അനിറ്റ മേരി

മുബൈയിലെ രാത്രി കാലങ്ങളിൽ ഹിജടകൾ എന്തിനാണ് അവിടെ അങ്ങനെ നിൽക്കുന്നതെന്ന് ചോദിച്ച പവിക്ക് അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും അടുക്കൽ നിന്ന് നല്ല ശാസനയാണ് കിട്ടിയത്. ഇന്ന് നിന്റെ പിറന്നാൾ ആയത് കൊണ്ടാണ് നിന്റെ ആഗ്രഹപ്രകാരം പുറത്ത് നിന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കാം എന്ന് സമ്മതിച്ചത്. ഇനി ഇത് ഉണ്ടാകില്ല എന്നായിരുന്നു വീട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ അമ്മ അവനോട് പറഞ്ഞത്. എന്നിട്ടും പവിയുടെ മനസ്സിൽ നിന്നും ആ ചേച്ചിമാരുടെ മുഖം മാഞ്ഞില്ല. ഈ ഇരുട്ടത്ത് എന്തിനായിരിക്കും അവർ ടോർച്ചും മുഖത്തോട്ട് അടിച്ച് അങ്ങനെ നിൽക്കുന്നത്? അവന്റെ കുഞ്ഞ് മനസ്സിൽ ഒരു ചോദ്യം അങ്ങനെ കിടന്നു.

വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി അവന്റെ പത്താം പിറന്നാൾ ദിനമാണിന്ന്. പിറന്നാൾ സമ്മാനമായി എന്ത് വേണം എന്ന് ചോദിച്ച അച്ഛനോട് ഡെഡിബിയറും ഒരു പിങ്ക് കളർ ക്യുട്ടേക്സും വേണമെന്ന് പറഞ്ഞു. അത് എന്തിനാ നിനക്ക് ക്യുട്ടേക്സ് എന്ന് അച്ഛൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. അത് കേട്ട് വന്ന അമ്മ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ വാളിൽ എല്ലാം ചിത്രം വരയ്ക്കലല്ലേ പണി അതിന് വല്ലതും ആയിരിക്കും. അമ്മ ചിരിച്ച് കൊണ്ട് അവന്റെ തലയിൽ തട്ടി ചോദിച്ചു. ഇത്തവണ അമ്മ മോന് വേണ്ടി ഏത് രീതിയിൽ കേക്ക് ഉണ്ടാക്കണം?
പഴയപടി തന്നെ. ബാർബി ഗേൾ വെച്ച് പിങ്ക് കളറിൽ ഉള്ള കേക്ക് മതി അമ്മേ. ഇത്രയും നാളായി നിന്റെ ഇഷ്ട്ടം മാറിയില്ലേ എന്നും പറഞ്ഞ് അവന്റെ കവിളിൽ ഉമ്മവെച്ചു. കാലങ്ങൾ കഴിയും തോറും അവന്റെ ഇഷ്ട്ടങ്ങൾ മാറി മാറി വന്നു. അവൻ അവന്റെ ചങ്ങാതിമാരോട് കൂട്ടുകൂടുന്നതിൽ നിന്നും പെൺ സുഹൃത്തുക്കളോട് കൂട്ടുകൂടാൻ താല്പര്യം കൂടുതൽ. അവരുടെ കളികളും സംസാരവും മൊക്കെ ആയിരുന്നു അവനിഷ്ട്ടം. അങ്ങനെ ഒരുനാൾ സ്കൂൾ യൂത്ത് ഫെസ്റ്റിവലിനു നാടകം അവതരിപ്പിക്കാൻ ടീച്ചർ കുട്ടികളെ സെലക്റ്റ് ചെയ്തു. കൂട്ടത്തിൽ പവിയും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവന് ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ റോൾ ആയിരുന്നു കിട്ടിയത്. അത് ബാക്കിയുള്ള ആൺകുട്ടികൾ നിരസിച്ചപ്പോൾ താൻ ചെയ്യാം എന്ന് പറഞ്ഞ് അവൻ സ്വയം ആഗ്രഹിച്ച് വാങ്ങിയ റോൾ ആയിരുന്നു. നാടകത്തിനുള്ള ഡ്രെസ്സുകൾ തൈപ്പിച്ച് ടീച്ചർ എല്ലാ കുട്ടികൾക്കും നൽകികൊണ്ട് പറഞ്ഞു നാളെ ഇത് ധരിച്ചാണ് പ്രാക്റ്റീസ് എല്ലാവരും നാളെ വരണം. ആ ഡ്രെസ്സ് കാണാൻ വളരെ മനോഹരമായിരുന്നു. അവൻ ഇന്റർബെല്ലിനും പി ടി പിരിഡും മൊക്കെ ആ ഡ്രെസ്സ് എടുത്ത് കൈയിൽ വെച്ച് അതിന്റെ ഭംഗി ആസ്വദിച്ചു. ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിൽ എത്തിയ അവൻ ഉടനെ തന്നെ സന്തോഷത്തോടെ അമ്മയെ ആ ഡ്രെസ്സ് കാണിച്ചു. പിന്നെ ആ ഡ്രെസ്സ് ധരിച്ച് കണ്ണാടിയുടെ മുൻമ്പിൽ നാളെത്തേക്കുള്ള ഡയലോഗ്കൾ പറഞ്ഞ് പ്രാക്റ്റിസ് തന്നെയായിരുന്നു. അവന്റെ സന്തോഷത്തിൽ അച്ഛനമ്മമാരും പങ്ക് ചേർന്നു. അങ്ങനെ പെൺകുട്ടിയായി ചമയങ്ങളൊക്കെ അണിഞ്ഞു ആ ഡ്രെസ്സ് ധരിച്ചു സ്റ്റേജിൽ ഡയലോഗ്കൾ പറയുമ്പോൾ അവന് ഇത് വരെ ഇല്ലാത്ത ആത്മവിശ്വാസവും ആഹ്ലാദവും മായിരുന്നു മനസ്സിൽ. അവന്റെ ക്രോക്ടോർ ഒരു പത്ത്‌ വയസ്സ് കാരനെക്കാൾ മനോഹരമായി തന്നെ ചെയ്തു. അവൻ അധ്യാപകരുടെയും വിദ്യാർത്ഥികളുടേയും രക്ഷകർത്താക്കളുടെയും മുൻമ്പിൽ താരമായി മാറി. ആ വർഷത്തെ ബെസ്റ്റ് ആക്ടറിനുള്ള സമ്മാനവും അവനെ തേടിയെത്തി. പിന്നീടുള്ള എല്ലാ വർഷങ്ങളിലും പെണ്ണായി തന്നെയവൻ മിന്നി തിളങ്ങി. അവൻ അഭിനയത്തോട് കാണിക്കുന്ന സത്യസന്തതയും സ്നേഹവും ഒരുനാൾ ക്ലാസ്സ്‌ പി റ്റി എ യ്ക്ക് ചെന്ന അച്ഛനോട് പ്രിൻസിപ്പാൾ പറഞ്ഞിരുന്നു. പക്ഷേൽ അവൻ ആ കഥാപത്രങ്ങളിൽ ജീവിക്കുക തന്നായിരുന്നു. അവന് പതിനഞ്ച് വയസ്സായി ശരീരം പ്രായത്തിനൊത്ത് വളർന്നിട്ടും മനസ്സ് അവന്റെ നാടകത്തിലെ എന്ന പോലെ ഒരു പെൺ കുട്ടിയുടേത് തന്നെയായിരുന്നു. തുടർന്ന് പഠിക്കുന്ന പഠങ്ങളിൽ നിന്നാണ് അവൻ അങ്ങനെ തന്നെയാണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയത്. ആദ്യമൊക്ക അവന്റെ മനസ്സ് അത് സമ്മതിച്ചിരുന്നില്ല. പെൺകുട്ടികളുമായുള്ള ചങ്ങാത്തം അവസാനിപ്പിച്ചു. സംസാരങ്ങളിലും കളിയിലും അവൻ പങ്കളിയാകാൻ വിസ്സമ്മതിച്ചു. അവൻ അവനിൽ നിന്ന് തന്നെ ഒളിച്ചോടി. യൂത്ത് ഫെസ്റ്റുവലിന് നാടകം അവതരിപ്പിക്കന്നവരുടെ പേര് വിളിച്ച കുട്ടത്തിൽ അവന്റെയും പേര് ടീച്ചർ വിളിച്ചു. എന്റെ പേര് ഞാൻ തന്നില്ലല്ലോ പിന്നെ എന്തിനാ എന്റെ പേര് എഴുതിയതെന്നും പറഞ്ഞ് അവൻ ടീച്ചറോട് തട്ടികയറി. നിന്റെ പേര് തരണ്ട ആവിശ്യമില്ലല്ലോ നീ ഞങളുടെ പെൺകുട്ടി തന്നല്ലേ ചിരിച്ച് കൊണ്ട് ടീച്ചറുടെ മറുപടി. ആ സംസാരം അവനിഷ്ടമായില്ല. അവൻ നാടകത്തിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞുമാറി. പക്ഷെ അധിക ദിവസം അവന് അവന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളെ ഒളിപ്പിച്ച് വെക്കാൻ സാധിച്ചില്ല. ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോകുംതോറും അവൻ അവനല്ലാതാകുന്നത് പോലെ. അവനെ കൊണ്ട് ഇതൊന്നും വേണ്ടെന്ന് വെക്കാൻ കഴിയില്ല എന്ന തിരിച്ചറിവിന്റെ ഒടുവിൽ എല്ലാം പിന്നേ പഴയ പാടിയായി. ആ തവണയും യൂത്ത് ഫെസ്റ്റുവലിനു പവി താരമായിമാറി എങ്കിലും പണ്ടത്തെ സന്തോഷം അവനുള്ളിൽ നിന്ന് ഇല്ലാതായിരുന്നു. തന്റുള്ളിൽ നാടകത്തിലെന്നപോലെ ഒരു പെൺകുട്ടി ഉണ്ടെന്ന തിരിച്ചറിവിൽ. അതവൻ അവനാൽ കഴിയും വിധം ആരും അറിയാതെ ഒളിപ്പിച്ച് വെച്ചു അവന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളും ആഗ്രഹങ്ങളും വീട്ടിൽ ആരുമില്ലാത്തപ്പോൾ അവന്റെ മുറിയിൽ നിറവേറ്റി. കണ്ണാടിയുടെ മുൻപ്പിൽ സുന്ധരിയായ ഒരു പെൺകുട്ടി ആയിരുന്നു അവൻ. ആ രൂപത്തിലെ ഭംഗി നന്നേ ആസ്വദിച്ചിരുന്നു അവൻ.

ഒരു ദിനം താന്നുള്ളിലെ സ്ത്രിയെ അമ്മ കൈയ്യോടെ പിടികൂടി. എല്ലാം പൊട്ടികരഞ്ഞുകൊണ്ട് അമ്മയോടാവാൻ പറഞ്ഞു. ഇനി ഇതെനിക്ക് മറച്ചുവെക്കാൻ ആവില്ല അമ്മേ എന്നും പറഞ്ഞവൻ നിലവിളിച്ചു. സമനില തെറ്റിയവളെ പോലെ അവന്റെ മുൻമ്പിൽ അവൾ കലിതുള്ളി നിന്റെ ഐഡന്റിറ്റിയിൽ സ്ത്രീയെന്നോ അതോ പുരുഷനെന്നോ എന്താണ് എഴുതി ചേർക്കേണ്ടത് ? ഇവ രണ്ടുമല്ലാതെ മറ്റൊരു കോളമില്ലാടാ എന്നും പറഞ്ഞവനെ അവൾ ആക്ഷേപിച്ചു. അച്ഛനെ വിളിച്ചു കാര്യം പറഞ്ഞു. ഓഫീസിൽ നിന്ന് വന്ന പാടെ അവനെ അയ്യാൾ ശകാരിച്ചു. പിന്നെ അവർ ഇരുവരുംകൂടെ തീരുമാനിച്ച് അവനെ കൗൺസിലിംഗിന് കൊണ്ട് പോയി. അവിടെ നിന്നും തിരിച്ച് വീട്ടിലെത്തിയ പവിക്ക് പഴയപടി എല്ലാവരുടെയും മുൻമ്പിൽ അഭിനയിക്കേണ്ടിവന്നു. പക്ഷെ ആ അഭിനയം അധികനാൾ തുടരനായില്ല. ഓടിവിലവർ ഒറ്റമകനെന്ന ചിന്തയും കാറ്റിൽപറത്തി അവനെ അയ്യാൾ വീട്ടിൽ നിന്നും അടിച്ചൊടിച്ചു. അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും തണലിൽ വളർന്ന പവിക്ക് അത് സഹിക്കാൻ കഴിയുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു. പകലിരവായി. ആകാശത്ത് പറന്ന് നടന്ന കിളികളെല്ലാം കൂടണഞ്ഞു. ചേക്കേറാൻ ചില്ലയില്ലാതെ പവി ജീവിതത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും നൂൽപാലത്തിലൂടെ തെരുവിൽ അലഞ്ഞ് തിരിഞ്ഞു നടന്നു. രാത്രിയുടെ കറുപ്പ് കൂടി കൂടി വന്നു. ആ സമയം താൻ പണ്ട് കണ്ട അതെ കാഴ്ച്ചയിലേക്ക് പവിയുടെ കണ്ണുകൾ അവനെ കൂട്ടികൊണ്ട് പോയി. തെരുവ് വീഥിയിൽ ഒഴിഞ്ഞ കോണിലായി ടോർച്ചും കത്തിച്ച് നിൽക്കുന്ന സ്ത്രീകൾ. അവൻ അവരാരുടെയും ശ്രദ്ധയിൽ പെടാതെ ഒരു അടഞ്ഞ കടമുറിയുടെ തിണ്ണയിൽ സ്ഥാനമുറപ്പിച്ചു. രാത്രിയുടെ കറുപ്പും ചന്ദ്രന്റെ പ്രകാശവും മഞ്ഞിന്റെ തണുപ്പും കൊണ്ടവൻ കരഞ്ഞു തളർന്ന് ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു. പാതി മയക്കത്തിൽ ആരോ തന്നെ തട്ടി വിളിക്കുന്നത് പോലെ പവി ഞെട്ടലോടെ എണീറ്റു ആരാ !
തനിക്ക് എതിരെ നിന്ന ആ രൂപത്തോട് ചോദിച്ചു. റോഡിലൂടെ പായുന്ന വണ്ടിയുടെ ഹെഡ്ലൈറ്റ് വെളിച്ചത്തിൽ പവി ആ രൂപത്തെ വ്യക്തമായി കണ്ടു. നിങ്ങൾ നിങ്ങൾ അവിടെ ടോർച്ചുമായി നിന്ന സ്ത്രീകളുടെ കുട്ടത്തിൽ ഉള്ളതല്ലേ?
അതെ എന്നായിരുന്നു അവരുടെ തിരിച്ചുള്ള മറുപടി. എന്താ നിനക്ക് പറ്റിയത് കാഴ്ച്ചയിൽ ഏതോ നല്ല വീട്ടിലെ പയ്യൻ ആണല്ലോ പിന്നെ എന്തിനാണ് ഇവിടെ കിടക്കുന്നത് ? അവരുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്കുള്ള മറുപടി അവൻ പൊട്ടികരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. കഥയെല്ലാം കേട്ട്കഴിഞ്ഞ് ഒരു ചെറു ചിരിയോടവൾ പറഞ്ഞു നീ വിഷമിക്കേണ്ട. നീ ഇവിടെ കിടക്കുന്നത് അപകടമാണ് എഴുന്നേറ്റ് എന്റെ കൂടെ വാ. മറുചോദ്യങ്ങൾ ഒന്നുമില്ലാതെ പവി അവരോടൊപ്പം എണീറ്റ് നടന്നു. യാത്രയുടെ അവസാനം ഒരു ഒറ്റപെട്ട കോളനിയിൽ ആയിരുന്നു. അവിടെ അവരെ പോലെ ധാരാളം സ്ത്രീകൾ മാത്രമായിരുന്നു താമസിക്കുന്നത്. ആ സ്ത്രീ അവരുടെ വീട്ടിൽ ഒരു മുറി അവനായ്‌ നൽകി. അവൻ അവളോട് ചോദിച്ചു നിങ്ങൾ ആരാണ് അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും പോലും വേണ്ടാത്ത എനിക്ക് ഇത്രയും സഹായം ചെയ്തത് എന്തിനാ?. അവന്റെ ചോദ്യങ്ങൾക്കുള്ളമറുപടി എന്നവണ്ണം ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടവൾ പറഞ്ഞു ഞാൻ മിനി. പണ്ട് നിന്നെ പോലെ തന്നായിരുന്നു ഞാനും. ഞാൻ മാത്രമല്ല ഈ കോളനിയിൽ ഉള്ള എല്ലാവരും. ചിലരുടെ കഥ കുറച്ച് വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരിക്കും എന്ന് മാത്രം. ഈ വീട്ടിൽ എന്നെ കൂടാതെ രണ്ട് പേരുംകൂടെയുണ്ട് അവർ ജോലിക്ക് പോയിരിക്കയാണ്‌. എന്നെ പോലെന്നു പറഞ്ഞാൽ നിങ്ങളും ആൺകുട്ടികൾ ആയിരുന്നോ?
മിനി : അതെ
പിന്നെയും പവിയുടെ ചോദ്യങ്ങൾ തുടർന്നു. ഈ രാത്രിയിൽ എന്താണ് അവരുടെ ജോലി ? മിനി അവനടുത്ത് വന്നിരുന്നു പറഞ്ഞു. നീ അവിടെ കണ്ടില്ലേ ടോർച്ചിന്റെ വെട്ടം മുഖത്തോട്ടടിച്ച് ഞങ്ങൾ അവിടെ നിൽക്കുന്നത്. ആവിശ്യകാർ ഞങ്ങളെ അവിടെനിന്നും വിളിച്ച്കൊണ്ട് പോകും. അവരുടെ ആവിശ്യം കഴിഞ്ഞ് പണം തരും. അത് തന്നെ ഞങ്ങളെല്ലാവരുടെയും ജോലി. ആ പറച്ചിലിൽ അവനെല്ലാം ബോധ്യമായി. നീ കിടന്നോ നാളെ രാവിലെ നിന്റെ പ്രശ്നങ്ങൾക്കുള്ള പരിഹാരം കണ്ടെത്താം എന്നും പറഞ്ഞു മിനി മുറിയുടെ ഡോർ പുറത്ത് നിന്നടച്ചു. അവർ എന്താണ് അങ്ങനെ പറഞ്ഞിട്ട് പോയത്?. ഞാനും ഇനി അവരെ പോലെ മാനം വിറ്റ് ജീവിക്കണം എന്നാണോ ? എനിക്കാവില്ല അതിനു നാളെ തന്നെ ഇവിടെ നിന്ന് ഇറങ്ങണം. എന്നവൻ മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു. പിറ്റേദിവസം രാവിലെ
ഡോറിൽ പുറത്ത് നിന്ന് ആരോ തട്ടുന്നത് കേട്ട് ചാടി എണീറ്റ പവി ആരാ???
ഞങ്ങളെ അകത്തോട്ടു വരട്ടെ പുറത്ത് നിന്നും ആരോ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
മ്മ് വാ
അലസ്സ ഭാവത്തോടെ പവി യുടെ മറുപടി. അത് മിനിയും രണ്ട് പെൺകുട്ടികളും മായിരുന്നു. ഞാൻ മാളു ഞാൻ ചിത്ര അവരെ പരിചയപ്പെടുത്തി. ഞാൻ പവി. പവി എന്ന് കേട്ടതും ഒരു കള്ളചിരിയോടെ അവർ പറഞ്ഞു പവിയല്ല പവിത്ര. ഇനി മുതൽ നീ പവിത്രയാണ്. അങ്ങനെ നിന്നെ ഞങ്ങൾ വിളിക്കു.
പവി : പവിത്രയോ ഞാനോ !
ചിത്രം ഒരു പൊട്ടെടുത്ത പവിയുടെ നെറ്റിയിൽ കുത്തി.
പവി : അതെ ഞാൻ ഇനി പവിത്രയാണ്. എനിക്ക് ഞനായി ജീവിക്കണം. പക്ഷെ ഇവിടെ അത് പറ്റില്ല.
മിനി : അതെന്താ പറ്റാത്തത്
Pavi: ഇവിടെ നിങ്ങൾ ചെയ്യുന്ന ജോലി ഒന്നും എനിക്ക് ചെയ്യാൻ ഇഷ്ട്ടമല്ല. അത് ചെയ്യാതെ നിങ്ങൾ എന്നെ ഇവിടെ താമസിപ്പിക്കില്ലല്ലോ?

മിനി : അത് എന്താ താമസിപ്പിച്ചാൽ? ഈ തൊഴിൽ ഞങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ട് ചെയ്യുന്നതല്ല. ഞങ്ങളെ പോലുള്ളവർക്ക് ആരും അന്തസ്സായ മറ്റ് ജോലികൾ തരില്ല. പിന്നെ ജീവിക്കണം വിശപ്പ് ഒരു വില്ലനാണ് അത് ശമിപ്പിക്കാൻ പണം വേണം. പിന്നെ ഞങ്ങളുടെ ചികിത്സയ്ക്ക് നല്ല പണചിലവുണ്ട്. അങ്ങനെ മനസ്സില്ല മനസ്സോടെ ഈ തൊഴിലിലേക്ക് ഞങൾ വഴുതി വീഴുന്നതാണ്.

മാളു : നിനക്കത് ഇഷ്ട്ടമല്ലങ്കിൽ നിന്റെ ഇഷ്ടത്തിന് നീ ജീവിക്ക്. ഞങ്ങൾകൂടെയുണ്ട്.
അവരുടെ മറുപടികൾ അവന്റെ മനസ്സിന് ആശ്വാസം ഏകുന്നതായിരുന്നു.
ചിത്ര : ഇനി നിനക്ക് സ്ത്രീയകാൻ കുറെ കടമ്പകൾ ഉണ്ട് അതിന് ധാരാളം പണച്ചിലവും ഉണ്ട്. നീ പേടിക്കേണ്ട ഞങ്ങൾ നിന്നെ സഹായിക്കാം.
മാളു : നീ എന്ത് ചെയുന്നു?
പവി : പത്തിൽ പഠിക്കുന്നു ക്ലാസ്സ്‌ ടോപ്പർ ആണ്. എനിക്ക് ഒരു ലക്ഷ്യം ഉണ്ട് ഡോക്ടർ ആകണം.
മിനി : ഹാ നീ നിന്റെ ആഗ്രഹത്തിനൊത്ത് നീങ്ങു ഞങ്ങൾ നിന്റെ കൂടെ ഉണ്ട് പക്ഷെ നീ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു വാക്ക് തരണം പഠിച്ച വലിയ ഡോക്ടർ ആയിട്ട് നമ്മളെ പോലുള്ള സമൂഹത്തിന് നിന്നാൽ കഴിയുന്ന സഹായവും ചികിത്സയും നൽകുമെന്ന്.
പവി : നിങ്ങൾക്ക് ഞാൻ വാക്ക് തരുന്നു ഞാൻ നമ്മളെ പോലുള്ളവർക്ക് തുണയായിരിക്കും.
പിന്നീട് പൂർണ്ണതയായ സ്ത്രീയക്കാനുള്ള വേദനകളുടെയും കഷ്ടപ്പാടുകളുടെ കാലം. അങ്ങനെ കൊല്ലപരീക്ഷയെത്തി തന്നെ പോലെയുള്ള ഒരു കുട്ടിയെ പരീക്ഷ എഴുതിക്കില്ല എന്ന് അധ്യാപകരും വിദ്യാർത്ഥികളും സ്കൂൾ മാനേജ്‍മെന്റും രക്ഷകർത്തകളും ഒറ്റകെട്ടായി പറഞ്ഞു. എന്നിട്ടും തളരാതെ ഞാനും എന്റെ സമൂഹവും പോരാടി. കോടതിയിൽ നിന്നും പരീക്ഷ എഴുതാനുള്ള അവകാശം നിയമപരമായി നേടി. വിജയകരമായി തന്നെ പാസ്സായി. പിന്നീടാങ്ങോട്ട് വാശിയോട് തന്റെ ലക്ഷ്യം നേടിയെടുക്കാൻ പഠിച്ചും ചില്ലറ ജോലികൾ ചെയ്തും പവിത്ര വളർന്നു. വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. തടസ്സങ്ങളെ എല്ലാം കാറ്റിൽ പാറിച്ച് അവൾ ജീവിച്ചു. ഇന്ന് അവളുടെ സ്വപ്നം യാഥാർഥ്യം ആകുന്ന ദിനമാണ്.
ആ കോളനി മുഴുവൻ ആഹ്ലാദത്തിലാണ്ടു. മിനി അഭിമാനത്തോടെ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു ഡോക്ടർ പവിത്ര വരുന്നേ…. പവിത്ര അവൾക്കായി അവർ ഒരുക്കിയിരുന്ന സ്റ്റേജിലേക്ക് കയറി അവൾ പറയാൻ തുടങ്ങി. എന്നെ ഞാനാക്കിയത് നിങ്ങളാണ് എന്റെ ചെറിയ ആഗ്രഹം നിങ്ങളുടെയെല്ലാം വലിയ ആഗ്രഹമായിമാറി ഇപ്പോൾ ഈ ഡോക്ടറിന്റെ കുപ്പായം അണിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് നിങ്ങൾ ഓരോരുത്തർക്കും വേണ്ടിയാണ്. ഇനി നമ്മൾക്ക് അഭിമാനത്തോടെയും അഹങ്കാരത്തോടെയും പറയാം ഞങ്ങളും മനുഷ്യരാണ്. ഇനി നമ്മളെ പോലെ ഉള്ള ഓരോരുത്തർക്കും വേണ്ടി ഞാൻ പ്രവർത്തിക്കും.
അവളുടെ ഓരോ വാക്കുകളും അവരുടെ മനസ്സിൽ ആഴത്തിൽ ചെന്ന്പതിച്ചു.
പവിത്ര ഇനിയുള്ള ഓരോ പവിത്രമാർക്കായി ജീവിച്ചു …

illustration saajo panayamkod

littnow.com

littnowmagazine@gmail.com