വി.ജയദേവ്

കവിത എന്ന
സ്വയംനഗ്നത,
കൊടിയ പാപം

ഞാനെന്നെങ്കിലും കവിതയെഴുതുമെന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചി അത്രയ്ക്കും വിശ്വസിച്ചുപോയിരുന്നു. ഒരു അന്ധവിശ്വാസം പോലെയായിരുന്നു. അന്ന് അങ്ങനെ പല അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു. അന്ധമായിത്തന്നെ പലതും വിശ്വസിക്കേണ്ടിവന്നിരുന്നു. കാരണം, പലതിനും ലോകത്ത് ഒരു തെളിവുകളുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അന്ന് അങ്ങനെ പല അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ എല്ലാ വിശ്വാസവും അന്ധമായിരുന്നു. ഒന്നും തെളിയിക്കപ്പെടേണ്ട ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. തെളിവെന്ത് എന്ന് ആരും ചോദിച്ചിരുന്നില്ല. അല്ലെങ്കിൽ ജീവിതം തന്നെ വലിയ അന്ധവിശ്വാസമായിരുന്നു.

ഞാനന്നു കണ്ടവരിൽ ഏറ്റവും വലിയ അന്ധവിശ്വാസി വിലാസിനിച്ചേച്ചി അല്ലാതെ മറ്റാരുമായിരുന്നില്ല. അവരുടെ ഏറ്റവും വലിയ അന്ധവിശ്വാസം ഞാനുമായിരുന്നല്ലോ. അല്ലെങ്കിൽ, ഞാനെന്നെങ്കിലും കവിതയെഴുതുമെന്ന് വിലാസിനിച്ചേച്ചി എങ്ങനെ പ്രവചനം നടത്താനാണ്. ഞാനന്ന് അക്ഷരങ്ങൾ കൂട്ടിക്കെട്ടി ഓരോ വാക്കുണ്ടാക്കാൻ പഠിച്ചുവരുന്നതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. പുതിയ ഒരു വാക്കു പോലും ഞാൻ എന്റേതായി കണ്ടുപിടിച്ചിരുന്നില്ല. പിന്നെ എങ്ങനെയാണ്. കവിത എഴുതാൻ സ്വന്തമായി ഒരു ഭാഷ വേണമെന്നും സ്വന്തമായി കുറെ വാക്കുകൾ വേണമെന്നൊക്കെ അന്ധവിശ്വാസമുണ്ടായ കാലമാണ് എന്നു പ്രത്യേകിച്ചു പറയേണ്ടതില്ല. എന്തും അന്ധവിശ്വാസമായിരുന്നു അന്ന്.

വീട്, കുടുംബം, സ്കൂൾ, കവിത തുടങ്ങിയ അന്ധവിശ്വാസങ്ങളടക്കം. ആറുമണിയെന്നൊരു സമയത്ത് ലോകത്തിൽ നിന്നു വീടുകളിലേക്കു മടങ്ങണം എന്ന അന്ധവിശ്വാസമാണ്, ഓരോ ദിവസവും എന്നിൽ നിന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചിയെ പറിച്ചുകളഞ്ഞെറിച്ചുകളഞ്ഞിരുന്നത്. എന്തുകൊണ്ട് ആറു മണി എന്ന ഒരു ചോദ്യമില്ലായിരുന്നു. വീട് എന്ന അന്ധവിശ്വാസം അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്ന ചില കാ൪ക്കശ്യങ്ങളായിരുന്നു അതൊക്കെയും. അടുത്തെങ്ങോ പറന്നുയരാൻ നിറപ്പാവാട തുന്നിക്കിട്ടാൻ കാത്തിരിക്കുന്ന ഏതോ ചിത്രശലഭത്തിന്റെ പ്യൂപ്പയായിരുന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചി എന്ന അന്ധവിശ്വാസം എനിക്ക് അതേ സമയം ആശ്വാസം തന്നിരുന്നു. നോക്കണേ, ഒരു അന്ധവിശ്വാസത്തിൽ നിന്നു മോചനം മറ്റൊരു അന്ധവിശ്വാസം. ചിത്രശലഭത്തിന്റെ പ്യൂപ്പയായിരുന്നു വിലാസിനിച്ചേച്ചി എന്നതിന് ഒരു പൂ൪വസാക്ഷ്യമോ തെളിവോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നിട്ടും, ഞാനതു മനസിൽ കാണുകയായിരുന്നല്ലോ.

നിറപ്പാവാട കിട്ടിക്കഴിഞ്ഞാൽ, വിലാസിനിച്ചേച്ചി ശരിക്കും ഒരു പൂമ്പാറ്റയായിക്കഴിഞ്ഞാൽ, ഈ ആറുമണി വിലക്കും തുട൪ന്നുള്ള വേ൪പിരിയലും ഇല്ലാതാവുമെന്നതായിരുന്നു ആ ഇടക്കാലത്തെ എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ആശ്വാസം. ആറുമണിയെന്ന അന്ധവിശ്വാസത്തിന്റെ വിലക്കിലൂടെ എനിക്കു വിലാസിനിച്ചേച്ചിയെ രഹസ്യമായി പൂമ്പാറ്റയുടെ രൂപത്തിൽ ഒളിച്ചുകടത്താമല്ലോ എന്നതായിരൂന്നു ആ ആശ്വാസം. ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ, അത്തരമൊരു സിറ്റുവേഷനിൽ ആരും കവിതയെഴുതിപ്പോവേണ്ടതായിരുന്നു. വിലക്കുകൾക്കു മുന്നിലൂടെ പൂമ്പാറ്റയെ ഒളിച്ചുകടത്തുന്ന ഒരു ഇന്ദ്രജാലക്കാരനെപ്പറ്റി. എന്നാൽ, എനിക്കു കവിതയൊന്നും തോന്നുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാൻ കവിത എഴുതും എന്നതു വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ മാത്രം അന്ധവിശ്വാസമായിരുന്നല്ലോ.

വിലാസിനിച്ചേച്ചി പറഞ്ഞു: “ എടാ പൊട്ടാ… നേരം അസ്തമിക്കുന്നതു വരെയേ ഉള്ളൂ ഒരു പൂമ്പാറ്റയുടെ ആയുസ്.”

“ അത്രയും ആയുസ് കുറവോ ? ഈ ഒരു പകലിലേക്കു വേണ്ടിയാണോ ഈക്കാണുന്ന നിറപ്പാവാടകളെല്ലാം മാഗിയാന്റി തുന്നിത്തയ്ച്ചെടുക്കുന്നത് ?”

“ അവ൪ ഒരു ദിവസത്തേക്കുള്ള പാവാട മാത്രമാണു തയ്ക്കുന്നത്. ഒരു പകൽ കഴിയുന്നതോടെ അതിന്റെ നിറങ്ങൾ അഴിഞ്ഞുപോകും.”

“ നിറങ്ങൾ അഴിഞ്ഞാലും അതിന്റെ തയ്യൽ എങ്ങനെ അഴിയാനാണ് ?”

“ മാഗിയാന്റി പല നിറങ്ങളെ നൂലോടിച്ചെടുക്കുന്നെന്നേയുള്ളൂ. അവ൪ ശരിക്കും ഉടുപ്പൊന്നും തുന്നുന്നില്ല.”

“ എന്നെയെപ്പോഴെങ്കിലും തുന്നിത്തുന്നി പൂമ്പാറ്റയ്ക്കുള്ള നിറപ്പാവാടയാക്കുമെന്നു പേടിപ്പിച്ചിരുന്നു. അപ്പോൾ മാഗിയാന്റിക്കു നിറങ്ങളെ മാത്രമേ തുന്നാൻ സാധിക്കുകയുള്ളൂ..ഞാൻ വെറുതേ പേടിച്ചു.” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

“ എന്നാലും നീ സൂക്ഷിച്ചോ…അവ൪ പറഞ്ഞാൽ പറഞ്ഞതുപോലെ ചെയ്യുന്ന ഒരു പൂവാണ്…” വിലാസിനിച്ചേച്ചി അടുത്ത അന്ധവിശ്വാസം പുറത്തെടുക്കുകയാണെന്നു തന്നെയാണ് എനിക്കു തോന്നിയത്. എന്നാലും മാഗിയാന്റിയെ ഒരു പൂവു പോലെ ഞാനോ൪ത്തു നോക്കുകയുണ്ടായി. വിലാസിനിച്ചേച്ചിയുടെ ഓരോ ശ്വാസം പോലും കവിതയെഴുതിക്കുന്നതായിരുന്നു.

എന്നാലൂം പൂമ്പാറ്റകൾക്ക് ഒരു പകലിന്റെ ആയുസ് മാത്രമേയുള്ളൂ എന്നു പറഞ്ഞതാണ് അവരുടെ ഏറ്റവും വലിയ അന്ധവിശ്വാസമെന്നു ഞാൻ തീ൪ച്ചയാക്കി. അതിനെക്കാളും കാൽപ്പനികമായ, കാവ്യാത്മകമായ ഒരു അന്ധവിശ്വാസത്തിൽ അവ൪ക്കു ജീവിക്കാൻ പറ്റില്ല. പൂമ്പാറ്റയെന്ന നിലയിൽ ആറുമണിയുടെ കുറുകെ വിലാസിനിച്ചേച്ചിയെ ഒളിച്ചുകടത്താമെന്ന എന്റെ അന്ധവിശ്വാസത്തെയാണ് അതു തക൪ത്തുകളഞ്ഞത്. ഒരു പകലിലേക്കു മാത്രമായുള്ള പൂമ്പാറ്റ ആകേണ്ടതില്ല വിലാസിനിച്ചേച്ചി എന്നു ഞാൻ ഉറക്കത്തിന്റെ ഓരോ ഇടവേളയിലും വിചാരിച്ചു. എന്റെ വിചാരങ്ങൾക്ക് ഇന്നു പോലും ലോകത്തെ ഒരു പ്രവ൪ത്തനത്തെയും സ്വാധീനിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. പിന്നെയാണ് അന്ന്.

പ്യൂപ്പയിൽ നിന്ന് ഒരിക്കലും വിലാസിനിച്ചേച്ചി ഒരു പൂമ്പാറ്റയാകല്ലേ എന്നു പ്രാ൪ഥിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ഒരു കവിത മറ്റാരാണെങ്കിൽത്തന്നെയും എഴുതിപ്പോവുമായിരുന്നു. എന്നിട്ടും, ഞാനതിനെ ചെറുത്തുനിന്നു. പിന്നീടു പല അവസരത്തിലും ഇതേപോലെ കവിത എഴുതാതിരിക്കാൻ പറ്റാത്ത ഗുരുത്വാവസ്ഥകളെ തരണം ചെയ്യാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഇത്തരം ബാലിശമായ പരിശീലനങ്ങളിൽ നിന്നായിരുന്നു. ( വ൪ഷങ്ങൾക്കു ശേഷം എനിക്ക് അങ്ങനെ ഒരു കവിത എഴുതാതിരിക്കാൻ സാധിക്കാതെ വന്നിരുന്നു. വളരെ മടിച്ചുമടിച്ചാണ് അത് എന്നിട്ടും എഴുതിയത്. ഇല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ മരിച്ചുപോകുമോ എന്നൊരു അന്ധവിശ്വാസം വന്നുമൂടിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വ൪ഷങ്ങൾക്കു ശേഷം, ‘തുമ്പികളുടെ സെമിത്തേരി’ എന്ന കവിത എനിക്ക് എഴുതാതിരിക്കാൻ സാധിക്കില്ലായിരുന്നു.)

അപ്പോഴും ഞാൻ ആദ്യത്തെ കവിത എഴുതാൻ ബാക്കിയായിരുന്നല്ലോ. ഞാൻ എന്നെങ്കിലും കവിതയെഴുതുമെന്ന അന്ധവിശ്വാസം ഞാൻ തന്നെ വിശ്വസിച്ചുതുടങ്ങിയതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ആദ്യത്തെ കവിത എഴുതാതെ രണ്ടാമത്തെ കവിത എഴുതിയിരുന്നെങ്കിലും ഏറ്റവും ആദ്യത്തേത് ആദ്യത്തേതു തന്നെയായിരുന്നു. അതിനുള്ള പരിശുദ്ധി അല്ലെങ്കിൽ അശുദ്ധി അത്രയും കാൽപ്പനികമായിരുന്നു അന്ന്.

കവിത എഴുതുക എന്നത് പരിശുദ്ധി അല്ല എന്ന് എനിക്ക് ആദ്യമേ തോന്നിയിരുന്നു. അതിനും ഒരു കാരണമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അങ്ങനെ അന്നു തോന്നാൻ എന്തായിരുന്നു കാരണം എന്നു പിൽക്കാലത്തു ഞാൻ ധാരാളം കവിതയെഴുതിക്കഴിഞ്ഞ ശേഷം പ്രസിദ്ധനായിക്കഴിയുമ്പോൾ ചോദിക്കപ്പെടേണ്ടുന്ന ഒരു ചോദ്യമാണ് എന്നറിയില്ലായിരുന്നു. എങ്കിൽ, അതിന് എന്തെങ്കിലും ഉത്തരം കണ്ടുപിടിച്ചേനെ എന്നു വിചാരിക്കാൻ മാത്രം ബുദ്ധിമാനായിരുന്നില്ല ഞാൻ. അത് ഉത്തരമില്ലാത്ത ഒരു ചോദ്യമായിരുന്നു. അതിനെ പിൽക്കാലത്ത് തിയററ്റിക്കൽ ക്വസ്ചൻ എന്നൊക്കെ വിളിച്ചുകേട്ടിരുന്നു.

കവിത എഴുതുക എന്നത് സ്വയം അഴിച്ചിടുകയാണെന്ന് അന്നേ തോന്നിയിരുന്നു. മനസിലുള്ളത് എഴുതുകയാണല്ലോ അത്. അതായത്, മനസിന്റെ നഗ്നത വെളിപ്പെടുത്തുക എന്നത്. ഓരോ കവിതയിലൂടെയും നമ്മൾ കൂടുതൽ കൂടുതൽ നഗ്നരാക്കപ്പെടുകയാണ് എന്നെനിക്കു ലജ്ജ തോന്നിത്തുടങ്ങാൻ പ്രായമായിരുന്നില്ല അന്ന്. നഗ്നത എന്നതിലെ നാണം, ലജ്ജ എന്നതൊക്കെ വലിയ പ്രായക്കാരുടെ ഒരു ആചാരം മാത്രമായിരുന്നു. എന്നെപ്പോലുള്ള കുട്ടികൾക്ക് അന്ന് നഗ്നത ഒരു വിലക്കപ്പെട്ട കനിയായിരുന്നില്ല.

എന്നാൽ, ശരീരത്തിന്റെ നഗ്നത എന്നതു വിലക്കപ്പെട്ട, വ൪ജിക്കപ്പെടേണ്ടുന്ന ഒരു അവസ്ഥയാണ് എന്ന മറ്റൊരു അന്ധവിശ്വാസം അടിച്ചേൽപ്പിക്കപ്പെടാതെ പോകാൻ സാധിക്കില്ലായിരുന്നു. കവിത മനസിന്റെ നഗ്നത മാത്രമല്ല, അതെഴുതുന്ന ഉടലിന്റേതു കൂടിയാണ് എന്ന അധിക പാഠം അതിൽ നിന്നു പഠിച്ചെങ്കിലും. സ്കൂൾ എന്ന അന്ധവിശ്വാസത്തിൽ നിന്നാണു നഗ്നത സംബന്ധിച്ച പുതിയ അന്ധവിശ്വാസം അടിച്ചേൽപ്പിക്കപ്പെട്ടത്.

അന്ന് ഇന്നത്തെ പോലെ കെജി എന്ന കിന്റ൪ ഗാ൪ട്ടനുകളുണ്ടായിരുന്നില്ല. പ്ലേ സ്കൂളുകളിൽ നിന്നു നേരിട്ട് ഒന്നിലേക്ക് എൻട്രൻസില്ലാത്ത പ്രവേശനമായിരുന്നു. അവിടെ ഒരു ക്ലാസിൽ ആദ്യത്തെ ബെഞ്ചിൽ തന്നെ എന്നെ കണ്ടതായി ഞാനോ൪മ്മിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു ഇടയ്ക്കിടെ. അഞ്ചോ ആറോ ദശകങ്ങൾ കഴിഞ്ഞുള്ള ഇന്നത്തെ ഓ൪മയിൽപോലും അത് ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഇനിയുമെഴുതാത്ത കവിത പോലെ ഉയ൪ന്നുവരാറുമുണ്ട്. ഏതോ സ്കൂളിലെ ഏതോ ക്ലാസ് മുറിയിലെ ആദ്യത്തെ ബെഞ്ചിലെ ആ കാഴ്ചയോടൊപ്പം ഒരു പെൺകുട്ടിയേയും എന്റെ അടുത്തിരിപ്പുകാരിയെന്ന നിലയിൽ കണ്ടെടുക്കുകയുണ്ടായിട്ടുണ്ട്. ആരാണ് എന്നു കൃത്യമായി സ്വപ്നനോട്ടത്തിൽ തെളിയാറില്ലെങ്കിലും.

ബാലാരിഷ്ടതകളിലൊന്നായ അസാധാരണ കൗതുകത്തിൽ ഏ൪പ്പെട്ടിരുന്നിരിക്കുകയായിരിക്കണം, അതൊന്നും അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഇന്നത്തെ പോലെയല്ല അന്നൊക്കെ എന്തും കൗതുകങ്ങളായിരുന്നു. ഇന്നു പിറന്നയടുനെയുള്ള ആദ്യത്തെ കരച്ചിലിനു ശേഷം തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം അതു മൊബൈൽ സ്ക്രീനിൽ കണ്ടു വിസ്മയങ്ങളെ മുളയിലേ നുള്ളപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. അന്നു ചുറ്റുമുള്ളതെന്തും കൗതുകമായിരുന്നു. ഒന്നും കണ്ടതിനു തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം ഡിലീറ്റ് ചെയ്യാൻ സാധിക്കില്ലായിരുന്നു. ക്ലാസും ബെഞ്ചും പെൻസിലും സ്ലേറ്റും അടുത്തിരിക്കുന്നവരും ആണും പെണ്ണും…എല്ലാം കൗതുകങ്ങളിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു. ആൺപെൺ വ്യത്യാസങ്ങളറിയാൻ കൂടുതൽ പാഠങ്ങളുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിനാൽ അതും കൗതുകം തന്നെയായിരുന്നു. കൗതുകങ്ങളിൽ നിന്ന് അടുത്തതിലേക്കു തെന്നുകയായിരുന്നു.

അറിഞ്ഞില്ല. ക്ലാസ് ടീച്ചറാൽ പിടിക്കപ്പെടുന്നതുവരെ. അങ്ങനെയൊന്നും ഇപ്പോൾ പാടില്ല എന്ന മധുരം പുരട്ടിയുള്ള ശാസനയായിരുന്നു. എന്തു പാടില്ല എന്നു തിരിച്ചുചോദിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അതു ചോദിക്കേണ്ടിയും വന്നില്ല. എല്ലാം ഞാൻ കണ്ടു എന്നു നാരായണിട്ടീച്ചറുടെ കണ്ണുകൾ പറഞ്ഞു. തനിക്ക് എല്ലാം കൂടുതൽ അറിയാം എന്ന് അവരുടെ കവിളുകൾ നനഞ്ഞു. ഒരു കാര്യം മാത്രം പറഞ്ഞു. നഗ്നത പാപമാണ്.

എന്നാൽ, എന്താണു നഗ്നത എന്നു പറഞ്ഞില്ല. എന്താണ് പാപം എന്നും. അതു പിന്നീടു കവിതയെക്കുറിച്ച് ആലോചിച്ചുതുടങ്ങുമ്പോഴാണ് അറിഞ്ഞുതുടങ്ങുന്നത്. മനസിന്റെയും ഉടലിന്റെയും നഗ്നതയാണു കവിത എന്നത്. ഏറ്റവും കൊടിയ പാപമാണ് കവിത എന്നത്. പക്ഷെ, അത് എന്നെ ബാധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാനെന്നെങ്കിലും കവിത എഴുതുമെന്ന അന്ധവിശ്വാസം വിശ്വസിച്ചുതുടങ്ങിയിട്ടേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അതു പൂ൪ണമായി വിശ്വസിക്കാറായിട്ടില്ലായിരുന്നു.

പക്ഷെ, വിലാസിനിച്ചേച്ചിയാണ് അത് ഒരിക്കലും തൂത്താൽ പോവാത്ത അന്ധവിശ്വാസമായി എന്റെ ചോരയിൽ പച്ചകുത്തിയത്. ഞാനെന്നെങ്കിലും ഒരു നാൾ ഒരു കവിതയെങ്കിലും എഴുതുമെന്ന്.

ഒന്ന് എന്ന വ്യവസ്ഥ അംഗീകരിക്കാൻ ഞാൻ തയാറായിരുന്നു. ഏതു കാര്യത്തിലും ഒന്ന് ആ൪ക്കും ആവാം എന്നൊരു അന്ധവിശ്വാസം അന്നേ ഉണ്ടായിരുന്നു. അന്നും ഇന്നും തുടരുന്ന ചുരുക്കം ചില അന്ധവിശ്വാസങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു അത്.

“ എങ്കിൽ, ഒന്നു മാത്രം.” ഞാൻ വ്യവസ്ഥ ഉറപ്പിക്കുന്നതുപോലെ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്നാലും പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.

”ഒന്നു ചിലപ്പോൾ ഞാനെഴുതിപ്പോകുമായിരിക്കും.”

“ ഒന്നല്ലടാ, പൊട്ടാ…ഓരോ ശ്വാസത്തിലും ഓരോന്ന്.” എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ആദ്യത്തെയും അവസാനത്തെയും തിരുത്തായിരുന്നു അത്.

“ അപ്പോ ശ്വാസം കഴിക്കുന്നേങ്ങനെ..? ”

“ അതൊക്കപ്പറ്റും. മാഗിയാന്റിക്കു നിറങ്ങൾ കൊണ്ട് ഉടുപ്പു തയ്ക്കാൻ പറ്റ്വേങ്കില്..”

“ ഒന്നൂല് ശ്വാസം, അല്ലങ്ക്ല് കവിത..” ഞാനൊന്നു വിരട്ടിനോക്കിയതായിരുന്നു.

“ രണ്ടും പറ്റണം. നിന്റ ശ്വാസകോശത്തിന് പണ്ടേ പ്രശ്നാണ്. അതോണ്ട്, ശ്വാസത്തെ അതികം നമ്പണ്ട.”

ഒറ്റ ശ്വാസത്തിൽ ശ്വാസവും കവിതയും എടുക്കേണ്ട ഒരു സൂത്രം വിലാസിനിച്ചേച്ചിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു എന്നത് അന്നാണു മനസിലായത്. എന്റെ വിശ്വാസങ്ങളിൽ അന്ധവിശ്വാസമല്ലാത്തത് അതു മാത്രമായിരുന്നു. പിന്നെപ്പിന്നെ, ശ്വാസം പിടിച്ചും കവിതകളെഴുതാനുള്ള വഴക്കം തന്നു അത്.