ജയൻ മഠത്തിൽ

ഭ്രാന്തിൻ്റെ മൂർദ്ധന്യാവസ്ഥയിലാണ് ലൂയി അൾത്തൂസർ ഭാര്യ ഹെലനെ കഴുത്തുഞെരിച്ചു കൊന്നുകളഞ്ഞത്. അഞ്ചു വർഷത്തിനു ശേഷം അൾത്തൂസർ സാധാരണ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു വന്നപ്പോൾ, തൻ്റെ ഓർമക്കുറിപ്പിൽ (ദ ഫ്യൂച്ചർ ലാസ്റ്റ് ഫോർ എവർ) ഇങ്ങനെ എഴുതി: “ഞാനവളുടെ കഴുത്തിൽ തഴുകുകയും തലോടുകയും പതിവായിരുന്നു. അന്നും ഞാനതേ ചെയ്തിരുന്നുള്ളൂ. എന്നാൽ അവൾക്ക് ശ്വാസം മുട്ടിയെന്ന് ഞാനറിഞ്ഞു. പക്ഷേ, എങ്ങനെയെന്നറിയില്ല. ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു നിന്ന് വിളിച്ചുകൂവി; ഞാൻ ഹെലനെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു കൊന്നു. വല്ലാത്തൊരു ആശയ കുഴപ്പത്തിലായിരുന്നു ഞാൻ…” ഭ്രാന്ത് സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൻ്റെ അവസാന വാക്കാണ്. ഭ്രാന്തനും കലാകാരനും സൃഷ്ടികർത്താക്കളാണ്. ഭാവന കൊണ്ട് അവർ മറ്റൊരു ലോകത്തെ സൃഷ്ടിക്കുന്നു. കലാകാരൻ അത് വെളിപ്പെടുത്തുമ്പോൾ, ഭ്രാന്തൻ വെളിപ്പെടുത്തുന്നതിനെ സമൂഹം തടഞ്ഞു നിറുത്തുന്നു. ഉൻമാദികളായ എഴുത്തുകാർ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൻ്റെ ചിറകിലേറി അനന്തമായ ആകാശപ്പരപ്പിൽ പറന്നു നടന്നവരാണ്. ഉൻമാദത്തിന് അതിൻ്റേതായ യുക്തിയുണ്ടെന്ന് കെ.പി.അപ്പൻ പറയുന്നു. മാരകമായ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ആസ്വദിക്കുന്ന യുക്തിയാണതിനുള്ളത്. ഒരു ഉൻമാദിയുടെ മനസിലാണ് ഭാവനയുടെ വലിയ വസന്തങ്ങൾ വിരിയുന്നത്. അപ്പൻ ഒരു അനുഭവകഥ പറയുന്നു: “ഒരിക്കൽ ഞങ്ങൾ കുറച്ചു പേർ ഒരു ഭ്രാന്താശുപത്രിയിൽ പോയി. ഒരു ബന്ധുവിനെ കാണാനായിരുന്നു പോയത്. ഒരു സ്നേഹിതൻ്റെ കാറിലായിരുന്നു യാത്ര. ചിത്ത രോഗാശുപത്രിക്കു മുൻപിൽ കാറ് നിറുത്തി. ഞങ്ങൾ കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി. നാലു പേർ ഡോർ തുറന്നടയ്ക്കുന്നതിൻ്റെ നാലു ശബ്ദം. ഒരാൾ ഡോർ അടച്ചത് ശരിയായില്ല. അയാൾ വീണ്ടും അടച്ചു. അപ്പോൾ അഞ്ചാമതൊരു ശബ്ദം കൂടി ഉണ്ടായി. ഉടൻ ചിത്തരോഗാശുപത്രിക്കുള്ളിൽ നിന്ന് ഒരു ഭ്രാന്തൻ്റെ അതിശയനം വന്നു; ങേ… അഞ്ചു ഡോറുള്ള കാറോ?” അഞ്ചു ഡോറുള്ള ഒരു കാറിൻ്റെ ഡിസൈൻ ഭാവന ചെയ്യാനുള്ള ആ ഉൻമാദിയുടെ കഴിവിനെപ്പറ്റി കെ.പി.അപ്പൻ അത്ഭുതപ്പെടുന്നുണ്ട്.

ഭ്രാന്ത് എന്ന അവസ്ഥ ഒരു സമൂഹത്തിലെ ബുദ്ധിജീവികളും സംസ്കാരവും സാമ്പത്തിക സ്ഥാപനങ്ങളും ചേർന്നാണ് ഉണ്ടാക്കുന്നതെന്ന് മിഷേൽ ഫ്യൂക്കോ നിരീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട് (മാഡ്നസ് ആൻ്റ് സിവിലൈസേഷൻ എന്ന പുസ്തകം). മനോരോഗാശുപത്രി എന്ന ആശയത്തെ പീഡനമെന്നും ശിക്ഷയെന്നും വിശേഷിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അതിനെ അപലപിക്കുന്ന ആൻ്റൺ ചെക്കോവിനെ നമ്മൾ കാണുന്നു. മനോരോഗ ചികിത്സയിലെ ധാർമിക പ്രതിസന്ധികളെപ്പറ്റിയാണ് ചെക്കോവ് ‘ആറാം വാർഡ് ‘ എന്ന തൻ്റെ നോവലിൽ പറയുന്നത്. ജനങ്ങളുടെ ശാരീരികവും മാനസികവും ബൗദ്ധികവും ആത്മീയവുമായ ജീവിതത്തെ വളർത്തുന്നതിൽ സമൂഹത്തിനുള്ള പങ്കിനെപ്പറ്റിയും ചെക്കോവ് തൻ്റെ കൃതിയിൽ ചർച്ച ചെയ്യുന്നു. മനുഷ്യൻ്റെ വേദന ഇല്ലാതാക്കാൻ മരുന്നിന് കഴിയില്ലല്ലോ എന്ന് അദ്ദേഹം ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. ഇതൊക്കെ ഉൻമാദികളോട് കരുണാർദ്രമായ നോട്ടമാണ് വേണ്ടത് എന്ന് നമ്മെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നു. എങ്കിലും ഉൻമാദി സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൻ്റെ നിലാവിനെ പാൽപോലെ മൊത്തിക്കുടിക്കുന്നവനാണ്. അവൻ്റെ ജല്പനങ്ങൾ, ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രവചനങ്ങളും ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള തത്വചിന്താ ഫലിതങ്ങളുമാണ്. ബുദ്ധിഭ്രമ ഭാവനകൾ നിറഞ്ഞ ടോൾസ്റ്റോയിയുടെ ‘ഭ്രാന്തൻ്റെ ഡയറി’ അവതരിപ്പിച്ചു കൊണ്ടാണ് കെ.പി.അപ്പൻ തൻ്റെ ‘ബഷീറിൻ്റെ ഭ്രാന്തും എൻ്റെ കിറുക്കും’ എന്ന ലേഖനം ആരംഭിക്കുന്നത്. ഒരാൾ ഭ്രാന്തനായി മാറിയതിൻ്റെ വിവരണങ്ങളാണ് ‘ഭ്രാന്തൻ്റെ ഡയറി’യിൽ ഉള്ളത്. ജനയുഗത്തിനു വേണ്ടി ‘മാന്ത്രികപ്പൂച്ച’ എഴുതുന്ന സമയത്താണ് ബഷീറിന് ഭ്രാന്തിൻ്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ കണ്ടുതുടങ്ങിയത്. അപ്പോഴൊക്കെ ബഷീറിന് ഉറക്കം കുറവായിരുന്നു. ബഷീർ എപ്പോഴും ചിന്തിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു. ഭയം ഒരു കരിമ്പടം പോലെ ബഷീറിനെ മൂടി. തീരത്ത് ആർത്തലച്ച് വന്നടിക്കുന്നതു പോലെയായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ അവസ്ഥയെന്ന് ഫാബി ബഷീർ ഓർക്കുന്നുണ്ട്. ഒരു തിര ആർത്തലച്ചു വരുമ്പോൾ ബഷീർ ആകെ അസ്വസ്ഥനാകും. ആ തിര ഒഴിഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ ശാന്തനാകും.

ഭ്രാന്ത് ഒരാൾക്ക് സ്വയം ഭ്രഷ്ടനാകാനുള്ള മാർഗമാണെന്നും അത് പ്രതിഭയ്ക്ക് ആവശ്യമാണെന്നും അപ്പൻ പറയുന്നു. ഭ്രാന്തിനു ശേഷവും ഒരാളിൽ നിന്ന് രോഗലക്ഷണം വിട്ടുമാറില്ല. ആ അവസ്ഥയിൽ എഴുത്തുകാരൻ കൂടുതൽ കരുത്തനും ജ്ഞാനിയുമാകുന്നു. ഇങ്ങനെ ഭ്രാന്തുള്ളതുകൊണ്ടാണ് ബഷീറിൻ്റെ സങ്കീർത്തനങ്ങൾ അത്ര തീവ്രമായത്. എന്താണ് ബഷീറിനെ ഉന്മാദിയാക്കിയതെന്നറിയില്ല. ഒരു കലാകാരൻ ഭ്രാന്തമായ ഭാവനയ്ക്കു വേണ്ടി ചിത്തഭ്രമത്തിലേക്കു പോകാൻ അബോധപരമായി ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ട്. തനിക്ക് ഭ്രാന്തു വന്നപ്പോൾ പല മലയാള സാഹിത്യകാരന്മാർക്കും അസൂയ മൂത്തെന്നും ബഷീറിനു ഭ്രാന്തു വന്നു, ഞങ്ങൾക്കെന്താ വരാത്തത് എന്ന് വിലപിച്ചെന്നും ബഷീർ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ബഷീറിൻ്റെ ഉള്ളിൽ എപ്പോഴും ഒരു അപരനുണ്ടായിരുന്നു. അപ്പൻ എഴുതുന്നു: ബഷീറിൻ്റെ കലാ വ്യക്തിത്വത്തിൻ്റെ ഒരു പകുതിയിൽ സമചിത്തത ദൃഢമാകുമ്പോൾ മറ്റേ പകുതിയിൽ ഭ്രാന്ത് സ്വതന്ത്രമാകാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. നീത്ഷെയെ പോലെ മോചനമില്ലാത്ത ഒരു ചിത്തഭ്രമമായിരുന്നില്ല ബഷീറിൻ്റേത്. അത് കടലിലെ തിരമാലകൾ പോലെയായിരുന്നു. ദിവാസ്വപ്ന ചിന്തകനായ (വിഷണറിസ്റ്റ് ) ബഷീറിനെയും ഹേതുവാദി (റാഷണലിസ്റ്റ് )യായ തകഴിയെയും അപ്പൻ താരതമ്യം ചെയ്യുന്നുണ്ട്. താർക്കികത തകഴിയുടെ ഭാവനയെ കീഴടക്കിയിരുന്നു എന്നും തകഴിയിൽ സമചിത്തത അങ്ങേയറ്റം ദൃഢമായിരുന്നു എന്നും അപ്പൻ പറയുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ തർക്കികതയുടെ ലോകം ബഷീറിൽ കുറവായിരുന്നു. താർക്കികത ഉപേക്ഷിച്ച ഫലിതമായിരുന്നു ബഷീർ തൻ്റെ കലയിലൂടെ അവിഷ്കരിച്ചത്. അനുഭവങ്ങളെ വിശാലമായ കാൻവാസിൽ അവതരിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു തകഴി. എന്നാൽ ബഷീറിൻ്റെ കല ബൗദ്ധികമായ അന്വേഷണമായിരുന്നില്ല. അത് കവിതയുടെ ദ്രാന്തമായ സൂക്ഷ്മാന്വേഷണമായിരുന്നു. അപ്പൻ പറയുന്നു; “ബഷീറിൻ്റെ കലാ വ്യക്തിത്വം ഭ്രാന്തിലേക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം പ്രഖ്യാപിക്കുകയായിരുന്നു. തൻ്റെ തലമുറയിൽപ്പെട്ട മറ്റ് എഴുത്തുകാരെ പോലെ ഹേതുവാദിയായ കലാകാരനാകാൻ ആഗ്രഹിക്കുകയും അങ്ങനെയല്ലാത്ത ഒരാളെ ഭ്രാന്തമായി തന്നിൽ ഉൾക്കൊള്ളുകയും ചെയ്യുകയായിരുന്നു ബഷീർ.” പ്രതിഭയുടെ ഉൻമാദസ്പർശമേറ്റ സാഹിത്യ ഭാവനയെയാണ് ബഷീർ സൃഷ്ടിച്ചത്. ബഷീറിൻ്റെ വൈകാരിക ഘടനയിലുള്ള സ്ഥിരതയില്ലായ്മ ഒരു മനശാസ്ത്രജ്ഞൻ്റെ കൂർമ ദൃഷ്ടിയോടെ അപ്പൻ നോക്കി കാണുന്നുണ്ട്. അസ്ഥിരമായ ഈ അവസ്ഥയിലാണ് ഉള്ളിൽ പെരുകി വന്ന അനിശ്ചിതത്വം ബഷീറിൽ ഭ്രാന്തായി മാറിയതെന്ന് അപ്പൻ പറയുന്നു.

ബഷീറിന് ഭ്രാന്തിൻ്റെ ലക്ഷണം കണ്ടുതുടങ്ങിയത് എറണാകുളത്തെ ബഷീർസ് ബുക്സ്റ്റാളിൽ വച്ചിട്ടാണെന്ന് സഹോദരൻ അബൂബക്കർ ഓർക്കുന്നുണ്ട്; “ഞാനും റാഫിയും പെരുന്ന തോമസും എൻ. ഗോവിന്ദൻ കുട്ടിയും അപ്പോൾ അവിടെയുണ്ട്. ഇക്കായുടെ മുഖത്ത് വല്ലാത്തൊരു ഭാവം. ഞങ്ങളെ അപരിചിതരെപോലെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്തോ കണ്ട് ഭയപ്പെടുന്ന മാതിരി . ഇക്കാക്ക ഭിത്തിയിൽ ചെവി ചേർത്തു പിടിച്ച് ഏതോ ശബ്ദം കേൾക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്. ഇക്കാക്ക പറഞ്ഞു: “എടാ, നീ ഈ ഭിത്തിയിലൊന്ന് ചെവി ചേർത്തു നോക്ക്.” റാഫി ഭിത്തിയിൽ ചെവി ചേർത്തു പിടിച്ചു. “വല്ലതും കേൾക്കുന്നുണ്ടോടാ?” ഇക്കാക്ക ചോദിച്ചു. ഒന്നും കേൾക്കുന്നില്ലെന്ന് റാഫിയുടെ മറുപടി. “പോടാ ബുദ്ധൂസേ, എടാ തോമാ നീയൊന്ന് ചെവി വെച്ചു നോക്ക്.” ഒന്നും കേൾക്കുന്നില്ലെന്ന് പെരുന്ന തോമസും തുടർന്ന് ഗോവിന്ദൻ കുട്ടിയും പറഞ്ഞു. “പോടാ ബ്ലഡി ഫൂൾസ് ” എന്നൊക്കെ ഇക്കാക്ക അവരെ തെറി പറഞ്ഞു. എന്തോ കുഴപ്പമുണ്ടെന്ന് എനിക്കു തോന്നി. ഞാൻ ഭിത്തിയിൽ ചെവി ചേർത്തു പിടിച്ചിട്ട് പറഞ്ഞു: “ഇക്കാക്ക ഞാൻ കേൾക്കുന്നുണ്ട്.”
“എന്താടാ കേൾക്കുന്നത്?”

ഞാൻ പറഞ്ഞു; “വലിയൊരു ആരവം. ഒരു ജനക്കൂട്ടം മുദ്രാവാക്യം വിളിച്ചു വരുന്നതു പോലെ.”
“അവരുടെ പക്കൽ ആയുധങ്ങളുണ്ടോടാ?”
” ഉണ്ട്, വടിവാൾ, വെട്ടുകത്തി മുതലായ ആയുധങ്ങളുണ്ട്. “
“ശരിയാടാ, ഇനി നമുക്കിവിടെ നിൽക്കണ്ട. അപകടമാണ്. ഇബിലീസുകളുടെ വരവാണ്.”

ജിന്നുകൾ തന്നെ ആക്രമിക്കാൻ തക്കം പാർത്തു കഴിയുകയാണെന്ന ഭയം ബഷീറിനെ വല്ലാതെ അലട്ടിയിരുന്നു. ആത്മരക്ഷയ്ക്കായി അദ്ദേഹം ഒരു കഠാര ഒപ്പം കരുതിയിരുന്നു. ഷാഹിന നാലാം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുന്ന സമയം. സ്കൂൾ മുറ്റത്ത് ഓടിക്കളിക്കുമ്പോൾ മറ്റൊരു കുട്ടിയുമായി കൂട്ടിയിടിച്ച് നെറ്റി മുറിഞ്ഞു. രക്തം ഒലിച്ചിറങ്ങി വെള്ളയുടുപ്പിലാകെ പടർന്നു. മരുന്നൊക്കെ വച്ചുകെട്ടി വീട്ടിലേക്കെത്തിയ മകളെക്കണ്ട് ബഷീറിൻ്റെ മുഖം അന്നേ വരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത വിധം ഭയാനകമായി. മകളേയും എടുത്തു കൊണ്ട് വീടിനുള്ളിലേക്ക് ഓടിക്കയറി. അപ്പോൾ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു, “ഇതവൻ്റെ പണിയാണ്. ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ, അവൻ നമ്മളെയെല്ലാം കൊല്ലും. അവൻ എവിടെയും, ഏതു രൂപത്തിലും വരും… “

ബഷീർ ജനലും വാതിലുമൊക്കെ വലിച്ചടച്ച് കുറ്റിയിട്ടു. ഉന്മാദത്തിൻ്റെ മൂർദ്ധന്യാവസ്ഥയിൽ നിവർത്തിപ്പിടിച്ച കത്തിയുമായി ബഷീർ ഉറഞ്ഞു തുള്ളി. തലയണയും മെത്തയും കുത്തിക്കീറി. കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന മകളുടെ ശരീരത്ത് ഏതു നിമിഷവും കുത്തു കിട്ടാം എന്ന പരിഭ്രാന്തിയിൽ ഫാബി ബഷീർ കത്തിക്കായി പിടിവലി കൂടി. ഇതിനിടയിൽ ഫാബിക്ക് മുറിവേറ്റു. ബഷീർ സർവ്വശക്തിയുമെടുത്ത് ഫാബിയെ തള്ളിമാറ്റി. അവർ തല ഭിത്തിയിലിടിച്ചു വീണു. ഒടുവിൽ എങ്ങനെയൊക്കെയോ മകളേയും കൊണ്ട് രക്തമൊലിക്കുന്ന കൈയുമായി അവർ മുറിക്കു പുറത്തേക്ക് ചാടി. ഭീകരമായ ആ ദിവസത്തെ ഞടുക്കത്തോടെയാണ് ഫാബി ബഷീർ ഓർക്കുന്നത്. ഒരു രാത്രിയിൽ ഭ്രാന്തിളകി ബഷീർ കഠാരയുടെ മുൾമുനയിൽ തങ്ങളെ നിറുത്തിയ സംഭവം എം.ടി.യും ഭീതിയോടെ ഓർക്കുന്നുണ്ട്.

രോഗത്തെപ്പറ്റി എഴുതിക്കൊണ്ട് രോഗിയായ എഴുത്തുകാർ, രോഗാവസ്ഥയെ അതിജീവിക്കുന്ന നേർ ചിത്രങ്ങൾ നമുക്കു മുന്നിലുണ്ട്. വിഷാദ രോഗത്തെപ്പറ്റി എഴുതിയാണ് തന്നിലെ വിഷാദ രോഗത്തെ ഒഴിവാക്കിയതെന്ന് റോബർട്ട് ബട്ടൺ പറയുന്നുണ്ട്. രചന ഒരു ചികിത്സാരീതിയാണെന്നും രോഗശമനമാർഗമാണെന്നും ഗ്രേയം ഗ്രീൻ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. എഴുതാനോ വരയ്ക്കാനോ കഴിയാത്തവർ എങ്ങനെയാണ് വിഷാദ രോഗത്തിൽ നിന്ന് മോചനം പ്രാപിക്കുന്നത് എന്ന് ഗ്രേയം ഗ്രീൻ തുടർന്നു ചോദിക്കുന്നു. ഭ്രാന്തിനെപ്പറ്റി എഴുതിക്കൊണ്ട് ഭ്രാന്തിനെ മറികടക്കുകയാണ് ബഷീർ. ഭ്രാന്തിനെപ്പറ്റി വായനക്കാരോട് ബഷീർ നേരിട്ട് ചില കാര്യങ്ങൾ പറയുന്നതായി അപ്പൻ നിരീക്ഷിക്കുന്നു. ‘കാല്പാട് ‘ എന്ന കഥയിൽ മനുഷ്യർക്ക് ഭ്രാന്തുപിടിച്ചാൽ എന്താണ് ചെയ്യുക എന്ന് ബഷീർ ചോദിക്കുന്നു. ‘നൂറ്റൊന്നു നാക്കുകൾ’ എന്ന കഥയിൽ ലോകത്തുള്ള എല്ലാവർക്കും ഭ്രാന്താണെന്ന് ബഷീർ പ്രസ്താവിക്കുന്നു. അഞ്ച്, പത്ത്, ഇരുപത്തിയഞ്ച്, അൻപത്, എഴുപത്തിയഞ്ച് ശതമാനങ്ങളിൽ എല്ലാവർക്കും ഭ്രാന്തുണ്ട്. എന്നാൽ തനിക്ക് തൊണ്ണൂറ്റി ഒൻപത് ശതമാനവും ഭ്രാന്തുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് ബഷീർ പറയുന്നുണ്ട്. അപ്പൻ എഴുതുന്നു: ഒരു ശതമാനം സമചിത്തത ബഷീർ നിലനിറുത്തി. ആ സമചിത്തതയിൽ നിന്നു കൊണ്ട് ഭ്രാന്തിനുള്ള ചികിത്സ, സമചിത്തതയുടെ താളം നഷ്ടപ്പെടുത്താതെ അദ്ദേഹം വിശദീകരിച്ചു. തലയിൽ തേക്കുന്ന എണ്ണയെപ്പറ്റി ഒരിക്കൽ കെ.ബാലകൃഷ്ണന് കത്തെഴുതി. ആ എണ്ണ തലയിൽ തേച്ചാൽ ആന പോലും ഉറങ്ങിപ്പോകുമെന്ന് ഫലിതം പറഞ്ഞു. സമചിത്തതയിൽ നിന്നുള്ള ഫലിതം കൊണ്ട് ബഷീർ ഭ്രാന്തിനെ മറികടക്കുകയായിരുന്നു. ‘ശശിനാസ് ‘ എന്ന കഥയിൽ ഉൻമാദം എന്ന വാക്ക് ബഷീർ ആവർത്തിക്കുന്നതായി അപ്പൻ കണ്ടെത്തുന്നു. ഭ്രാന്തിനെ നേരിട്ട് വിഷയമാക്കാനുള്ള ഒരു ജീനിയസിൻ്റെ ഉൻമത്തമായ ആഘോഷമായിരുന്നു അതൊക്കെയെന്ന് അപ്പൻ വിശദീകരിക്കുന്നു. ‘മന്നാ ആൻ്റ് ശങ്ക’ എന്ന കഥയിൽ പൂർണമായ ദ്രാന്ത് ഭാഷയുടെ തികവുറ്റ യുക്തിയിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്നതായി അപ്പൻ കണ്ടെത്തുന്നു. ഉന്മത്തമായ ഭാവനയിൽ തൻ്റെ സുഹൃത്തുക്കളായ കാരൂരിനെ ആറു മാസവും ഡി.സി. കിഴക്കേമുറിയെ ഒൻപതു മാസവും സി.ജെ.തോമസിനെ പത്തു മാസവും കഠിന തടവിന് ശിക്ഷിക്കുന്നു. തകഴി, പൊൻകുന്നം വർക്കി, മുണ്ടശ്ശേരി, എം.പി.പോൾ, മാമ്മൻമാപ്പിള, റാഫി, ലളിതാംബിക അന്തർജനം എന്നിവരെ മൂന്നു മാസം വെറും തടവിന് ശിക്ഷിക്കുന്നു. ഷേക്സ്പിയർ, ഗോർക്കി, ടോൾസ്റ്റോയി, ജി., ചണ്ടമ്പുഴ, കേശവദേവ്, എ.ഡി.ഹരിശർമ, മുണ്ടശ്ശേരി ഇവരെല്ലാം മുസ്ളിം സമുദായത്തിൽപ്പെട്ടവരാണെന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. അപ്പൻ എഴുതുന്നു; ഇതെല്ലാം ചിത്തരോഗാശുപത്രിയിൽ കേട്ടാൽ മുഴുത്ത ഭ്രാന്താണ്. ബഷീർ പറയുമ്പോൾ അത് സാഹിത്യമായി മാറുന്നു.

എല്ലാ രോഗങ്ങളും മരണത്തോട് കൂറുപുലർത്തുന്നവയാണെന്നും ഭ്രാന്തിന് മരണത്തോട് വിധേയത്വമില്ലെന്നും അപ്പൻ തൻ്റെ ലേഖനത്തിൽ നിരീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്. മരണം മുന്നിലില്ലാത്തതു കൊണ്ടു തന്നെ ഭ്രാന്തൻ, തമാശകൾ പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. ഫലിതത്തിൻ്റെ വലിയ കദിനകൾ പൊട്ടിച്ചു കൊണ്ടാണ് ബഷീർ വായനക്കാരുടെ മനസിലേക്ക് ചേക്കേറിയത്. ഏറ്റവും ദുഃഖഭരിതമായ ജീവിതാവസ്ഥയെയും ഫലിതത്തിൻ്റെ ചായം തേച്ചവതരിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു ബഷീർ. ഒരിക്കൽ ബഷീർ എഴുതി: “ദൈവം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ഇഹലോകജീവിതം വെറുമൊരു തമാശയാണെന്ന്. അതുകൊണ്ട് മിക്ക കാര്യങ്ങളും ഞാൻ തമാശയായിട്ടാണ് എടുക്കുന്നത്… ചിരിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഏക മൃഗമാണല്ലോ മനുഷ്യൻ. ഈശ്വരൻ്റ മഹത്തായ അനുഗ്രഹമാകുന്നു ചിരി. കണ്ണുനീരും ഈശ്വരൻ്റെ ഉത്കൃഷ്ടമായ അനുഗ്രഹം തന്നെ.” വിഷമങ്ങളെ അതിജീവിക്കാനുള്ള മാർഗമായാണ് ബഷീർ ഫലിതത്തെ ഉപയോഗിച്ചത്. അതിൽ കറുത്ത ഫലിതത്തിൻ്റെ അപാരമായ സൗന്ദര്യമുണ്ടായിരുന്നു. മറ്റൊരിക്കൽ ബഷീർ പറഞ്ഞു: “എൻ്റെ വലതു ചെവിക്കകത്തു കൂടി നോക്കിയാൽ ഇടതു ചെവിയുടെ മറുവശത്തുള്ള ലോകം ശരിക്കും കാണാം. തലയണമന്ത്രത്തിൻ്റെ ഉഗ്രൻ ട്രാഫിക്കു മൂലം സംഭവിച്ചതാണ്… മറ്റൊരിക്കൽ പറഞ്ഞു: വെളിച്ചത്തിനെന്തു വെളിച്ചം… ഇത്തരത്തിൽ നമ്മെ സംഭ്രമിപ്പിക്കുന്ന ആശയം സൃഷ്ടിക്കുന്നത് ചിത്തവൃത്തിയുടെ ലക്ഷണമാണെന്നു പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ബഷീറിൻ്റെ ഉന്മാദത്തെയും ബഷീറിൻ്റെ ഭാവനയെയും തൻ്റെ വായനയുടെ വിശാലമായ ബോധ്യത്തിൽ വിശകലനം ചെയ്യുകയാണ് കെ.പി.അപ്പൻ. ഉൻമാദികളായ എഴുത്തുകാർ സാഹിത്യ ഭാവനയുടെ ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന സൗന്ദര്യത്തെയാണ് വായനക്കാർക്ക് നൽകുന്നത്. ബഷീറിൻ്റെ ബുദ്ധിഭ്രമഭാവനകൾ അതിൻ്റെ എല്ലാ സൗന്ദര്യത്തോടെയും അവതരിപ്പിക്കുമ്പോൾ കുരുത്തം കെട്ട ഭാവനാ ലോകത്ത് വസിക്കാനും അഞ്ചു ഡോറുള്ള കാറിൻ്റെ ഡിസൈൻ സ്വപ്നം കാണാനുമായിരുന്നു കെ.പി.അപ്പൻ ആഗ്രഹിച്ചത്. അത് സിദ്ധാന്തങ്ങൾക്കുമൊക്കെ അപ്പുറം കലയുടെ എക്കാലത്തെയും വലിയ സൗന്ദര്യങ്ങളെ തൻ്റെ ചിന്തയുടെ ഊർജമാക്കി മാറ്റാനുള്ള ഒരു വിമർശകൻ്റെ വിട്ടുവീഴ്ചയില്ലാത്ത നിലപാടിൻ്റെ സുഗന്ധമായിരുന്നു.

littnow

Littnow ലേക്ക് രചനകൾ അയക്കുമ്പോൾ വാട്സാപ് നമ്പർ , ഫോട്ടോ കൂടി ചേർക്കുക.

littnowmagazine@gmail.com