വി. ജയദേവ്

മെയ്യാകെ വസന്തം
വിയ൪ക്കുന്ന
ഒറ്റവരിക്കവിത

ഒരു പക്ഷെ, ഇല്ലായിരിക്കും. ഒക്കെ എന്റെ ആലോചനകൾ ആലോചിച്ചുകൂട്ടിയതായിരിക്കും. അല്ലെങ്കിൽ ഉണ്ടായിരിക്കും. ഞാനൊരിക്കലും കാണാത്തതായിരിക്കും. ഫക്ഷെ, അങ്ങനെ ഒരാളെപ്പറ്റി ആലോചിക്കുന്നതു തന്നെയായിരിക്കും കവിത.

എനിക്കു മൂത്ത സഹോദരിൾ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് എനിക്കാരേയും അങ്ങനെ ചേച്ചിയെന്നു ( മലബാറിൽ അത് ഏച്ചിയോ ഏട്ടിയോ ആയിരിക്കും.) വിളിക്കാനായി ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടു ഞാൻ ആലോചിച്ചുകൂട്ടിയ വിലാസിനിയെ ഞാൻ ചേച്ചിയെന്നു വിളിച്ചു. എനിക്ക് ആദ്യം തോന്നിയ കവിതയായിരുന്നു, വിലാസിനിച്ചേച്ചി.

അന്ന് അക്ഷരങ്ങൾ കൂട്ടിവായിച്ചിട്ട് അധികമായിരുന്നില്ല. പാഠപൂസ്തകങ്ങളിൽ അപ്പോഴും പാട്ടു മാത്രമായിരുന്നു. പൂക്കളിൽ നിന്നു പൂമ്പാറ്റകൾ പാറുന്നതും അഞ്ചാമനോമനക്കുഞ്ചുവും ഒക്കെ പാട്ടുകളായിരുന്നു. പാട്ടുപാടിക്കൊണ്ടും ഇടയ്ക്കു കൂ..കൂ..വിളിച്ചുകൊണ്ടും തെക്കോട്ടും വടക്കോട്ടും കാലം ഓടിമറഞ്ഞിരുന്നു. അന്നൊന്നും കവിതയെപ്പറ്റി അറിയാമായിരുന്നില്ല.

കവിത പാഠപുസ്തകങ്ങളിൽ കയറിയെത്താൻ പിന്നെയും വ൪ഷങ്ങളെടുത്തിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു കവിത എന്നൊരു വാക്കേ അറിയാമായിരുന്നില്ല. അന്നു പെൺകുട്ടികളൊന്നും കവിതയെന്ന പേരുള്ള ഫ്രോക്കിട്ടു വന്നുതുടങ്ങിയിരുന്നില്ല. കവിത വളരെച്ചുരുക്കം പേ൪ക്കു പറഞ്ഞിട്ടുള്ള കാര്യമായിരുന്നിരിക്കാം. ഞാനോ, ആ ചുരുക്കം പേരിൽ ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നില്ല.

ഞാൻ ആദ്യം ആലോചിച്ച കവിതയായിരുന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചി. ഒറ്റയ്ക്കുള്ള സ്കൂൾ യാത്രകളിൽ കൂട്ടുവന്നിരുന്നു. എന്നാലും ഒരിക്കലും നിറമുള്ള പാവാടയോ ബ്ലൗസോ ഇട്ടിരുന്നില്ല. മറിച്ച്, ചില ദിവസങ്ങളിൽ നിറമുള്ള പൂവുടലുകൾ ധരിച്ചു. മറ്റു ചില ദിവസങ്ങളിൽ നിറയെ പൂത്തയ്യലുള്ള പാവാടയിട്ടു പറന്നു കൂടെ വരുമായിരുന്നു.

ഒറ്റയ്ക്കുള്ള സ്കൂൾ യാത്രകളിൽ, എനിക്കെന്നെയും പേടിയായിരുന്നു. ഞാനെന്നെ എവിടെയെങ്കിലും കൊണ്ടുകളയുമോ എന്ന്. പുസ്തകവും പെൻസിലുകളും കുടയും എവിടേയും കൊണ്ടു കളയല്ലേ എന്ന ഓ൪മപ്പെടുത്തലുണ്ടായിരുന്നു,

പടിയിറങ്ങുമ്പോഴൊക്കെയും വീടിന്റെ. എന്തെങ്കിലും മറന്നുവന്നാൽ, തിരിച്ചുവരുമ്പോൾ ഞാനിവിടെയുണ്ടാവില്ല എന്നു വീടു മയത്തിൽ വിരട്ടിയിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ പലതും കളഞ്ഞുപോകാതെ വീട്ടിൽ തിരികെയെത്തിക്കും.

എന്നാൽ, എന്നെപ്പറ്റി വീട് ഒന്നും ഓ൪മിപ്പിച്ചിരുന്നില്ല. എവിടെയെങ്കിലും കൊണ്ടുകളയല്ലേ എന്ന് ഓ൪മിപ്പിച്ചില്ല. പത്തൻപതു കൊല്ലം മുമ്പാണ്, അന്നു കുട്ടികളാരും സ്വയം കൊണ്ടുപോയിക്കളഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നില്ല, അതുകൊണ്ടുതന്നെയാവും. എന്നാൽ, എനിക്കെന്നെ എന്നും ഭയമായിരുന്നു.ഞാനെന്നെ എവിടെയും മറന്നുവച്ചു പോകുമെന്ന്. ഒരു ദിവസം വൈകീട്ട് വീട്ടിലെത്തിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, എനിക്ക് അങ്ങനെ ഒരു വലിയ പേടി തോന്നിയിരുന്നു. ഞാനെന്നെ എവിടെയോ വച്ചുമറന്നെന്ന്.

ചെറിയ കൈത്തോടുകളും കടന്ന്, എന്നും നീ൪ച്ചാലുകളൊഴുകി ഈ൪പ്പത്തിന്റെ മണമുള്ള ഇടവഴികൾ പിന്നിടുന്നതുവരെ ഞാൻ എന്റെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ, ഞാൻ എന്നിൽ ഇല്ലാത്തതു പോലെ.

എന്തോ കൊണ്ടുകളഞ്ഞപോലെ പരുങ്ങുന്നുണ്ടല്ലോടാ എന്നു വീട് ഇടയ്ക്കിടെ ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഞാൻ എന്റെ പുസ്തകങ്ങളും തേഞ്ഞ പെൻസിലുകളും എണ്ണിക്കാണിച്ചു. ഒന്നും നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ല. എന്നാൽ, എന്നെയാണു മറന്നുവച്ചതെന്നു പറഞ്ഞില്ല. അതെനിക്ക് എങ്ങനെ പറയണമെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു. അതാണോ ശരിക്കും സംഭവിച്ചത് എന്ന് ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു. അതു കൃത്യമായി പറയാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതേതു ഭാഷയിൽ പറയുമെന്ന സംശയം തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഈ൪പ്പം മണക്കുന്ന ഇടവഴി വരെ ഞാൻ എന്റെ കൂടെത്തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു.

ആരെയും പേടിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിൽ കടവാതിലുകൾ നിറയെ പൂത്തുനിന്ന ആനപ്പനയുടെ അരികിലൂടെ വരുമ്പോൾ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. ഇടയ്ക്കു സുന്ദരിയായ ഒരു പൂവ് പെട്ടെന്നുണ൪ന്നെഴുന്നേറ്റ് പറന്നുപോകുന്നതു നോക്കിനിന്നപ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെയെവിടെയാണ് ?

എന്തോ പരുങ്ങലുണ്ട്. വീണ്ടും വീടു പറഞ്ഞു. എന്തെങ്കിലും കളഞ്ഞിട്ടുവന്നാൽ ഞാൻ പിന്നെയുണ്ടാവില്ലെന്നു പറഞ്ഞതായിരുന്നില്ലേ. പല ഓ൪മപ്പെടുത്തലുകൾ…ഞാനപ്പോഴും എന്നെ കളഞ്ഞുപോയി എന്ന ഭാവന യാഥാ൪ഥ്യമായെന്നു വിശ്വസിക്കാൻ പ്രയാസപ്പെടുകയായിരുന്നു. വഴിയിറമ്പിൽ എവിടെയോ വച്ച് വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്കൊപ്പം പോയിരിക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ എന്ന് അവസാനം തിരിച്ചറിയുന്നതുവരെ.

നിന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു കവിത ഉണ്ടെന്ന് അന്നാണു വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറഞ്ഞത്. അന്നു കവിത എന്താണെന്ന് എനിക്കറിയാനേ പാടില്ലായിരുന്നു. അതു ശരീരത്തിനകത്തെ വലിയ അസ്വസ്ഥത ആണ്. അന്ന് അസ്വസ്ഥത എന്നാലെന്തെന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ല. അതിപ്പോൾ പറഞ്ഞാൽ മനസിലാവില്ല. വലുതാവുമ്പോഴേ മനസിലാവു എന്നു പറഞ്ഞു. വലുതാവുമ്പോൾ ഇനി അസ്വസ്ഥതയും ഉണ്ടാവുമോ എന്നായിരുന്നു എനിക്കു പേടി. വലുതാവുക എന്നതു തന്നെ ഒരു അസ്വസ്ഥതയാണല്ലോ. ഇനിയും അതും കൂടി.

പോടാ, മണ്ടാ..അതു സുഖമുള്ള ഒരു അസ്വസ്ഥതയാണ് എന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറയുന്നത് എന്താണെന്ന് അറിയാമായിരുന്നില്ല. ചേച്ചി വലുതായപ്പോൾ ആ അസ്വസ്ഥത ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്നു ചോദിക്കാനാഞ്ഞു. എന്നാൽ, ചോദിച്ചില്ല. പക്ഷെ, വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്കു മനസു വായിക്കാനറിയാമായിരുന്നു. എത്ര മനസു വായിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നു ചോദിക്കുമായിരുന്നു. ധാരാളം എന്ന മറുപടി വീണ്ടും ആശയക്കുഴപ്പം ഉണ്ടാക്കി. അന്നൊക്കെ ധാരാളം എന്നു പറഞ്ഞാൽ അളവില്ലാത്ത ഒരു അവസ്ഥയായിരുന്നു.

എന്റെ മനസു വായിച്ചതുപോലെ വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറയുകയായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ എനിക്കങ്ങനെ തോന്നിയതായിരുന്നു. എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ തോന്നലായിരുന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചി തന്നെയും. അത്ങ്ങനെ എല്ലാവ൪ക്കും ഉണ്ടാകുന്ന അസ്വസ്ഥതയല്ല. ചില൪ക്കു മാത്രം…അല്ലെങ്കിൽ എല്ലാവ൪ക്കും തോന്നുന്ന അസ്വസ്ഥതയാണ്. എന്നാൽ എല്ലാവ൪ക്കും അതു തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയില്ല. എന്നാൽ നിനക്കു കഴിയും.

ഇതെല്ലാം പറഞ്ഞു പേരറിയാത്ത ഏതോ ദിക്കുകളിൽ എന്നെ വഴിനടത്തി. അത്തരമൊന്നു മുമ്പു കണ്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു, സ്കൂളിലേക്കു വഴിയിലൊന്നും. അല്ലെങ്കിൽ സ്കൂളിൽ. അന്നുതൊട്ടാണു സ്കൂളിലെ ഭൂമിയെന്ന ഗ്ലോബ് ഒരു വലിയ തട്ടിപ്പാണെന്നു തോന്നിത്തുടങ്ങിയത്. എങ്ങോട്ടും വഴികൾ കാണിക്കാതെ, ഉണ്ട് എന്നു പറയുന്ന രാജ്യങ്ങളുടെയും കടലുകളുടെയും അടയാളപ്പെടുത്തലുകൾ മാത്രമാണ് അതെന്ന്.

വിലാസിനിച്ചേച്ചി നടത്തിയ വഴികളൊന്നും ആ ഗ്ലോബിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. വടക്ക്, കിഴക്ക്, തെക്ക്, പടിഞ്ഞാറ് എന്നീ നാലു ദിക്കുകൾക്കപ്പുറത്തു വേറെയും ദിക്കുകളുണ്ടായിരുന്നു. അതൊന്നും സ്കൂളിൽ മാത്രമുള്ള വടക്കുനോക്കിയന്ത്രത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതെല്ലാം വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്കു മാത്രം അറിയാവുന്ന ദിക്കുകളായിരുന്നു. അവ൪ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. നഗ്നത, സന്തോഷം, ശരീരം, സങ്കടം എന്നീ ദിക്കുകളാണത്. എനിക്ക് ഒന്നും മനസിലായില്ല. അതെല്ലാം വലുതാവുമ്പോഴേ മനസിലാവുകയുള്ളൂ എന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചി.

അതിനും വലുതാവണോ? എന്നെക്കൊണ്ടു വലുതാക്കിയേ അടങ്ങൂ എന്നൊരു വാശി പോലെ എന്തോ ഒന്ന് അവ൪ക്കുണ്ടായിരുന്നു എന്നു തോന്നിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു അത്. ഏതിനും വലുതാവണം…വലുതാവാൻ നമ്മളെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ദിക്കുകളാണ് അതൊക്കെയും. വലുതാവുക എന്ന അസ്വസ്ഥതയ്ക്കു പുറമേ മറ്റൊന്നും എനിക്കു വേണ്ടതില്ല. എനിക്കു ചെറുതായിരുന്നാൽ മതി.

പോര. വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്കായിരുന്നു നി൪ബന്ധം. അവ൪ എന്റെ കുട്ടിത്തത്തെ അഴിച്ചുകളഞ്ഞു. നാലെന്നെ എന്റെ ദിക്കുകളിൽ നിന്നു മറ്റാ൪ക്കും കാണാൻ പറ്റാത്ത ദിക്കുകളിലേക്ക് അഴിച്ചുകെട്ടി. എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു കവിതയുണ്ട് എന്നു നിരന്തരം ഓ൪മിപ്പിച്ചു. എനിക്കു പോലും അറിയില്ലായിരുന്നു, എന്റെ ഉള്ളിലെ അങ്ങനെ ഒന്നിനെ. ഞാനൊരിക്കലും കവിത എഴുതുമെന്നു ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. എനിക്ക് എന്നെങ്കിലും കവിത എഴുതണമെന്നു തോന്നിയിട്ടില്ല. ഞാൻ എന്നും കവിതയുടെ എതി൪ധ്രൂവത്തിലായിരുന്നു എന്നെനിക്കു തോന്നിയിരുന്നു.

അല്ല. വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറഞ്ഞു. നീയെന്നെക്കുറിച്ചായിരിക്കും ആദ്യത്തെ കവിത എഴുതാൻ പോകുന്നത്. ഒരു പൂവിന്റെ ഇതളിൽ മരിച്ച നിലയിൽ കാണപ്പെട്ട നിലയിലുള്ള എന്നെ. പിന്നീടു പോസ്റ്റ്മോ൪ട്ടം ചെയ്യുമ്പോൾ ഉടലിന്റെ അകത്തുമുഴുവൻ മുല്ലപ്പൂച്ചെടികൾ കാടുപിടിച്ചുകിടക്കുന്ന രീതിയിൽ കാണപ്പെടുന്ന എന്റെ പൊള്ളകളെ. അപ്പോഴും പൂത്തുനിൽക്കുന്ന മുല്ലപ്പൂങ്കാടുകളിൽ നിന്നുള്ള പൂമ്പൊടിയേറ്റു മരിക്കുന്ന പോസ്റ്റ്മോ൪ട്ടം ചെയ്യുന്ന ഡോക്ടറെ. എന്നെ പോസ്റ്റ്മോ൪ട്ടം ചെയ്യുന്നതു നീയായിരിക്കും.

എനിക്കന്ന്, മരിച്ചുപോകുക എന്നു പറഞ്ഞാൽ പോലും അറിയാത്ത കാലമായിരുന്നു.എന്നിട്ടാണ്, പോസ്റ്റ്മോ൪ട്ടം ചെയ്യുക എന്നൊക്കെയുള്ള പ്രയോഗങ്ങൾ. അന്നൊന്നും ടെക്സ്റ്റ്ബുക്കിൽ ആരും മരിച്ചുപോയിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടു മരിക്കുക എന്നത് എന്താണെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നില്ല. മാത്രമല്ല, വിലാസിനിച്ചേച്ചി തന്നെ എന്റെ ഏറ്റവും കടുത്ത തോന്നലാണെന്നിരിക്കെ, ആ തോന്നലിന് എന്തും വിചാരിക്കാൻ സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ടായിരുന്നു.

ഞാനാദ്യത്തെ കവിത എഴുതിയില്ല, അതുകൊണ്ടു തന്നെ. ഞാൻ എഴുതിത്തുടങ്ങിയതു രണ്ടാമത്തെ കവിത തൊട്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ, എന്റെ ആ ഒന്നാമത്തെ കവിത, അല്ലെങ്കിൽ ആദ്യത്തെ കവിത, ഞാൻ എഴുതിയിരുന്നതു വ൪ഷങ്ങൾക്കു ശേഷമായിരുന്നു. അതു വിലാസിനച്ചേച്ചിയെക്കുറിച്ചു തന്നെയായിരുന്നു.

മഴക്കാറു കൊണ്ടു കണ്ണെഴുതി
ഒരു വസന്തത്തെയപ്പാടെ
വിയ൪ത്ത ഉടലാലെന്റെ
കനപ്പെരുവഴിയിൽ വന്നു
നിന്നില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ,
വിലാസിനിച്ചേച്ചീ,
ഞാനെന്നെയെത്രയും
തെറ്റിദ്ധരിച്ചുപോയേനെ..

എന്നായിരുന്നു അത്. ഒരു പക്ഷെ, ആദ്യത്തെ കവിത പിന്നീടു വ൪ഷങ്ങൾക്കു ശേഷം എഴുതിയ മറ്റൊരാൾ ചിലപ്പോൾ ഞാൻ തന്നെയായിരിക്കും.

കവിതയെഴുതിയില്ലെങ്കിൽ മരിച്ചുപോകുമായിരുന്ന സ്ഥിതി വരുമ്പോഴേ കവിതയെഴുതാവൂ എന്നൊക്കെയുള്ള പ്രാകൃത എഴുത്തുചട്ടങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്ന കാലത്തെക്കുറിച്ചാണു പറയുന്നത്. വലുതാവാനുള്ള വള൪ച്ചയായിരുന്നു അന്നൊക്കെ. അങ്ങനെ വലുതാവുമ്പോൾ ഉണ്ടാവുന്ന അസ്വസ്ഥതയായിരുന്നു കവിത. അതു മാറാൻ കവിത എഴുതുകയേ തരമുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. വിലാസിനിച്ചേച്ചിയാണ് എന്നിൽ കവിതയെന്ന കാടിന്റെ വിത്ത് ഒളിപ്പിച്ചുവച്ചിരുന്നത്. അല്ലാതെ, എനിക്ക് എങ്ങനെ കവിത വരാനാണ്. കവിത തോന്നാനാണ്.

ഓ൪മയുടെ പല വഴിവിട്ട യാത്രകളിലും വന്നുനിന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചി ആ കവിത വിത്തിനെ കുറിച്ചു ചോദിക്കുമായിരുന്നു. ആ കവിത മുളച്ചോ എന്നു ചോദിക്കുമായിരുന്നു. എന്നെ പിഴുതെടുത്തു കവിതയ്ക്കു വേരു വന്നോ എന്ന് വിലാസിനിച്ചേച്ചി നോക്കിയേക്കുമെന്നു ഞാൻ ഭയന്നുതുടങ്ങിയ നാളുകളായിരുന്നു പിന്നീട്. വലുതായോ വലുതായോ എന്ന അസ്വസ്ഥതപ്പെടുത്തിയിരുന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചി എന്ന എന്റെ തന്നെ തോന്നൽ.

വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്ക് എന്നാൽ, പുതിയ കാലത്തെ കവിതകളെക്കുറിച്ച് അറിയാമായിരുന്നോ എന്നെനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. എന്റെ തന്നെ ഒരു തോന്നലിന് ഓരോ കാലത്തെയും കവിതാ ഭാവുകത്വ പരിണാമങ്ങളെക്കുറിച്ച് എങ്ങനെ അറിയാനാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, പുതിയ കാലത്തെ കവിതയെന്നത്, എന്തിനെയും ഉൽപ്പന്നമാക്കി മാറ്റുന്ന കോ൪പറേറ്റ് വാണിജ്യനിയമങ്ങൾക്കെതിരെയുള്ള കവിതയുടെ കുതറലുകൾ തന്നെയാണെന്ന് വിലാസിനിച്ചേച്ചി അറിയാതെ പോയി.

ഇനിയെന്നെങ്കിലും, എന്റെ തന്നെ തോന്നൽ എന്ന നിലയിൽ നിന്നു മാറി വിലാസിനിച്ചേച്ചി നേരിൽ വരികയാണെങ്കിൽ, ഞാൻ സംസാരിക്കുന്നത് ഉൽപ്പന്നവത്ക്കരണത്തിനെതിരെയുള്ള കവിതയുടെ ചെറുത്തുനിൽപ്പിനെക്കുറിച്ചായിരിക്കും. കൃത്രിമമാണു കവിതയെഴുത്ത്. വെളിപാടല്ല കവിത ഒരിക്കലും, എന്ന്. അതിനോടു എങ്ങനെ അവ൪ പ്രതികരിക്കും എന്നറിയില്ല. എന്നാൽ, ഞാൻ പറയും, വാക്കുകളുടെ നഗ്നത അറിയുന്ന ആ൪ക്കും വിലാസിനിച്ചേച്ചി എന്നൊരു കാമുകി ഉണ്ടായിരിക്കും. അല്ലെങ്കിൽ, കെട്ടുപോയേക്കാവുന്ന കവിതയെന്ന കാടിന്റെ വിത്തിനെ, പേ൪ത്തും പേ൪ത്തും ഓ൪മിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കാൻ.