന്ന സാധ്യതയിൽ വിശ്വസിക്കുക എന്നതായിരുന്നു ആ വഴി.

സ്കൂൾ വിട്ടുവരുന്ന വഴിയിലെ ചെമ്പകത്തറ, കാറ്റുപെൺകുട്ടികൾ കുളിക്കാൻ പോകുന്ന നാട്ടുപൊയ്ക, മദിരാശി മെയിൽ വിട്ടുപോകുന്ന സ്റ്റേഷൻ, മണ്ണിൽ നിന്നു പാവൽക്കുരുന്നുകളെ ആകാശത്തേക്ക് ഒളിച്ചുകടത്തുന്ന പെരുമാൻകുന്നിന്റെ ഉച്ചി, വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ ഇടയ്ക്കിടെ കെട്ടുപിണഞ്ഞുവീഴുന്ന മഞ്ഞ നിറത്തിലുള്ള അടിപ്പാവാട എന്നീ ഇടങ്ങളിൽ നിന്ന് ആ൪ക്കും ഒരേ സമയം അപ്രത്യക്ഷമാവാൻ കഴിയും. വിലാസിനിച്ചേച്ചിയും അങ്ങനെ അപ്രത്യക്ഷമായതുതന്നെയാണ്. അതിലെ അയുക്തി അവിശ്വസിച്ചതുകൊണ്ടോ യുക്തി സംശയിച്ചതുകൊണ്ടോ ഒരു കാര്യവുമില്ല. കവിതയിൽ എന്തും സാധ്യമാണ് എന്ന് എന്നെ ഒരു ക്ലാസിലും പഠിപ്പിച്ചതല്ല. ഒരു പരീക്ഷയിലും കാണാപ്പാഠം പഠിച്ച് എഴുതിയ ഉത്തരമല്ല. മറിച്ച്, വിലാസിനിച്ചേച്ചി സ്വയം കാണിച്ചുതന്ന സാക്ഷ്യം തന്നെയാണ്. മറ്റാരും ഇങ്ങനെ എന്നെ കവിത പഠിപ്പിച്ചിട്ടില്ല.

കവിതയിൽ എന്തും സാധ്യമാണ് എന്നു വിശ്വസിക്കെത്തന്നെ, വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ തിരോധാനത്തിന് ഒരു സൂത്രവാക്യം കണ്ടെത്തേണ്ടിയിരുന്നു. എനിക്കും അങ്ങനെ അപ്രത്യക്ഷമാകേണ്ടുന്ന അവസ്ഥ വരും എന്നു വിചാരിക്കാൻ അക്കാലത്തു ഭാവനയുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നാലും അതിനുള്ള സാധ്യത തള്ളിക്കളയാൻ സാധിക്കുന്നതായിരുന്നില്ല.

എന്നാൽ, അതുവരെ കാണാത്ത ഒരു പൂമ്പാറ്റയുടെ പ്യൂപ്പ എന്റെ കവിതയുടെ പരിസരങ്ങളിൽ, വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ തിരോധാനത്തിനു ശേഷം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അതു ഞാൻ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വലിയ ആകാംക്ഷ പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നില്ല എന്നു മാത്രം. പുതിയ പൂമ്പാറ്റകൾക്കു വേണ്ടി ചിത്രപ്പാവാടകൾ തുന്നിക്കൊടുക്കുമായിരുന്ന മാഗിയാന്റിയുടെ അടുത്ത് ഒരു തള്ളപ്പൂമ്പാറ്റ ഇടയ്ക്കിടെ വന്നുപോവുന്നതു കണ്ടിരുന്നു. ( പാവാട തയ്ക്കുന്ന സൂത്രവാക്യം എന്നെയും പഠിപ്പിക്കാൻ മാഗിയാന്റി കുറെ നോക്കിയതാണ്. എന്നാൽ, ആ സൂത്രവാക്യം എനിക്ക് ഒരിക്കലും തുന്നിയെടുക്കാൻ പറ്റുന്ന തരത്തിലായിരുന്നില്ല. )

‘ കുറച്ചുദിവസം കഴിഞ്ഞാൽ പൂമ്പാറ്റയായി പറക്കേണ്ടതാണ്, അതിനു നിറയെ നിറപ്പാവാടകൾ വേണം, ഒറ്റ നിറത്തിൽ യൂണിഫോം പോലെ വേണ്ട. നിറങ്ങൾ നിറയെ വാരിവലിച്ചുതയ്ക്കണം’ എന്നൊക്കെ മാഗിയാന്റി പല തവണ കേട്ടു. മാഗിയാന്റി നിറങ്ങൾ കുടഞ്ഞിട്ടു ചിരിച്ചു. ‘ ഇതെന്തിനാണ് ഇത്രയും അധികം നിറപ്പാവാടകൾ. ഒരു പൂമ്പാറ്റയ്ക്ക്. ഒരു ചിത്രശലഭം പേരിൽ തന്നെ പല ചിത്രങ്ങളല്ലേ. പിന്നെന്തിന് അധികം’ എന്നൊക്കെ ചോദിക്കുന്നതു കേട്ടിരുന്നു. വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ പ്രഹേളികയെപ്പറ്റി ആരോടെങ്കിലും ചോദിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അതു മാഗിയാന്റിയോടു മാത്രമായിരിക്കും എന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു. എന്നിട്ടും ചോദിച്ചില്ല.

പൂമ്പാറ്റകൾക്കു കളർപ്പാവാട തുന്നുന്നവളെ പ്രണയിക്കരുതെന്നു നേരത്തേ തീരുമാനമെടുത്തതു മാഗിയാന്റിയെ കണ്ടുകൊണ്ടുതന്നെയായിരുന്നു. അവളുടെ വിരലുകളിൽ നിറങ്ങൾ പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കും. അവളുടെ ദേഹത്തു മുഴുവൻ സൂചിക്കുത്തിന്റെ പാടുകളായിരിക്കും എന്നൊക്കെയായിരുന്നു ചിന്തിച്ചുകൂട്ടിയിരുന്നത്. എന്നിട്ടാണ്, മാഗിയാന്റി ബാക്കിവന്ന ഓരോ നിറങ്ങൾ ചേർത്ത് എന്നെ തുന്നുന്നത്.

“ നിന്നെയിങ്ങനെ തുന്നിത്തുന്നി ഞാനേതെങ്കിലും പൂമ്പാറ്റയ്ക്കു കളർപ്പാവാടയായി തുന്നിക്കൊടുക്കും.” ഇടയ്ക്ക് ഭയങ്കര ഇഷ്ടം തോന്നുമ്പോൾ പറയും. അന്നു തൊട്ട് മാഗിയാന്റിയുടെ സൂചിമുനയുടെ കൺവെട്ടത്തൊന്നും ഞാൻ പോയിരുന്നില്ല.

“ എനിക്കുവയ്യ, ആകാശത്തു വച്ച് ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട് പാവാട മാത്രമായി താഴേക്കു വീഴാൻ. അതുകണ്ടു മഴവില്ലാണെന്നു വിചാരിച്ച് ഏതെങ്കിലും പെണ്ണ് എന്നെ കൊതിച്ചുപോകാൻ. വേണ്ട, വേണ്ട..” ഞാൻ ഉറക്കത്തിൽ മാഗിയാന്റിയോടെന്നപോലെ പറഞ്ഞു. പക്ഷെ, ശരിക്കും അതു വിലാസിനിച്ചേച്ചിയോടായിരുന്നു. അന്നും ഉറങ്ങുന്നതിനു തൊട്ടുമുമ്പേ ഓ൪ത്തിരുന്നതു മറ്റാരെയാണ്.

“ വെറുതേ പറഞ്ഞതാണപ്പനെ. ഇങ്ങനോര് പൊട്ടൻ . നിന്നെ ഞാൻ പൂമ്പാറ്റകൾക്കു നിറം മിക്സ് ചെയ്തുകൊടുക്കുന്ന ഒരാളാക്കും.”

അങ്ങനെ കേട്ടതാണ്, നല്ല നിറമുള്ള പാവാട വേണമെന്ന്. അതു വെറും യൂണിഫോം പോലെ വേണ്ട. നിറയെ നിറങ്ങൾ കോരിയൊഴിച്ച്. മഴവില്ലു പൊട്ടിയൊലിക്കുന്നതുപോലെ നിറങ്ങൾ വാ൪ന്നുമരിച്ചുപോകുന്ന പാവാട.

“ തള്ളപ്പൂമ്പാറ്റ അങ്ങനെയൊക്കെപ്പറയും. ഒരു മിനിമത്തിനു മതി നിറങ്ങൾ.” അതുവരെ കാണാത്ത ആ പ്യൂപ്പ പറയുന്നതു ഞാൻ സ്വന്തം കണ്ണുകൾ കൊണ്ടു കേട്ടതുതന്നെയാണ്.

”അതെന്ത്? ” , ഞാൻ പ്യൂപ്പയോടു ചോദിച്ചു.

”നാളെ പൂമ്പാറ്റയായി മാറാൻ കാത്തുകിടക്കുന്ന ആ പ്യൂപ്പ ഞാനാണ്. ഡ്യൂപ്പിട്ടിരിക്കുകയാണ്.”

മറ്റെവിടേക്ക് പരകായപ്രവേശം ചെയ്യാൻ കഴിയും, അല്ലാതെ എന്റെ കവിതയ്ക്ക്പലയിടത്തു നിന്നായി ഒരേ സമയം വിലാസിനിച്ചേച്ചി അപ്രത്യക്ഷയായതു നാളെ പൂമ്പാറ്റയായി വിരിഞ്ഞിറങ്ങാനുള്ള പ്യൂപ്പയായി ഡ്യൂപ്പിട്ടുകിടക്കാനായിരുന്നുവെന്ന് ആ ഒറ്റ നിമിഷത്തിൽ എനിക്കു മനസിലായി.